Morgunblaðið - 28.09.1974, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. SEPTEMBER 1974
21
J
\
Evelyn
Anthony:
LAUNMORÐINGINN
Jðhanna v
Kristjönsdóttir
þýddi ✓
8
það, sem þú segir mér að gera. Ég
.skal bíða hér, þangað til þú
kemur aftur, Bruno.
Hann hafði lagt tfu þúsund doll-
ara á bankareikning f hennar
nafni í Libanonsbankann og séð
svo um, að hún fengi sendar
greiðsfur vikulega. Hann hafði
ekki sagt henni, hvað hún ætti
mikla peninga, því að hann taldi
öruggara, að hún vissi það ekki.
Ef hann kæmi ekki aftur, myndi
bankinn halda áfram greiðslum
til hennar og hún gæti lifað góðu
lífi. Enda þótt hann hefði sagt
henni það. var óvíst, að hún kærði
sig nokkuð um það. Hún var ákaf-
lega laus við að gera sér rellu út
af peningum. Hún hafði aðeins
áhuga á honum. Sjálfum fannst
honum í aðra röndina óþægilegt
að vera elskaður á þennan hátt.
Hún hafði aldrei spurt, hvort
hann elskaði sig. Af skarpri kven-
legri eðlisávísun gerði hún sér
kannski grein fyrir, að svo var
ekki. Og það bætti samvizku hans
að vita, að þótt eitthvað kæmi
fyrir hann, hafði hann séð til
þess, að hún hefði nóg að bfta og
brenna. Ef hann hafði ekki getað
elskað hana, þá hafði hann að
minnsta kosti reynt að gera
eitthvað fyrir hana.
— Ég vil, að þú sért glöð og
ánægð, þótt ég bregði mér f burtu.
Og ég verð ekki lengi, sagði
Keller. — Tfminn líður fljótt, það
geturðu reitt þig á.
— Fyrir mér verður hver dagur
sem þúsund ár, sagði hún og lok-
aði töskunni hans. Taskan var ný
og gljáandi, sama máli gegndi um
fötin, sem í henni voru. Hann var
ólíkur sjálfum sér, fannst þeim
báðum, í dökkum fötum, snyrti-
legri skyrtu og með hálsbindi.
Einhvern veginn hafði hún á til-
finningunni, að hún væri að missa
af honum. Hún óskaði að hann
væri aftur kominn í gallabux-
urnar og bolinn sinn. Það var sú
mynd af honum, sem hún geymdi
í hjarta sér.
— Ég skrifa þér, Souha, sagði
Keller. Það var ósatt og hún
stundi þungan.
— Ég kann ekki að lesa, sagði
Souha. — Þú veizt það sjálfur.
— Komdu til mín, sagði Keller,
— komdu til mfn og hlustaði á
mig. Hún gekk hikandi til hans og
hann tók utan um hana. — Ég
skal einhvern veginn koma boð-
um til þín, ég fofa því. Og ég heiti
því, að ég kem fljótt aftur. Og þá
verðum við alltaf saman, og ég fer
ekki aftur frá þér. Ætlaðru nú að
brosa til min og vera góð.
Tárin runnu niður kinnar
henni og hann fann svo sárt til
með henni, að hann var orðvana.
Hún grét ekki eins og konur á
Vesturlöndum gráta, sem reyna
að hemja grát sinn, til að skemma
ekki andlitssnyrtinguna. Hún
grét sárt og skeytti um ekkert
nema sorg sfna og söknuð yfir því
að hann var að fara. Hún þrýsti
sér að honum og leit svo upp til
hans og reyndi að brosa. Það var
bros gegnum tár og með þvf vildi
hún sýna honum, að hún ætlaði að
reyna að uppfylla óskir hans og
þóknast honum. Keller kyssti
hana blíðlega og síðan tók hann
upp töskuna og gekk til dyra.
— Þú biður mín, sagði hann.
— Ég bfð, sagði hún. — Alla
ævi ætla ég að bíða eftir þér.
Hann lokaði á eftir sér og gekk
niður stigana. Hann leit ekki aft-
ur. Harín hafði kvatt. Það boðaði
ólán að líta um öxl.
King hafði gengið frá öllu
skömmu eftir ferðina til Jebarta.
