Morgunblaðið - 11.11.1973, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. NÓVEMBER 1973.
35
m ■ ■
HELIj ARÞROM Framhaldssagan i PýcNngu Bjömö Vignis

Byssan hafði losnað frá fingr-
um hennar, þeyttist eftir gólfinu,
snerist nokkra hringi, en stað-
næmdist síðan.
Willis tók undir sig stökk og
sveif á eftir byssunni.
Hann rétti út höndina og Hawes
hélt niðri í sér andanum, því að
loksins, loksins voru þeir að losa
sig við kerlingarflagðið.
Én þá rak Willis upp hátt
sársaukafullt vein, því að eitthvað
beitt úr leðri og járni stakkst f
handarbak hans og þrýsti lóf-
anum að gólfinu.
Þrettándi kafli
Svart pilsið féll niður þokka-
fulla fótleggi Angelicu Gomez.
Það lagðist þétt að þrýstnum
lærum hennar, féll niður yfir
hnén, en þá komu í ljós lögulegir
kálfar og grannir ökklar. Svartar
ólar voru reyrðar um ökklana en
þar fyrir neðan tóku við rauðir
leðurskór með háum en mjóum
hælum. Þessa stundina var annar
hælanna á kafi . í handabaki
Willis.
Nú lyfti Angelica fætinum og
beygði sig snöggt eftir byssunni á
gólfinu. Augu hennar skutu
gneistum er hún snarsneri sér að
Byrnes, er hugðist teygja sig í
nitró-glysserín flöskuna á borð-
inu.
„Ekki snerta!" hrópaði hún.
Byrnes fraus í sporunum.
„Burt frá borðinu!" hrópaði
hún enn. „Til baka. Baka.“
Mennirnir fóru frá borðinu,
mjökuðu sér frá því, hörfuðu frá
þessari nýju og óvæntu ógnun,
sem var jafnvel enn ægilegri en
hin fyrri. Angelica Gomez hafði
stungið mann á hol, og eftir því
sem þeir vissu bezt, gat hann allt
eins verið dauður á þessari
stundu. Hún átti þess vegna yfir
höfði sér ómildan vönd réttlætis-
ins, og hún átti einnig yfir höfði
sér hefnd glæpaflokks. Af andliti
hennar mátti lesa, að örvæntingin
hafði knúið hana til ákvörðunar.
Angelica Gomez ætlaði að flýja,
hvað sem það kostaði, og guð veri
með þeim, er hugðist hindra för
hennar.
Hún rétti úr sér, skambyssan
haggaðist ekki í hendi hennar.
„Ég ætla að sleppa ’éðan,“ sagði
hún. „Ekki reyna að stoppa mig.“
Virginia Dodge hafði staðið
upp. Hún sneri sér að Angelicu,
og það lék bros um varir hennar.
„Gott hjá þér, stúlka mín,“ sagði
hún. „Fáðu mér nú byssuna."
I fjrstu virtist Angelica ekki
skilja, hvað hún var að fara. Hún
horfði furðu lostin á Virginiu og
sagði: „Ertu geggjuð? Ég fara.
Núna.“
Velvakandi svarar ( sfma 10-
100 kl. 10.30—11.30. fri
mánudegi til föstudags.
0 Foreldradagurinn
Anægð móðir skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Ég á dóttur í Melaskólanum, en
þar var foreldradagur nú í vik-
unni. Forráðamenn barnanna
voru boðaðir S sameiginlegan
fund með kennaranum á ákveðn-
um tfma, en um leið var tekið
fram, að tækifæri gæfist til að
ræða einslega við kennarann, ef
þörf þætL á því.
Fundur þessi fór í alla staði
mjög vel fram, kennarinn sagði
frá ýmsu, sem verið væri að gera
og öðru, sem væri í bígerð o.s.frv.
Auk þess gafst foreldrum kostur
á að bera saman bækur sínar um
hin ýmsu vandamál, en um leið
kom skýrt fram, að ánægjuefnin
voru fleiri en það, sem miður fer.
Ég tel mjög æskilegt, að þessi
háttur sé hafður á, þegar um er að
„Ég veit. Láttu mig fá byssuna.
Ég held þeim spökum hér inni
meðan þú forðar þér.“
,,‘Vers vegna skal ég láta þig fá
byssuna?" spurði Angelica.
„I guðs bænum! Ertu þeirra
megin? Þeirra þarna, sem ætla að
stinga þér i svartholið? Svona
láttu mig nú fá byssuna."
