Morgunblaðið - 12.09.1972, Side 13

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 12. SEP'TEMBER 1972
13
Minning:
Þorvarður Jón Júlíus-
son, framkvæmdastjóri
UORVARÐUR Jón Júlíussan
framkvæmdastjóri Verzlunar-
ráðs Islands andaðist sunnudag-
inn 3. sept., ©ftir stutba en erfi'ða
sjúkrahúslegu. Enda þótt vitað
væri að um mjög alvarlegan
sjúkdóm væri að ræða, sem svo
skyndilega bar að, trúði ég því
að úr mundi rætast og að Þor-
varðu r kæmi innan tíðar aftur
ti'l starfa hjá Verzlunarráðinu,
en enginn ræðuir síinum nœbur-
stað og hið vandfyllta sæti hans
er nú autt.
Þorvarður var fæddur hinn 20.
des. 1918, hér i Reykjavik. For-
eldrar hans voru þau hjónin
Júliíus Ámason, kaupmaður og
Margrét Þorvarðardóttir. Stúd-
entsprófi lauk hann frá Mennta-
skölanum i Reykjavik 1937 með
hæstu einkunn í sinni deild og
hagfræðiprófi frá háskólanum í
| Árósum árið 1944. Að loknu há-
I skólaprófi starfaði hann um tíma
| hjá Prisdirektoratet í Kaup-
xnannahöfn, en réðst síðar til
Hagstofu íslands, fynst sem full-
trúi en sxðar skrifstofustjóri.
Námsdvöi átti hamn um tíma við
Aiiþjóðagjaldeyrissjóðinn í Was-
hington auk frekari námsdvalar
í Bandarikjunum.
Hinn 1. júlí 1955 var Þorvarð-
ur ráðinn framkvæmdastjóri
Verzlunarráðs Islands og gegndi
hann því starfi tii æviloka. Jafn-
hliða framkvæmdastjórastarfinu
gegndi hctnn margvíslegum tirún-
aðarstörfum fyrir eða tengdum
Verzlunai’ráðinu. I skólanefnd
Vei’zlunarskólans ábti hann sæti
frá 1955 og vann mikið starf í
þágu skólans. Um tíma kenndi
hann við Háskóla Island.s, Verzl-
unarskóia Islands og Samvinnu-
skólann. Hann var varamaður i
bamkaráði Seðlabankans og átti
sæti í ráðgjafanefnd EFTA.
Á sautján ára starfstíma Þor-
varðar sem framkvæmdastjóra
Verzlojnarráðsins, hafa að sjálf-
sögðu oft orðið mannaskipti í
formenmsku og stjórn ráðsins.
Oftast eða alltaf hafa skipað þau
sœtí menn sem eru önnum
kafnir við dagleg störf sín og
hafa því orðið að treysta á hæfni
og framtak framkvæmdastjóra
til úrvinnslu og framkvæmda
ákvörðuinum stjómarinnar á
hverjum tóma og þá ekki síður
að tengja saman störf og stefnu
þeirra sem fara og hinna sem
koma.
Góð menntun, góðar gáfur og
trúmenniska Þorvarðar Jóns
JúKussonar sem vissulega helg-
aði starf sitt alilt velferð Verzl-
unarráðsins var því ómetanlegt.
Við fráfaM Þorvarðar minnist
ég hins dagfarsprúða og vand-
virka samstarfsmanns míns og
þaikka okkar góðu kynni.
Láru konu hans og ættingjum
votta ég innilega samúð mina.
Hjörtur Hjartarson.
Kveðja frá Verzlunarskóla
íslands.
ÞORVARÐUR Jón Júliusson,
hagfræðingur, var ráðinn fram-
kvæmdastjóri Verzlunarráðs Is-
lands árið 1955. Það ár hélt
Verzlunarskóli Islandis hátíðílegt
hálfrar aldar afmæli sitt. Mun
óhætt að fullyrða, að í þau
sautján ár, sem sáðan eru liðin,
hafi Þoxvarður verið einn þeirra
mainina, sem drýgstan skerf
Sögðu af mörkum tii að móta
Verzliuharskóla Islands og efla
viðlgamg hans. Alloft skipti um
skólanefndarformenn og skóla-
nefndarmenn á þessu tímabili,
eims og eðlilegt var. Þorvarður
vdf' hins vegar jafnain sjálfsagð-
ur meðlimur nefndarinnar, mátt-
airstólpi, er var trygging þess,
að nýir menn gaítu sem fyrst
aifiað sér nauðsyniegrar vitn-
eskju um þau mái, sem fyrir
lágu hverju sinni, og áttað sig
þannig á verkefnunum.
