Morgunblaðið - 09.01.1972, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. JANÚAR 1972
3
*
Sr. Þórir Stephensen:
Bæn barnsins
1. snnnudagiir e. Jjrettánda.
Jólin eru mikilvægur timi, en mest er
gildi þeirra sem hins mikla sáningartima
5 akiur mannlifsins. Á þessari köidu og
dimmu tíð er líkt og harun þrái það, sem
kveikir líf með honum, gefur honum eitt
hvað, sem getur gert tilveru hans göf-
ugri og æðri að tiigangi. Og fræ jóia-
boðskaparins falla viða. Aldrei er annað
eins tækifæri til sáningar.
Og nú eru jóliin liðin, áramótahátiðin
einnig, sem oft dýpkar boðskap jóianna
í hugum mannanna. Fræin hafa fallið,
sáningunni er lokið í þetta sinn, og nú
kemur tími vaxtar og þroska. Eðii sæð-
ieinis er að gróa og vaxa.
Kirkja aldanna minnir á þennan vaxt-
artima, sem nú tekur við að jólum liðn-
um, með því að benda á barnið, veruna
ungu, sem vill vaxa og verða stór og
sterk, þráir að fá að aíreka eitthvað líf-
inu til góðe. Guðspjöllin, sem iesin eru í
kirkjunni í dag, fjalla þvi um Jesú 12
ára og það þegar hann sagði: „Leyfið
börnunum að koma til mín og bannið
þeim það ekki, því að slikra er Guðsrik
ið.“
Þessi boðskapur eða meginhugsun
hans minnir mig á litinn, þriggja ára
dreng, sem eitt sinn að liðnum jólum var
að biðja kvöldbænirnar sínar. Hann lauk
þeim með þessum orðum: „Góði Guð,
gefðu, að Jesús verði fljótt aftur stór.“
Það er varla hægt annað en finna til
einhvers staðar hið innra með sjálfum
sér, þegar maður heyrir siík orð koma
frá einiægu hjarta.
Á því er enginn vafi, að bak við þessa
bæn býr þörf iitla drengsins sjálfs fyrir
það, að Jesús verði aftur stór. Hann hef
ur að undanförnu heyrt mest talað um
jólabarnið, en hann þarf eitthvað raun-
verulegra, eitthvað, sem veitir honum
meiri stuðning og öryggi, og það er, í
augum barnsins, frekar hinn stóri Jesús.
Hann er sterkari en barnið í jötunni, Mk
ari hinum fullorðnu, sem Mtiil þriggja ára
dnengur er vanur að setja traust sitt á.
Inn í. þessar hugsapir blandast svo
þrá litla drengsins sjálfs — að verða
stór. Hann ber, eins og önnur börn, ýms-
ar vonir í brjósti um, hvað orðið geti,
þegar hann verður stór. En af bænunum
sínum meðal annars hefur hann lært, að
bezta hjálpin til hvers, sem vera skal, er
Jesús, bróðirinn bezti. Og tid þess að
hjálpa Mtlum dreng til að verða stór,
þarf auðvitað stóran Jesú og sterkan.
Eitthvað á þesisa leið hafa þær verið
hugsanir litla þriggja ára drengsirus, sem
trúði Guði fyriir áhyggjuefni sinu.
En hvernig eru okkar hugsanir, iesandi
minn. Eigum við enn þrána eftir að
vaxa? Er okkur ljóst, að það er jólaboð-
skapurinn, frækorn hans, sem þarf að
fá að vaxa innra með okkur og skapa
þar gróandi lif? Já, höfum við kannski
gleymt því, að Jesúbarmið í jötunni, barn
ið sem við vorum að reyna að opna dyr
hjartna okkar um jóMn, það getur ekki
verið, á ekki að vera barn um al'ia tið?
Það vill fá að vaxa innra með okkur, svo
að við verðum meiri menn og betri, já,
svo að við eigum meira af Kristi hið
innra með okkur.
Barnið og vaxtarþrá þess eru umhugs
unarefni þessa sunnudags. Við getum
numið af þvi Mkingar, og við getum einn
ig lært af einlægni þess og saklausri
tjáningu eins og sagan um bæn litla
drengsims sýnir vel. En hitt er þó sieinni
lega mest áríðandi, að við gleymum því
aldrei, að við erum aMir born, sem þurfa
að „vaxa að vizku og vexti og náð hjá
Guði og mönnum".
