Morgunblaðið - 13.02.1974, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 13. FEBRUAR 1974
29
FRAMHALDSSAGA EFTIR
MAJ SJÖWALL CXÍ PER WAHLOO
A XTIVT A JÓHANNA KRISTJÓNSDÓTTIR
ANJNA ÞÝDDI
30
Eftir allangan aðdraganda kom
síðan „Díana“. Þar sást Roseanna
McGraw og hún horfði upp á við,
eins og hún hafði gert á sumum
hinna myndanna.
— Þarna er hún, hrópaði lög-
reglustjórinn upp yfir sig.
— Ja hérna, sagði Kolberg.
Útsýni yfir höfnina, skuggar,
myrkur.
Ljósið var kveikt og maður í
hvítum slopp opnaði dyrnar í
hálfa gátt.
— Þetta verður aðeins augna-
blik. Ég á í smávantíræðum með
sýningarvélina.
Ahlberg sneri sér að Martin og
þeir horfðust þegjandi í augu.
Svo var ijósið slökkt á ný.
— Jæja, nú er um að gera að
nota augun, strákar, sagði lög-
reglustjórinn.
Utsýni yfir höfnina aftur, vél-
inni beint að brúnni á ,,Díönu“ og
þar kom sænski fáninn í Ijós.
Frú Bellamy nokkurí sólbaði.
— Gáið í bakgrunninn, sagði
lögreglustjórinn.
Hvergi sást Roseanna McGraw.
Það voru sýndar myndir af
brúm, kvikmyndað í land, þegar
„Díana“ fór nálægt og ekki var
með sanngirni hægt að segja, að
myndatakan væri listræn.
— Hvar erum við núna? sagði
lögreglustjórinn.
— Rétt hjá Hávringe, sagði
Martin Beck. — Eitthvað milli
fimm og sex. Skipið liggur kyrrt
vegna þokunnar.
Sýnt aftur á þilfar, auðir sól-
stólar, hvergi sálu að sjá.
Myndavélinni beint til hægri og
síðan aftur með smáhnykk. Rose-
anna McGraw kom niður stigann á
A-þilfari, sokkalaus í sandölum, I
þunnri regnkápu yfir gula kjóln-
um með regnhettu á höfði. Fram-
hjá björgunarbátnum og beint í
myndavélina, litið kæruleysislega
á kvikmyndarann, andlitið rólegt
og enga spennu að sjá. Baksvipur-
inn á henni og hún beygir sig
niður til að klóra sér í fætinum.
Sólarhring frá dauðanum. Martin
hélt niðrí sér andanum. Enginn
sagði neitt. Konan hvarf af film-
unni, sem lauk í þeirri svipan.
Næsta filma. Þokunni hafði
létt. Miðaldra hjón í sólstólum
með teppi yfir fæturna. Ekki sól-
skin, en farið að létta til.
— Hvaða fólk er þetta? sagði
lögreglustórinn.
— Bandarísk hjón, sagði Kol-
berg, — þau heita Anderson.
Næstu „skot“ voru frá Karls-
berg og Söderköbing, andlit ým-
issa farþega, sáust, svona heldur
ókipulega. Nýr viðkomustaður,
enn mynd frá þilfarinu. Þar sást
hún aftur. Hún var f svartri
peysu. Margt fólk í grendinni.
Hún sneri andlitinu að myndavél-
inni og var að hlæja. Síðan ekki
meira. Svo kom næsta mynd frá
Malarstrand.
Martin Beck var farinn að
svitna. Tíu klukkutíma átti hún
eftir. Hafði hún hlegið?
Stutt mynd af þilfarinu og
nokkrar hræður á kreiki. Hvítir
deplar, filman á enda.
— Er þetta Roxen? sagði lög-
reglustjórinn.
— Asplángen, sagði Ahlberg.
Fölkið gekk á land.
— Norsholm, sagði Ahlberg. —
Nú er klukkan kortér yfir þrjú.
