Morgunblaðið - 12.01.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. JANUAR 1974
Þýtur í skóginum =:rh
„Áfram gakk,“ og hélt síðan með flokkinn upp á
efri hæðina. Að lítilli stundu liðinni kom hún aftur
brosandi út undir eyru og sagði, að herbergin væru
tilbúin og tandurhrein. „Og ég þurfti ekki að lemja
þá,“ bætti hún við. „Mér fannst reyndar, að þeir
hefðu fengið nógar barsmíðar þennan daginn og
þegar ég spurði um þeirra álit varðandi það, þá voru
þeir mér innilega sammála og sögðust mundu hlýða
mér í einu og öllu. Þeir voru hinir sneyptustu og
iðruðust þess mjög, hvernig þeir höfðu farið að ráði
sínu, en þetta væri allt marðarforingjanum að kenna
og hreysiköttunum. Og þeir sögðust vera reiðubúnir,
hvenær sem væri að vera okkur innan handar ef þeir
gætu á einhvern hátt bætt fyrir brot sitt. Við þyrft-
Talnatréð
Þetta tré varð eftir um sfðustu helgi, þegar öll hin voru tekin
niður. En þetta tré er dálltið sérstakt. Víða í því er tölustafurinn
8. Þegar þú hefur fundið allar „8“-tölurnar og lagt þær saman, þá
er þrautin búin, ef svarið kemur heim og saman við...
•njinjofj :jbas
um ekki annað en nefna það við þá. Svo ég gaf þeim
brauðsnúð að skilnaði og hleypti þeim út bakdyra-
megin og þeir tóku undir eins til fótanna."
Moldvarpan dró stól að borðinu og fékk sér væna
sneið af tungunni. Froskur, sem í rauninni var bezta
skinn, reyndi að bægja burt allri afbrýðisemi og
sagði: „Ég þakka þér hjartanlega, kæra moldvarpa,
fyrir alla hjálpina og sérstaklega fyrir snjallræði þitt
í morgun." Greifingjanum féll þessi athugasemd
vel og sagði: „Þar mæli minn ágæti forskur."
Þau luku því máltíðinni í góðu yfirlæti og við
mikla kátínu og brátt tóku þau á sig náðir í
hreinum rúmum, heilu og höldnu á ættaróðali
frosks, sem þau höfðu náð aftur fyrir sakir
dæmalausrar hreysti, útsmoginnar herkænsku og
réttilegrar meðhöndlunar lurka.
Næsta morgun svaf froskur yfir sig eins og hans
var vandi. Hann kom skammarlega seint niður til
morgunverðar og þá var ekki annað á borðinu en
allmikið magn af eggjaskurni, kaldar og þornaðar
ristaðar brauðsneiðar og hálftóm kaffikanna, búið,
talið. Aðkoman bætti ekki skap hans, þar sém taka
bar tillit til þess, að þetta var hans eigið hús. Út um
dyragluggann sá hann, hvar rottan og moldvarpan
sátu i körfustólum úti á grasflötinni og voru að segja
hvor annarri skemmtisögur og hlógu og spörkuðu
stuttu fótunum upp í loft af einskærri kátínu. Greif-
inginn sat í hægindastól með morgunblaðið, leit
aðeins upp og kinkaði kolli, þegar froskur kom inn.
En froskur kunni sína kurteisi, svo hann settist við
borðið og gerði sér að góðu það, sem tiltækt var, en
hugsaði með sér, að hann skyldi ná sér niður á þeim
seinna. Þegar hann var langt kominn með morgun-
verðinn leit greifinginn aftur upp og sagði heldur
stuttur í spuna: „Froskur, ég er hræddur um, að þú
þurfir í mörgu að snúast núna fyrir hádegi. Eins og
þú skilur ber okkur að halda veizlu til að fagna sigri.
Raunar er til þess ætlazt af þér. Það er föst regla.“
„Já, já,“ sagði froskur hinn fúsasti.
„Ég er reiðubúinn til hvers, sem er. Þó skil ég ekki
hvers vegna þið viljið halda veizlu svona að morgni
til. En þú veizt, að ég lifi ekki til að þóknast sjálfum
mér, heldur eingöngu til þess að gera vinum mínum
til geðs, komast að því, hvers þeir óska og fram-
kvæma, kæri greifingi."
^JVonni ogc/Manni Jóri Sveinsson
Þá sást afturhlutinn. Hann sló sporðinum til nokkr-
um sinnum og hvarf svo alveg.
Eftir harðan róður kommnst við svo alveg út úr
hvalatorfunni.
Þar var sléttur sjór og allt kyrrt.
Þó reri ég enn góða stund til þess að komast sem
lengst burt frá þessum illkvikindum.
Loks lagði ég upp árar og settist hjá Manna.
Enda þótt þessi viðskipti okkar við hvalina hefðu
æst okkur mjög í bili, töluðum við ekki meira um það.
Svo illa vorum við nú leiknir og vansælir.
„Hvað skyldi nú vera orðið framorðið?“ spurði
Manni.
„Líklega komið miðnætti“, sagði ég.
,JÉg hugsa, að klukkan sé orðin tvö eða þrjú“, sagði
Manni.
Það gat vel verið. Við höfðum víst sofið lengi.
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Ég varð aftur áhyggjufullur út af honum. Hann
mmlega út. Ég stakk upp á því, að hann settist á þóftu
í miðjum bát og reri, til þess að fá einhverja hreyfingu.
Hann hlýddi því strax.
„En þú skalt bara róa með annarri árinni. Þú ert
of lítill til þess að róa þeim báðvun“.
Hann gerði það, en ég hélt bátnum í horfinu með
hinni.
Eftir stutta stund sagði Manni:
„Þetta var gott ráð. Nú líður mér betur“.
„Haltu þá áfram“.
Hann gerði það.
Skyndilega kippti hann að sér fótum og kallaði upp:
„Hvað er þetta? Það er kominn sjór í bátinn“.
Ég hljóp til og gætti að.
Báturinn hriplak.
rgufikoffinu
legt...?
— Uhm, ég held að ég fái mér
humar,— en þú..?
— Ef það væru alþingiskosn-
ingar á morgun, hvaða flokk
munduð þér álíta sfzt vonlaus-
an..?
j**
—... biður að heilsa kokkin-
um... ? indæll matur... ? seg-
ið mér, ertu að gerra grfn að
mér...? Lft ég kannski út fyrir
að vera hálfviti, eða hvað... ?
— Ég sagði aldrei, að þú værir
sú feitasta,... bara að þú værir
sú mikilfenglegasta ...