Morgunblaðið - 11.11.1973, Qupperneq 15

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. NÖVEMBER 1973
15
JOHN MILES SET
Á HL J ÓMLEIKUM:
HRESSILEGT TRÍÓ
IFPHAF
NYRRI sfðu er sjálfsagt að fylgja
úr hlaði (eða e.t.v. er réttara að
segja „fylgja úr blaði“) — les-
endum til útskýringar. SLAGSlÐ-
AN verður að efni til helguð
ungu fólki, störfum þess og
áhugamálum, en lesendum slð-
unnar verða engin aldurstakmörk
HVER skyldi hlutur ungra
islenzkra rithöfunda vera i jóla-
bókaflóðinu, sem nú er að skella
yfir réttláta sem rangláta? Það
kann raunar að vefjast fyrir
mörgum, hvar setja á mörkin í
þessu efni, því löngum hefur
loðað við slíkt mat sú skoðun, að
rithöfundar séu alltaf hátt í tug
ára eldri en annað fólk. Þannig
hafa t.d. menn eins og Thor Vil-
hjálmsson, Guðbergur Bergsson,
Svava Jakobsdóttir o. fl. til
skamms tíma verið taldir með
„fremstu fulltrúum" yngri
skáldakynslóðarinnar á íslandi.
Dynturinn hefur nefnilega
verið sá, að skipta rithöfundum I
tvennt liklega til þess að móðga
engan — þ.e. yngri og eldri. Og
eru þá menn allt að fimmtugs- ef
ekki sextugsaldri kallaðir
„yngri“. Það má löngum deila um,
hvort þetta fólk sé öfundsvert af
þessu hlutskipti eða ekki.
Við hérna á siðunni tókum á
okkur rögg og gerðum skyndi-
könnun á aflahlut ungra (ekki
„yngri") rithöfunda í yfirstand-
andi jólabókavertíð og miðuðum
mjög gróflega við 25 ár eða þar
um bil. Þessi könnun var vel að
merkja mjögsvo lausleg, langt frá
því að veravísindalegTölfræðileg,
ellegar yfirhöfuð fræðileg, og má
kannski kallast yfirveguð
ágizkun, ef menn eru nógu vel-
viljaðir.
Því sláum við því fram hér og nú,
að öllum þeim frumsömdu, nýju
ritverkum — og þá einkum fagur-
fræðilegs eða skáldskaparlegs
eðlis sem út eru komin og upplýs-
ingar liggja nú fyrir um, þá eru
um það bil 10% runnin úr penna
fólks, sem hefur að baki um 25 ár
eða minna. Og ætli sú tala
standist ekki almennt þó svo ein-
hverjir tínist á markaðinn siðar.
Sumum ka'nn að þykja, aö þetta
sé ekki nógu gott. Utgefendur eru
náttúrlega, og hafa álltaf verið,
hræddir við að taka til útgáfu
verk ungs, óþekkts höfundar. Þó
setL Hún mun að nokkru leyti
taka við hlutverki Poppkorns,
sem verið hefur fastur þáttur I
blaðinu um skeið. Ungir blaða-
menn við Morgunblaðið munu
leggja siðunni til efni, en efni frá
ungu fólki eða um ungt fólk,
fréttir, frásagnir eða frumsamið
efni, verður vel þegið. — Nafn
sfðunnar þarf ekkert endilega að
vera táknrænt fyrir eitt eða ann-
að, nemasfður sé!
segja sumir, að sú hræðsla sé
minni nú en áður. Skyldu einfald-
lega fáir senda útgefendum
handrit sin? Það eru auðvitað
ágæt sannindi, að menn skuli ekki
rasa um ráð fram, en engu að
siður virðist þetta hlutfall heldur
lágt ef tillit er tekið til þess, að
vitað er, að skáldskapariðkanir og
önnur skriffinnska er firna
algeng og mikil hjá mönnum á
þessum aldri. Eru sumir raunar
með slíka andlega offramleðslu,
að til hinna mestu vandræða
horfir fyrir þá.
