Morgunblaðið - 09.05.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUSR 9. MAÍ 1973
Eliszabet Ferrars:
Samíaríis i dauriann
Hann fann, 'að það eina, sem
honum gat dottið í hug, var
þessd ákvörðun Brians að fara
ekki inn í símann. Hann hafði
hugsað svo mikið um Brian und
anfarið, að þetta, að hafa hann
þama hjá sér var næstum orð-
ið að þráhyggju. Samt hafði
Paul ekki sett hann í neitt sam-
hengi, varðandi síðustu atburði.
Hann hafði ekki hugleitt þá ein
kennilegu staðreynd, að frá þvi
er Margot Dalziel hvarf, hafði
Brian hvorki komið inn í hús
Margot né heldur heimsótt þau
Hardwickefeðginin. Hann hafði
bara verið kyrr í hlöðunni.
Hann hafði skágengið alla —
kannski verið önnum kafinn,
eða kannski bara forðazt fólík,
til þess að firra sig vandræð-
um. Hvað sem því öllu leið var
þessi hegðan hans eigingjörn og
kaldranaleg, og það meira en
svo, að Paul hefði búizt við því
af honum. Og það var ekki sið-
ur óhyggilegt, því að fyrr eða
seinna gæti það vakið grun-
semdir.
Vindhviðumar dundu á Paul,
eins og ólög, þar sem hann stóð
og beið, og allt í einu fannst
honum hann heyra rödd Bern-
iee í vindinum, veinandi á syst-
ur sínar, um leið og hún hvarf
sjónum hans inn á stíginn. I-Iún
hlaut að hafa rekið upp ánnað
óp, eftir það, datt honum í hug,
en það hafði ekki heyrzt í þessu
bölvaða roki.
Honum duttu hin bömin í
hug. Höfðu þau hlaupið beint
heim, eða höfðu þau séð eitt-
hvað af því sem gerðist, eða
heyrt? Jafnvel þótt þau hefðu
heyrt það eða séð, jafnvel þótt
þau hefðu beinlínis horft á syst
ur sina myrta á stígnum, þá var
ólíklegt, að þau gætu gefið um
það haldbærar upplýsingar.
Skelfingin hafði áreiðanlega
gert þau viti sínu fjær.
Allt í einu mundi Paul eftir
því, hvers vegna hann hafði far
ið út og hvað hann var að vilja
þarna á stignum. Hann hafði
ætlað að tala við Applinfólkið.
Hann hafði ætlað að vita, hvort
hann gæti haft nokkuð upp úr
flöskunni. Jæja, það var nú ekk
ert hægt að gera í því máli héð-
an af. En einhver yrði að tala
við Applinfól'kið. Sem betur fór
var það hlutverk lögregl'unnar.
1 bili hafði hann ekki aðrar
skyldur en að bíða, þar sem
hann var kominn, og hamingj-
an mátti vita, að það var full-
erfitt. Hann varð því ákaflega
feginn er hann heyrði skröltið
i vélhjóli Gowers.
Gower kom einn sins liðs, en
svo kom Brian rétt á eftir, og
meðan Paul sagði Gower, hvem
ig hann hafði fundið líkið, gekk
Brian fram hjá þeim cg að
hlöðudyrunum. Þar staðnæmd-
ist hann, gekk síðan spottakom
til baka og stóð þar, horfði í
kringum sig og hlustaði.
Gower athugaði forugu pen-
ingana, sem Paul hafði rétt hon-
um og hlustaði á hann segja frá
því, hvers vegna Bernice hafði
verið með þessa peninga.
— Svo að þetta hefur þá orð-
ið skömmu eftlr að hún skildi
við yður, sagði Gower. — Hún
hefur aldrei komizt heim. Hefði
hún gert það, þá hefði hún af-
hent mömmu sinni peningana.
— Það virðist líklegt, sagði
Paul.
— Þá hefur hún hitt einhvern
á stígnum. Hefði sá hinn sami
verið að elta hana, hefðuð þér
séð hann.
— Ég býst við því . . . nema
því aðeins að hún hafi farið aft-
ur út á aðalveginn, eftir að ég
var farinn heim.
— En þér sögðuð, að hún
hefði hlaupið og kallað á hin
börnin. Hvers vegna hefði hún
þá átt að snúa við?
— Ég er ekki að segja, að
hún hafi gert það, sagði Paul.
— Mér datt bara í hug, að hún
gæti hafa gert það. Þessi óp og
hlaup hjá henni voru ekki ann-
að en bragð til þess að losna
frá mér, þegar hún sá, að ég ætl
aði að fara að predika siðaregl-
ur yfir henni. En eftir að hún
var sloppin burt. . . þá veit ég
ekki, hvað henni kann að hafa
dottið í hug.
— Stendur heima, sagði Gow
er. — Þér hefðuð vist seint get-
að getið upp á því.
— Ég man núna, sagði Paul,
— að það var biU á stígnum.
