Morgunblaðið - 28.02.1973, Blaðsíða 14

14
MORGUNHLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28. FEBRÚAR 1973
A
ODNU
Frá Áma Johnsen,
Vestmannaeyjum í gær.
LOÐNIJMIÐIN 'voru í dag 20
mínútna sigpling'u norður af
Heimaey eða eynni á Ál eins
og það er kallað. Fimm loðnu
bátar voru að landa hér í dag
eftir hádegið og von var á
fleirum, ef hann ryki ekki
upp í suðaustan smell.
Það var þó frekar fátrek-
Iegt um bátakost í höfninni á
Heimaey, móðurskipi Islenzka
flotans við Suðurland, eins og
höfnin hefur réttilega verið
nefnd. En við gátum þó út-
vegað okkur bát til siglinga á
loðnumiðin, því rvo slæmt er
ástandið ekki orðið, að Vest-
mannaeyjar séu bátlausar. —
Við ætluðum að heimsækja
nokkra loðnubáta og rabba
við sjómennina, en skömmu
áður höfðum við farið í iflug
vél með Birni Pálssynl út vfir
loðnumiðin, bar sem milli 20
og 30 bát-r voru að dæla inn
loðnu í gríð og erg steinsnar
frá Evjum. Að öllu jöfnu
hefðu bátamir flykkzt inn til
Eyja með aflann, og landað í
stærstu fiskimjölsverksmiðju
landsins, Gúanóinu. Þangað
mun bátaflotinn þó varla
flykkjast um sinn, en þar er
gnægð manna, sem ætla ekki
að gefast app fyrr en í fulla
hnefana, og enn, þrát.t fyrir
þær óskaplegu ihamfarir, sem
hafa gengið yfir, er ekki 1/13
hluti liúsanna í bænum ónýt-
ur. Hjólin í atvinnulífinu eru
aftur að bvrja að snúast, þau
munu snúast hægt meðan séð
verður hver framvinda eld-
gossins verður, þau munu snú
ast engu að síður, búin undir
fullan kraft, þegar linnir lát-
um.
Við brunuðum á Eitla-T>oj
út höfnina, uppblásnum
gúmmíbát með utanborðsmót
or. Það var sól og logn með
austanblæ. Innsiglingin, enn
ein sú bezta á landinu, en
hluti hennar verður aldrei
framar prýddur siglandi skip-
um. Landið hefur lagzt yfir
sæinn. Það var undarlegt að
sigla þarna, ógnvekjandi en
þó spennandi. Því þegar mað
ur sér, hvernig hraunrennslið
hefur stöðvazt, svo að nú er
innsiglingin betri en hún var,
þá t.rúir ínaður hreinlega ekki
að forsjónin ætli sér svo nap-
JííírMi
urt verk sem eyðilegging
hafnarinnar yrði. Það var
hins vegar ekki undarlegt en
lét vel í eyrum, að heyra fýl-
inn hneggja í bjarginu í
Heimakletti, svífa við snasir
og virða fyrir sér jarðlífið. Sá
kliður kynti jafnvel undir
þá von, að Heimaeyingar eigi
allir eftir að snúa til ey.janna
sinna aftur og ekki var það
til að draga úr stemningunni
að hver einastl skúti
í þverhníptu bjargi Yzta
Kletts var setinn svartfugli.
Hann er setztur upp, kominn
heim óvenju snemma af hafi.
Svartfuglinn hnitaði í hringi
í flokkum við nýju sjávar-
hamrana, þar sem glóandi
taumar iiðu fram í sjóinn. —
Arrið á bælinu við bjargið er
bið sania, en skyldi ekki
þessi kjólklæddi bjargbúi
láta eldgosið trufla sig 5 höf
uðreikningnum ?
Beint út úr innsiglingunni í
austri blasti Bjarnarey við. —
„Hátignar frjóland friðað, frið
sæla vanadís“, eins og segir í
einu Eyjakvæðanna og beina-
keldan var jafn úfin og svo
oft áður. IJtli-Doj tiplaði keld
una en varðskipið Ægir lét
ekkert á sig fá og hneig og
reis tígulega með stefnið í
gosið. Það minnti á svartfugl
inn, sem hneigir sig eins tígu-
lega og hægt er að hneigja
sig og auka þó virðinguna. —
Varðskipin eru ávallt viðbúin.
