Morgunblaðið - 09.05.1972, Síða 28

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. MAl 1972
- '
JVITUG V
'STULKA
OSKAST.
I Jiýðingu Huldu Valíýsdóttur.
Meers vildi mér? Hann vissi það
ekki, en sagði að Meers mundi
koma að bragði. Ég beið, en eng-
inn kom, svo ég gafst upp. Ætli
þetta sé ekki bara hans máti að
senda mér kveðju fyrir tónleik-
ana. Þó skil ég ekki, hvers
vegna fanturinn talaði ekki við
mig sjálfur. Skrítið."
„Þú getur hringt aftur eftir
svolitla stund. Ég hef símanúm-
erið heima hjá honum einhvers
staðar á mér.“
„Við sleppum því bara. Ég hef
verkefni að sinna, sem enginn
annar getur tekið að sér fyrir
mig. Við verðum að halda af
stað. Ég vona bara, að ekkert
hafi komið fyrir Sylvíu."
„Ef það vœri eitthvað alvar-
legt, þá hefði það komizt til
skila. Hann hefur bara langað
til að angra þig. Láttu honum
ekki takast það.“
„Ég skal reyna.“
Engu var líkara en síðasta
sporvagninum hefði verið ekið
út úr skálanum um hádegi þenn
an sama dag, þannig að
rétt gafst tími til að rifa upp
teinana úr gólfinu og fleygja tóm
um dósum og brotnum flöskum
Ueizlumatur
Smurt brauð
oo
Snittur
Sil.l) éi'ISKUIi
inn i tvær afgreiðslustúkur við
innganginn, en enginn tími hafði
gefizt til að hreinsa burt húsa
skúmið eða ryklagið á bitunum í
loftinu eða af hlöðnu múrsteins
veggjunum. Þeir voru að hálfu
klæddir breiðum strigaræmum,
sem voru einhvers konar vegg-
tjöld á öllum fjórum veggjun-
um, annað hvort til að fyrir-
byggja dragsúg eða til að bæta
hljómburðinn, nú eða til
skrauts. Ekki vissi ég og spurði
heldur ekki. Hljómsveitarpallur
inn virtist bæði ófullgerður og
kominn að hruni. Á honum sátu
frummenn á ýmsum stigum þró-
unarinnar með hljóðfæri oig
hljóðnema í greipum sér og allt
i kring um þá þvílífk kynstur af
rafmagnstækjum að nægja
mundi í hina endanlegu kjarna-
sprengju. Sá, sem enn þykist
halda heyrn sinni, getur víst
tæplega haldið því fram, að
hann hafi upplifað þann ærandi
gauragang, sem svipti hann allri
heyrn, en þannig fæ ég bezt lýst
reynslu minni af því, sem barst
úr hátölurunum. Þetta fannst
mér í hvert sinn, sem óhijóðin
mögnuðust og engu síður, þegar
örlítið dró úr þeim. Andrúms-
loftið þarna inni var miklu frek
ar í fljótandi formi heldur en
loftkenndju, eða líklega næst lýs
ingin betur með því að líikja því
við hálfstorknað hlaup, sjald-
gæfrar tegundar, sem hristist í
takt við heljarmikil högg frá
ósýnilegum tennisspaða. Hitinn
var óskaplegur og lyktin minnti
á gamla fótboltaskó, óhreint hár
og ofhitun í einangrun á raf-
magnssnúrum.
Enda þótt húsakynnin bæru
þess glöggt vitni, að þau hefðu
í skyndi og fyrirvaralítið verið
ætluð fólki, þá var þó engu lík-
ara en að þeir sem þama voru,
eitthvað 500—1000 manns, hefðu
átt þarna samastað í margar vik
ur. Bkki þó svo að skilja að fólk
væri þarna á randi eða í vin-
gjarnlegum samræðum í smáhóp
um, eða að dansa sér til gamans,
eða kaupa og selja eða matreiða
handa sér. En það sat heldur
ekki í skipulegum stólaröðum tii
að fylgjast með þvi sem þarna
fór fram og flestir höfðu lí’klega
borgað fyrir. Við hvert fótmál
lágu á gólfinu plasttuðrur, út-
vörp, skór, alls kyns fatnaður,
myndskreytt tímarit í ýmsum
stærðum og gerðum og stærri
dúkar, sem annaðhvort voru
vist herðasjöl eða ábreiður. En
uppistaðan í þessu öllu var þó
ruslið og draslið, sem fyrir var í
húsinu. Hér og þar grillti í
venjulega manneskju, sem
líklega var þá blaðamaður, for-
eldri einhvers flytjandans eða
bara einhver maður á hræðileg-
um viiligötum.
