Morgunblaðið - 31.10.1971, Blaðsíða 1

r
mtitiulto00
VALDA-
RÁNID
MIKLA
3tl*tti}iiiiÞi&itoitt0
24 SÍDUR
31. OKT. 1971
Frá þvi haustið 1944 og fram
á vor 1948, það er á héruimbil
þremur og hálfu ári, féBu
íimm ríki í Mið- og Suðaustur-
Evrópu se<m ránsfengur í hend-
¦ur kommúnisturn, undir þvi yf-
irskyni að í þeim hefðu verið
stofnuð „Alþýðulýðveldi".
1 hverju einasta þessara
Ganda var þessu komið fram
gegn viija yfirgnæfandi meiri-
bluta Ibúanna sjálfra. Þrátt
íyrir hátíðlega samninga, sem
Stalin hafði gert bæði í Yalta
og Potsdam og miða skyldu að
þvi að vernda sjálfstæði Ung-
verjalands, Póllands, Tékkósló
vakíu, Rúmeníu og Búlgaríu,
og þrátt fyrir margendurtekin
loforð af hálfu kommúnista um
írjálsar og óháðar kosningar
í þessum löndum, var hver ein-
asti snefill borgaralegs frelsis
og lýðræðis afmáður í þessum
íöndum. Og potturinn og pann-
an í þessari sögu launráða og
svika var hin kommúnistíska
íorusta i Kreml.
Hvernig var þetta hægt?
spyrja menn. Hvaða vélabrögð
gerðu kommúnistum það unnt
að ná algeru einræðisvaidi í
löndum, þar sem þeir voru í al
gerðum minnihiuta? Hvaða að-
ferðum beittu Kreml og hand-
bendi hennar til þess að grafa
undan og kollvarpa hverri
stjórn, sem mynduð var í þess-
um löndum upp úr rústum síð-
ari heimsstyrjaldar?
Það er von að menm spyrji.
Og það er gott, að menn spyrji.
Því að skilningur á ofbeldisað-
ferðum þeim, ógnunum, hótun-
um, blekkingum og launráðum,
sem beirt var gegn borgaraleg-
um rikisstjórnum þessara
landa, og stjómmálaflokkum
þeim og einstaklingum, sem
ekki vildu íylla flokk kommún
ísta, er fyrsta skrefið i þá átt
að visa af höndum hinni al-
rnennu ógnun, sem kommúni'Sm-
inn er öllu mannlegu frelsi. En
rætur þessarar byQtinga-
tækni má rekja aOla leið aftur
til rússnesku byltingarinnar.
Stjórnmálaleg arfleifð þeirra
Lenins og Stalins var fólgin í
þeirri tækni, hvernig fámenn-
ur, harðsnúinn og samhentur
hópur getur kollvarpað borg-
aralegu þjóðskipuiagi þrátt
fyrir andúð og mótspyrnu alls
þorra þjoðarinnar og það meira
að segja gegn vilja meirihluta
verkamanna, alveg andstætt
því, sem Karl Marx hafði hald
ið fram, að slik bylting kæmi
sem eðlisbundið lögmál, þegar
auðvaldsríki vesiaðist upp af
innri meinsemdum og vesal-
dómi.
Lenin varð fyrstur til að
forma þessa kenningu og beita
henni. Og hún er ákaflega ein-
föld: „Það tjáir ekki að vera
að biða eftir þeim meirihluta,
sem aldrei fæst, enda er hans
ekki þörf. Ailt og sumt, sem
þarf, er harðsnúinn hópur á
ákveðnum stað á úrslitastund.
Þetta lögmál hernaðarfræðinn
ar er einnig lögmál hins póli-
tíska sigurs I þeirri grimmu
baráttu miUi stétta, sem
vér nefnum byltingu". Svo
mörg eru þau orð. Þetta lög-
mál kamn hver einasti kommún
isti um viða veröld og er reiðu-
búinn til þess að beita þvi.
Lenin sagði einnig: „Bolsévik
ar áttu stormsveitir i hernum,
sem á úrslitastöðum og úrslita-
stundum tryggðu oss meirihlut
ann". Hann var þá að visu að
rita um stjórnbyltinguna í nóv-
ember 1917. En það voru ná-
^l

Jósef Stalín.
kvæmlega sömu aðferðirnar,
sem hann beitti gegn þeim
vinstriflokkum og mönnum,
sem höfðu stutt hann til valda.
Hann gjöreyddi jafnaðarmönn
um og bændaflokksmönnum
jafn miskunnarlaust og hann
hafði gjöreytt aðalsmönnum og
kapitalistum Rússlands. Staiin
og helztu þjónar hans bættu
síðan allverulega um aðferðir
Lenins.