Myndavélin var beint inn á
land. Tré, kýr, bóndabæir. Lítil
stúlka með tíkarspena og í bláum
kjól. Einhver kastaði til hennar
peningi. Konuhönd með hálfan
dollar milli fingra sér. Frú Bella-
my, æst á svip, um leið og hún
kastaði myntinni. Stúlkan á
bryggjunni stóð nú með hendurn-
ar fullar af peningum, allráðvillt
á svip.
Martin sá þetta ekki. Hann
heyrði Ahlberg draga djúpt and-
ann og hann varð var við, að Kol-
berg rétti sig snögglega upp í sæt-
inu.
Fyrir aftan þessa örlátu frú
Bellamy var Roseanna McGraw og
gekk nú yfir þilfarið frá vinstri til
hægri. Hún var ekki ein á ferð.
Við hlið hennar hafði verið karl-
maður. Með derhúfu á höfði.
Hann var allmiklu hærri en hún
og eitt sekúndubrot sást vanga-
svipur hans.
Allir höfðu séð hann.
— Stöðvið filmuna, sagði lög-
reglustjórinn.
— Nei, nei, sagði Ahlberg.
Myndavélinni var ekki beint
aftur að skipinu. Grænir akrar og
slegin tún og nú var „Diana“
að komast til Roxen. Svo var sýnd
mynd af „Diönu“. Martin skildi
hvað það þýddi. Sá, sem hafði tek
ið kvikmyndina, hafði farið í
skoðunarferð og nú voru farþeg-
arnir að koma til skips aftur.
Martin þekkti þar tyrkneska stúd-
entinn Gúnes Fratt. Hann gekk
fremstur og baðaði út höndunum.
Svo kom hann auga á hana.
Tvær mannverur komu gang-
andi. Roseanna í dökku peysunni
og ljósum buxum. Sami maður
inn gekk við hlið hennar. Þau
voru enn í mikilli fjarlægð.
Bara að hann sýni sem mesta af
göngunni, hugsaði Martin.
Þau komu nær. Kvikmynda-
tökumaðurinn hafði ekki fært sig
Ur stað.
Gætu þeir greint andlitin?
Hann sá hávaxna manninn taka
um hönd hennr, eins og hann
vildi aðstoða hana.
Sá þau nema staðar og líta á
bátinn, sem sigldi hjá. Svo voru
þau horfin. En herra Beleamy var
þrjózkari en nokkru sinni fyrr.
Roseanna McGraw gekk hjá og
sást nú í fullri stærð og hún gerði
einhverja höfuðhreyfingu i átt til
mannsins, sem var með henni.
En þessu var ekki enn lokið.
Farþegarnirivoru komnirum borð.
Frú Bellamy á leið í borðsalinn.
Roseanna McGraw gekk fyrir aft-
an hana, hrukkaði ennið, hló og
sneri sér síðan að einhverjum,
sem gekk við hlið hennar. Það
grillti í manninn en svo var þessu
lokið. Hvað eftir annað hafði
hann sézt I svip, en enginn
þeirra hafði þekkt hann af far-
þegalistanum.
Melander svaraði spyrjandi
augnaráði Kolbergs.
— Nei, ég hef aldrei séð hann
áður.
Ahlberg strauk sér yfir ennið,
Þreytulega.
— Gæti verið þilfarsfarþegi.
Hann snéri sér að Martin og
sagði:
— Manstu eftir þvi, að maður-
inn frá útgerðarfélaginu sýndi
okkur hvar ferðamenn gætu feng-
ið að búa um sig í svefnpokanum.
Og ég tók eftir því, að vélhjólið
var ekki á fyrstu myndunum. En
á myndunum frá Söderköping sá
égþað þó nokkrum sinnum.
Hann tók fram pípuna sína.
Melander sagði:
— Maðurinn með húfuna var
líka með þar. Ég sá 'einu sinni
baksvipínn á honum.
Þegar þeir skoðuðu filmuna
einu sinni enn sáu þeir, að þetta
var rétt.
20. kafli.
Snjóflyksurnar svifu til jarðar.
Þetta var fyrsti snjór vetrarins.
Flyksurnar bráðnuðu um leið og
þær lentu á rúðunum og runnu í
taumum niður glerið.