Orkynjað afkvæmi Karls II.
í beinan karllegg kom á móti
okkur og leiddi Roy burt. Sú,
sem tók við mér (ég segi „sú“,
vegna þess að lauslega áætlað
sýndist mér fyrirbærið vera
kvenkyns) fylgdi mér að sæta-
röð, ef röð skyldi kalla aftar-
lega í húsinu og þar kom ég
reyndar auga á Terry Bolsover.
Ot af fyrir sig var það töluvert
afrek að greina hann í allri höf
uðháraflækjunni allt í kring.
Við hlið hans var autt sæti.
Manneskjan sem með mér var,
kom til min boðum: „Þú getur
fengið sæti nær, ef þú vilt.“
„Nei, takk,“ ösikraði ég.
„Ha?“
„Þetta er ágætt hérna.“
Þeir sem sátu eða héngu eða
lágu í röðinni fyrir framan Bol-
sover, sýndu enga tilburði til að
greiða mér götuna til hans, en
létu það heldur ekki hagga sér,
þótt ég ræki í þá fæturna eða
stigi ofan á þá eða hrasaði um
tuðrurr.ar á gólfinu. Bolsover
leit upp, þegar hann sá mig
koma og reyndi að bæla niður
skellihlátur, sem hvort eð er
hefði ekki heyrzt. Ég hlammaði
mér í sætið við hlið hans og
og þurrkaði móðuna af gleraug-
unum mínum.
„Ertu á vegum blaðsins eða
bara til að gefa vini þínum sið-
ferðislegan styrk? æpti hann í
fagmannlegum kurteisistón. Ég
Hjartanlegar þakkir færi ég
þeirn, sem minntust min svo
eftirminnilega á áttræðisaf-
mæli mínu, þann 11. apríl sl.
með skeytum og gjöfum. Sér-
staklega þakka ég Kirkjukór
Bjamanessóknar fyrir ágætar
gjafir til okkar hjóna og
ánægjulega viðkynningu á
liðnum árum. Heill og gæfa
fylgi ykkur öllum.
Ragnheiður Sigjónsdóttir,
Brekkubæ.
reyndi að ná sama tóninum, þeg
ar ég svaraði:
„Siðferðislegan styrk, já. Ég
veit ekki enin um blaðið.“
„Ha? Biddu á meðan þessi
hryna gengur yfir. Hún hlýtur
að vera bráðum búin.“
Ég setti upp þögulan spurn-
arsvip.
„Hann er búinn að láta eins
og hatnn sé að Ijúka þessu
tvisvar. Venjulega endurtek-
ur hann það þrisvar. Jæja, nú
kemur lokaspretturinn . . .“
Ég leit á sviðið. Jú, jú, ungi
maðurinn, sem lagði til röddina
i gauraganginn og hafði hingað
til vaggað sér i lendiunum með
ýktum samræðistilburðum, sýndi
nú augljós merki þess að hafa
innbyrt eitur (líklega úr eitraðri
smíörítkí
TIL
CHEVY NOVA SS
árg. '69. Bifreiðin
er með 350 cu.in
V-8, sjálfskiptingu,
power bremsum og
stýri. Lítið ekin.
Upplýsingar í sima
10194 eftir hádegi
i dag.___________
Breiðholtsprestakall
Séra Lárus Halldórsson umsækjandi Breið-
holtsprestakalls heldur guðsþjónustu í Bú-
staðakirkju fimmtudaginn 11. maí uppstign-
ingardag kl. 11 f.h.
Safnaðarnefnd.
ÆGISSÍÐA
6 herbergja sérhæð (efri hæð) við Ægisíðu
er til sölu.
Nánari upplýsingar gefur:
Málflutningsskrifstofa
Einars B. Guðmundssonar, Guðl. Þorlákssonar,
Guðmundar Péturssonar, Axels Einarssonar,
Aðalstræti 6, Rvík. Sími: 2 62 00.