„Ég þarf ekki að gera neitt fyrir
þig. Ég bað þig áðan að leyfa mér
að fara, en þú sagðir nei. Nú viltu
byssuna? Ertu vitlaus?“
„Allt í lagi. Ég skal þá sýna þér
þetta svart á hvítu. Ef þú ferð
héðan með byssuna á þér, þá verð
ég tekin, um leið o_g þú ert farin
úr salnum. Það þyðir, að þeir
verða komnir í simann eftir fimm
sekúndur, og allt helvítis
lögregluliðið verður komið á hæla
þér. Ef þú aftur á móti lætur mig
fá byssuna, held ég þeim í skefj-
um hérna. Engin símtöl. Og engir
löggubílar á hælunum á þér. Þú
verður frjáls."
Angelica braut heilann um
þetta í fáeinarsekúndur.
„Fáðu mér byssuna," sagði
Virginia og gekk eitt skref áfram
i átt til Angelicu. Pouerto
rícanska stúlkan stóð óstyrk i
fæturna og byssan skalf í hendi
hennar. Virginia nálgaðist enn.
„Láttu mig nú fá hana,“ sagði
hún.
„Þú ætlað að ’alda þeim kyrrum
’érna?" spurði Angelica. „Þú
passar þá fyrir mig?“
„Komduþá. Komdu nær.“
Virginia kom upp að hlið
hennar.
„Réttu út ’endina," sagðu hún.
Virginia rétti út handlegginn og
Angelica lagði byssuna í opin lófa
hennar.
„Ég fer núna,“ sagði hún. „Þú
halda þeim ’ér. Ég fara frjáls,"
sagði hún. „Frjáls."
Hún tók fáein skref fram á við
með bakið í hina konuna. Skyndi-
lega reiddi Virginia byssuna til
höggs. Hún barði henni af alefli í
höfuð Angelicu Gomez. Stúlkan
féll meðvitundarlaus í gólfið.
Virginia klofaði yfir hana og hélt
aftur að borði sínu.
„Er ennþá einhver hér inni,
sem heldur, að ég sé að gera að
gamni mínu“ spurði hún við-
stadda.
Heimilisþjónninn, Roger gamli,
hafði starfað hjá Scottfjölskyld-
unni í tvo áratugi. Þegar Carella
birtist aftur á efri hæðinni, var
hann önnum kafinn við að sópa
ganginn. Hann var hávaxinn
grannur maður, hvítt hárið var
tekið að þynnast á höfði hans,
þannig að það glitti í skallann, þar
sem hann stóð hálfhokinn og sóp-
aði flísum og spýtukubbum, fer-
köntuðum og þríhyrndum, upp á
fægiskúffuna. Það mátti sjá, að
það voru vanar hendur, sem
handléku kústinn.
ræða samstarf skóla og heimilils,
en mér finnst auðsætt, að svona
fundir þurfi að vera langtum oft-
ar en nú er.
Raunar furðar mig á því,
hversu tengsl skóla og heimilis
eru losaraleg. Mér finnst skorta
tilfinnanlega, að starfandi sé for-
eldrafélag við hvern skóla. Sums
staðar eru slík félög við lýði sum-
hver tiltölulega nýtilkomin en
mér segir svo hugur um, að slik
félög verði stofnuð innan tiðar.
Vitund foreldra á velferðarmál-
um þeirra hefur aukizt mjög hin
siðari ár, og það vel.
Með þökk fyrir birtinguna,
ánægð móðir.“
0 Minjarum
styrjöldina
F.S.Þ. skrifar:
Það var sagt frá því um daginn í
þingfréttum Morgunblaðsins, að
þingmenn hefðu borið fram á al-
þingi áskorun um að fjarlægðar
„Þú ert að hreinsa til“ sagði
Carella góðlátlega.
„Já,“ svaraði Roger, já, herra,
herra Scott vildi alltaf hafa allt
snyrtilegt í kringum sig.“
„Þekktuð þér gamla manninn
vel?“
„Ég vann fyrir hann lengi,
herra,“ sagði Roger, og svo hækk-
aði hann róminn: „Mjöglengi."
„Gaztyður að honum?"
„Hann var sérlega góður
maður. Mér féll mjög vel við
hann.“
„Átti hann í nokkrum vandræð-
um meðsynisina?"
„Vandræðum?"
„Þér vitið. Deildu þeir. Veruleg
rifrildi. Reyndi nokkur þeirra að
ógna honurn?"
„Þeir deildu stöku sinnum,
herra, en aldrei ofsalega. Og eng-
inn þeirra hafði í hótunum við
hann.“
„Hmm. Hvað um tengdadóttur-
ina? Voru nokkur vandræði
vegna hennar, þegar David kom
með hana heim?“
„Nei, herra. Herra Scott féll
mjög vel við hana. Hann sagði oft,
að hann óskaði þess að hinum
tækist eins vel upp, þegar þeir
kvæntust."
