Morgunblaðið - 04.08.1974, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. ÁGÚST 1974
yrsta bréfið
Smásögur eftir
Rudyard Kipling
Þýðandi
Ingibjörg Jónsdóttir
Þeir gengu allir í skipurlegum röðum allt frá þeim
fremstu, sem áttu fjóra hella (einn fyrir hvern
ársfjórðung), hreindýraæki og tvær laxveiðiár að
þeim, sem áttu hálfan barnsfeld og höfðu leyfi til að
liggja í sjö metra fjarlægð frá ættarbálinu (Er þetta
ekki falleg lýsing, mín heittelskuðu?)
Þarna komu þau öll öskrandi og stökkvandi og
hræddu fiskana í tuttugu mílna fjarlægð á brott og
Tegúmaí þakkaði þeim með reiprennandi forsögu-
legum skömmum.
Þá þau t Téghúmaí Téwindrow til Taffí og f aðmaði
hana að sér og kyssti hana, en yfirhöfðingi Tégúmaí-
ættarinnar greip um hárskúfinn á höfði Tégumaí og
hristi hann ákaflega.
„Útskýringu! Útskýringu! Útskýringu!" hrópuðu
allir í Tégúmaí-ættinni.
„Hjálp mér hamingjan!“ sagði Tégúmaí. „Slepptu
hárskúfnum mínum! Má ekki eitt karfaspjót brotna
án þess að allir í nágrenninu ráðist á mann? Þið eruð
óvenju afskiptasamt fólk.“
„Ég held, að þú hafir alls ekki komið með svart-
skefta spjótið hans pabba,“ sagði Taffí. „Hvað eruð
þið annars að gera við aðkomumanninn minn?“
Þessi sjóliði hafði komið til Hong Kong og þar lét
hann tattóvera á sig fullt nafn kærustunnar sinnar,
úr stöfunum má lesa hvað hún heitir.
Þau voru öll að lemja hann og berja og augu í
honum ranghvolfdust og hann stundi og benti á
Taffí.
„Hvar er allt vonda fólkið, sem henti í þig spjótum,
elskan mín? sagði Téshúmaí Téwindrow.
„Það gerði það enginn,“ sagði Tégúmaí. „Hingað
kom enginn í morgun nema þessi vesalings maður,
sem þið eruð að reyna að kyrkja. Ertu hraustur eða
óhraustur, höfðingi Tégúmai-ættarinnar?“
„Hann kom með hræðilega mynd,“ sagði höfðing-
inn. „Mynd sem sýndi þig gegnstunginn af spjótum."
„Ég-ja, ég- get nú — kannski útskýrt þetta,“ sagði
Taffí og ekki leið henni alltof vel.
„Þú!“ sögðu allir í Tégúmaí-ættbálknum í kór.
„Sú-litla-ókurteisa-sem-ætti-að-hýða. „Þú!“.
„Þetta verður óþægilegt, Taffi mín,“ sagði pabbi
hennar og tók verndarhönd um hana, svo að hún var
óhrædd.
„Útskýringu! Útskýringu! Útskýringu!" sagði
yfirhöfðingi Tégúmaí-ættarinnar og hoppaði upp og
niður á einum fæti.
„Ég vildi fá aðkomumanninn til að sækja spjótið
hans pabba og teiknaði það,“ sagði Taffí. „Það var
ekkert krökkt af spjótum. Það var aðeins eitt spjót.
Ég teiknaði það þrisvar til að það þekktist. Ég gat
ekkert við því gert, þótt það liti út fyrir að það stæði í
höfðinu á honum pabba, birkibörkurinn var svo lítill
og allt þetta vonda fólk, sem mamma var að tala um
eru bjórar. Ég teiknaði þá til að vísa honum veginn
til bjóramýrinnar... og ég teiknaði mömmu í hellis-
munanum hrifna á svipinn, vegna þess að aðkomu-
maðurinn er góður. Hversvegna er hann útataður í
leðju? Þvoið honum!“
Allir þögðu langa lengi, en svo skellti höfðinginn
upp úr.
Aðkomumaðurinn (sem var Téwara) hlólíka.
Tégúmaí hló svo mikið, að hann datt niður og
veltist um.
Allur ættbálurinn veinaði af hlátri.