SÖLU
velvakandi
0 „. . . og þar er gott að
vera.“
Kæri Velvakandi.
Guðmundur Jónsson frá
Blönduósi leit inn til okkar
hér á Morgunblaðinu fyrir
nokkrum dögum eins og svo
oft áður og var málhrests að
vanda. Verður hér rakið nokk
uð af þvi, sem hann hafði að
segja. Én stikla verður á stóru
þvi að hugsjónirnar skort-
ir Guðmund ekki.
„Ég hef verið á Ási í Hvera-
garði á annað ár,“ segir Guð-
mundur, „og þar er gott að
vera. „Svo er ég á Heilsu
hæli Náttúrulækningafélags-
ins nokkrar vikur árlega. Þeir
eru tveir kóngamir i Hvera-
gerði, Gísli Sigurbjörnsson og
Björn L. Jónsson, og kerrnir vel
saman. Mér hefur batnað svo
mjög, að ég vonast til að geta
gengið frú Hveradölum að
Gufudal í Blöndudal áður en
langt um líður, Ég ætla mér að
verða 100 ára. Ég á svo margt
eftir að gera að ég hef ekki
tíma til að verða gamall.“
0 Limgirðingarnar
„Það er gott að vera hjá
Gísla,“ segir Guðmundur enn,
„þar er allt til fyrirmyndar.
Limgirðingar eru kring'Um all-
ar lóðir. Þær veita skjól svo
að allur gróður þrífst þar vel.
Þetta ættu bændurnir að taka
sér til eftirbreytni. Bænd-
ur ættu að hólfa niður rækt-
arlönd sín. Þá fengi næðingur-
inn ekki að leika þar um. —
Gísli hefur unnið frábært
brautryðjandastarf með lim-
girðingum sínum — það hefur
margur fengið Fálkaorðuna
fyrir minna.“
0 Blómin, sem tala
„Allt er svo fallegt þaina á
sumrin — þakið blómum. Ég
geng þarna oft um. B’óm og
tré geta talað, en það skilja
ekki nógu margir. Þeir segja
þetta vitleysu hjá mér — en
svo er ekki."
Svo fór Guðmundur með ljóð,
sem Jóhann Sigurjónsson orti
eitt sinn til elskunnar sinnar,
er hún gaf honum rauða
og hvíta túiípana að skilnaði.
Skáldið líkir þeim hvítu við
villta svani. ,,Já,“ sagði Guð-
mundur, „þegar hann sá hvítu
túlípanana hefur hann minnzt
hvitu svananna og ættjarðar-
innar, sem rnenn mega aldrei
gleyma. — Trén og blómin
hans Gisla segja mér margt —
en hvað það er, segi ég engum.“
0 Kirkjugarðurinn á
Hólum
Þá ræddi Guðmundur um
lundina, sem hann hefur kom-
ið upp víða um land. „Það er
bara verst, að þeir eru ekki
allir nógu vel hirtir," sagði
hann. — Og talið berst að Hól-
um. Múrinn í krimgum kirkju-
garðinn þar er honum þyrnir i
augum. „Hann var ekki gerður
niður á fast,“ sagði Guðmund-
ur, „og er nú að grotna niður.
Ég legg til að ungmenmafélög-
in gangist fyrir þvi að brjóta
hann niður. Kannski yrði það
til þess að varanlegur garður
yrði gerður í staðinn."
0 Guðmundur góði
Efst á verkefnaskrá Guð-
mundar Jónssonar nú er stytta
af Guðmundi góða. Hann sagði
að búið væri að steypa hana
úti í Danmörku, „en við eigum
eftir að borga einn þriðja af
verðinu, og svo að koma henni
upp. Ég hef fengið mörg fal-
leg bréf varðandi styttuna —
og nú skora ég á menn að
heita á Guðmund. Þá er ég að
búast við styrk frá Alþingi.
Allir fá nú launahækkuni — og
hver á það frekar sikilið
en Guðmundur góði.“
Atvinna
Unglingspiltur óskast til léttra sendistarfa.
Sá sem getur orðið áfram næsta vetur, situr
fyrir starfinu.
DAVÍÐ S. JÓNSSON & CO HF.,
heildverzlun, Þingholtsstræti 18.