Ffaimkvæmdastjóri Verzlunar-
ráðs íslands og skólatstjóri Verzl-
unarskóla Islands hljóta óhjá-
kvæmilega að eiga náið sam-
starf. Þeir eru því orðnir marg-
ir fundirnir, sem við Þoivarður
sátum saman, bæði í skólanefnd,
þsur sem hann var lengstum rit-
ari, og utan hertnar.
Hvar sem Þxwvaiður fór, bar
hann með sér j^irlætisleysi og
hógværð hins sannmenntaiða
manns. Alit, sem hann hafði til
málainna að leggja, var gerhugs-
að og vel rökstutt. Hann vildi
aldrei flana að neinu, en athug-
aði jafnan vandlega sinn gang.
Hxð forna spakmæli: „Kapp er
bezt með forsjá,“ hefði getað
verið einkunnarorð hans. Hann
'kvað þvi aldrei upp neina
sleggjudóma, hvorki um meran
né málefni. Orðvax'axi og um-
talsfrómari mann hef ég ekki
þekkt.
Um skólanefndarmenn næðir
oft kaldur gusitur gagnxýni, því
að um flest er" skoðanir skipt-
ar, en þó liklega um fátt frem-
ur en uppeldis- og skólamál, ekki
sízt á vorum dögum. Fyrir
sniurðulausan reksitur skólans og
velferð starfsmanna hans og
nemenda var þvx ómetanlegt að
jafnitraustur, dómibær og vandað-
ur maður og Þoxvarður Jón
Júlíusson skyldi gegna hinum
mikilvægu trúnaðarstörfum, er
honum voru falin í þágu Verzl-
unarskóla IsQands.
Einn vetur kenndi Þoivarður
viö V. I. og hiin síðari ár var
hann prófdómai'i við skólann.
Leysiti hann þessi störf af hendi
með hinni sömu nákvæmni og
samvizkusemi, sem einkenndi öll
hans verk.
Siðan VerzlunaiT'áð Isiands
fluttist að Þverá við Laufásveg, í
næsta nágrenni við skólann, leit
Þorvarður oft inm til okkar og
dx-akk með okkur kaffi i langa
hléinu árdegis. Var hann jafnan
mikill aufúsugestur. Rósemi
hans og prúðimennska orkuðu
þægilega á aíla, sem hann um-
gekkst. Og ekki spillti það fyr-
ir, að hann var gæddur léttri,
giasskulausi'i kímraigáfu og hlýju
brosi, sem hvoi't tveggja var
vel þegið, þegar hlé varð á önn
dagsins. Fyi’ir gat það komið,
að einhvern vanda liðandi stund-
ar bæri á góma yfir kaffibollan-
um, því að menn vissu, að aldrei
brást, að Þorvarður hefði eitt-
hvað gott til málanna að leggja.
I nafni Verzlunax-skóla Islands,
kennara hans og nemenda vil
ég nú að leiðairlokum bera fram
innilegar þakkir fyrir langt og
giiftudrjúgt starf, sem Þoxvarður
Jón Júlíusson inniti af hendi með
árvekni, tirúmennsku og stað-
festu á öriagar og umbrotatim-
um í sögu skólans. Sjálfur þakka
ég löng og ánægjuleg kynni og
gott samsitarf við stofnun, sem
okkur var báöum mjög hugleik-
ið, að mætti vaxa og daifna og
verða sem hæfust til að leysa
hlutverk sitt sem bezt af hendi á
hverjum tíma.
Eftirlifandi edgi'nkonu Þor-
varðar, frú Láru, og öðrum á&t-
vi'num hans votta ég og ahir
samstarfsmenn mínir inndlega
samúð við hið sviplega fráfalll
hans.
Jón Gíslason.
