Morgunblaðið - 23.03.1974, Síða 30

30 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. MARZ 1974 >r

Sigurður og vinir hans
Kafli úr
sögu frá
miðöldum eftir
Sigrid Undset
Drengirnir stóðu sem skelfingu lostnir og störðu á
göltinn. Þeim hafði orðið það á að drepa hann. Eftir
slíkt óhappaverk þorðu þeir ekki að fara heim, og
Sigurður taldi hina tvo á að flýja með sér upp í
Draumþorpsselið og fela sig þar um nóttina. Næsta
dag gætu þeir haldið áfram förinni til Niðaróss í
pflagrímsför til að gera yfirbót synda sinna.
Það var drjúgur spölur yfir fjallið að selinu og
þangað komu þeir ekki fyrr en seint um kvöldið. Þeir
voru þreyttir og slæptir og hugrekkið var ekki á marga
fiska þarna í svörtu haustmyrkrinu langt frá manna-
byggðum. Inni í selinu var koldimmt, kalt og rakt.
Sigurður skreið upp á þakið og lyfti stóru flötu hell-
unni, sem lögð hafði verið yfir Ijórann, en lítið birti þó
inni. í mjólkurbúrinu fundu þeir nokkrar flatkökur og
ost og gamla mysu.
I Draumþorpsselinu.
Maturinn bragðaðist vel, en þeir sátu ekki lengi að
snæðingi. Sigurður skreið aftur upp á þakið og lagði
HÖGNI HREKKVÍSI
helluna yfir ljórann og síðan lögðust þeir upp í eitt
rúmfletið. Þar var nóg hey undir og hálmpoki við
höfðalagið, en ábreiðurnar, sem Ástríður hafði skilið
eftir fyrir gesti og gangandi, voru óhreinar og þunnar
og af þeim lagði Urossalykt. En drengirnir drógu af sér
vota skóna, lögðust þétt hver við annars hlið til að
halda á sér hita og fannst þá hagur sinn ekki sem
verstur.
Ivar og Helgi voru þegar sofnaðir og Sigurður var að
því kominn að festa blund, þegar hann mundi eftir því
að þeir höfðu gleymt að fara með bænirnar sínar.
„Nei, við megum ekki gleyma kvöldbæninni. Helgi
rístu upp. Þú ferð með bænina, því það varst ekki þú,
sem drapst göltinn. Við ívar förum með svörin“.
En þeir urðu að styðja undir handarkrikana á Helga
til að fá hann til að rísa á hnén, og slá hann í bakið
hvað eftir annað til að koma honum í gegn um Pater
Noster þrisvar sinnum og Ave María þrisvar.
Og Sigurði fannst hann rétt hafa lokað augunum,
þegar Helgi vakti hann á ný. Helgi grét. Honum var
illt í maganum og varð að fara út fyrir, en hann þorði
ekki einn út í nóttina.
Sigurður fór með honum. Hann stóð við vegginn og
beið á meðan Helgi skautzt fyrir hornið. Honum fannst
hann sjálfur vera ósköp lítill og umkomulaus. Svört
nóttin umlukti þá á alla vegu. Vindurinn hvein hærra
en nokkru sinni og úti í myrkrinu voru víðáttumiklar
óbyggðir og fjöll, — hvergi nokkur lifandi sál. Þegar
augu hans höfðu vanizt myrkrinu, sá hann glitta í
tjarnir í mýrunum. Hann var að því kominn að kalla á
Helga og biðja hann að flýta sér, þegar. . .
Einhvers staðar úr órafjarlægð heyrðist hróp,
örvæntingarfullt ákall, eins og frá manni í ýtrustu
neyð. Sigurði fannst hjarta sitt hætta að slá. Helgi
kom þjótandi fyrir hornið og hélt uppi um sig bux-
unum með báðum höndum. „Hvað er þettá, Sigurður?
Heyrðir þú þetta, Sigurður?“
„Uss, Helgi, við skulum koma inn og látum ekkert í
okkur heyrast. Ef til vill er þetta eitthvað, sem við
eigum ekki að minnast á“, hvíslaði hann og lagði
handlegginn yfir um litla drenginn.
Hurðinni að selinu var aðeins haldið aftur með
tágarlykkju, sem krækt var innandyra á trékrók.
Hæglega mátti reka hníf í gættina á milli hurðarinnar
og dyrakarmsins og lyfta henni af króknum. Á sumrin
var venjulega lokað með slagbrandi, en Sigurður fann
ekki slagbrandinn í myrkrinu. I staðinn dró hann fram
kolla og kirnur úr mjólkurbúrinu og tóma tunnu og
oJ'Jonni ogcTVlanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
En rétt á eftir spurði hann:
„Hvernig getum við náð í þær, Nonni? Þær eru
iangtum flj<>tari að hlaupa en við“.
„Ætli við náum ekki í einhverja samt?“ sagði ég.
„Við skulum hafa Trygg í bandi, svo að hann styggi
þær ekki. Og þegar við komum að þeim, þá heldur
þú í Trygg, en ég reyni að ná einhverri ánni. Ég get
hlaupið svo hratt“.
Þetta þótti Manna þjóðráð.
Ég kallaði á Trygg, tók snærið upp úr vasa mínum
og batt öðrum endanum um hálsinn á honum.
Síðan gengum við upp brekkuna og læddumst hægt
og Iiægt að kindunum.
Því nær sem við komum þeim, því órórri varð
Tryggur. En hann var vel vaninn fjárhundur, svo að
okkur tókst að halda honum í skefjum.
Við og við rak hann upp gól. Hann streittist við að
komast áfram, en Manni hélt fast í spottann.
Og alltaf færðumst við nær og nær fénu. Það virtist
ekki hafa tekið eftir okkur enn. Eða var það svo spakt,
að því væri alveg sama um okkur?
Nú áttum við ekki eftir nema fáa faðma til þess, en
þá leit allur hópurinn upp.
Við námum staðar um leið.
Kindurnar voru fallegar og föngulegar. Þær horfðu
á okkur stutta stund og fóru svo aftur að bíta.
„Þær eru líklega frá einhverjum bænum hérna í
kring“, sagði ég. „Þær eru ekkert styggar“.
„Það vildi ég, að þú næðir í eina“, sagði Manni.
„Ég hugsa líka, að mér takist það. Mér sýnist þetta
vera kvíaær allt saman“.
Við læddumst nú ennþá nær en áður. Nú voru
ekki nema þrír eða fjórir faðmar að næstu kind.
Þá hættu þær allt í einu að bíta, litu til okkar og
gláptu svo á okkur.
Síðan labbaði allur hópurinn af stað í hægðum sín-
lun suður með hömrunum.

I1ltt6lmef9unk<feffinu
— Þetta er félagsheimili
fjallgöngumannanna . ..
— Jæja, nú skal ég ekki eyða
meira af tíma þfnum og fara
— Sagt honum frá biómun-
um og býflugunum??? — Hvað
er það eiginlega???