Teshumaí Téwindrow og forsögulegu konurnar
allar hlógu ekki. Þær voru kurteisar við eiginmenn-
ina, en tautuðu „asni“ í hljóði.
Yfirhöfðanginn Tégúamí-ættarinnar hljóðaði af
hlátri og stundi upp: „Ó þú, litla ókurteisa sem ætti
að hýða, þú hefur gert merkilega uppgötvun.“
„Ég ætlaði alls ekki að gera það. Ég vildi aðeins ná
í svartskefta spjótið hans pabba,“ sagði Taffí.
eftir
ANNA FRÁ STÓRUBORG
SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD
Jón
Trausta.
„Ég á þau.“
Svarið var svo hógvært og ósvífið, að sýslumanni hnykkti við.
„Og hvcr er faðir þcirra?“
„Ilann hcitir IIjalti.“
„Það cr svo. Og liann á þá vist líka--------?“ Ilann hik-
aði og þagnaði.
„Já, — hvað hcldurðu? Ég girnist cngin mannaskipti.“
Sýslumaður Iivcssti á hana augun.
„Og })ú skammast þin ckki!“
„Éyrir hvað? — Fyrir hörnin? Þau eru fallcg og yndislcg.
Ég gct ckki óskað mcr cfnilcgri harna.“
„Vci/.lu, livað þetta cr kallað á máli heiðvirðra manna?“
Anna hló kuldalcga. Svo opnaði hún dyrnar og kallaði á
vinntikonu til að taka við börnunum. Hún vildi ekki láta
þau hcyra mcira af })cssu samtali, jafnvcl þó að þau skildu
ckkcrt í þvi. Enginn vissi, hver orð kynnu að falla, og illt
þá, að þau fcllu yfir höfðuin saklausra barna.
„Það er kallaður frillulifnaður," mælti sýslumaðurinn harð-
lcga.
Anna rctti úr sór og strauk hárið frá gagnaugunum. Hún
var holdug, cn þó föl i andliti og svo svipmikii og sköruleg,
að bróður hcnnar stóð gcigur af licnni.
„Ég vcit, hvað þið karlmenn cruð vanir að kalla það. Þið
gangið ckki slrangt í rcikning við sjálfa ykkur, þó að þið eigið
fáeina krakka á undan hjónabandinu, — og svo fácina i hór-
dómi eftir það. Við, vcsalings konurnar, erum grýttar fyrir
sömu syndirnar, sem þið slœrið ykkur af. - - Ég væri gift
I fjalta fyrir löngu, cf cg væri sjálfráð að giftingu minni.“
„Svo — ?“
„Já. Heiðvirð kona giftist þeim manni einum, sem hún
elskar. Fái hún ekki að giftast honum, tekur hún hann í
faðm sér, hvað sem hver segir, og sleppir honum ekki. Hilt
eru skækjurnar, sem láta selja sig — fyrir auð og metorð,
cða fyrir hagsmuni ættingja sinna.“
Sýslumaðurinn horfði á hana um stund. Svo mælti hann,
og röddin titraði af þungri sorg:
„Hvers vegna gerðirðu þetta, Anna?“
Anna sefaðist nokkuð við þetta og leit niður fyrir sig.
„Hvers vegna mátti ég ekki gera það? Hvers vegna má
cg ekki lifa samkvæmt mínum eigin tilfinningum og til-
hneigingum? Hvers vegna þurfum við, systurnar, að vera
háðar vilja ykkar, bræðra okkar, í öllum greinum?“ —

ffle&tnorgunkciffinu
— Aha, velkominn til
Kfna, hvíti maður, —
ertu búinn að grafa
lengi????
— Fyrirgefðu Karl, ég
veit, að þú þolir ekki að
ég trufli þig f vinnunni,
en hvaða starf var það
eiginlega, sem þú
byrjaðir á í sfðustu
viku???
I ^ \Vv\\ \'«l,

— Ef krónan kemur
upp gengur þú til næstu
bensínstöðvar og sækir
bensfn, en ef kórónan
kemur upp sit ég hér í
bflnum og bfð eftir
þér....
— Ef þér verðið alltaf
svona súr á svipinn á
hverjum morgni get ég
alveg eins drukkið
kaffið mitt heima....
— Þetta kalla ég
þjónustu, Júlfus....