Morgunblaðið - 07.04.1973, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. APRÍL 1973
Eliszabet Ferrafs:
Samfiaráa i dauriam
—1 Stendur heima. Hann kom
heim núna í vikunni.
— Þá er betra að athuga,
hvað hann hefur hafzt að
í gær.
Og þegar þeir stigu upp í bíl-
inn aftur og óku þessi þrjátíu
skref að húsi Hardwickes, datt
Creed í hug, að lengra þyrfti
sennilega ekki að leita, jafnvel
þótt það væri skrítið, að pen-
ingarnir voru skildir eftir
í handtöskunni. Því að það líkt
ist ekki Kevin Applin að fara
að skilja þá eftir.
Þegar heim til Hardwicke
kom, talaði Creed fyrst við Rod-
erick, uppi í lesstofu Hard-
wickes. Roderick var fölur,
spenntur og órólegur. Hann
reykti í sífellu og enda þótt svör
hans við spurningum Creeds
væru greinileg og hiklaus, voru
augun í honum eitthvað dauf er
Creed leit á hann, og báru óróa
vott.
Creed datt í hug, að hér væri
þó maður, sem þættist viss um,
að það versta hefði gerzt.
— Hvenær sáuð þér frænku yð-
ar síðast ? spurði Creed.
Ljósmyndin af henni, sem
Roderick hafði fengið honum, lá
milli þeirra á borðinu. Þetta var
litmynd af lítilli, brosandi konu
i sumarklæðum og dúfnahópur
var við fætur henni. Roderick
sagði, að hún hefði verið tekin
i sumar sem leið, i Regents Park.
Hún sýndist miklu yngri
en Creed hafði búizt við, enda
þótt stutta, hrokkna hárið á
henni væri orðið grátt. Það sem
hann tók bezt eftir var það, hve
kát og hressileg hún var og hve
vel hún kunni að setja sig í stell
ingar til myndatöku.
Roderick svaraði með þessari
mjúku rödd, sem hann viðhafði
i öllu þessu samtali: — Á föstu-
dagskvöldið var.
— Og hvar var það?
— 1 ibúðinni hennar í London.
Roderick sagði heimilisfangið
og Gower skrifaði það hjá sér.
— Hún hafði verið á einhverri
ráðstefnu í Genf og ég fór á móti
henni á flugvöllinn og ók henni
heim. Við fengum okkur eitt glas
í íbúðinni hennar — og hjónin
á hæðinni fyrir neðan voru
þama líka — og svo fórum við
tvö út til kvöldverðar. Svo ók
ég henni heim aftur og stóð þar
við þangað til . . . eitthvað um
klukkan hálfeOefu, held ég. Og
það er i síðasta sinn . . . Hann
komst ekki lengra.
— Var konan yðar með yður?
spurði Creed.
Nei, hún var farin heim til for-
eldra sinna, sagði Roderick. —
Kannski ætti ég að út
skýra þetta nánar, segja yður,
hvernig á öliu stóð. Við giftum
okkur í kyrrþey á þriðjudaginn
var, meðan frænka mín var að
heiman. Ég ætti bágt með að
segja, hvers vegna ég gerði það,
nema hvað við vildum bæði forð
ast allt umstang. Tengdaforeldr
ar mínir hefðu sennilega viljað
hafa kirkjubrúðkaup með til-
heyrandi viðhöfn. Margot hefði
nú látið sér á sama standa um
það — hún hafði alltaf svo mik-
ið að gera — en einhvem veg-
inn var það svo, að ég fékk þá
hugmynd, að hún kynni að vera
andvíg þessu hjónabandi og gæti
reynt að fá okkur til að fresta
þvi, eða eitthvað þess háttar.
Roderick kveikti í nýjum
vindlingi með stubbnum af öðr-
um og saug fast að sér reykinn,
en Creed og Gower biðu á með-
an.
— Eins og ég sagði, á ég af-
skaplega bágt með að muna,
hvers vegna mér datt þetta
i hug, hélt Roderick áfram, —
nema þetta, að undanfarið var
hún vön að skipuleggja allt fyr-
ir mig. Auðvitað af velvilja og
oftast skynsamlega. En þarna
var um að ræða nokkuð, sem ég
vildi beinlinis ekki ræða við
hana. Þó ekki sé annað, þá er
ég atvinnulaus, og ég gat ekki
til þess hugsað, að hún færi að
segja mér, að við ættum að bíða
þangað til ég hefði eitthvað fast.
