Morgunblaðið - 11.11.1973, Page 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. NÖVEMBER 1973.
Eftir Kenneth
Graheme
4. kafli Froskur
Það var fagran morgun snemma sumars. Áin var
komin aftur í sinn venjulega farveg og rann með
jöfnum hraða á milli bakka sinna, og það var eins og
hlý sólin togaði allt, sem grænt var og oddhvasst, upp
úr moldinni og í átt til sín. Moldvarpan og rottan
höfðu verið í önnum síðan snemma um morguninn
Hvert ætlar maðurinn?
Getur bú á bessu óvenlulega landakorti séð til
hvaða lands maðurinn með töskuna ætlar?
Þú getur fundið það með því að draga strik með
lit effir útjöðrum þeirra flata, sem merktir eru
meðpunkti.
spuB[iaja-BJ9JS IhL rusne^
við ýmis undirbúningsstörf varðandi báta og báts-
ferðir. Nú þurfti að mála og tjarga, gera við árar,
bæta púða og sessur, leita uppi króka og krækjur
o.fl. Þessa stundina voru þær að ljúka við morgun-
verðinn í litlu stofunni sinni og ráðguðust um það,
hvernig deginum skyldi varið. Þá var barið að dyrum
þungum höggum.
„Hver skrambinn,“ sagði rottan. „Gáðu hver það
er, moldvarpa, úr því þú ert búin að borða.“
Moldvarpan fór til dyra og rottan heyrði, að hún
rak upp undrunaróp. Siðan var stofuhurðinni
hrundið upp og moldvarpan tilkynnti gestakomuna
meðtígulegum tilburðum. „Herra greifinginn.“
Það var sannarlega ánægjulegur viðburður, að
greifinginn skyldi heiðra þær með heimsókn, því
hann var hvorki tíður gestur hjá þeim né öðrum. Ef
þörf gerðist að hitta hann, þá var helzta ráðið að
reyna að ná honum á hlaupum meðfram limgerði
árla morguns eða siðla kvölds, — nú, eða leita hann
upp heima í miðjum Stóraskógi, en það gat verið
áhættusamt fyrirtæki.
Greifinginn stikaði inn í stofuna og horfði alvöru-
þunginn á svip á vinkonurnar tvær.
Rottan missti eggjaskeiðina á borðdúkinn og leit
upp full eftirvæntingar með opinn munninn.
„Úrslitastundin er komin,“ sagði greifinginn loks.
„Hvaða stund?“ spurði rottan og leit ósjálfrátt á
klukkuna á arinhillunni. Henni varð ekki um sel.
„Úrslitastund hvers? ættirðu heldur að segja,“.
sagði greifinginn. „Úrslitastund frosks. Ég sagðist
mundu taka mál hans fyrir, þegar vetur væri
genginn um garð og ég ætla að taka mál hans fyrir í
dag.“
„Já, auðvitað,“ sagði moldvarpan og var hin
kátasta.
„Húrra! Nú man ég það ... við ætlum að gera úr
honum annan og betri frosk.“
„Við vindum okkur í það núna fyrir hádegi,“ sagði
greifinginn „vegnaþess aðégfrétti ígærfrááreiðan
legum heimildum, að nú væri væntanlegur til Glæsi-
hallar annar nýr og afar aflmikill bíll af fínustu gerð.
Ef til vill er froskur þegar á þessari stundu að
skrýðast „ökuskrúðanum" svokallaða, sem breytir
honum úr (sæmilega) þokkalegum froski í
afskræmi, sem öllum heiðarlegum dýrum hlýtur að
standa stuggur af. Við verðum að hefjast handa áður
en það er um seinan. Þið tvær komið tafarlaust með
mér til Glæsihallar og við hefjum björgunarstarfið.“
GunnLAUG^MGú o^nueuncu
gerður: „Hversu lfzt þér, bróð
ir, á stúlkur þessar, er hér
sitja gegnt okkur?“ Hann svar-
ar: „Allvel,“ segir hann, „og er
þó ein fegurst miklu, og hefur
hún vænleik Ólafs, en hvfti og
yfirbragð vort Mýramanna."
