Morgunblaðið - 24.10.1972, Blaðsíða 23

MORGUNBLAEHÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. OKTÖBER 1972
23
Minning:
Hjalti Sigurjónsson
póstvarðstjóri
Hjalti Sigurjónsson fæddist í
Kálfavik í Skötufirði, ögur
hreppi í Norður-lsafjarðarsýslu
3. febrúar 1914.
Foreldrar hans voru Þórdís
Þórðardóttir og Sigurjón Jóns-
son. Hjalti ólst upp hjá föður-
afa siíimnm í KálMavílk, Jóni
Hjaltasyni og konu hans Maríu
Örnólfsdóttur, sem lengi voru
kennd við þann stað. 1 Kálfavík
og þar I grtenmd sem og anmars
staðar í byggðum landsins, var
lífsbaráttan hörð. Ekki sízt á af
Skekktumi stað sem Öguirfnreppi,
þótt á vordögum þessarar aldar
væri.
En drengurinn þeirra afa og
ömmu, Hjalti Sigurjónsson,
varð snemma harður og hlut-
gengur til aJUra starfa. Sama
hvort hann stóð í flæðarmálinu,
í túninu með ljáinn eða vtð rækt
un garðávaxta og blóma.
Félagslíf var nokkurt í ögur-
hreppi, er var vísir að ung-
Tnenmafélagi. Hjalti gerðist þar
félagi ungur að árum. Og mátti
hann aldrei vanta vegna skarp
Skyggni sinnar og skjótra til-
svara, að mér hefur verið tjáð.
Þetta ber með sér hversu vin-
sæll hann var í heimahéraði,
enda þótt hann aldrei hafi ver-
ið allra.
Hjalti mun hafa átt tvö hálf-
siysitikiim; Halldóru, sem gift var
Illuga stórútgerðarmanni í Hafn
arfirði, og einn bróður, sem fórst
mjög ungur í snjóflóði við fsa-
fjairðardjúp, en nafnd hans hef
ég ekiki getiað haift uppi á.
Hjalti hneigðist mjög að land
búnaði og garðyrkjustörfum,
sem honum hafa áreiðanlega ver
ið mjög hugleikin.
Hann fór rúmlega tvitugur á
Bændaskólann að Hvanneyri og
lauk þar námi með ágætiseink-
unn. Frá Hvanneyri lá leið hans
heim í Kálfavík. Þar var hann
í nokkur ár. Þó var hann eitt
ár í Eyjafjarðarsýslu að kynna
sér búnaðarháttu þar. Og þess
má geta að á þeim ásruim, áirum
kreppunnar, þóttu sveitir Eyja-
f jarðar bezt komnar að efnahag,
og að því er að búmennsku laut.
Hjalti gerðist ársmaður hjá
Stefáinii stórbónda á Sval-
bairði á Svalbarðisisitirönid i
Suður-Þingeyjarsýslu, er fædd-
ur var í Tungu í sömu sveit.
Stefán þessi hafði áður bú-
ið nokkur ár á Syðri-Varðgjá
og var rómaður búhöldur. Það
má því vænta þess, að svið
Hjalta hafi vikkað, er að land-
búnaði laut.
Enn var Hjalti eftir þessa
norðurför sína hjá vinum og
vandamönnum í Ögurhreppi um
nokkurt skeið. En árið 1941, er
síðari heimsstyrjöldin var skoll
iu á og vinnuafl og peningar
fflæddu einkum til Reykjavíkur,
fóir það fyrir homum, sem og
mörgum landanum, að hann fór
til Reykjavikur.
Móðir Hjalta áitti þá heima I
Hafnarfirði, og hefur það verið
hiaft á orði af buinmugum, hvað
hann reyndist henni góður son-
uir.
Hjalti stundaði ýmiss konar
störf hér I borginni. Og mest
þau, sem voru honum huglægust,
garðrækt. Hann var um skeið I
Hveragerði til náms í þeirri
grein. Og má því segja, að hann
hafi verið fyrst og fremst maður
gróðurs og blóma.
Ég kynntist ekkl Hjalta Sig
urjónssyni fyrr en árið 1955, er
ég gekk í póstþjónustuna. Og
ekki get ég sagt, að náin kynni
hafi verið með okkur fyrstu sjö
árin. Hjaiti gekk í þjónustuna
ómið 1944. Og ég sá naumair fljótt
að hann hafði yfir sér elnhvem
sálrænan feld, sem kannski værl
ekki auðvelt að komast innfyrir.
Þó sá ég að ekki var neitt stæri
læti í fari hans. Það kom þó að
þvi, að við Hjalti unnum saman
í sömiu deild, í sjö ár. Við vorum
diállítið þegjand'alegiir fyrst í
stað. Það er að segja fyrsta dag
inn. Hjalti vann eins og ham-
hleypa í um tvo tíma. Og ég tók
á öllu, sem ég átti til, því það
sló mig þannig, að það væri já-
kvætt fyrir mig. Það kom líka á
daginn, því allt í einu stanzar
Hjalti og segir eitthvað á þá
leið. „Ég sé, að þú hefur unnið
áður. Og nú hvíldum við okkur
og tókum tal saman og komum
víða við. Nú var ég kominn inn
úr feldinum, sem ég raunar
hafði einnig áður heyrt talað um
og fundið. En síðan þetta gerð-
ist get ég sagt að ég hafi ekki
kyininzt betri og traiusitairi stairfs-
féliaga og viini en honum.