Þótt klukkan væri aðeins tólf á
hádegi, var svo rökkvað á skrif-
stofunni, að Martin varð að
kveikja ljós.
Hann drap í síðustu Florida-
sigarettunni sinni, lyfti öskubakk-
anum og blés korn, sem lent
höfðu utanhjá, af borðplötunni.
Hann var svangur og sá eftir að
hafa ekki farið með þeim Kolberg
og Melander upp í matstofuna.
Tíu dagar voru liðnir síðan þeir
höfðu skoðað kvikmyndina, sem
Kafka hafði sent þeim, og enn
biðu þeir þess, að eitthvað gerðist.
Eins og jafnan áður í þessu máli,
höfðu þeir tapað slóðinni.
Eini ljósi punkturinn nú var, að
enn hafði ekkert komið fram, sem
benti til, að sú kenning væri röng,
að karlmaðurinn, sem hafði verið
i fylgd með Roseönnu, hefði verið
á ferðamannaplássi og flest rök
sýndust hniga að því, að hann
hefði komið um borð i Mem,
Söderköping eða Norsholm og
hefði farið með skipinu til Gauta-
borgar. Það var heldur ekkert,
sem mælti gegn því, að þessi far-
þegi hefði verið fremur hávaxinn,
sumarlega klæddur og notað
húfu. Og líklega hefði hann verið
með bifhjól með sér.
VELVAKANDI
Velvakandi svarar í síma 10-100
kl 1 0.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Gufubaðstof-
urnar á hinum
opinberu
baðstöðum
borgarinnar
Rannveig Sigurðardóttir skrifar:
„Velkvakandi.
Eins og margoft hefur verið
minnzt á, bæði í dálkum þínum og
annars staðar, eiga ekki allir upp
á pallborðið hjá opinberum bað-
stöðum hér í borginni.
Gufubaðstofur eru bæði í Sund-
laug Vesturbæjar og Sundlaug-
inni í Laugardal, en á hvorugum
staðnum eru þær opnar kvenfólki
um helgar. Reyndar hefur kven-
fólk ekki tækifæri til að sækja
gufubaðstofurnar nema tvo daga í
viku — allir hinir dagarnir eru
fráteknir fyrir karlmenn. Því hef-
ur verið borið við, að karlmenn-
irnir séu nefnilega miklu iðnari
við að stunda gufuböðin en kven-
fólkið. Það má vel vera að þetta
eigi við einhver rök að styðjast,
enda þótt ég efi það stórlega. Hins
vegar er það með öllu óþolandi, að
gufuböðin á báðum þessum stöð-
um sk.uli um helgar einungis vera
ætluð karlmönnum. Það vill
nefnilega svo til, að hér í Reykja-
vík er fullt af kvenfólki, sem á
jafn óhægt með að komast i gufu-
bað um helgar og karlmennirnir,
og þess vegna ætti það að vera
sjálfsagt réttlætisatriði, að kven-
fólkið geti um helgar komizt að á
öðrum staðnum.
% Daufheyrzt
við óskum
Oft og mörgum sinnum hefur
verið eftir þvi óskað, að þessi líði-
lega ráðstöfun yrði lagfærð, en
hingað til hefur það ekki borið
neinn árangur. Hvers vegna ekki
er hægt að kippa svo einföldu
máli í lag með hraði, þegar vakin
hefur verið athygli á þessu, er
óskiljanlegt.
Ef þeir, sem einhverju ráða hjá
þessum baðstöðum, hafa áhuga á
að kynna sér þetta mál nánar, þá
ættu þeir að gera út manneskju
til að fara út á Hótel Loftleiðir um
næstu helgi. Þar er opið gufubað
fyrir karla og konur samtímis alla
daga vikunnar — lika um helgar.
Þá geta þessir aðilar sannfærzt
um það, að það eru ekki færri
konur en karlar, sem vilja fara í
gufubað um helgar. Sú litla bað-
stofa, sem þarna er, er nefnilega
troðfull af kvenfólki, og oft er þar
svo margt um manninn, að ösin er
langt út á gang, og maður þarf að
bíða lengi til þess að komast að.