Ári eftir að Bolsévikar náðu
völdum í Rússlandi gerði Bela
Kun, vinur Lenins, hliðstæða
byltingu í Ungverjalandi og
tókst að halda landinu í hel-
greipum rauðrar ógnarstjórnar
i fjóra mánuði. Ástæður þær,
er til þess lágu, að stjórn Beia
Kuns féll, voru síðan rækiiega
rannsakaðar af kommúnist-
um og iærdómar hennar inn-
prentaðir kommúnistum um
víða veröld. Ungversku bylt-
ingarleiðtogarnir sluppu fiest-
ir til Moskvu ásamt leiðtoga
sínum. Á meðal þeirra var
Matyas Rakosi, sem sneri aft-
ur til Ungverjalands 1944 til
þess að svíkja ungversku þjóð
ina undir ok kommúnismans í
skjóii Rauða hersins. En komm
únistaleiðtogar Póilands, Rúm-
eniu, Tékkóslóvakíu og Búlg-
ariu hagnýttu sér einnig ræki-
iega reynsluna frá Ungverja-
landi. Það var löngu ráðið i
innstu herbúðunum í Kreml, að
næsta tiiraun skyldi ekki mis-
heppnast.
Matyas Rakosi hefur gert ít-
arlega grein fyrir þvi í ritum
sinum, með hvaða aðíerðum lýð
ræði og mannréttindi voru af-
máð í landi hans. Ræður hans
og rit hafa verið viðurkennd-
asta handbók kommúnista um
það, hvernig eigi að koma
kommúnismanum á utan vé-
banda Sovét-Rússlands og for-
skriftum hans var fyigt
af meiri og minni nákvæmni í
öllum fimm leppríkjunum.
Fyrst kom boðorð Lenins um
hinn „harðsnúna hóp", sem
beitt skytldi á úrslitastund.
Harðsnúni hópurinn sem beitt
var i Ungverjaiandi og hinum
ieppríkjunum, var Rauði her-
SERA
SIGURÐUR
EINARSSON
mn, sem á árunum 1944^—1945
flæddi yfir alla Austur-
Evrðpu frá Saxelfi suður að
Dóná. Rússar voru margbúnir
að skuldbinda sig til þess að
virða frelsi og sjálfstæði
þeirra ríkja, sem Rauði herlran.
'leysti undan oki Nasista, en
virtu þær skuldbindingar
einskis. Rauði herinn var þvert
á móti miskunnarlaust notaður
til þess að troða kommúnistum
inn í stjórnir viðkomandi landa
og ofsækja, taka höndum og Mf
láta þá, sem líklegastir yrðu ril
þess að veita kommúnistum mót
spyrnu.
Rakosi hefur skýrt þetta
hlutverk Rauða hersins öllum
mönnum betur. Hann segir í fyr
iriestri fyrir ungverska verka-
menn 29. febr. 1952: „Hvert
var hlutverk Rauða hersins í
sköpun Alþýðulýðveldisins?
Hinn hetjulegi her Sovétsam-
bandsins frelsaði oss und-
an hinni geigvænlegu ánauð
þýzkra fasista og ungverskra
áhangenda þeirra. Hann vernd
aði oss einnig gegn stjornmála-'
legum afskiptum Vesturveld-
anna".
Þessi vernd var rikulega lát-
rn i té hinum örfámennu komm-
únistaflokkum, á sama tima
sem aðrir bandamenn Rússa í
styrjöldinni voru að afvopna
og flytja burt heri sina. Hér
skapaðist því ærið ójöfn að-
staða. Kommúnistar gátu örugg
ir farið hverju ofbeldi fram í
skjóli Rauða hersins, en þeir
þegnar landanna, sem annað
stjórnarfar kusu, áttu sífelldar
ofsóknir yfir höfði sér.
Þá fer Rakosi heldur ekki
dult með það boðorð Lenins og
Stalins að beita blekkingunni
sem pólitísku vopni og
þarf ekki að vera niðurlútur
yfir árangrinum. Aður en
kommúnistar náðu til fulls yfir
ráðum yfir stjórnkerfi Ung
verjalands, báru þeir sí og æ
fram hjartnæmar yfirlýsing-
ar um það, að þeir myndu í öll-
um greinum virða helgi eigna-
réttarins og persónulegt frelsi
manna. A sama tíma vinna þeir
af kappi að áætlunum sinum
sínum um algert afnám eignar-
réttar og frelsis, sem og var
framkvæmt jafnskjótt og þeir
þóttust hafa aðstöðu til.
Þá hefur og Stalinistinn og
föðurlandssvikarinn Rakosi
gert manna bezt grein fyrir
kenningunni um gildi „næsta
hlekks i keðjunni", sem er eitt
af hættuiegustu vopnum komm
únista, þegar um það er
að ræða að lama eitthvert þjóð-
félag og ræna öllum völdum á
heppilegri stund. Grípa skal
veikasta hlekkinn i keðjunni
„og ef vér ríghöldum i hann af
ölium mætti, þá höfum vér keðj
una i höndum vorum og örugg-
an aðgang að þvi að klófesta
næsta hlekkinn". Hlekkurinn,
sem klófesta skal, getur verið
maður, félagsleg samtök eða
stjórnmálaflokkur. Að grípa
næsta hlekkinn er i því fólg-
ið að nota tak, sem þannig er
fengið, til þess að eyðileggja