Miaður kemur miamnis í sitað, er
jafnan sagt, þegar einhver fell-
ur frá. Það er útaf fyrir sig rétt.
Lífið hefur sinn gang líkt og elf
ur, sem streymir áfram þung og
miskunnarfaus. Og það eru líka
býsna margir póstmennirnir, sem
fallið hafa fyrir sigð dauðans
undanfarin tvö ár. Og allt mæt
ir menn hver á sinn hátt.
Og einhvern veginn finnst
mér heimurinn hafi minnkað
við það að Hjaiti er allur. Þó
ég hins vegar viti að annar kem
ur. Kannski meiri á hæð. En
Hjalti okkar kemur ekki aftur.
Maðurinn með hjúpinn, sérkenni
lega. Maðurinn með sín skörpu
tilsvör og með sitt falslausa
traust, sem allir vinir hans vissu
af og margir starfsbræður.
Góður Islendingur vildi Hjalti
uimfram allt vera. Hann var
líka höfðingi heim að sækja. Það
vitum við bezt, sem vorum gest-
ir hans á fimmtugsafmæli hans.
Sú veizla var gerð af slíkri
reisn, að eniginn hefur nálgazt
slíkt í póstmannastéttinni, að ég
til veit.
Þvi hefur verið haldið fram
við mig, að ef Hjalta hafi runn-
ið í skap við einhvern mann, að
hann liti hann aldrei réttu auga
eftir það. Þetta var mikill mis-
Skilningur. Þó hann yrði hör-
undskaldur á þeirri stund, sem
honum mislíkaði eitthvað, sem
sagt var, og hann svaraði eklki,
miinniisit ég þess að Hjalifci erfði
slíkt ekki og talaði aldrei illa
um þann, sem slett hafði. Hann
varð bara dálítið kímileitur, ef
mitanizt var á. Þetta tel ég ein-
hvern mesta kost, sem Hjalti
hafði til að bera, ásamt sínum
mikla traustleika, sem marg-
ir meðbræður og stéttarbræður
urðu aðnjótandi af hans hálfu.
Og er ekki gott að hafa verið
slíkur maður?
En áður en ég lýk þessari
minningargrein um vin minn
Hjialita Sigurjónisson, vil ég ósika
öllu hans fólki velfarnaðar, ekki
sízt konu hans Ingunni Böðvars
dóttur að Mel við Breiðholtsveg.
En hún var við er Hjalti kom
heim úr vinnu sinni laugardag-
inn 14. þ.m. og sagðist vera
þreyttur og hallaði sér útaf í
rúmið sitt. En eftir örstutta
stund var hann látinn.
En í dag, þegar aðstandend-
ur og vinir fylgja honum síð-
iasta spöliran, geta þeiir karanski
hugleitt hversu fallegan dauð-
daga garðyrkjumaðurinn Hjalti
Sigurjónssón hefur hlotið. Ein
mitt þegar skuggi haustsins lagð
ist yfir landið, og blómin í garð
inum felldu sín síðustu blöð.
Gísli T. Guðmundsson.
Hjalti Sigurjónsson var ættað
ur vestan af fjörðum, úr af-
skekktri sveit, og sjálfur var
hann eins og sprottinn út úr ein
kennilegu skáldverki, þar sem
gamain og aivara renma saman
með kynfegiuim hætti. Hann var
einn af sérkennilegustu leikur-
unum í því drama, sem er lífið
sjálft, á margain hátt fliókinn
persónuleiki. Hann tamdi sér ó-
beislaða oft kaldhæðnislega
framkomu, var löngum með
spa'U'gsyrðd á vör. Striðmin var
honum eðiislæg og hann lét
hana bitna á mörgum, bæði kunn
ingjum sínum og bláókunnugu
fólki, sem hann hitti af tilviljun.
Hann var að sönnu brynjaður
maður, en undir brynjunni sló
heitt hjarta.
Hjalti minnti um margt á
Stein Steinarr, sem líka var ætt
aður að vestan og var þekktur
fyrir að kunna að svara fyrir
sig. Hjalti átti auðvelt með að
máta menn í orðaskák, ekki
vegna þess að hann væri ósvifn
ari, heldur vegna þess að hann
var gæddur góðri greind og bjó
yfir merkilegu hugmyndaflugi.
Mér er minnisstætt hve hann
skemmti sér vel þegaæ við fórum
saman að horfa á pólskt framúr
stefnuleikrit í Iðnó; Tangó eftir
Slawomir Mrozek, en leikritið
S. Helgason hf. STEINIÐJA
einkenndist einmitt af fyndnum
og óvæntuim tilsvörum, sem
hefðu getað komið beint frá hon
um sjálfum.
