Morgunblaðið - 28.09.1974, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. SEPTEMBER 1974
Undarlegur skóladagur
Eftir Heljar Mjöen og Berit Brænne
Elgurinn: Jú ég trúi því að minnsta kosti vel, að
allt hringsnúist í höfðinu á þér, þegar þú ert að
stangast við félaga þína.
Geitin: Me-e-e-e-e-e, já, þá smellur nú í, og þá sé ég
bæði tungl og stjörnur.
r^\.
Elgurinn: Þú þarft ekki að segja mér neitt um það.
Ég hef aldrei séð aðrar eins aðfarir. Nú er röðin
komin að þér, Palli grís . .. Pall.. Palli...
Grísinn: (aumur). Það er líklega eitthvað sorglegt,
kennari.
Elgurinn: Sorglegt, já já. Hætt er nú við. Heyrðu
Palli, ef þú einbeitir þér nú að því að lesa og
ástundar það af kappi, heldurðu þá ekki, að þú gætir
tekið svolitlum framförum.
Rúnki refur: (hermir eftir grísnum) Ég er
hræddur um, að það sé þýðingarlaust, kennari.
Grísinn: Ég er hræddur um, að það sé þýðingar-
laust, kennari. Þegar ég sit og er að lesa, þá er alveg
eins og loku sé skotið fyrir hérna í höfðinu á mér og
allt stendur kyrrt... öff. Og þá skil ég ekkert.
Elgurinn: Já, einmitt. Jæja, en þú ert góður
drengur, Palli og það er aðalatriðið. Við minnumst
ekkert á einkunnirnar.
Grísinn: Ég þakka kærlega, kennari, ég skal gera
mitt bezta, öff, öff.
Elgurinn: Ágætt. Og að lokum og síðasta og versta
atriðið . .. Rúnki refur.
Rúnki: Rúnki refur ... já, auðvitað.
Elgurinn: Letiblóðið ... hrekkjalómurinn ...
Rúnki: Þessa skal verða hefnt.
Elgurinn: Ja, gremjulegt. Hann gæti verið
duglegastur í bekknum, ef hann kærði sig um það og
svo...
Rúnki: Svo liggu hann bara í leti og hefur í
frammi strákapör.
Elgurinn: Það er tilgangslaust að sitja hér og
skammast, þegar hann er ekki einu sinni viðstaddur .
. . og væri líka tilgangslaust, þótt hann væri hér.
DRATTHAGI BLYANTURINN
ANNA FRA STORUBORO - saga frá sextándu öld
eftir
Jón
Trausta
komið mér fram að mestu, og nú er ég lögmaður yfir hálfu
landinu. Það, sem ég á til, hefi ég dregið saman með súrum
sveita og þungum áhyggjum. Heldurðu, að mér standi á sama,
hvað um það verður eftir minn dag? Nei, það á að ganga til
þeirra, sem halda minningu minni í heiðri og færir eru um
að hefja ættina okkar til nýrrar vegsemdar.“
„Böm Hjalta eru vel til þess fallin.“
„Smalabömin þín fá engan eyTÍ af minum eigum,“ mælti
lögmaður nokkuð harðlega. Síðan bætti hann við i mildum
bænarrómi: „Það er í fyrsta — og skal verða í síðasta —
skiptið, sem ég bið þig vel; gerðu nú þetta að vilja mínum.
Skildu við þennan Hjalta og taktu þeim manni, sem ég vil,
að þú eigir.“
„Við skulum ekki tala fleira um þetta,“ mælti Anna. „Það,
sem þú ferð fram á, nær ekki nokkurri átt.“
„Hvers vegna nær það engri átt?“
„Hjalta einum hefi ég gefið ást mína. Ég á enga ást til
handa neinum öðrum, — ekki svo mikið sem neista af ást.“
„Maður, sem elskar þig, vinnur ást þína smátt og smátt,
ef þú aðeins þiggur ást hans.“
„Hvers vegna ertu að ala á þessu lengur? Sérfiu ekki, að
það er óhugsandi? — Sérðu þá engin ný tormerki á, að það
geti tekizt?“
Lögmaður horfði á hana hvasst og hálfspyrjandi. Svo var
sem eitthvert öfboð kæmi yfir hann. Hann spratt á fætur,
tók um báða handleggina á önnu og kreisti þá, eins og hann
ætlaði að nísta hold frá beini. Anna leit framan í hann og
sá tárin brjótast fram í augun á honum. Hún sá það á hon-
um, að hann gat ekkert orð sagt. Hann hafði varla vald á
sjálfum sér. Hann þrútnaði af geðshræringu, eins og hann
ætlaði að springa. Svo sleppti hann henni, lét fallast ofan
að borðinu með hendumar fyrir andlitinu og grét.
„Taktu þér ekki þetta svona nærri, bróðir!“ mælti Anna
og lagði höndina hægt á öxlina á honum. „Gerðu heldur það
eina, sem hægt er að gera til að bæta úr þvi. Lofaðu okkur
Hjalta að giftast.“
Lögmaður spratt upp eins og eldur hefði snert hann. Hann
stríddi af alefli við grátinn og reyndi að tala með styrkri
rödd:
„Þú skalt hætta þessum frjósama frillulifnaði þinum. Hing-
að til hefi ég hlífzt við að beina hefndinni gegn sjálfri þér.
Nú skal ég ekki gera það lengur. Og Hjalta skal ég drepa,
hvar sem ég næ honum. Þótt allir menn og allir djöflar
risi gegn mér, skal ég þvo þessa smán af ætt minni, — þvo
hana burt með blödi, því að öðru vísi gengur hún ekki af
úr þessu.“
Að þessu mæltu gekk hann úr loftinu án þess að kasta
kveðju á systur sína. Anna stóð fyrst langa stund sem högg-
dofa, föl sem nár af geðshræringu. Svo setti að henni ákafan
grát.
flkilorgunkofíiflu
— Ég er búin að fá nóg
af þessu kjaftæði um
bréf, ferðalög, arf, sem
tæmist og svo framvegis
— ég vil fá mann.
— Svona, láttu sem þú
sjáir ekki nýja bílinn
þeirra.
— Þú ert ekkert hrædd-
ur, er það?
— Nei, en þú?
— Uss, ekki hafa hátt,
hann fékk sér heldur of
mikið neðan I því og
sefur.