„Það er nefnilega það,“ sagði
Carella. „Jæja, þakka yður fyrir.
Ég ætlaði að líta aðeins á her-
bergið aftur. Vita hvort ég verð
ekki einhvers vísari."
„Já, herra," sagði Roger. Hann
sýndi á sér fararsnið. Samt stóð
hann áfram þarna frammi á gang-
inum með fægiskúffuna í annarri
hendi en kústinn í hinni og beið
sýnilega einhvers.
„Já?“ sagði Carella.
„Við snæðum hér kvöldverð
venjulega klukkan sjö. Hún er
núna rúmlega hálfsjö. Ég var að
velta því fyrir mér, hvort þér
hygðust snæða með okkur kvöld-
verð?“
Carella leit á úr sitt. Það sýndi
6.37. „Nei,“ sagði hann svo.
„Sannast sagna ætlaði ég að vera
kominn niður á stöð klukkan sjö.
Konan mín ætlar að hitta mig þar.
Nei, þakka yður fyrir. Engan
kvöldverð fyrir mig.“ Hann
þagnaði, en bætti síðan við upp úr
þurru: „Við eigum von á bami.
Konan mín og ég.“
„Já, herra," sagði Roger og
brosti.
„Já,“ sagði Carella og brosti
líka.
Þeir stóðu þarna í hálf-
myrkvuðum ganginum og brostu
hvor við öðrum.
„Jæja,“ sagði síðan Carella.
„Vinnan bíður."
„Já, herra.“
Carella gekk inn I herbergið.
Hann heyrði fótatak Roger á leið
niður stigann.
Jæja, gott fólk, hugsaði hann
með sér. Hér er Steve Carella
yrðu minjar frá dvöl herjanna hér
á landi á styrjaldarárunum. Ut á
það er í sjálfu sér ekkert verið að
setja. En þetta vakti hjá mér löng-
un til að vekja athygli á því, hvort
ekki mætti vekja áhuga á þvi hér
heima, og jafnvel erlendis líka,
vegna þess hve fáir við erum og
smáir, — eins og sífellt hvín í
eyrum okkar — að ráðizt yrði í
það að reisa hér á landi, vegleg-
an minnisvarða um þátttöku
íslands og tslendinga, eða fram-
lag Islands og tslendinga, i heim-
styrðjöld'nni síðari.
Hlutur Islendinga var mikil-
vægur og því ber að halda á lofti.
Stríðssaga Hvalfjarðar væri án
efa mikil og merkilegaflestraref
hún hefði verið skráð. Uti í heimi
hefur fólk litla sem enga hug-
mynd um þær fórnir, sem Islend-
ingar færðu á styrjaldarárunum
og til minningar um þá hefur ekk-
ert minnismerki verið reist. Einu
minjarnar nú eru plöturnar undir
bröggunum, sem þingmennirnir
vilja burtu, og hér á höfuðborgar-
aftur orðinn innsti koppur í búri.
Taktu þig nú taki, Steve gamli,
mér sýnist þú vera að missa þetta
út úr höndunum á þér, sagði hann
við sjálfan sig. Við skulum rann-
saka þetta herbergi, spyrja síðan
svolítið fleiri spurninga, fá ein-
hvern botn i þetta og drífa sig
síðan, ha?
Já.
Herbergið.
Engir gluggar. Engir helvítis
gluggar, það fór ekki á milli mála.
Engar leynidyr, engin dulin
göng bak viðþilin.
Jefferson Scott fannst hér
hengdur — svona um þrjá metra
frá dyrunum og við fætur hans
var stóll, sem oltið hafði um koll.
Reipi hafði verið leitt yfir
leiðslurnar í loftinu og bundið i
hurðarhúninn.
Hurðin opnaðist út á ganginn.
Þungi líksins hefði ekki nægt
til að halda hurðinni lokaðri.
Af því leiðir, að dyrnar höfðu
verið læstar; þremur sterkbyggð-
um karimönnum hafði ekki tekizt
að þvinga upp hurðina ... Jesús
minn, þeir voru engarveimiltítlur
þessir Scott-bræður.
Það var ekki hægt að læsa
hurðinni að utanverðu. Það þurfti
að þrýsta hurðinni þétt að stöfum
innan frá til að koma renni-
lokunni í læsinguna. Þar af
leiddi, að það kom tæpast til
greina, að hér væri maðkur f
mysunni, það er að segja, að
hurðinni hafi verið læst með því
að toga í sterkan tvinna að utan-
verðu, eins og maður var alltaf
öðru hverju að lesa um í saka-
málablöðunum.
Kúbeinið hafði sprengt lásinn
frá dyrastafnum, og það hafði
nægt til þess, að mennirnir þrír
gátu þvingað upp hurðina og
skorið Scott gamla niður, þar sem
hann hékk í reipinu.
