Morgunblaðið - 06.02.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. FEBROAR 1973
ÍAC3AISI
þessarar ótímabæru yfirlýsingar
Péturs. Pétur mundi ekki
hringja til hennar. Hann vissi,
hve hættulegt það gæti verið.
Sjálf hringdi hún og bað um,
að sér yrðu sendar einhverjar
matvörur. Þegar bjallan hringdi
spurði hún fyrst, hver væri þar,
áður en hún hleypti sendiinum
inn, sem flýtti sér að afhenda
vörurnar og hvarf síðan. Hún
aflæsti aftur. Og aftur sýndist
íbúðin auðari, eftir að hann var
farinn. Og ekki hringdi sím-
inn.
Henni latt í hug að fara heim
til Cals og ná í fötin sín og þau
fáu snyrtitaeki, sem hún hafði
skilið þar eftir.
Hún þurfti ekki á þessum fáu
kjólum að halda, sem hún hafði
farið með heim til Cals, og hún
hafði nóg af snyrtivörum frá
Henri & Co. Þær gætu enzt ævi-
iangt. Þetta heyrði undir starf
hennar hefði hún þá nokkurt
starf lengur! Hún gat á engan
hátt afsakað það að hafa skróp-
að aftur í vinnunni í dag. Hvern
Veizlumatur

Smúrt bruuð
09
Snittur
SÍLD & FJSKUR
mmá
ig gat hún sagt Henri, að hún
þyrfti að vera við réttarhald út
af andláti konunnat, sem hafði
orðið henni yfirsterkari.
Þegar fór að dimma, herti hún
upp hugann og blandaði sér í
glas — vel sterkt. Henri hefði
ekki orðið hrifnari af því en
hinu, að hún kom ekki í vinn-
una. Hann vildi ekki láta sýn-
ingarstúlkur sínar vera að
neinu næturgöltri, en var þó
vægur, ef þær héldu sig á fín-
um veitingastöðum. þar sem þær
gátu sýnt nýjustu kjólana hans.
Allt áfengi var andstyggð í aug-
um hans og hann hræddi stúlk-
urnar með væntanlegum andlits
hrukkum og skvapkenndu taxt
aríagi. Hann vi'ldi heldur ekki,
að þær reyktu, en þar varð
hann samt að láta í minni pok-
ann. Hins vegar hafði hann ekk
ert að athuga við það, þó að
hann þrælkaði þeim út eins og
vinnuvélum.
Drykkurinn, sem hún bland-
aði sér, var sterkari en hún
hafði búizt við og steig henni dá
lítið til höfuðs. Hún fór að
hugsa um Pétur og hjónaband-
ið. Einhvem tíma. ’Gæti það
ekki verið hugsanlegt? Að end
urheimta hamingjuna? Ein-
hvern tíma, hugsaði hún enn.
Setjum nú svo, að hún tæki Pét
ur á orðinu og játaðist honum
— þau mundu áreiðanlega gift-
ast aftur, jafnskjótt og það væri
óhætt. Óhætt! hugsaði hún og
það fór um hana hrollur.
Hún heyrði ofurlítinn dynk
fyrir utan dymar, sem gerði
henni bilt við, eins og hún var
á sig komin, en brátt áttaði hún
sig á því, að þetta var bara
kvöldblaðið, sem var að koma.
Hún beið samt og hlustaði á
nokkra dynki í viðbót þarna í
ganginum. Þá skauzt hún fram,
náði í blaðið og aflæsti síðan
aftur. Fregnin af réttarhaldinu
var þarna ofurlítið ítarlegrí en
velvakandi
Hringt eftir miéncetti
M.G.EBERHART
í morgunblöðunum. Morð framið
af óþekktum aðiia. Lögreglu-
rannsókn.
Hún bjó sér til kvöldmat
neyddi hann ofan í sig og
hlustaði eftir símanum á meðan.
Hún leitaði vandlega á snyrti-
borðinu þetta kvöld. Þar var
ekkert nýtt pilluglas. Jafnvel
þótt Fiora hefði neytt meðal-
anna að staðaldri, hlutu glasa-
birgðirnar samt að vera tak-
birgðirnar sarnt að vera takmark
aðar. Hún velti því fyrir sér,
hvers vegna Fiora hefði ekki
fleygt glösunum jafnharðan.
Slóðafengið fólk safnar nú svo
sem alls konar rusli, svo sem
tómum og hálftómum meðalaglös
um.
Loks gekk hún samt til náða,
og háMsofandi sá hún fyrir sér
húsið við Sundið, með langa
garðhjallanum, þéttum nunnun-
um og sjógarðinum. Draugahús.
Ekki gæti hún farið þangað aft-
ur til dvalar — og nú var hún
aftur orðin giaðvakandi. En
það voru nú tffl fleiri en hún.