Hjalti las ef til vill ekki mik-
ið, en það, sem hann las, las
hann vel og alltaf með gagnrýn
um hug. Hann hafði næma mál-
kennd og sparaði ekki athuga-
semdir þegar honum þótti móð-
urmálinu misþyrmt. I orðabók
hans var fjölbreytilegt safn. Af
honum mátti læra að vanda mál
sitt og verða ekki vanahugsun
að bráð. Slíkir menn eru sjaid-
gæfir og flestir olckar meta þá
ekki nógu mikils.
Þótt Hjalti væri stundum stríð
lundaður og svaraði þá í stytt-
ingi þegar á hann var yrt, var
hann yfirleitt hrókur alls fagn-
aðar áður en heilsa hans bilaði.
Á ferðalögum voru ekki aðrir
skemmtilegri en hann og fáir
voru rausnarlegri á veitingar.
Við fórum saman i nokkrar veiði
ferðir, hvorugur okkar gat kall
ast veiðimaður, en ég mun seint
gleyma stundum með honum við
Flekkudalsá í Dölum. Hann naut
þess að koma í nýtt umhverfi og
blanda geði við ókunnugt fólk,
bregða á glens þegar við átti og
finna það athvarf í íslenskri nátt
úru, sem er borgarbúa ómetan-
leg heilsulind.
Hjalti Sigurjónsson var lærð
ur garðyrkjumaður og kunnugir
hafa sagt mér að hann hafi ver-
ið laginn við ræktunarstörfin.
Hann átti áður garð í Vatnsmýr
inni, á sama stað, sem Umferðar-
miðstöðin stendur nú, en hún
var síðasti vinnustaður hans.
Hjá Póstinum hóf hann störf sem
bréfberi, en vann síðan lengst
sem póstafgreiðslúmaður i blaða
deild Pósthússins og var skipað
ur póstvarðstjóri um fimmtugt.
Hann var miaður árrisull og mætti
fyrr til vinnu en aðrir, enda ein
kenndust öll störf hans af mik-
illi samviskusemi og ósérhlifinn
var hann með afbrigðum. Þótt
hann væri fyrir löngu orðinn
sárþjáður af sjúkdórni þeim,
sem varð banamein hans, mætti
hann til vinnu og hirti ekki um
að fara i leyfi. Það var honum
ólíkt að játa ósigur sinn. Hann
lauk störfum sínum með venju-
leguim hætti daginn áðuir en hainn
lést og dó á frídegi. Störf hans
voru meðal annars fólgin i þvl
að sjá um að dagblöðin kæmust
til kaupenda úti á landi með
fyrsifcu fliuigferðum á morgn’ana.
I blaðadeildinni var hann verk-
stjóri á sinni vakt, en hann
reyndi síst af öllu að koma verk
um ýfir á samstarfsmenn sína.
Heldur lagði hann meira á sjálf
an sig en þurfa sífellt að vera
að jagast í öðrum. Hann fór sín
ar eigin götur jafnt i starfi sem
í daglegu lífi.
Nú þegar þessi óvenjulegi mað
ur er látinn munu margir sakna
hans og þykja heldur tómlegt
á þeim vinnustað, sem var vett-
vangur hans. Grámálaði jeppinn
hans, sem hann kallaði í gamni
„kofann", stendur ekki lengur
við Umf'erðarmi ðsitöðina, og þeir
sem eiga erindi í blaðadeildina
hitta þar ekki lengur skrafhreif
inn mann og rösklegan, sem
stundum kom mönnum í
opna skjöldu. Þeir, sem skildu
hamin og umgemgusit haran eins
og væri hann hluti þess ævin-
týrs, sem býður drunga hvers-
dagsins byrginn, hafa misst góð-
an og trygglyndan vin. Mestur
er nú harmur lítillar og bros-
hýrrar stúlku, sem kallaði hann
afa sinn og var ljós hans á myrk
um stundum. Ef dæma á menn
eftir því hvernig þeir koma fram
við börn er bjart yfir minning-
unni um Hjalta Sigurjónsson.
Jóltann Hjálniarsson.
Clnholtl 4 Slmar 26677 og U2S4
Renni/ásar — hnappar
Það liggur við að þér fáið naglana í
BARUM snjóhjólbörðunum ókeypis.
Svo mikill verðmunur er á BARUM og
flestum öðrum snjóhjólbörðum.
Lítið á þessi verðdæmi:
Stærð 560-13/4 kr. 2.430.00 fullneglt.
Stærð 560-15/4 kr. 2.495.00 fullneglt.
Það borgar sig að fá sér BARUM undir
bílinn í vetur.
SÖLUSTAÐIR:
SKODABÚÐIM AUÐBREKKU 44-^6,
SÍMI 42606,
NYBARÐI í GARÐAHREPPI,
SlMI 50606.