Morgunblaðið - 12.10.1971, Blaðsíða 24

MORGUNBLAÐIÐ, URIÐJUDAGUR 12. OKTÓBER 1971
r____
24
Peir voru greinilega að láta mig
bíða þangað til taugarnar í mér
yrðu alveg kolvitlausar og ég
yrði of ringluð til þess að hafa
hugmynd um, hvað ég væri að
segja. Ég hefði fundið likið, var
ekki svo? Þeir hefðu átt að
kalla mig fyrir fyrst allra. En
timinn leið og gestunum fækk-
aði. Ég sá þá fara út um dyrn
ar á heimleið — Marcellu !it;u
með bráðnaða andlitið, Hank á
eftir henni með skakkt bros á
vör, Grace studda af lögreglu
þjóni og elta af Leonard, sem bar
veskið hennar, rétt eins og hún
loftaði þvi ekki sjálf, Barry sem
flýtti sér, en þó ekki nægilega,
því að Klara, sem var að troða
sér í kápuna, og hl.ióp á eftir
honum og náði í hann áður en
hann komst i lyftuna. En sú
ljóshærða var hvergi sýnileg.
Og enn beið ég.
Smám saman varð ég alveg
máttlaus og of úttauguð til þess
að kæra mig um neitt. Þrátt fyr
ir allt, hallaði ég mér upp að
veggnum, slappaði af og var
næstum farin að blunda.
Flóra og lögregluþjónn birt-
ust í dyrunum.
— Er þetta sú, sem fann
hann? spurði maðurinn. — Sú
rauðhærða.
Ég kipptist til og vaknaði.
Þrátt fyrir máttleysi í hnjánum
stóð ég upp og gekk yfir gólf-
ið að dyrunum, þar sem lög-
reglumaðurinn tók mig undir
arminn. En meðan hann var að
leiða mig inn i morgunverðar
stofuna, varð eitthvert uppnám
og einhver æpti: — Blöðin!
AKRA AKR A
fyrír steik t bakstur
Já, blöðin, þeim hafði ég nú
alveg gleymt. Jú, það var hér
um bil tími til kominn, að þau
kæmu á vettvang. Bezt að ljúka
þvi af sem fyrst.
Inni í morgunverðarstofunni
sat Langmede við borð og var
eithvað að krota, en matnum
hafði verið hrúgað á borð úti í
horni. Hraðritari sat hægra meg
in við fulltrúann með biokk á
hnénu og var að ydda blíant
með eidhúshníf. Lögreglukona
stóð við borðið úti í horni og
var að gæða sér á matnum.
Og við gluggann stóð Gordon
Parrott og horfði út yfir Man-
hattan og hnýtti hnúta á streng-
inn i gluggatjaldinu. Hann leit
við þegar lögreglumaðurinn til
kynnti komu mxna, en gekk þá
fram og tók i höndina á mér.
Ég varð hissa að hitta yð-
ur hér, ungfrú Boykin, sagði
hann dálítið hvasst. Og leit á
mig spyrjandi augum.
Nei, hér gat ég enga von haft.
- Ég vinn hjá Lintonhjónun-
um, svaraði ég stuttaralega. —
Sit fyrir. Þetta er ekki eitt af
fínu samkvæmunum þeirra, held
ur fátæki'asamkvæmi.
Hann hleypti brúnum. — Ég
átti nú ekki við, að. . . sagði
hann en fulltrúinn greip fram í.
- Leitið á henni, sagði hann
við lögreglukonuna. — En skilj
ið hérna eftir veskið yðar og
skóna, ungfrú Boykin. Við íök-
um fingraförin yðar þegar þér
komið aftur.
Ég skildi eftir veskið með
byssunni í á borðinu og gekk
svo á sokkaleistunum fram i eld
hús, þar sem konan lét mig fara
úr, að ástæðulausu, að mér
fannst. Hvað i ósköpunum gæti
ég sVo sem falið í magabelti og
silkibuxum?
Þegar ég var aftur komin inn
í stofuna og komin í skóna og
fingraförin mín höfðu verið tek
in var ég sett á harðan stól and
spænis Langmede með ljósið
beint í augun. Og svo fór ég að
svara spurningum. Og Parrott
horfði á mig utan frá gluggan-
um, en blýanturinn hraðritarans
flaug yfir blaðið og skildi það
eftir götótt og sjálfur skrifaði
Langmede líka hjá sér við borð-
ið. Ég svaraði spurningum.
Óendanlegum spurningum.
í fyrstunni var það nú auð-
velt. Nafn: Louise Boykin, ald
ur: tuttugu og fimm ára, heim-
ilisfang Pierrepontstræti 7,
Brooklyn. Og svo framvegis.
Svo sagði ég frá því, þegar ég
fann Melchior. Þangað til ég
AKRA
á brauð
— Glugginn er fastnr, en viðgerðarmaður kenmr eftir nokkra
daga!
hefði getað sagt söguna upp úr
svefninum — og mundi senni-
lega gera. Ég sagði, hvernig
hann hefði dottið fram úr fata-
skápnum, þegar ég ætlaði að ná
í kápuna mína, og hvernig hvin
ið hefði í honum, þegar hann
lenti við fæturna á mér. Og
hvernig ég svo ekki myndi neitt
af þvi, sem siðar gerðist.