Ekkert gerðist þessa nótt. Eng
in framandleg rödd tilkynnti
um skeyti. Næsta dag var veðr
ið óþægilega heitt. Það var þeg-
ar orðið heitt, þegar Jenny
klæddi sig til að fara í vinnuna
og því fór hún i bómullarkjól
frá sumrinu. Hún stakk lyklun-
um i renniláshólfið i veskinu
sínu. Hún hefði hins vegar eins
vel getað verið kyrr heima og
sparað sér það óanak að fara í
vinnuna, þvi að henn. var þeg-
ar í stað tjáð, að hún þyrfti
ekki að koma meira.
— Ég get fengið hundrað
stúlkur, sem fegnar vilja fá
þetta starf. Ég er með langan
biðiiista.
Hún varð samt fegin. Henri
var sýnilega ekki búinn að lesa
blöðin. Hún sagði: — Mér þyk-
ir það leitt, en þetta var óum-
flýjanlegt.
— Það þýðir ekkert að tala
um það. Ég er þegar búinn að
tala við ráðningarstofuna og
biðja u:m aðra tii að taka við
af yður. Eins og venjulega gat
hann talað gallalausa ensku,
bara ef sá gállinn var á hon-um.
Og hann var vel upplagður tii
þess þennan morgun. — Satt að
segja hef ég aldrei verið sérlega
ánægður með vinnuna yðar. Þó
að þér myndizt vel, þá eru til
hundrað aðrar stúlkur, sem
gera það. En mér hefur aldrei
fundizt þér hafa verulegan
áhuga á þessu. Og enga metorða
girnd. En það verður sýningar-
stúlka að hafa.
— Hvers vegna voruð þér þá
að halda í mig? spurði hún þurr
lega.
Hann yppti öxlum og varð
samstundis franskur frá hvirfli
til ilja. — Það var eitthvað sér-
stakt. Eifthvað, sem ég gerði
mér ekki almennilega grein fyr
ir. Þér fáið kaupið yðar hjá
gjaldkeranum.
Hún fór í skápinn sinn —
þar var ekkert nema einhverjir
gamlir sokkar, regnkápa og
varalykill. Hún fleygði lykl-
inium, setti eigur sínar í umbúða
kassa frá Henri, og var fegin,
að hinar stúlkurnar skyldu ekki
vera komnar. Hún kvaddi gjald
kerann og Henri kvaddi hana
með handabandi og var nú all-
ur hinn vingjarnlegasti og ósk-
aði henni góðs gengis. — Þegar
þér eruð orðin gift milljónera,
sagði hann, — Þá komið hing-
að aftur, þér skuluð fá gott verð
hjá mér.
Jæja, þá var hún orðin at-
vinnulaus. Henni var nokkurn
veginn saman, en samt fannst
henni eins og hún hefði beðið
ósigur. En hitt var þó satt, að
hún hafði aldrei haft teijandi
áhuga á starfinu.
Hitasvækjan fór versnandi.
Það skynsamlegasta væri að
fara í einhverja ráðningarstofu
og láta skrásetja sig þar. Henri
í þýðingu
Páls Skúlasonar.
hafði verið svo almennilegur að
gefa henni meðmœli.
En þess í stað ranglaði hún
upp eftir Fimmtutröð, kom kass
anum frá Henri i geymislu og
fór svo að ganga í garðinum.
Hún vildi ekki hugsa um sim-
ann, sem kynni að hringja með-
an hún væri að heiman. Og hún
vildi heldur ekkd vera eins og
fangi heima hjá sér.
Hún gekk þangað tii hún var
orðin þreytt, þá settist hún á
bekk í sólinni, gekk svo aftur yf
ir í Fimmtutröð, fékk sér há-
degisverð og nú fannst henni
eins og hún stæði fyrir utan all
an þennan heim, sem var svo
önnum kafinn. Allir höfðu eitt-
hvað að gera, alliir voru í ein-
hverjum félagsskap og höfðu
eitthvað að tala um. Allir voiji
að flýta sér, dunduðu svo yfir
hádegisverðinum, en flýttu sér
svo út aftur. Henni fannst bún
eitthvað einkennilega rótlaus
og næstum eins og hún væri
ósýnileg.
Hún fór í kvikmyndahús, en
eftir á hafði hún enga hugmynd
um, hvað hún hefði verið að
horfa á. Þegar hún kom út, var
enn mjög heitt. Hún tók kass-
ann frá Henri úr geymslunni og
gekk svo eítir breiðu gangstétt-
inni fram með garðinum.
Þegar hún kom heim til sín,
var síminn á sínum stað, róleg-
ur og þögull.
Hún tók að gerast óróleg.
Áreiðanlega mundi Pétur — nei,
Cal — hringja til hennar og
segja henni, hvað lögreglunni
hefði orðið ágengt, ef þá nokk-
uð væri, og að minnsta kosti,
hvað þeir hefðust að. En Cal
hringdi ekki, og nú þóttist hún
viss um, að hún hefði bitið af
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Enn um þjóðhátíð . . .
