Morgunblaðið - 18.08.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. ÁGUST 1974
1H
Hvernig úlfaldinn
fékk kryppuna
Þetta er næsta morgunstundarsaga og í henni er
frá þvi sagt, hvernig úlfaldinn fékk kryppuna.
Fyrir ævalöngu, þegar heimurinn var ungur og
allt það og dýrin voru rétt nýbyrjuð að starfa fyrir
mannihn, var til úlfaldi, sem bjó i miðri eyðimörk-
inni, því að hann nennti ekki aö vinna. Hann borðaði
greinar og þyrna og gras og arfa og var alltaf
jafnlatur. Hann sagði bara „úmmp“ og ekkert annað
en ,,úmmp“, ef einhver yrti á hann.
Morgun nokkurn kom hestur til hans. Það var
söðull á baki hestsins ogÞeizli í munninum og hann
sagði: „Úlfaldi, úlfaldi, komdu að brokka eins og við
hinir.“
„Krypp!“ sagði úlfaldinn og hesturinn fór á brott
og sagði manninum allt af létta.
Hundurinn kom til hans með prik í munninum og
sagði, „Úlfaldi, úlfaldi, komdu að sækja hluti og bera
þá eins og við hinir.“
„Krypp!“ sagði úlfaldinn og hundurinn fór og
sagði manninum allt af létta.
Uxinn kom til hans með klafa um hálsinn og sagði,
„Úlfaldi, úlfaldi, komdu aó plægja eins og við hinir.“
„Krypp!“ sagði úlfaldinn og uxinn fór og sagði
manninum allt af létta.
Um kvöldið kallaði maðurinn á hestinn, hundinn
og uxann og sagði, „Þrír, þið þrír, ég vorkenni
ykkur, því að heimurinn er svo ungur. En úlfaldinn í
eyðimörkinni getur ekki unnið, annars væri hann
hingað kominn og því verðið þið að leggja helmingi
meira að ykkur.“
Þeir þrír urðu mjög reiðir, því að heimurinn var
svo ungur og þeir skutu á ráðstefnu og ráðguðust við
í útjaðri eyðimerkurinnar. Úlfaldinn kom þar að
tyggjandi arfa og hann hló að þeim. Svo sagði hann
„úmmp“ og fór.
Seinna kom Andi Allra Eyðimarka í rykmekki, en
þannig ferðast andar einatt, því að það eru töfrar og
hann fór að ræða við þá þrjá.
„Má nokkur vera latur meðan heimurinn cr svo
ungur?“ spurði hestinn Anda Allra Eyðimarka.
„Auðvitað ekki,“ svaraði Andinn.
„Nú,“ sagði hesturinn. „í miðri eyðimörkinni
þinni er vera með langan háls og langa fætur og hún
hefur ekki gert handtak síðan á mánudagsmorgun.
Hún neitar að brokka."
„Fíjú,“ flautaði andinn. „Það veit allt gull Arabíu,
að það er úlfaldinn minn! Hvað segir hann við
þessu?“
DRATTHAGI BLYANTURINN
t t ' Ul
2
ANNA FRA STÓRUBORG
SAGA FRA SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
— Og ég ætla bara að
biðja þig um að búa ekki
til bollur úr honum öll-
um, eins og síðast...
væri að leita að einhverju fémætu i fjallinu. En á einni af
þessum snuðurferðum fann hann helli upp í berginu.“
„Helli —?“ mælti Anna.
„Já, einn af þessum óteljandi skútum, sem hér eru til og frá
undir Eyjafjöllum, en þó þann skútann, sem ber af þeim
öllum. Hann sagði mér undireins frá þessum merkilega fundi,
því að ef Steinn segir nokkrum manni nokkuð af leyndarmál-
xnn sínum, þá hygg ég, að ég sitji þar fyrir öllum. Hann
sýndi mér hellinn í tómi, og ég réð honum til að halda fund-
inum leyndum, því að vel gæti farið svo, að þessi hellir
yrði honum engu minna virði en öll jörðin, ef þagnarinnar
væri nógu vandlega gætt. Og ég hefi ekki orðið var við, að
hann hafi sagt fleirum frá þessu.“
„En að hverju leyti er þá þessi hellir svo dýrmætur?“
spurði Anna og var enn nokkuð áhyggjufull.
„Að því leyti fyrst og fremst, að mjög lítið ber á honum
neðan af jafnsléttu. Engan mann getur grtmað, að þar sé
neitt óvanalegt. 1 öðru lagi af þvi, að þar er vígi svo gott, að
vaskur maður getur varizt þar hundrað manns, eða svo
mörgum, sem verkast vill, og aldrei orðið unninn. Og í þriðja
lagi er þetta rétt við bæinn, auðvelt að búast þar um og
auðvelt að hafa þaðan samgöngur við-aðra menn;“
Anna þagði og hugsaði sig um. Væri þetta allt saman satt,
sem hún raunar efaðist ekki um, þá var þessi hellir eins
og skapaður handa Hjalta, svo framarlega sem til þess kæmi,
að hann þyrfti til slíkra ráða að grípa.
Þegar þau komu heim á Fit, var Steinn bóndi tekinn á
einmæli.
Steinn var bróðir Halls grámunks, þótt lítið ræktu þeir
frændsemi sína. Enda voru þeir nokkuð ólíkir. Ekki var
Hallur fagur ásýndum, en þó var Steinn hálfu ljótari. Hann
var lítið meira en dvergur að vexti, og gekk höfuðið ofan á
milli axlanna. Skrefstuttur var harm og innskeifur, en þó
manna skjótastur á fæti. Munnstór var hann, engu síður
en Hallur, en af líkamslýtum hans voru höfuðbeinin nokkuð
úr lagi gengin, svo að augun lágu skáhöll og kinnbeinin voru
gengin út. Tanngarðurinn lá nokkuð hátt. Skeggið var hýj-
ungur einn, en andhtið þó loðið upp undir augu. Allt gaf
þetta andlitinu eitthvert hálfgert rándýrsútlit.
„Viltu taka að þér sakamann?“ spurði Sigvaldi hálfglettnis-
lega.
Steinn glápti á hann.
„Sakamann —!“ át hann eftir. „Hvað ætti ég að gera við
sakamarm?1-- ---------------- ------Á-----^— - .k.
— Þeir geta ekki komið
sér saman um hvað á að
grafa stríðsöxina...
i