Þessar baðstofur hafa sennilega
í upphafi verið ætlaðar hótelgest-
um, en reyndin hefur orðið sú, að
þeir eru þar í miklum minnihluta.
Eg get vel borið um þetta því að
ég er þarna reglulegur gestur.
Þarna er boðið upp á mjög góða
þjónustu, langtum fullkomnari en
þá, sem er í sundlaugunum, — en
þó er aðgangseyririnn ekki nema
tuttugu krónum hærri en í laug-
unum.
0 Lagfæringu
á stundinni!
Mergurinn málsins er þessi:
Kvenkyns skattgreiðendur
hérna f þjóðfélaginu eru að
minnsta kosti jafn margir og karl-
arnir, og fróðlegt þætti mér og
skemmtilegt að sjá framan i þann,
sem leyfði sér 'að halda því fram
upphátt, að kvenfólkinu beri ekki
sömu réttindi og karlfólkinu.
Svona mismunun er óþolandi, og
þess vegna er það bein og um-
búðalaus krafa, að nú þegar
verði séð svo um, að kvenfólk eigi
jafn greiðan aðgang og karlmenn
að þessum dýrmætu heilsulind-
um, sem kostaðar eru af fé skatt-
greiðenda. Svo oft hefur verið tal-
að um þetta mál, að enginn þarf
að bera það fyrir sig, að þetta hafi
ekki heyrzt áður, en það er bara
anzi hart að þurfa að gera þetta að
blaðamáli.
Þetta er upplagt mál fyrir
kjörna fulltrúa í borgarstjórn —
hvar í flokki sem þeir standa.
Fyrst starfsmenn sundlauganna
hafa ekki kippt þessu í lag fyrir
löngu, þurfa þeir, sem kosnir eru
í opinberum kosningum til þess
að gæta hagsmuna hins almenna
borgara, að láta þetta mál til sin
taka, og það fyrr en seinna.
Ég nenni ekki að fara að senda
þessum mönnum neinn rauð-
sokkutón, en skora á þá að lag-
færa þetta strax.
Rannveig Sigurðardóttir.“
% Ekkiviðhæfi
barna
Maður nokkur hringdi til að
amast við því, að sýndar væru
kvikmyndir í sjónvarpinu, sem
væru ekki við hæfi barna.
Hann sagðist vera undrandi á
því, að hér væri starfandi kvik-
myndaeftirlit, sem hefði umsjón
með því að myndir væru bannað-
ar börnum innan ákveðins aldurs,
og síðan væri litið eftir því, að
börn innan þessa aldurs færu
ekki inn í kvikmyndahúsin þegar
þessar myndir væru sýndar, — á
sama tíma og sýndar væru svaka-
legar myndir eða atriði úr slíkum
myndum í sjónvarpi, en engin tök
væru á að fylgjast með þvi, að
börn horfðu ekki á það, sem þeim
sýndist i sjónvarpi. Hann sagðist
vera viss um það, að flestir
krakkar sæktust sérstaklega eftir
því að horfa á það, sem sagt væri,
að ekki væri við þeirra hæfi.
Þannig væri jafnvel skárra að
minnast ekki á það einu orði, ef
mynd væri ekki við hæfi barna.
Velvakandi kemur ekki auga á
það i fljótu bragði hvernig leysa
ætti þennan hnút. Það fer að
verða vandlifað ef maður á ekki
að fá að sjá neitt í sjónvarpi nema
það, sem er við hæfi pelabarna.
Svo má líka líta á það, að svívirði-
legar misþyrmingasenur hljóta að
vera fólki á öllum aldri ógeðfelld-
ar — á sama hátt og væmnar
myndir vekja kligju með mörgu
fólki.
Athuga-
semd
Ég má úl með að gera nokkrar
athugasemdir við frásögn af
fundi i borgarstjórn Reykjavikur,
sem birtist á 2. síðu í Morgunblað-
inu s. 1. laugardag. Við þessa frá-
sögn er höfð slík viðhöfn, að hún
er sett í ramma, enda segir í fyrir-
sögn, að borgarfulltrúi framsókn-
ar hafi orðið tvísaga og Kristján
Ben. hafi ekki tekið boði borgar-
stjóra um að hlusta á hljóðritun
af eigin ræðu.