Þetta voru staðreyndimar í
málinu.
Fjandinn hafi það, ég er alveg
orðinn ruglaður.
Látum okkur nú sjá, látum
okkur sjá.
Hann gekk yfir að hurðinni og
athugaði rennilokuna, þar sem
hún hékk á dyrastafnum á einni
skrúfu. Dyrastafurinn var illa
leikinn, blessað kúbeinið hafði
sannarlega staðið hér vel að
verki. Roger karlinn hafði sópað
upp nægu magni af flísum til að
stofna tannstönglaverksmiðju.
Carellalokaði hurðinni. Auðvitað,
dyrnar voru einangraðar fyrir
gegnumtrekk, eins og þeir
höfðu haldið fram. Maður þurfti
að skella fjandans hurðinni og
siðan þrýsta á hana, til að hægt
væri að loka henni almennilega.
Hann opnaði hurðina út á
ganginn, gekk út og lokaði á eftir
sér. Sfðan beygði hann sig niður.
svæðinu nokkur skotbyrgi með-
fram sjónum, sem ekkert hefur
verið haldið við, en eru vissu-
legar sögulegar minjar
frá styrjaldarárunum og
þátt Islands í sigri Bandamanna.
— Það gæti verið athugandi,
að spyrja þjóðminjavörð, hvort
þessi gömlu grasigrónu skotbyrgi
hafi sögulegt gildi eða ekki. —
Ef svo væri, þá er fyllsta ástæða
til þess, að hlúa að þeim, er það
ekki?, i stað þess að sprengja þau
í loft upp. — Seinnitíma menn
myndu sennilega telja okkur hafa
spillt sögulegum minjum eins og
við í dag teljum það mikið tjón að
vatnsþróin við Norðurpól — við
Hlemmtorg, skuli hafa verið
molduð niður og Skólavarðan rif-
in.
En víkjum aftur að hugmynd-
inni um minnismerki um framlag
Islands og Islendinga í síðari
heimsstyrjörldinni. Er hún ekki
þess virði að henni sé gaumur
gefinn?
F.S.Þ.
Storesefni, geysimikið úrval.
Storesefni með bómullarblúndu og
knipplingblúndu, breiddir frá 150 sm
— 250 sm.
Bobinett í mörgum breiddum
Blúnduefni, breiddir 120 sm — 300
sm.
Storesar [ litum og hvttir með litar-
röndum.
Eldhúsgardfnur, margir litir, margar
gerðir.
Löberar I metratali, fallegir ofnir löb-
erar frá Sviþjóð, margar breiddir á
ýmsu verði.
Veggmyndir, stórar og litlar, í stofur
og barnaherbergi
Servíettur úr sænskum hör, margir
litir.
Sænskur hör ! metratali, margir fal-
legir litir
BaSmottusett, 3 stk. á Kr. 4.100.00
— 4.350 00
Gluggatjöld eiga vissulega að vera til
prýði og gegna auk þess mikilvægu
hlutverki. í skammdeginu útiloka þau
myrkur og illviðri, og halda heimilislíf-
inu i skjóli innan veggja, eftir að búið
er að kveikja. Á sumrin þurfum við að
geta dregið fyrir birtuna, sem sker í
augun, upplitar húsgögn, húsgagna-
áklæði, myndir og veggi Það á a.m.k.
við um suðurgluggana, og hér norður í
heiðrikjunni er birtan alveg miskunnar-
laus, þegar sólin keppist sem mest við
að skína Það er auðvjtað ágætt að eiga
bæði sumar- og vetrargardínur fyrir
þessa glugga og skipta vor og haust.
Annars verðum við bara að muna eftir
sumarljósinu, þegar við fáum okkur
heilsárs gluggatjöld i skammdeginu.
JÖPff til sölu
Tilboð óskast í jörðina
Garð I í Ólafsfirði,
sem er til sölu og laus
til ábúðar á næsta
vori. íbúðarhúsið er
steypt og hitað með
jarðhita úr landi
jarðarinnar. Fjós og
fjárhús er einnig
steypt, svo og hlaða,
sem í er súgþurrkun.
Rafmagnsveitur ríkis-
ins láta í té endur-
gjaldslaust rafmagn
1 /2 kwst. pr. klukku-
stund vegna virkjunar
í landi jarðarinnar.
Jörðin liggur við
Ólafsfjarðarvatn og á
þar veiðirétt. Hún er
við þjóðveg 2 km frá
Ólafsfjarðarbæ.
Tilboð óskast send
fyrir 1. desember
1973 til undirritaðs,
sem gefur allar nánari
upplýsincjar.
Nývarð Olfjörð,
Garði I,
Ólafsfirði,
sími 62111.