Morgunblaðið - 14.11.1973, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. NÖVEMBER 1973
Þýtur í skóginum
4. kafli Froskur
Eftir Kenneth
Graheme
„Þú vissir, að svona mundi fara, fyrr eða síðar,
froskur," sagði greifinginn í umvöndunartón. ,,Þú
hefur engu skeytt öllum viðvörunum okkar, þú
hefur ausið út peningunum, sem þú erfðir eftir
föður þinn, og þú kemur illu orði á okkur hin dýrin
hér um slóðir með fantalegum akstri og árekstrum
og illindum við lögregluna. Við metum sjálfstæði
mikils, en við dýrin leyfum ekki vinum okkar að
verða sér til athlægis nema að vissu marki, og nú er
mælirinn fullur. Þú ert prýðisnáungi að mörgu leyti
og ég vil ekki refsa þér um of. Ég ætla að gera enn
eina tilraun til að tala um fyrir þér. Þú kemur með
mér hér inn í stofuna og ég mun segja þér nokkur
sannleikskorn um sjálfan þig. Við skulum svo sjá,
hvort þú kemur samur froskur út aftur.“
Hann tók föstum tökum um framlöppina á froski,
leiddi hann inn í stofuna og lokaði á eftir þeim.
„Þetta er tilgangslaust," sagði rottan full efa-
semda. „Orð hafa engin áhrif á frosk. Hann lofar öllu
fögru, en stendur ekki við neitt.“
Þær létu fara vel um sig í hægindastólum og biðu
þolinmóðar. Innan úr stofunni heyrðist ómurinn af
rödd greifingjans, sem ýmist hækkaði eða lækkaði
eftir áherzlum ræðunnar. Loks urðu smá-hlé á ræðu-
flutningnum og í hléunum mátti greina langdregið
snökt, sem greinilega kom úr barka frosks, því hann
var að eðlisfari bæði veiklundaður og hjartgóður. Og
ráðþægur var hann líka í orði, (en ekki á borði).
Að þremur stundarfjórðungum liðnum opnuðust
dyrnar og greifinginn birtist leiðandi við hlið sér
niðurlútan og vesældarlegan frosk. Hann var brút-
inn í framan og votur eftir táraflóðið og hann
skjögraði á fótunum.
„Seztu þarna, froskur,“ sagði greifinginn föður-
lega og benti á stól. „Kæru vinir,“ hélt hann svo
áfram, „mér er það sönn ánægja að tilkynna ykkur,
aðfroskur hefur loks snúið af villu síns vegar. Hann
iðrast sárlega heimskulegs framferðis undanfarið,
og hann hefur ákveðið að hætta öllum afskiptum af
bifreiðum um ókomna framtíð. Því hefur hann lofað
mér hátíðlega."
„Það eru góðar fréttir," sagði moldvarpan hátíðleg
í bragði.
„Já, vissulega góðar fréttir," sagði rottan og efa-
semda gætti enn í röddinni. „Ef aðeins . . . ef aðeins .
tt
Hún horfði rannsakandi á frosk um leið og hún
sagði þetta og gat ekki varizt því að greina undir-
furðulegt blik í þrútnum augunum.
„Nú er aðeins eitt eftir,“ hélt greifinginn áfram.
„Froskur, þú átt að endurtaka við vinkonur okkar
hér, það, sem þú viðurkenndir fyrir mér áðan inni í
stofunni. í fyrsta lagi, að þú iðrist gjörða þinna og
sjáir vel, hversu heimskulega þú hefur hagað þér.“
Þá varð löng þögn. Froskur blimskakkaði augun-
um til og frá á meðan hin dýrin biðu þegjandi. Loks
kom hljóð úr belg.
„Nei,“ sagði hann fullur þrjózku. „Ég iðrast ekki.
Og ég hef ekki hagað mér heimskulega. Þetta var
dýrlegt líf.“
„Hvað þá æpti greifinginn. „Lygalaupurinn
þinn. Sagðirðu mér ekki áðan ... ?“
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
GUnnLAUG^AGA CHIiUíUnC-U
hétu svo, Þorgils, Eyjólfur og
Þórir, og voru þeir mestir
menn út þangað. Og þessir
menn, er nú eru nefndir, voru
allir uppi á einn tíma.