Þótt árin séu tekin að færast yfir okk
ur, erum við samt sem áður eins og
börn í byrjun lifs, eigum margt ólært og
höfum mikla þörf fyrir stuðning. í dýpst
um skilningi kemur allur raunverulegur
stuðningur frá Jesú Kristi. Enginn er
honum meiri. Ekkert nafn undir himnin
um, er menn kunna að nefna, er hans
nafni æðra. Þess vegna er það hann, sem
er stór, og þess vegna er það hann einn,
sem getur hjálpað okkur að vaxa að
vizku og vexti.
Já, við skulum minnast þess, sem sr.
Valdimar Briem kvað svo vel í bænar-
sálmi forðum:
„Þá barnslegt hjarta biður,
þín blessum streymir niður.
Ég fer til þín, kom þú til mín.“
„ Eiturlyf janeyzla orðin veru-
legt vandamál hér á landi“
— seglr Oddur Ólafsson, sem
flutti tillögu íslenzku sendi-
nefndarinnar um eiturlyf
á Allsherjarþingi S.Þ.
ODDUR Ólafsson, læknir,
mælti fyrir tillögii íslenzku
sendinefndarinnar um „æsk-
una og eiturlyfjavandamálið i
heiminum“ á Allsherjarþingi
Sameinuðu þjóðanna 10. des.
sl. Er þetta í fyrsta skipti, sem
íslendingar flytja tillögu á
vettvangi S.Þ. sem fjallar um
annað en réttindi á hafinu
eða á hafsbotni. TiUagan var
samþykkt mótatkvæðalaust,
°g þykir það frekar óvenju-
legt að þannig fari i atkvæða
greiðsju á Allsherjarþinginu.
í upphafi ræðu sinnar benti
Oddur á, að notkun eitur- og
ávanaefna væri orðin mjö>g al
varlegt vandamál í mörgum
löndum, og að skýrslur heil-
brigðisyfirvalda bentu til þees
að ungviði á aldrinum 12—16
ára neyttu þessara efna í vax
andi mæM.
Þá fjallaði hann um þá stað
reynd, að notkun ávana- og eit
urlyfja hefði átt sér stað hjá
mörgum þjóðum frá aldaöðli
og að verulegu leyti fallið inn
í þeirra þjóðlíf án þess að það
hefði valdið verulegri hættu á
útbreiðslu til annarra ríkja.
Á seinni tímum hefðu bætt
ar samgöngur og aukin sam-
skipti þjóða, framfarir i efna
fræði og hvers kyns fram-
leiðsluháttum, gjörbreytt
þessu vandamáli til hins
verra.
Margar ástæður væru tald-
ar fyrir því að fólk yrði eitur-
iyfjaneytendur, þ.á.m. ýmsar
geðveilur, uppeldisáhrif, alls
konar streita — a.ndleg og Jík
amleg. Ennfremur væru þung
ar á metunum þær aðferðir
sem hinir ólöglegu eiturlyfja
hringir beittu við dreifingu
efnanna. Þeix ástunduðu það
m.a. að dreifa þeim meðal
æskufólks á þroskaskeiðinu,
allt niður í barnaiskóla, til þess
að tryggja sér framtíðarvið-
skiptavini.
Þá benti hann á, að fram-
leiðsla og dreifing eiturlyfj-
anna færi fyrst og fremst
fram meðal xíkja, sem aðild
ættu að Sameinuðu þjóðunum,
og væri því ekki óeðiiiegt að
þessu máli væri hreyft á vett-
vamgi þeirra.
Þær aðgerðir sem ályktun-
in gerir ráð fyrir eru i fyrsta
iagi að herða á iöggjöf varð-
andi ólöglega eiturlyfjasölu,
með það í huga að þeim beri
að hegna sem koma eitrinu á
Oddtir Ólafsson læknir
framfæri en ekki fórnardýr-
um þeirra.
í öðru lagi að gerðar verði
fuMnægjandi ráðstafanir til
lækninga og endurhæfingar
fyrir þá, sem orðið hafa eit-
uriyfjum að bráð. Þá einnig,
Framh. á bls. 12
-—-----------*--!