Morgunblaðið - 23.08.1973, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ, — FIMMTUDAGUR 23. ÁGÚST 1973
7
Bridge
Segnihaíi vinnur spiJið á
skemmt.ilegan hátt og fynst og
freTnsit sökum þess, að hancn gei'ir
sér gtein fyrir yfírvöfabcli hœttu.
Ncrðnr:
S: 8 6
H: K-10-8-5-4
T: Á-104
L: 10-7-4
Austur:
S: 5
H: D-G-6
T: K-9-7-6
L: 9-6-53-2
Sraður:
S: Á-D-G-10-7-4-2
H: —
T: G-2
L: K-D-G-8
Vesiur opnaðii á 1 hjárta, norð
ur sagði pais®, austrur sagðó 2
hjörtu og suður sagðii 4 speða,
swn varð iokaBÖgn.
Vesrtur lért út Jauía ás, síðein
lét hann tígul 3, sagnhafi drap
naeð ási, en austur lért ttgul 7.
Pneisrtamdi er fyniir seignhafa að
taka speða áis og láta sáðan aftur
sipaða, i von rnn að spaðamir
skiptí^it 22 hjá andsrtæðimgun-
um. SpiJi sagnhafi þanmiig, þá
tapaist spifið. Vestur drepur með
spiaða kómgi, iætur út tigul, aust
ur dmepur með kóngi, lærtur úrt
Jauf og vestur trompar.
Sagnhafii sá þessa hættu og titt
þess að fyriirbyggja, að sJikt gæti
kcwnið fyrir, þá iért hann næst
út hjarrta kómg, gaf tígul í heitma
og vegtur drap rneð ási. Nú er
sama hvað A.-V. gera, þeir fá
aðeins e'mn Siag tíl viðbótar þ.
e. spaða kóng og sagnhafi vamn
spilið.
Vinmingsleiðin ecr aíar einföld
þegar benit hefux venið á hana,
en titt þess að koma auga á hana
vetrður sagnhafi að gera sér
grein fynir þeirri hærttu, sem feist
S þvS að austur konrist inn.
Listamaður nokkur, sem
•græddi töiuvert á list sinmi, en
eyddi öllum penimgum sinum jafn
óðum og honum áskotnuðust þeir,
var stöðvaður af bertlaTa, með
þessum orðum: — Heyrið þér,
þér eigið ekki krónu ?
— Hver sagði yður það? var
sverið.
— Ég hef kyrmzt mörgum hjá-
rænum um ævina, en verstur var
Gunnar gjaidkeri. — Af hverju
wr hann versrtur? — Flamn srtrauk
tffl Ameriku, en gieymdi að taka
sjóðinn með sér.
Samkvæmrt fornri ar'aibískri
sögu, varð kötrturimn 110, þegar
ljón hnerraði í örkinmá hams Nóa.
Körtrturinn kom úrt um nasir Ijóns
ikns.
— Flvað rteijið þér beria skáJd
veirk yðar? — .Siðusrtu skartt-
sk.ýrsluna mína.
TVeir ferðamenn komu í gisrti-
hús. Þeim var visað á heldur
Játrtækaiegit herbergá. — Og hvað
þarf maður nú að borga fyrtr
svona svinastiu? spurði annar.
— Leigan er 800 kTómur á dag
fyrir eitit svln, em 1600 kirónur
fyrir tvö, svaraðá veirtim'gamað-
wrimn.
Reið>ur gestur: — Sjáið bara,
herbeTgdð mitrt hri pJekur.
Veórtimgamaðuirimm: — Þarma sjá-
a® á þessu hótél sé remmamdi
vaitm í hverju herbergL
Vestrar:
S: K-9 3
W: Á-9-3-2
T: D-8-5 3
L: Á
AMarminning
ÞómbaMur DamíeHsson, kaup-
imaður og útgerðarmaður á Höfn
8 Homafárði, hefðii áitt aidanaJ-
imællö. í fyrradag hefði hanm liÆað,
en tamm lézit árið 1961.
DAGBÓK
BARNANNA..
Ævisaga
svínapabba
Eftir HuMu Fjólu Hilmarsdóttur
svo indæl og íaileg ung gylta, að þolanlegt var að vera
þar-na. En þarna var líka ungur göltur, sem keppti
við mi.g um ástir gyltunnar. Við lentum í nekkrum
bardögum út af þessu og útkoman várð sú, að ég beið
ósigur. Tók ég því karlmannlega og snautaði í burtu.
Þ-á mætti ég gyltu, sém var á i’iakki líka. Við urðum
ástíangin og giftumst. En alltaf man ég hvað það var
leiðinlegt að eiga ekki nasahring handa gyltunni á brúð-
kaupsdagibm, þótt nasáhxingur sé bara aukaatriði.
Svo fóium við að búa. En ailt gekk á með brauki og
bramli, því að við vorum bæði of ung fyrir búskap.
Siitum við þvi sambandinu. Sem betur fór böfðum við
ekki eignazt börn saman, svo að við lentum ekki í nein-
um afskaplegum vandiæðum.
Og aftur fór ég á flakk og lenti í ýmsu, sem fylgdi
vinnunni, sem ég hafði. Ég var sendisveinn í grænmet-
isbúð og fékk ágæt laum í hverjum mánuði. Um nokk-
urn tíma vann ég á þessum stað. En svo þreytandi var
FRHPttfflLÐSSflGflN
bún, að ég bætti. Þá kom að því, að ég gæti gift mig á
ný. En þótt ég leitaði, fann ég enga við mitt. bæfi.
Dag einn mætti ég einkar sætri gyltu úti á götu. Ég
varð samstundis ástfan.ginn og var þar um að ræða
ást við aðra sýn, því að þetta va.r fyrrverandi eigin-
kona mín.
Við giftumst á ný og þá hafði ég eíni á nasabring.
Síðan höfum við eignazt marga grísi og okkur befur
liðið vel.
Mér finnst ævisaga mín hreinasta fyrirmynd um það,
hvernig á að iifa og ég vona, að þið notið fyrirmynd-
ina eins mikið og ykkur er mögulegt í Hfinu.“
Svinapabbi brosti breykinn framan í börnin sín.
„Nú skuluð þið bara halda áfram að leika ykkur, en
hugsið nú vel um þetta, sem ég var að segja ykkur,“
áminnti svínapabbí.
Krakkarnir kinkuðu kolli og héldu áfram að leika sér.
En í huganum sögðu þau við sjálf sig eitthvað á þessa
leið: „Ég svo svo 3ítil (1), að ég get ekki hugsað um
svofna bluti. Það er of þungt fyrir mig að hugsa um
gyltur, nasahringi og pendnga.“
SÖGULOK.
SMÁFÓI.K
ONEMOKEWORPOUT
OF V0U, THIBAL/LT, ,
ANP IU 5HKEP YOUÍÍ
r/~
TUAT’S THE FIR5TTIMEIN /M
LIFE l’VE PEENTHKEATIENEP
WITH A 5HREPPIN6Í
— Hvers vegna, læturfíra
stelpra spila. í okkar llifíi?
— Hvafí kenrHír þér þa'ð vSð,
Hregg'vifíniir?
— Ég spila ekki í Mði með
stelpra!
— Hvað heldmrfíra afí ég sé,
jþverhawsinn þinn?
— Eí þú segir eitt orð til
vifíbótar, Hreggvifíur, þá
skræli ég þig!
— Þetta er í fyrsta skipti &
ævi minni, sem mér hrfnr
verið hótafí skrælingra!
FFRDTNAND