Málið hefur vitaskuld á sér
margar hliðar (eins og svo mörg
mál) og er bezt að afgreiða þær
með þvf að ræða þær ekki. Þetta
er t.d. spurning um þörf fyrir
tímarit fyrir slík skrif. En við
bjóðum skoðanir fólks og allar
(eða flestar) andlegar afurðir
hjartanlega velkomnar á þessa
slagsíðu.
I lokin má nefna nokkuð af þvl
unga fólki, sem komið hefur bók á
markað í ár. Hrafn Gunnlaugsson
er auðvitað einn af hinum
reynslumeiri á þessu sviði, —
maður frægur vítt og breitt og
þá kannski ekki sizt fyrir miðla-
verk sfn, en í gegnum hann
skrifar eins og kunnugt er það
mæta þjóðskáld Þórður Breið-
fjörð. Hrafn er nú upp á eigin
spýtur með ljóðabók hjá Helga-
felli og stutta skáldsögu, „Djöfl-
ana“, hjá Almenna bókafélaginu.
Guðrúnar Sigríður Birgisdóttir er
menntaakólanemi, sem gefur út
hjá Helgafelli „Blóm og blómleys-
ingja“. Ómar Þ. Halldórsson
sendir frá sér sína aðra bók,
„Hversdagsleik", skáldsögu, sem
Isafold gefur út. Sigurður Guð-
jónsson er með sannferðuga
skáldsögu hjá Helgafelli, sem tals-
verða athygli hefur vakið, og
nefnist hún „Truntusól". Þá eru
tveir stúdentar frá síðasta vori
með ljóðabækur hjá Almenna
bókafélaginu, — Gísli Ágúst
Gunnlaugsson með „Gerðir" og
Ragnheiður Erla Bjamadóttir
með „Grænt lff“. Kann vel svo að
fara, að við kynnum einhverja af
þessum rithöfundum (eða þá ein-
hverja allt aðra) hér á síðunni ef
færi gefst.
— A Þ.
ENN er Ámundi kominn með
brezka hljómsveit til að skemmta
landsmönnum á dansleikjum,
samkomum og hljómleikum um
nokkra hríð. Að vonum líkar
Félagi. ísl. hljómlistarmanna
þetta illa, en fær lítt að gert.
Ámundi er nógu klókur til að láta
ekki hanka sig, skyldi maður
halda.
Nú hefur hann fært okkur yfir
hafið hljómsveitina The John
Miles Set og er sú heimsókn popp-
unnendum áreiðanlega ánægju-
efni, hvað sem öðru líður.
SLAGSlÐAN sendi fulltrúa sína á
hljómleika f Austurbæjarbíói í
fyrri viku til að hlýða á Ieik John
Miles og félaga, svo og Capricorn
og Júdasar. Aðsókn á hljómleik-
ana var allgóð, lfklega annað
hvertsæti setið.
Auðvitað byrjuðu hljómleikam-
ir talsvert á eftir áætlun og auð-
vitað var allt of langur tími milli
liða. Áhorfendur tóku því þó bet-
ur en æskilegt væri. Menn eru
sjálfsagt orðnir vanir þessu og
búast ekki við öðru. En slíkar
tafir eru óafsakanlegar — íslenzk-
ir hljómlistarmenn og rótarar
ættu að vera komnir yfir byrj-
unarörðugleikana.
Að vissu leyti fóru hljómleik-
arnir bæði batnandi og versnandi
eftir þvf sem á leið. Fyrsta hljóm-
sveitin, Júdas, var sú eina með
frumsamið efni eingöngu. Capri-
corn var aðeins með tónlist frá
öðrum listarmönnum, en gerði þó
sinar útsetningar á henni eftir
megni. John Miles Set var nánast
eingöngu með harla nákvæmar
stælingar á tónlist annarra lista-
manna.— Hins vegar var flutning-
ur Júdasar slakastur, miðað við
hæfni liðsmannanna. Capricorn
notaði betur sína getu, þótt hún
hafi ekki verið mikil. John Miles
Set var hins vegar i sérflokki
hvað framsetningu og flutning
snerti og væri það gagnlegur lær-
dómur íslenzkum hljómlistar-
mönnum að hlýða á slíkan flutn-
ing.