Við brunuðum framhjá
drengjum við Yzta-Klett,
Faxaskerið var að baki og
undiraldan var að þyngjast.
Xiplið var liðið og állinn
sýndi sitt vanalag.
Við komum fyrst að Hinriki
KO 7. Litli-Doj renndi að síð-
unni og við stukkum um borð
á lagi. „Ykkur ber aldeilis vel
að, eða ihitt þó heldur. Það er
allt í basli hjá okkur,“ sagði
Garðar Finnsson skipstjóri.
„Og nótin er farin í skrúf-
una.“ Allir fóru aftur á báta-
dekk að kanna málið og Garð
ar hafði orð á því, að hann
þyrfti að kalla á lóðsinn i Eyj
um og fá kafara. En eftir
nokkrar bollaleggingar sáum
við möguleika á, að luegt yrði
að ná draslinu að mestu úr
skrúfu skipsins með því að
nota ifarkostinn okkar, IJtla-
Doj. Og það tókst með dálk
frá blaðamanni Morgunblaðs-
ins að skera nótina frá skrúf
unni og síðan var það skrúf-
unnar sjálfrar að tæta það
sem eftir var. Það léttist held-
ur hljóðið í þeim skipverjum

og það valt upp úr einum, að
liklega værum við engir draug
ar.
Þeir Hinriksmenn hafa feng
ið 700 tonn í fjórum róðrum,
en þeir byrjuðu 6. febrúar. —
Fyrstu loðnuna fengu þeir út
af Hornafirði við Hvalbak-
inn. En þeir sögðu þó að þetta
hefði gengið stirðlega. Þeir
hafa landað á Hornafirði,
Akranesi og í Reykjavík.
„Ein löndunin fór í fryst-
ingu á Akranesi," sagði einn
skipverjinn, sem var að rimpa
„og sá róður gefur afkomu á
við þrjár landanir í bræðslu."
Hinrik er í eigu skipstjór-
ans Garðars Finnssonar, en
hann er kunnur aflamaður og
var m.a. með •lörund III og
fleiri aflaskip.
Þeir voru komnir á miðin fyr
ir þremur tímum, þegar okkur
bar að um kl. 15,30, og vand-
ræðin urðu í fvrsta kastinu.
Nótin varð yfirfull og sprakk
og lenti snarlega i skrúfunni.
Þeir töldu að 400—500 tonn
hefðu verið í nótinni.
Eftir að búið var að skera
korkteinana úr skrúfunni átti
að hífa nótina inn og rimpa
hana, ef mögulegt væri. Ann
ars yrðu þeir að fara í land
aftur án þess að kasta. Þeir
bjuggust frekar við þvi að
geta rimpað. Við höfðum ekki
búizt við þ'í að geta gert sjó
mönnunum neit.t gagn á loðnu
miðunum, en það var ánægju
Iegt að heyra einn skipverj-
anna kalla, þegar við stukk
um frá borði: „Þið spöruðuð
okkur dýrmætan tíma og
björguðuð okkur frá því að
þurfa að 'ialla á kafara.“
Skammt frá Hinrik var
Heimir SU 100 að dæla loðnu
úr nótinni. Þetta stóra skip
frá Stöðvarfirði tekur 470
tonn, en það var orðið allsig-
ið, þegar viö renndum að bak
borðshliðinni og stukkum um
borð. Lærin hafði raustina og
það var kominn austankaldi.
Magnús Þorvaldsson, skip-
st.jóri, var í brúnni. „Við tók-
um eitt kast í morgun,“ sagðl
hann, „og fengum 100 tonn í
því og nú erum við að ljúka
við að dæla úr öðru kastinu,
sem liklega er um 250 tonn.
Það dugir bó ekki i fullfermi
og eitt kast verðuni við að
minnsta kosti að taka ennþá,
því að 100 tonn vantar."
„Hvar ætlarðu að lanila ?“
„Við förum eitthvað austur
á land.“
„Hver er heildaraflinn?"
„Við enim komnir með
4.200 tonn í land, mest á Aust
firðina."
„Hvað heldur þú um loðnu
magnið núna?“
„Það er áreiðanlega mjög
mikil Ioðna, en hins vegar
höfum við ekkert leitað, þess
hefur ekld þurft."