HINN 3 þ. m. lézt í Borgar-
spitalanum Þoxvarður Jón
Júilíusson, framkvæmdastjóri
Verzlunarráðs Islands eftír rúm-
iega þriggja vilcna þunga sjúk-
dómslegu. Með Þarvarðd er geng-
inn góður og gegn Reykvíkingur,
sem margir samferðaxnenn
saikna.
Hann fæddist í Reykjavík 20.
desemiber 1918 og voru foreldr-
£ir hans heiðurshjónin frú Mar-
grét Þorvarðardóttdr og Júlíus
Árnason, kaupmaður, en á heim-
ili þeirra ríkti bæðí gesitrisná og
góðvild og margir nutu þar mik-
ilvægrar aðstoðar og kærleika.
Er ég mjög þakklátur heimilinu
á Týsgötu 8 frá þvi að við lásum
saman lærdómsdeild Mennta-
skólans Þorvarður, Adolf heit-
inn Guðmundssan, yfirkennari
og ég.
Þorvarður lauk stúdentsprófi
frá Mennfaslíólanu m í Reykja-
vík 1937 með ágætiseinkunn og
var hann dux máladeildar. Sið-
an hélit hann til hagfræðináms
við háskólann i Árósum og nam
þar og í Kaupmannahöfn, en
lauk kandidatsprófi frá Árósa-
háskóla 1944. Vegna striðsins
komst Þorvarður ekki strax til
íslands og starfaöi hann um eins
árs skeið sem fulltirúi hjá verð-
lagsstjórnirani dönsku. Þegar
heim kom 1945 starfaði hann
stuttan tima hjá verðlagsnefnd,
en fulltrúi á Hagstofu Islands
varð haran 1. janúar 1946 og
skrifstofustjóri árira 1951 til
1955. Frá 1. júlí 1955 tii dauða-
dags var hann svo framkvæmda-
stjóri Verzliunarráðls Lslarads.
Þorvarður var ágætlega rnenrat
aður og traustur í sinrai fræði-
gnein og fylgdist vel með nýj-
unigum I henini. Hlóðust því á
hann margvísleg trúnaðarstörf,
eimkum fyrir verzlunarstéttina
og Sjálfstæðisflokkinn.
Tvisvar fór haxm til náms-
dvalar í Bandaríkjunum og hann
kenndi fræði siín um árabil við
Háskóla Islands. Einnig kenndi
hann við Verzlunarskóla Islands
og sat í skólamefnd þess skóla
óslitið frá 1955.
öll störf sín leysti Þorvarður
af hendi með sérstakri sam-
vizkusemi, en hún var skap-
gerðareinkenni hans frá fyrstu
tíð. Ég get ekki varizt þeirri
hugsun hvort Þorvarður hefði
ekki lengt líf s'itt, ef hann hefði
kunraað að slaka betur á í eril-
sömu lífi, en um það þýðir ekki
að fást. Skylduræknin var hon-
um í blóð borin og eratist hon-
um til hinzta dags.
Þorvarður' var gæfumaður í
einkalifi sínu. 20. júní 1953
kværatist hann Láru, dóttur
Herariks C. J. Bierings, kaup-
mainns og var mikið jafnrseði
með þeim hjónum. Þau áttu
heima á Týsgötu 8 þar til þau
flutbust á þessu ári í nýtt og
glæsiiegt hús að Kleiíarvegi 10,
en bað átti bvi miður ekki fyrir
þeim að liggja að fá að vera
samain nema nokkra mánuði á
þessu faMega nýja heimili. Er
mikill haimur kveðinn að frú
Láru, en ég veit hún yljar sér
við góðar enduiTOÍraningar um
ástsæit hjónaband og er viss um
eradurfundi síðar. Ég færi herani
innilegar samúðarkveðjur og
einnig systkinum Þorvarðar, Sig-
urrós og Rafni.
Það gerist nú skaimmt stórra
högga í milili í stúdentsárgang-
inn frá 1937 og nú stöndum við
í niunda skipti yfir moldum
bekkjarbróður. Við, sem eftir
lifum, blessum minniingu vamm-
lauss heiðursmanras.
Ágúst Bjarnason.