Þorgerður svarar: „Vfst er það
satt, er þú segir, bróðir, að hún
hefur hið hvfta yfirbragð vorra
Mýramanna, en eigi vænleik
Ólafs pá, þvf að hún er
eigi hans dóttir," „Hversu
má það vera,“ segir
Þorsteinn, „en þó sé hún
þín dóttir?“ Hún svarar: „Með
sannindum að segja þér,
frændi," kvað hún, „þá er þessi
þín dóttir, en eigi mfn, hin
fagra mær,“ og segir honum
sfðan allt, sem farið hafði, og
biður hann fyrirgefa sér og
konu sinni þessi afbrígði. Þor-
steinn mælti: „Ekki kann ég
ykkur að ásaka um þetta, og
veltur þangað sem vera vill um
flestra hluti, og hafið þið vel
yfir slétt vanhyggju mfna. Lfzt
mér svo á mey þessa, að mér
þykir mikil gifta í að eiga jafn
fagurt bam, eða hvað heitir
hún?“ „Helga heitir hún“, seg-
ir Þorgerður. „Helga hin
fagra," segir Þorsteinn. „Nú
skalt þú búa ferð hennar heim
með mér.“ Hún gerði svo. Þor-
steinn var þaðan út leiddur
með góðum gjöfum, og reið
Helga heim með honum og
fæddist þar upp með mikilli
virðingu og ást af föður og móð-
ur og öllum frændum.
IV. kapítuli.
Þennan tíma bjó uppi á
Hvftársfðu, á Gilsbakka, Mlugi
svarti Hallkelsson, Hrosskels
sonar; móðir Illuga var Þurfður
dylla, dóttir Gunnlaugs orms-
tungu. Illugi var annar mestur
höfðingi í Borgarfirði en Þor
steinn Egilsson. IHugi svarti
var stóreignamaður og harð-
lyndur mjög og hélt vel vini
sfna; hann átti Ingibjörgu, dótt-
U’- Asbjarnar Harðarsonar úr
Ömólfsdal; móðir Ingibjargar
var Þorgerður, dóttir Mið-
f jarðar-Skeggja. Böm Ingi-
bjargar og Illuga voru mörg,
en fá koma við þessa sögu.
Hermundur hét sonur þeirra,
en annar Gunnlaugur,
báðir voru þeir efnilegir
menn og þá frum vaxta
maður. Svo er sagt frá
Gunnlaugi, að hann var
snimmendis bráðger, mikill og
sterkur, Ijósjarpur á hár, og fór
allvel, svarteygur og nokkuð
nefljótur og skapfellegur í and-
liti, miðmjór og herðamikill,
kominn á sig manna bezt,
hávaðamaður mikill f öllu skap-
lyndi og framgjarn snimmend-
is og við allt óvæginn og harður
og skáld mikið og heldur nfð-
skár og kallaður Gunnlaugur
ormstunga. Hermundur var
þeirra vinsælli og hafði
höfðingjabragð á sér. Og er
Gunnlaugur var tólf vetra gam-
all. bað hann föður sinn farar-
efna, og kvaðst hann vilja fara
utan og sjá sið annarra manna.
Illugi bóndi tók þvf seinlega,
kvað hann eigi mundu þykja
góðan f útlöndum er hann þótt
ist trautt mega semja hann þar
' heima, sem hann vildi. Og ein-
hvern morguninn var það, all-
litlu sfðar, að Illugi bóndi gekk
út snemma og sá, að útibúr
hans var opið, og voru lagðir út
vörusekkir nokkrir á hlaðið
sex og þar lénur með; hann
undraðist þetta mjög. Þar
gekk þá að maður og leiddi
fjögur hross, og var þar

'
m«Ölhnoi9UAkoífinu
— Nú á dögum getur maður
ekki verið þekktur fyrir annað
en hafa sundlaug f garðinum,
en hvorki konan mín né ég
kærum okkur um sundböð.
— Heyrðu Stína, ég var að taka
eftir þvf að við erum á rangri
hæð.
— Þér er hér með vfsað af
velli.
— Ja og svo gæti ég vel óskað
mér að eignast brauðrist,
elskan.

— Ja, ég tók pokann með, ef
vera kynni að við yrðum ósátt f
fyrsta sinn.