Ásmundur Brekkan skrifar:
„Velvakandi,
Þökk sé samtökum skóla-
stjóra í Reykjavík fyrir sam-
þykkt þeirra, áskorun og
ábendingar um þjóðhátíðina
1974.
Er það vonum seinna, að
ábyrg samtök iáti opinberlega
í Ijós álit mikils þorra þjóðar-
innar á þessum grátbrosiegu
áformum og áætlunum þjóðhá-
tíðamefndar, sem fyrir oss
hafa verið borin í fjölmiðluim.
Flest af því, sem þar hefur
komið fram, ber vott um bama-
legt óraunsæi og mjög tak-
markaðan skiLning á skipulags-
vandam&lum, auk vanmats á
óskum og afstöðu almennings
í landinu á áttunda tugi aldar-
innar.
— Ekki man ég hvað kostn-
aður af almannafé vegna Þing-
vallahátíðar, salemahönnunar
og annarra stórvirkja var
áætlaður, en ekki get ég
ímyndað mér, að beinn útlagð-
ur kostnaður yrði undir 150
milljónum króna, auk allra
annarra fjárútláta, svo sem
byggingar og siglingar víkinga-
skips (eða var það kannski
fcnörr?), viðlegu 60—70 þúsund
manna á Þingvöltluim, mjaðar-
drykkju og brennivínskaupa.
Þá þarf ekki lítið benaín á
bflaflota, sem hóflega áætlað
yrði 60 kílómetrar að lengd.
Við þurfum nú þessa pen-
inga alla, og miiklu fleiri, tdl
Skynsamlegra nota og getum
jafnframt minnzt íslands-
byggðar á mun verðugri og
virðulegri hátt en „þjóðhátíðar-
nefnd“ hefur ætlað okkur. Ég
vona, að sem flestir einstaki-
ingar og féiagasamtök, þing-
menn og stjórnmálaflokkar,
taká nú opinberlega undir
ályktun Reykjavíkurskólastjór-
anna, þannig, að þessi viíleysa
verði stöðvuð áður en skaði
hefur hlotizt af.
Reykjavík, 1. febrúar 1973
Ásmundur Brekkan.“
£ Göfuglyndi Rússa
Sveinki skrifar:
„Hissa varð ég þegar ég las
MF=
__________ A/
-Nnsfgildadráttarvéi SUÐURLANDSBRAUT 32 • REYKJAVlK* SlMI 86500 • SlMNEFNI ICETRACTORS
Massey Ferguson
TvöfföBd
kúplinl
Tvöföld kúpling MFdnáttarvélanna eykurgildi þeirra
fréttatilkynningu hinnar rússn-
esku fréttastofu í Morgunblað-
inu s.I. sunnudag, þar sem sagt
var að nú stæðu yfir samninga-
viðræður mili íslenzkra aðila
og rússneSkra um kaup á fiski
héðan. í þessari fréttatilkynn-
ingu kom flram, að með þess-
um fiskkaupum væri verið að
láta í ljós skilning á þeim
erfiðleikum, sem upp voru
komnir á íslandi vegna eld-
gossins!
Með leyfi að spyrja, síðan
hvenær er það einhver sérstök
góðgerðastarfsemd við okkur
íslendinga að kaupa af okkur
fisk? Ég veit ekki betur en,
að ekki sé hægt að anna eftir-
spurminni. Ef Rúissar halda, að
yfirlýsingar eins og þessi, sé
leiðin til þess að gera þá vin-
sæla hér á íslandi, þá er það
mikill misskilningur. Þeir hafa
auðvitað látið það fara í taug-
arnar á sér, að aðrar þjóðir
hafa keppzt við að bjóða okkur
rnargs konar aðstoð; aðallega
þó fjánhagsaðstoð. Því tíima
Rússar ekfci, en halda svo, að
þeir geti slegið sjálfa sig til
riddara út á það að kaupa af
okkur fisk! Oj bara.
Sveinki.“
0 Heitið á Rauða
krossinn
Álfhildur Friðriksdóttir,
Hafnarfirði hringdi. Hún vildi
koma á framfæri tillögu um
það, að menn, aðrir en Vest-
mamnaeyingar, hétu á Rauða
fcrossinn um að gefa ákveðimn
hunidraðshiiuita af hugsanlegum
happdrættisvinninguim sánum í
Vestmannaeyjasöfnunina. Álf-
hildur sagði ennifremur, að
hefði hún tillögurétt um
orðuveitingar myndi hún mæl-
ast til þess, að Magnús
Magmásson, bæjarstjóri í Vest-
mannaeyjum fengi heiðurs-
merki fyrir kjark, bjartsýni og
óbiiandi dugnað í erfiðledkum
þeim, sem hafa steðjað að í
Vestmamnaeyjum nú að undan-
förnu.
fcí
Nýjung!
penol
SKIPTIBLÝANTINN
• þarf aldrei að ydda
. alltaf jafn langur
• ótrúlega ódýr!
Fæst í næstu ritfanga-
og bókabuð
HFILDSALA'. FÖNIX.PEVKJAVlK