Júdas flutti tónlist af væntan-
legri stórri plötu Magga Kj., tón-
list, sem væri fyllilega sam-
keppnishæf á mörkuðum austan
hafs og vestan, ef hún væri flutt
af þeim krafti, samstillingu og
öryggi, sem John Miles Set sýndi.
Júdas vantaði hins vegar sam-
æfinguna og þvi varð hljómlistin
aldrei verulega ánægjuleg
áheyrnar — og á köflum þreyt-
andi. Hljómsveitin getur gert
mun betur.
Capricorn flutti léttmeti sitt
ágætlega, miðað við hæfni liðs-
mannanna. Hún myndi þó líklega
batna nokkuð með nýjum
trommuleikara. Hljómsveitin er
fulltrúi sölumennskunnar i popp-
inu og meðan kaupendur eru nóg-
ir, er sú stefna skiljanleg.
John Miles Set er trío, en nær
léttilega sömu útkomu og fjög-
urra og fimm manna hljómsveitir,
án þess að nokkuð virðist á vanta.
Liðsmenn trfósins eru ágætir
hljóðfæraleikarar og greinilega
mjög vel samæfðir. Þeir þekkja
möguleika hljóðfæra sinna og
nota þau rétt; gítarleikarinn sam-
einar t.d. sóló- og rythmagítarleik
i eitt og bassaleikarinn og
trommuleikarinn skapa mikla
fyllingu með leik sínum. John
Miles er mest i sviðsljósinu, leik-
ur bæði á gftar og orgel eða pfanó
og er aðalsöngvari. Kann hann vel
til verka og rödd hans nýtur sín
jafn vel í þrumandi rokklögum og
rólegri, viðkvæmari lögum.
Trommuleikarinn, Barry Black,
minnir um margt á John Bonham
f Led Zeppelin og segir það sitt.
Bassaleikarinn, Bob Marshall, er
fyrst og fremst maður undirleiks-
ins; hann beitir hljóðfæri sinu
ekki sem einleikshljóðfæri, eins
og svo mjög hefur tíðkazt f tríóum
á undanförnum árum.
Hljómleikarnir stóðu fram yfir
kl. 03 og voru margir famir að
geispa stórum er yfir lauk. En
frammistaða John Miles Set sá til
þess, að menn fóru ánægðir heim.
Hvað sem líður kröfum um frum-
samið efni, er hressilegur flutn-
ingur hljómsveita á annarra
manna tónlist alltaf áhugaverður.
—Sh.
STANDA BREZKU HUOMSVEIT-
IRNAR ÞEIM ÍSLENZKU FRAMAR?
Ámi Blandon, sálfræðinemi:
Mér finnst það alveg ferlega
niðurlægjandi, hvað þetta efni
hjá hljómsveitum er almennt
orðið „commercial" og slappt
og poppið á niðurleið yfir
höfuð. Aðeins Júdas var með
frumsamið efni, hinir bara með
stælingar og Capricorn ferlega
slöpp hljómsveit.
Ingvar A. Jóhannsson, iðn-
nemi:
Brezku hljómsveitirnar hafa
skemmtilegri framkomu og tón-
list þeirra er vandaðri og þró-
aðri en hjá islenzkum hljóm-
sveitum. Ég held samt, að
fslenzkar hljómsveitir geti
örugglega náð þvf að verða eins
góðar og hinar, ef þær fá betri
aðstöðu, t.d. til að æfa.
Fjóla Sigurðardóttir, af-
greiðslustúlka:
Mér finnst enginn munur á
hljómsveitunum, nema hvað sú
sfðasta (John Miles Set) var
ofsalega góð. Annars skara út-
lenzku hljómsveitirnar ekkert
sérlega fram úr þeim íslenzku
og þær islenzku yrðu jafngóðar
hinum, ef þær fengju betri að-
stöðu til að æfa og meiri mögu-
leika á að koma sér áfram.
HVERSU ALDIN
ERU SKÁLDIN?
Gagnlegur lærdómur íslenzkum poppurum — Sjá grein um John Miles Set □ □ □ □ □