Þetta var ailt saman auðvelt,
en ég lét mér ekki detta í hug,
að ég slyppi með það. Bráðum
færi þetta að versna.
Og það lét heldur ekki á sér
standa.
— Hversu vel þekktuð þér
þennan Thews? spurði fulltrú-
inn, og greip fram í fimmtu út
skýringuna mína á þvi, hvernig
mér hefði orðið við.
Ég fékk ónotakennd í mag-
ann og klukknahljóm fyrir eyr
un. Og þegar ég reyndi að svara
fljótt og sakleysislega, stóðu
orðin föst í hálsinum á mér.
— Ekki sérlega vel, tókst mér
loksins að segja. — Það er að
segja, ég kynntist honum hérna,
endur fyrir löngu, hjá frú
Linton, en svo hef ég ekki hitt
hann í óratíma fyrr en í kvöld.
Þetta var að minnsta kosti satt.
— Hvenær hittuð þér hann
síðast — þangað til í kvöld?
— Fyrir hálfu fjórða ári.
— Fyrir hálfu fjórða ári? át
fulltrúinn eftir og hringlaði
lyklahringnum sínum. — Þér er
uð viss um það, eða hvað?
AKR A
í bakstur
Kannski hafið þér búizt við
spurningunni og verið viðbúin
að svara án þess að þurfa að
hugsa yður um; Það flýtir nátt-
úi’lega fyi’ir. Kannski hafið þér
hugsað út öll svörin meðan þér
biðuð?
Nú, hann ætlaði að fara að
verða meinlegur.
— Ég var ekkert að búa mig
undir spurningar yðar, sagði
ég þreytulega. Það vildi riú
svo til, að við hr. Thews vorum
einmitt að tala um þetta í kvöld.
Við hittumst við barinn og
drukkum eitt glas saman og
hann sagði, að það væri langt
síðan við hefðum sézt. Svo fór-
um við að reikna það út og það
reyndist vei’a hálft fjórða ár.
Það var einn dag þegar ég rakst
á hann hérna og hann bauð mér
inn til Brevoort upp á eitt glas.
Og það var í síðasta skiptið.
Ég þagnaði og beið þess, að
hann skellti sannleikanum beint
framan í mig — þessu sem Fióra
og Whitfield hefðu sagt honum.
En höfðu þau nokkuð sagt hon-
um? Kannski líka ásakanirnar,
sem hann hefði frétt eftir Grace.
Eða frá Leonard Foxe-Macon.
En hann vildi fá skýrsiu um
rifrildi þeirra Melchiors og
Jimmys.
— Það var ekki beinlínis rifr
ildi, sagði ég. — Jimmy var
blindfullur. Já, talsvert drukk-
inn. Hann hafði verið að elta
mig á röndum og liklega hefur
hann ekki viljað lofa neinum
öðrum að tala við mig. Hann
sagði Melchior að snáfa burt og
þegar Melchior vildi það ekki,
sló Jimmy hann bara niður.
— Og hvað geruð þér, ungrrú
Boykin?
NV stuðla-
LAUSN SKILRUM
Léttur veggur með
hillum og skápum,
sem geta snúið
á báða vegu.
Smiðaður í einingum
og eftir máli, úr
öllum viðartegundum.
Teikning: Þorkell G.
Guðmundsson
húsgagnaarkitekt.
SÖLUSTAÐIR:
Sverrir Hallgrímsson,
Smíðastofa,
Trönuhrauni 5.
Sími: 51745.
Hús og skip.
Sími: 84415.
Híbýlaprýði,
Hallarmúla.
Sími: 38177.
— Það veit ég ekki almenni-
lega. Líklega hef ég öskrað upp
yfir mig. En svo kom annar
gestur, hr. Foxe-Macon mér út
og fór með mig upp á þak.
Nei, þetta lét ekki trúlega i
eyrum. Ég leit á hr. Parrott.
Hann hafði nú setzt niður og
teygði frá sér löngu lappirnar,
og það var fyrirlitningarsvipur
á andlitinu, og hendurnar hafði
hann i vösunum. Samt var hann
ekki að horfa á mig. Nú, hvað
varðaði mig um, hvað hann
kynni að halda um mig? Mér til
mestu furðu langaði mig mest til
að fara að skæla.
— Og hvað gerðuð þið uppl á
þaki? nauðaði Langmede og
fletti blaði í bókinni sinni.
— Við vorum þar ekki lengi,
kannski örfáar mínútur. Við
minntumst eitthvað á það, hve
spilltur Jimmy væri orðinn, en
þá sagði ég, að mér væri orðið
kalt, svo að við fórum inn aft-
ur.
- Hvenær sáuð þér Thews
næst? Hvað sagði hann um
þessa rimmu við Davie litla?
Kenndi hann yður um hana?
— Ég sá hann alls ekki aft-
ur — það er að segja lifandi.
AKRA
fyrir steik