Og þessu nær urðu þau
tfðindi, er bezt hafa orðið hér á
Islandi, að landið varð allt
kristið, og allt fólk hafnaði
fornum átrúnaði. Gunnlaugur
ormstunga, er áður var frá sagt,
var nú ýmist að Borg með Þor-
steini eða Illuga, föður sínum,
á Gilsbakka, sex vetur, og var
hann þá átján vetra, og samdist
þá mikið með þeim feðgum.
IWaður hét Þorkell svarti; hann
var heimamaður Illuga og
náfrændi og hafði þar upp
vaxið. Honum tæmdist arfur
norður f Vatnsdal, í Ási, og
beiddi hann Gunnlaug fara
með sér, og hann gerði svo, og
riðu norður tveir saman í Asog
fengu féð og greiddu þeir féð af
höndum, er varðveitt höfðu,
með atgöngu Gunnlaugs. Og er
þeir riðu norðan, gistu þeir í
Grfmstungum, hjá auðugum
bónda, er þar bjó. Og um
morguninn tók smalamaður
hest Gunnlaugs, og var þá
sveittur mjög, er þeir fengu.
Gunnlaugur laust smala-
manninn í óvit. Bóndi vildi eigi
svo búið hafa og heiddi bóta
fyrir; Gunnlaugur bauð að
gjalda bónda mörk. Bónda þótti
það of lítiö. Gunnlaugur kvað
þá vísu:
Mörk bauðk mundangs
sterkum
manni, tyggja ranna;
gríasíma skaltu góma
glóðspýtis þat nýta;
iðrask munt, ef yðrum
allráðr flóðaór sjóði
lætr eyðanda Ifða
linns samlagar kindar.
(Ég bauð hinum meðalsterka
manni, . hinum heimarfka
bónda, mörk; þú skalt nýta
(þiggja) þetta silfur hins
blóðuga manns; þú munt iðrast,
ef þú lætur að sjálfráðu
fjársjóð þennan ganga þér úr
greipum.) Þessi varð sætt
þeirra, sem Gunnlaugur bauð.
og riðu þeir suður heim við svo
búið.
Og litlu síðar beiddi Gunn-
laugur föður sinn fararefna í
annað sinn. Illugi segir: „Nú
skal vera, sem þú villt,“ segir
hann; „hefir þú nú heldur
samið þig, úr þvf sem var.“
Reið Illugi þá heiman skjótt og
keypti skip hálft til handa
Gunnlaugi, er uppi stóð f Gufu-
árósi, að Auðuni festargram.
Þessi Auðunn vildi eigi utan
flytja sonu Ósvffrs hins spaka
eftir víg Kjartans Ólafssonar,
sem segir f Laxdæla sögu, og
varð það þó sfðar en þetta. Og
er Illugi kom heim, þá þakk
aði Gunnlaugur hinum vel.
Þorkell svarti réðst til ferðar
með Gunnlaugi og var fluttur
varnaður þeirra til skips; en
Gunnlaugur var að Borg,
meðan þeir bjuggust, og þótti
glaðara að tala við Helgu en
vera í starfi með kaupmönnum.
Einhvern dag spurði Þorsteinn
Gunnlaug, ef hann vildi ríða til
hrossa með honum upp í Langa-
vatnsdal. Gunnlaugur kvaðst
það vilja. Nú rfða þeir tveir
saman, þar til er þcir koma til
selja Þorsteins, er heita á Þor-
gilsstöðum, og voru þar stóð-
hross, er Þorsteinn átti, fjögur
saman, og voru rauð að lit.
Hestur var allvæniegur og lítt

ffle&imofguflkciffinu
. . Guð minn góður, rúllustig-
inn er bilaður. Hvernig eigum
við að komast niður?
— Viljið þér fá 1000 krónu
deyfingu eða bara þessa ódýru
á 25 kall?
— O sole mio.
— Flugan, sem var f súpunni
minni, var fsköld.
— Þetta er dásamlegur fugl,
frú, en hann fær svimaköst.