Kveðja frá stjórn
Félags íslenzkra stórkaupmanna
í DAG kveðjum vér einin af dygg
ustu starfsmöninum íslenzkrar
verzluinarisitéttar er Þorvarður
Jón Júlíusson verður til moldar
borinin.
Hann var fæddur í Reykjavík
hinin 20. desemiber 1918, sonur
hjónanna Margrétar Þorvarðar-
dóttur og Júlíusar Árnasonar
kaupimanns.
Að lokrau námi í Menntaskól-
anum í Reykjavík og háiskólun-
uim í Áróisum og Kaupmanraa-
höfn hóf haran störf hjá Pris-
direktoratet í Kaupimannahöfn.
Eftir heimkomuna starfaði hann
hjá V erðlagsnefnd 1945—1946.
Síðan starfaði hann hjá Hagstofu
Islands frá 1946—1955, er hann
hóf störf hjá Verzlunarráðí ís-
lands sem framkvæmdastjóri
þess. Hann gegndi því starfi til
dauðadags.
Þorvarður varan mikið að hags
muraaimálum stó rka u pmann a sem
framfcvæmdastjóri Verzlunar-
ráðs íslands. Þau störf Ö3 sem
og öranur varan hanin af íhygli
og kostgæfni. Hann var Ötull
baráttumiaður fyrir frjálsri verzl-
un og afnámi hvens koraar við-
skiptahafta og lagði fram drjúg-
an skerf í þeirri baráttu.
Höfuðdrættir í fari haras voru
prúðmennska, srayrtimeranska,
saimivizfcusemi og traustvekjandi
framkoma. Þessir höfuðdrættir
einfceramdu mjög störf hans og
sköpuðu honum verðugt traust,
sem hann naut til dauðadags.
Efcfci fer hjá því að menn sem
starfa að félagamáluim eigi
stumdum andstreymi að mæta
störfum og reyrair þá mjög á
þoiiramæðí og þrautseigju. Á
slíkum sturadum, þegar stillingar
og lagrai er þörf, er mikils um
vert að eiga í liði sónu menra með
kosti Þorvarðar.
Stjóm Félags ísemzkra stór-
kaupmararaa vill hér með þakka
ágaet störf hans í þágu stórkaup-
manona á liðraum árum.
Þorvarður Jóra Júlíusson var
kvæntur Láru Bierirag og lifir
húra maran simra.
Vér vottum hemni og ástvinum
hans samúð vora.
I DAG er til moldar borinn Þor-
varður Jóra JúKusson, fram-
kvæmdastjóri Verzlunairráðs Is-
larads.
Þegar slikt gerist, að við sjá-
um á bak samferðamönnum mitt
i öran dagsiras, stöldrum við
ósjálfrátt við með yfirsýn til
þess sem iiðið er. Hugaran fyli-
ir spurn, og óræð framtíð ber
svöc í skauti sér, en andblær
þess veruleika sem er, knýr okk-
ur áfram.
Þorvarður Jón varð fram-
kvæmdastjóri Verzlunarráðs Is-
lands árið 1955, og gegndi því
starfi til dauðadags.
Þaranig helguðust starfskraft-
ar hans félagasamtökum verzl-
unariranar, en eins og uppbygg-
ingu þeirra er háttað, er unnið
saTneiginlega að lausn hirana ólík
usitu máiefna, innan vébanda
Verzlunarráðsins.
Það reyndi því oft á samninga-
lipurð, viðsýni og drengskap
framkvæmdastjórans, era hann
leysti jafnan verkefnin af sér-
stakri alúð og lipurð. Nutu sin
þá góðar gáfur haras, þroskuð
sfcapgerð og ágæt menntura, sam
fara einbeittum og Ijúfmannleg-
urai vilja, til að ná fram farsælli
lausra.
Kaupmainnaisamtök Isléunds
þakka Þorvarði Jóni fjölþætt
störf hans í þágu hiranar frjálsu
verzluraair í landinu.
Við vottuni eftirlifandi konu
haras, Láru Bierirag, og öðrum
ástvinum okkar dýpstu samúð.
Stjórn Kaupmannasanitaka
íslands.