Ég held, að það hafi verið bíll
hr. Dalziel ég á við bróður
ungfrúarinnar, en ekki bróður-
sonarins. En ég er nú ekki
glöggur á bíla, svo að ég get
ekkert fullyrt um það. En þarna
var að minnsta kosti bíll, sem
hafði verið lagt á stígnum, og
Bernice gæti vel hafa gengið
til baka til að skoða hann.
— Til hvers hefði dr. Dalziel
átt að fara að leggja honum
þarna, í staðinn fyrir á heim-
reiðinni að húsinu? spurði Gow-
er.
— Það veit ég ekki og eins
og ég sagði, er ég alls ekki viss
um, að það hafi verið hans bíll.
Gower sneri sér að Brian. —
Sáuð þér eða heyrðuð nokkuð
óvanalegt um þetta leyti, hr.
Burden?
— Nei, sagði Brian. — Ekki i
i áttina til þeirra — en ég var
að vinna og það er mesta furða,
hve litið maður heyrir þegar rit
vélin er i fullum gangi.
— Sáuð þér þá aldrei Bern-
ice sjáifa eða systkini hennar í
dag? spurði Gower. — Þau hafa
ekki komið að dyrunum hjá yð-
ur, eða neitt þess háttar?
— Nei, siagði Briaai. — Ekki í
dag. Og hvaða erindi hefðu þau
svo sem átt að dyrunum hjá
mér?
— Voru þau ekki talsvert oft
að flækjast þama?
— Jú, ailoft.
— En ekki í dag?
— Nei, ekki í dag. Ég sá
Kevin . . Brian þagnaði.
Hvenær sáuð þér Kevin?
— Einhvem tíma í morgun,
sagði Brian. — Einhvern tima
eftir að þið voruð hérna á ferð-
inni að spyrja hann, hvað hann
hefði hafzt að á laugardaginn.
— Og var einhver sérstök
ástæða til þess, að hann kom?
— Ég býst ekki við því, nema
þá að kvarta undan ofsóknum
lögreglunnar, sem hann sagði,
að gæfi sér ekki tækifæri til að
vera heiðarlegur maður.
— Nú? sagði Gower. — Og
talaði hann nokkuð um, að
hann ætlaði að fara að stinga
af ?
— Nei, sagði Brian. — Er
hann horfinn?
— Það lítur helzt út fyrir
það, sagði Gower.
Brian kom enn nær, nokkur
skref. — Sjáið þér nú til, Gow-
er. Kevin getur ekki hafa átt
neinn þátt í þessu. Applinkrakk
arnir eru samhentir. Hann hefði
getað gefið telpunni glóðarauga
í þýóingu
Páls Skúlasonar.
ef hann reiddist, en hann gæti
aldrei hafa. ..
Orðin dóu út, rétt eins og
hann væri ekki alls kostar viss
í sinni sök. Það var þá sem
Fred Harper, eini lögreglu-
þjónninin í þorpinu kom á vett-
vang og stundarkorni siðar
fyrsti lögreglubillinn með
Creed innanborðs.
Paul sem beið þess að verða
spurður frekar, eða skipað að
fara heim, hörfaði spölkom eft-
ir stígnum. Hann sá, að Fred
Harper var sendur tii að tala
við Applinfólkið. Hann sá, að
læknirinn kom og kraup niður,
inni í runnanum. Allt í einu
kom Neil Dalziel og staðnæmd-
ist hjá Paul. Hann sagði ekkert
strax, en horfði á hreyfingar
mannanna, sem stóðu í kringum
líkið.
Loksins sagði hann: — Hver
er þetta?
— Bernice Applin, sagði
Paul. — Telpan úr kofanum
þarna.
Aftur þögn, en svo spurði Dal
ziel: — Var það nauðgun?
Paul minntist þess, sem hann
hafði sagt Gower, að það gæti
hafa verið bíll þessa manns, sem
hafði verið á stígnum, þegar
Bernice kom hlaupandi. — Ég
veit það ekki, sagði hann. — En
hvað dregur yður hingað, ein-
mitt núna?
— Ég stanzaði bara hjá hús-
inu, þegar ég sá lögreglubílinn
með fulltrúann koma þjótandi
hingað, sagði Dalziel. — Og mér
datt í hug, að það væri eitthvað
í sambandi við systur mína.
— Kannski er það líka svo,
sagði Paul.
Dalziel lei-t á hann. — Hvern-
ig gæti það verið?
— Ef barnið hefur séð eitt-
hvað. . . .
Dalziel hélt áfram að glápa á
hann.
— Hún var alltaf að flækj-
ast þarna kringum húsið, sagði
Paul. — Hún gæti vel hafa ver-
ið eina manneskjan, sem vissi,
hvað þar gerðist.
Dalziel hristi höfuðið og varp
aði þessari hugmynd frá sér, en
það erti Paul, og nú þóttist hann
alveg viss um að hafa hitt á
rétta skýringu á þessu morði.
urasunit
ULIÉÍT1PLETUK
The Beatles 1962 — 1966
The Beatles 1967 — 1970
The Dark Side of the Moon — PINK FLOYD
For Your Pleasure — ROXY MUSIC
Lark's Tounges in Aspic — KING CRIMSON
Houses of the Holy LED ZEPPELIN
Byrds — BYRDS
Moving Waves — FOCUS
Dont Shoot them out — TRAFFIC
Slayed — SLADE.