En ég hafði safnað mér dálitlum
aurum — ég vann sem leiðsögu-
maður fyrir ferðaskrifstofu allt
sumarið, og lifði á ferðakostnað-
inum, svo að ég gat sparað kaup
ið mitt — og mér fannst það allt
í lagi, og vildi ekki fara að
hlusta á neinar fortölur. Þvi að
þegar ég geri það, læt ég alltaf
undan.
Það fóru kiprur um munninn
á Roderick.
— Og hvernig brást ungfrú
Dalziel við þessu? spurði Creed.
— Það var allt í lagi, hún varð
fegin.
— Hvenær sögðuð þér henni
frá þessu?
— Á leiðinni heim af flugvell-
inum. Ég hafði nú ekki ætlað að
sækja hana þangað, en Jane
heimtaði, að ég gerði það. Hún
ætlaði heim til foreldra sinna á
föstudag til að segja þeim frétt-
imar, og svo átti ég að koma á
sunnudag, svo að hún gæti
kynnt mig fyrir þeim. Og áður
en hún lagði af stað, fékk hún
mig einhvern vegirin til að fara
og sækja Margot . . . Röddin
skalf ofurlítið.
— Sagði hún yður nokkuð,
hvað hún ætlaði að gera um helg
ina?
— Já, hún sagðist ætla að koma
hingað næsta dag.
— Nefndi hún nokkuð hvernig
. . . með lest eða bil eða áætl-
unarbíl?
— Það held ég ekki, en venju-
lega kom hún með lestinni. Sjálf
átti hún ekki bíl. Hún sagði allt-
af, að það væri hægt að nota alla
leigubíla, sem maður þyrfti fyr
ir helminginn af kostnaðin-
um við að eiga bíl sjálfur.
— Og hún átti von á yður og
konunni yðar hingað í dag, var
ekki svo?
— Já. Foreldrar Jane eiga
heima handan við Falford, í að
eins tuttugú og fimm mílna fjar-
lægð.
Creed kinkaði kolli og fitlaði
við blýantinn, sem lá á borðinu
fyrir framan hann.
— Þér komið hingað talsvert
oft, skilst mér, sagði hann.
— Já, já.
— Hafið þér lykil að húsinu?
— Já.
Svo þér hafið þá opnað fyr
ir yður sjálfur í morgun?
— Já.
— Og fundið allt eins og það
lítur út núna?
Já.
— Þér vitið ekki, hvort nokk-
urs er vant úr húsinu?
Roderick hristi höfuðið, —
Ekki hef ég tekið eftir því.
— En nú er nokkuð annað, sem
ég vildi spyrja yður um, sagði
Creed. — Það eru þessar rósir.
Það er sýnilegt, að þær eru frá
blómasala, en ekki úr einhverj-
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
um garðinum hérna. Hvort hald
ið þér nú, að hún hafi keypt
þær sjálf á leiðinni hing-
að, vegna gestsins, sem hún átti
von á, eða að gesturinn hafi fært
henni þær.
— Mér er næst að halda, að
hún hafi keypt þæir sjálf, sagði
Roderick. — Hún gerði það oft.
Hún var alveg vitlaus i blóm.
Hún lét mig kaupa blóm á leið-
inni af flugvellinum.
— Ég skil, sagði Creed. — En
nú getið þér sjálfsagt sagt mér
um yðar eigin ferðir eftir að þér
fóruð frá ungfrú Dalziel á föstu
dagskvöld og þangað til þér kom
uð hingað.
Roderick kinkaði kolli með
uppgjafarsvip. Creed sá, að
þessi spurning hafði hvorki kom
ið honum á óvart, né vakið neina
gremju hjá honum. Hann hafði
búizt við henni. En undir eins
og Roderick fór að reyna að
svara henni, virtist hann verða
eitthvað ringlaður og þurfa að
sjúga vindlinginn fast, áður en
hann gæti haldið áfram.