Um fyrra atriðið vil ég segja, að
ekki kemur það fram i umræddri
frétt, að ég hafi orðið tvísaga, svo
sú fyrirsögn er með öllu úr lausu
lofti gripin og ber vissulega að
harma slik mistök hjá blaðinu i
vali á fyrirsögnum. Þeir, sem
áhuga hafa, geta fullvissað sig um
þetta með þvi að lesa fréttina.
Varðandi boð borgarstjóra er
hins vegar rétt með farið. Ég tók
ekki þessu höfðinglega boði, enda
vissi ég fullvel, hvað ég hafði sagt
og þurfti ekkert að rifja upp I því
sambandi. Hins vegar kemur það
fram í fréttinni, að borgarstjóri
hefur talið vinnutíma sínum s. 1.
föstudagsmorgun best varið með
því að hlusta á ræðu mina, sem
flutt var í borgarstjórninni deg-
inum áður og notið við það félags-
skapar blaðamanns Morgunblaðs-
ins.
Ég hef síður en svo á móti því,
þótt borgarstjóri verji tima sinum
á þennan hátt. Miklu fremur held
ég, að hann gæti ýmislegt af því
lært að hlusta af og til rækilega á
það, sem við, andstæðingar hans í
borgarstjórninni, höfum til mál-
anna að leggja.
Ekki nenni ég að elta ólar við að
leiðrétta missagnir í umræddri
blaðafrétt í Mbl. eins og þær, að i
bókun A.G. sé talað um girðingu
um vallarsvæðin i Laugardal.
Hins vegar er það staðhæft, að ég
hafi neitað einhverjum fullyrð-
ingum, sem hljóðritun hafi leitt í
ljós, að ég hafi viðhaft á borgar-
stjómarfundinum. Ég neitaði því
á umræddutn fundi að hafa sagt,
að A.G. hefði verið á móti skauta-
svelli í Laugardal. Öðru neitaði
ég ekki enda spurði borgarstjóri
ekki um annað sbr. þau orða-
skipti, sem prentuð eru í lok frétt-
arinnar i Mbl.
Þetta var tilefni hins höfðing-
lega boðs borgarstjóra á skrif-
stofu hans s. 1. föstudagsmorgun.
Nú er upplýst, að umræddan
föstudagsmorgun sátu borgar-
stjóri og blaðamaður Mbl. yfir
hljóðritun af ræðu minni í leit að
þeim ummælum, sem ég hafði
neitað, þ. e. að A.G. .jnyndi verða
á móti þvf“ (þ. e. skautasvellinu í
Laugardal) eins og borgarstjóri
komst að orði á fundinum.
Þar sem umrædd ummæli mfn
komu ekki í frétt Mbl. s. 1. laugar-
dag, þótt ýmislegt sé þar tfnt tiL
eru það vinsamleg tilmæli mfn til
borgarstjóra að hann hlutist til
um að þau verði birt á næstunni.
Vænti ég þá þess, að það, sem
eftir mér er haft, verði ekki slitið
úr eðlilegu samhengi.
Ýmsum verður það á að grípa i
hálmstrá, þegar illa er komið
fyrir þeim. Slik strá duga venju-
lega engum, þegar til lengdar læt-
ur, ekki heldur borgarstjóra.
I stað þess að ræða efnislega um
iþróttamannvirkin i Laugardal og
þau breyttu viðhorf, sem skapast
hafa tilþeirra hjá meirihlutanum
eftir bókun A.G., sem birt er hér á
öðrum stað, hóf borgarstjóri að
þexa, líkt og skólastrákur, um
það, hvað ég hefði sagt fyrr á
fundinum.
Nú vil ég gjarnan, fyrst umræð-
ur af þessu tagi eru orðnar blaða-
matur, að þau ummæli mín verði
birt, sem borgarstjóri taldi mig
hafa viðhaft, og ég á að hafa neit-
að.
Um aðrar fullyrðingar borgar-
stjóra varðandi afstöðu A.G. til
þessara mála skal ekki rætt að
þessu sinni.
Kristján Benediktsson.