FÁLKINN
Hljómplötudeild
Laugavegi 24, Suðurlandsbraut 8
HALLÓ HALLO
t
Rýmingarsalan
í fullum gangi. Nýjar vörur teknar fram í dag. —
Kjólar og sloppar á 500 kr.
Köflótt síðpils á 500 kr.
Síðbuxur : 500 kr.
Toppar á 500 kr.
Hálsklúta-r og slæður á 50 kr.
Alls konar ódýr barnafatnaður.
L I L L A H.F., Víðimel 64. Sími 15146.
velvakandi
Velvakandi svarar i sima
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
f Opið bréf um vegamál
Vegamál verða ætíð ofarlega
á baugi í okkar stóra en strjál
býla landi. — Nú á síðustu
árum hafa þau mál tæpast ver-
ið rædd svo að nafn Sverris
R-unólfssonar hafi ekki borið
þar á góma. Hann hefur kvatt
sér hljóðs svo eftir hefur ver-
ið tekið. Ekki vill Velvakandi
leggja dóm á ágæti þeirra að-
ferða, sem hann boðar við vega
lagningu, en kyrrstöðu boða
þær ekki. — Hér fer á eftir
bréf, sem Sverrir hefur skrif-
að vegamálastjóra og óskar eft
ir að verði opið bréf:
„Eins og yður er kunnugt
var minnzt á það í leiðara Suð-
umesjatíðinda að ég fengi
Grindavíkurveginn, til að
sanna ágæti blöndunar á staðn
um.
Ég veit að við erum sammála
um margt, þ. á m. að sú tegund
vega sem ég hef mestan áhuga
á, þ.e. með bundinni undirstöðu,
eru sterkari en með óbundinni
t.d. gegn vatnsrennsli.
Ég álít að þér hafið gott tæki
færi nú að leyfa mér að fá
Grindavíkurveginn vegna þess
að lægsta tilboð í hann var 20
millj. hærra en yðar kostnaðar
áætlun.
Ég fer fram á þetta vegna
þess, að ef ég fæ aðeins einn
km er mjög hæpið að ég geti
sannað ágæti blöndu-nar á
staðnum að fullu.
Ég mun gera allt í mínu
valdi til að lækka verðið fyrir
yður og þá að vissu um leið fyr
ir okkur skattgreiðendur.
Nú skora ég á sem flesta að
segja sitt álit á þessu við mig
og við samgöngu- (vega) yfir-
völd.
Virðingarfyllst,
Sverrir Runólfsson.“
0 Uppnefni eða . . .
Sigurður Guttormsson lætur
í eftirfarandi bréfi í ljós furðu
sína yfir þeirri áráttu frétta-
manns, að ,,kom-a uppnefnum á
fólk“:
„Velvakandi.
Einhver af fréttamönnum yð
ar — sá, er jafnaðarlega skrif
ar í bl-aðið fréttir frá Vest-
mannaeyjum — virðist hafa
furðulega áráttu ti-1 að koma að
uppnefnum á fólki. Hvað eftir
annað er þessi maður að tala
um „Manga krumm" þar sem
átt mun vera við Magnús frá
H-rafnabjörgum d Eyjum.
Gömlu selstöðukaupmennim
ir höfðu of-t þan-n sið, að skrá
alþýðufólk í bækur sínar undir
illkvi-ttnislegum viðumefn-um
og fannst vel hæfa sauðsvört-
um almúganum. En maður var
fari-nn að halda að slíkt virðing
arleysi fyrir samborguirunum
— og kannski þá ekki síður
fyrir sjálfum sér — væri úr
sögunni.
Vel má vera að maður þessi
reyni að afsak-a sig með því að
Magnú-si muni vera alveg sama
um slíkt, en hverjum er sama
þó að reynt sé að skrumskæíla
nafn hans og gera hann bros-
legan í a-ugum alþjóðar?
Það er erfitt að sjá hverju
blaðamennska af þessu tagi á
að þjóna. Sennilega mun þetta
eiga að vera fyndni, sem blaða-
maðurin-n telur sér óhætt að
beita þegar i hilut á fólk, sem
ekki er líklegt til að bera
hönd fyrir höfuð sér. Ég á þó
erfitt með að skilja, að slíkur
stráksskapur geti samrýmzt
hvort heldur er siðaregl-um
blaðamanna eða sjálfsviirðing
nokkurrar ritstjórnar.
Með þökk fyrir birtingu-na.
Sigurður Guttormsson.“
Fréttamaður mun væntan-
lega svara fyri-r sig, en frá
sjónarhóli Velvakanda getur sá
hlýi andi, sem verið hefur í
fréttunum urn „Manga krumm"
engan sært, þar hefur skinið i
gegn hiifning á mannin-um og
því s-tarfi, sem hánn hefur
stundað.