— Ég sagði yður það, var ekki
svo? Ég fór frá henni um hálf-
ellefu? sagði hann. Ég fór heim
í herbergið, sem ég bý í, og þar
var ég þangað til um hádegi,
næsta dag, eða kannski til langt
gengin eitt. Svo fór ég til Cirio
og fékk mér hádegisverð. Síðan
heim aftur og tók töskuna mína
og bílinn og ók heim tii kon-
unnar minnar. Klukkan hef-
ur liklega verið um hálffimm. þeg
velvakandi
Veivakandi svarar i síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Nafnið á gosstöðvunum
á Heimaey
Friðfinnur Finnsson, sem er
úr Vesitmairanaeyjum skrifar:
„Komið hefur upp ótrúlega
mikill áhugi hjá mörgum að
gefa gosstöðvurauim á Heimaey
nafn. Þessi mikli áhugi nneð
nafngiftina er furðulegur, þar
sem gosið heÆur fram að þessu
verið meira og minna í fuilum
krafti, því miður. Og llögun
fjallsins eða feHisins er því ails
ekki að ölliu leyti séð fyrir
enn'þá og verður ekki fyrr en
gosið hættir. Þegar gosstöðv-
amar verða fuiEmótaðar ætti
að vera nægur tími til að gefa
þeim nafn.
1 Herjólifsdal var reist fyrsta
býli á Heimaey. Daliurinn er
kenndiur við landnámsmanninn
Herjólf Bárðarson. 1 þeim
gerðum Landnámu, sem nefnd-
ar eru Hauiksbók og Meliabók,
er á þessa ltedð sagt frá fyrstu
byggð í Vestmannaeyjum:
„Herjólfur son Bárðar Bá-
rekssonar, bróðir HaUgríms
sniðbál'ka (sniðbaka) byggði
fyrst Vestmannaeyjar og bjó í
Herjól'fsdal fyrir iranan Ægis-
dyr, þar sem nú er hraun
brunnið. Hans son var Ormiur
auðgi (aurgi), er þjó á Orms-
sitöðum við Hamar niðri, þar
sem nú er biásið allt og átti
einn alllar eyjamar þar liggja
fyrir Eyjasundi, en áður var
þar veiðistöð og engra manna
veturseta."
Herjólfur Bárðarson hefiur
því verið fyrsti bóndi i Vest-
mannaeyjum.
0 Síðasti bóndinn
í Eyjum
Þorbjöm Guðjónsson, bóndi
á Kirkjubæ í Vestmannaeyjuim,
hefur búið þa_- í 53 ár. Hann
hefur endurbyggt öll hús jarð-
ariranar yfir menn og bústofn
af miklium stórhug og myndar-
skap og ræktað 60 dagsláttur
úr óræktarmóum í fagurt og
véltækt land.
Segja má, að eidgosið á
Heimaey hafi komið upp við
túnfiötinn í Kirkjubæ.Og öli hús
ög sáðsléttur Þorbjöms urðu
rraeð því alilra fyrsta sem eld-
fjallaaskan breiddi yfir sinn
dökika hjúp svo að ekiki sést nú
að þar hafi nokkum tirna ver-
ið nein mannvirki. Þorbjöm á
Kirkjubæ er því nú síðasti
bóndi í Vestmaninaeyjum. Leyfi
ég mér að lieggja tl að þeim
heiðurshjónum frú Heligu Þor-
steinisd'ótxur og Þorbimi Guð-
jónssyni í Kirkjubæ verði gef-
ið sjálfdæmi að gefa eldstöðv-
urnim nafn, þegar gosið hættir.
Ég, sem þessar linur skrifa,
skrapp út í Eyjar nýiega, hafði
þá ekki komið þar í einn mán-
uð. Það er stórkostiegt að sjá
alar þær náttúruhamfarir og
eyðiteggingu, sem þar er orðin.
Þegar ég horfði á þetta faranst
mér eins og sígi í ægi sól á
dagmáLum.
Það hefur mörg þung aMan
brofcnað í Vestmannaeyjum, þó
mun sú aldan talin stærst júlí-
dagana 1627, þegar sá mikii
harmíteikur gerðist að Tyrkinn
rændi eyjamar eins og allir
vita.
Ég kom að Landakirkju, hún
standur srtílhrein, hvít og fögur
í sánu nú dökka umihverfi.