STÓRT skarð var höggvið í fá-
menna fylkingu íslenzfcra úr-
valsmanna við fráfail Þorvarðar
Jóns JúMussonar fyrra sunnudag
eftir skamma en sbranga sjúk-
dómslegu. Einsog stundum
endanær komu ótíðindin um
veikindi hans sem reiðarslag, því
tveimur dögum áður hafði verið
ráðgerð helgardvöl í vistlegum
sumarbústað þeirra hjóna í
Grafraingiraum, og grunaði þá eng-
an aö yfir vofði sú vá sem við
stöndum nú andspænis högg-
dofa.
Þorvarður Jón Júlíusson var
einra hinna hljóðlátu í landinu,
maður sem lét ekki mikið yfir
sér á opiraberum vettvangi eða á
mannamótum, en vann sin mik-
ilvægu störf af stakri trú-
mennsku og elju. Hann var þann
ig skapi farinn, að hanm gerði
heldúr mmna en meira úr mikil-
vægi þeirra verkefna sem haran *
hafði með höndum, en þeir sem
til þekktu vissu að honum voru
eiiramitt falin hin mikilvægustu
verkefni vegna þess hve glögg-
skyggn hann var og íhugull, ná-
kvæmur og samvizkusamur,
verklagmn og heiðarlegur. Hon-
um voru falin margvisleg trún-
aðar- og ábyrgðarstörf sökum
hæfileika sinna, en ég er ekki í
neinum vafa um, að það voru
samvizkusemi haras og elja, sem
áttu hvað stærstan þátt í ótima-
bærum aldurtila hans.
Mörg eigum við því láni að
fagna að eignast sarana velgerða-
menn á lífsleiðinni, menn sem við
störadum í ævilangri þakkarskuld
við og mininumst jafnan þegar
við heyrum góðra marma getið.
Þorvarður Jón var eiran þeirra vel
gerðamanna, sem ég á mikla
þakkarskuld að gjalda. Ég var
enn i miðju menntaskólanámi
þegar hann kom heim frá námi
í Kaupmannahöín tæplega þrí-
tugur, en það gerðist furðufljótt
að við bundumst vináttuböndum,
sem ekki slitnuðu upp frá því.
Hamn varð mín helzta hjálpar-
heUa á erfiðum skólaárum,
studdi mig með ráðum og dáð
síðustu þrjá veturne i mennta-
skóla, hvatti mig og eggjaði, út-
vegaði mér vinnu þegar aMt var
að stranda vegna féleysis, og
þararaig mætti halda áfram að
rekja langan velgerðabálk, sem
tæplega verður metinra að verð-
leikum af öðrum en þeim sem
þekktu til alira aðstæðna. Hafi
nokkur einn einstaklingur átt
þátt í að koma mér til þroska
og fteyta mér yfir erfiðustu
hjaHa uragliragsáranna, þá var
það Þorvarður Jón Júlíussora.
Þegar langþráðum áfanga
stúderatspr.jfsins var náð, íór
það svo að við urðum um skeið
samferða í mlnni fyrstu utan-
laradsferð, þaranig að hanra varð
eiranig til að vígja mig inni
ókunna heima anraarra landa.
Svona hefur þetta gengið til æ
siðara. I.eiðir okkar hafa ævin-
lega með einhverjum hætti leg-
ið saman, þó að lífsstörfira og
áhugasviðin hafi einatt verið
óskyld.
Það var mér og öðrum vel-
unnurum Þorvarðar Jóns mikið
ánægjuefni, þegar hanra gekk að
eiga eftirlifandi konu síraa, Láru
Bierirag, 20. júní 1953. Hún
reyndist honum frá uppha.fi til
loka samhentur, skiJnmgsrikur
og ástfólgiran lífsförunautur. Það
var æviraléga hlýtt og rótt i
kringum þau hjónin, hvort held-
ur var austur í suniarbústað eða
á failegu heimili þeirra við Týs-
götuna og raú ailia síðast við
Kieifarveg. Það eru vissulega
grinvmileg örlög, að Lára skuli
nú standa yfir molduim eigiin-
manns sins, sem fa.llið hefuir frá
á bezta aldri, eftir að þau voru
búin að leggja úti bað stóra átak
að reisa ftér nýtt hús i Laugar-
Fra.mhjiW á Jil«. 15