En mér fannsrt lí'ka, þegar ég
stóð þama, að ég sæi Lamda-
kirkju Ijósum prýdda í sínum
helga hreinteika, þegar öl asika
verður niumin á brott og sófcn-
arbömin koma heim ef-tir mis-
jafnlega erfiða útlegð. Það verð
ur dýrðardagur.
Góðir Vestmararaaeyimgar,
munuim ætið hann sem sagði:
Komið til mín allir þér sem
erfiðið og þunga eruð hlaðnir,
ég mun veita yður hvíld.
Friðfinnur Finnsson."
• Tappagjöld
Steinar Guðmundsson skrif-
ar:
„Velvakandi minn.
En hvað ég Skil hann vei,
hann P.S., sem stiingur uipp á
þvi -í pisttam þinum, að Félag
einstæðra foreldra afli sér
tekina til húsbyggingar með sér-
steöttun breniraivínsi-ras. Mér
kæmi ekfki á óvart þótt hann
ætti óuppgerða rei'kininga við þá
hálsmjóu. Og Jóhanna, formað-
ur féliagsins, tekur umdir með
P.S. í öðrum Velvakandapistli
og nú bætist ég i hópinn.
Það veit ég — og sennitega
vitið þið það llika, einstæðu for-
eMri, að efckert eitt sptand-rar
jafnmörgum heimilum og of-
drykkja, — ekfcert ei-tt stuðlar
í eins ríkum imiælii að þör-finni
á því aö F.E.F. byggi yfir sig.
En verfear þetta elkki öfuigt? Bf
brennivínið hæktear þá drefcka
þeir minna sem lítið drekka,
en þeir sem meira drekfca, þeir
sem ekki eru sjálifráðir í sam-
búði'nni við bremnivímið, þeir
drektea eklki minna. Þeir dreteka
„á meðan dropa nofckum
drykkjar þeir fá“. Og hvort
heimilið sveltur skiptir þá
eng-u. Breninivínshæ-kikunin -ger-
i-r eteki annað en að fliýta fyrir
hruni heimilisins. Við eig-um
bágt með að skilija, að menn
dreikfci fjölskyldiuna efcki frá
sétr að gamni sínu. Memn viija
ekki trúa þvi, að beztu mann-
eSkjur splumidra heimitam sán-
um sér þvert um geð, bara af
þvi að barizt er í einstæðings-
Skaip og ráðateysi við ofurefli,
sem i hugsunarleysi var daðrað
of tengi við. Við hverja hæfck-
un brennivínsins eyks-t þjófn-
aðurinn úr eigir. vasa, þvi
dry'klkfelMi eiginmaðurinn eða
drykkfelMa ei-ginikon-an hika
efclki við að stela seðli til við-
bótar af laumiunum, sem ætluð
voru fjölskyMummi tl fram-
fæirslu. Þið vi'tið, að ofdryfckja
skapar félagslega upplausn og
þið verðið að reikna mieð þvi,
að þegar al'gert efnaleysi og
vonleysi um nofckra breytimgu
til batnaðar bætist ofan á, þá
gliðna heimilin.
Ég viil yður ekkert nema
gott, eimstæðu foreldri, — ég
viMi að ég gæti hjálþað yklkur
ti'l að ná brennivínstollinum, —
þið yrðuð þá kanmski svo væn,
-að hafa tvær eða þrjár fcomp-
ur lausar í kjalliaranum svo
koma mætti þar upp afvötn-un-
araðstöðu fyri-r hina, sem enn-
þá eru ek'ki búnir að missa
heimi'lin úr böndum. Það mætti
bjarga mörgu heimilinu frá því
að gliðna með því að aðstoða
hjónim til sjái-fshjáipar á réttri
stumdu. Með beztu kveðjúm.
Steina-r Guðnmndsson.“
Kvenfélagið HRINGURINN heldur
PÁSKABASAR
SUNNUDAGINN 8. APRÍL NÆSTKOMANDI AÐ HÓTEL SÖGU, SÚLNASAL.
Basarinn hefst klukkan 2 eftir hádegi og klukkan 3 hefst svo fjölskylduskemmtun.
Til skemmtunar verður tízkusýning, sýndur fatnaður frá PARINU og íslenzkum heimilisiðnaði, 14 fóstbræður
syngja, nemendur frá Dansskóla Hermanns Ragnars sýna og fleira. Glæsilegt skyndihapprdrætti.