Hann hafði samböndin og pening-
ana. Hægur vandi var að útvega
vegabréfin. Peningarnir voru
sendir til hans frá Sýrlandi og í
flugafgreiðslunni á vellinum var
vegabréf og farmiði Kellers í inn-
sigluðu umslagi. Hann þurfti nú
ekki að gera annað en bíða þar til
þau væru komin um borð í vélina.
— Elisabeth Cameron, hér.
Viljið þér senda upp eftir far-
angrinum mínum. Hún lagði tólið
á og gekk að snyrtiborðinu til að
athuga hvort hún liti ekki sóma
samlega út. Um allt hafi verið
séð. Eddi King hafði farið kvöldið
áður, hafði hann sagt henni, hann
þurfti að koma við f Frankfurt að
ræða um betra dreifinga«rkerfi f
Vestur-Þýzkalandi á tfmariti sínu.
Elisabeth var ekki hrifin af þeirri
stefnu, sem í riti Eddi King var
boðið. Hún var öfgakennd og féll í
sama farveg og hinar íhaldssömu
skoðanir Huntleys frænda henn-
ar. Við rúmið hennar stóð vasi
með hvítum rósum. Spjaldið hafði
hún rifið f tætlur og hent f bréfa-
körfuna. Þar sóð: „Þú ert dásam-
leg stúlka. Eddi.“ Hún vissi ekki
gjörla af hverju þetta gerði henni
svona afskaplega gramt í geði.
Henni gazt heldur ekki að blóm-
unum. Einkennilegt að velja hvít-
an lit. En Eddi var lfka einkenni-
legur maður. Hann hafði sínar
viðfelldnu og góðu hliðar, hún bar
ekki brigður á það, og hann var
skemmtilegur félagi og notalegur
að mörgu leyti. Elisabeth var oft-
ast sæmilega dús við hann. En
ekki þegar hann sendi henni hvít-
ar rósir. Þá var hann ekki lengur
miðaldra maður og vinur frænda
hennar. Þá var hann að reyna að
vera eitthvað annað í hennar aug-
um — og hans eigin. Kannski var
þetta kjánalegt og óþörf tiltektar-
semi. King meinti sjálfsagt ekkert
með þessu og hvítu rósirnar
merktu að lfkindum ekkert held-
ur. Hún var bara kvíðin yfir
ferðalaginu, sem var að fara í
hönd. Að þurfa að verða samferða
þessum ókunna manni til Banda-
rfkjanna. King var ófáanlegur til
að segja henni, hvað að baki lægi
og neitaði algerlega að gefa skýr-
ingu á því, hvers vegna maðurinn
gat ekki ferðazt einn, fyrst hann
hafði fullgilt vegabréf. Þetta virt-
ist allt svo fáránlegt og hún skildi
ekki tilgang frænda síns með
þessu pukri. En kannski var
frændi hennar rétt einu sinni að
sýna fram á kænsku sína gagn-
vart stjórnvöldum. Þegar maður-
inn væri kominn til Bandarfkj-
anna ætlaði Cameron kannski að
leiða hann fram og sýna, hversu
mikil göt væru í öryggiskerfi
Bandarík-janna. Huntley hafði
yndi af einhverjum slíkum kúnst-
um. Hneykslismál voru nauðsyn-
leg hafði hann sagt margsinnis.
Þau veita stjórnmálamönnunum
nauðsynlegt aðhald. Þeir verða að
vita, að það er ekki hægt að leika
á bandarísku þjóðina. Að minnsta
kosti ekki meðan Huntley Camer-
on hafði vakandi auga á hverjum
fingri.
King hafði sagt henni hvað hún
ætti að gera. Borga reikninginn
og fara í leigubíl, sem myndi bíða
hennar klukkan ellefu. Ferðafé-
lagi hennar yrði kominn í bílinn.
A heimleiðinni þyrftu þau hvergi
að skipta um vél, en millilent yrði
í Rómaborg og Genf og sfðan
hvergi fyrr en í New York.
Tveir burðarkarlar bönkuðu og
komu inn. Hún gekk á eftir þeim
og lét rósirnar á náttborðinu eiga
sig.
Keller sá hana koma niður
þrepin. Hann veitti henni sér-
staka athygli, af þvf að hún var
fögur, meira að segja á mæli-
kvarða Beirutmanna, sem voru þó
vanir að sjá fallegar konur. Hún
stóð f efsta þrepinu og beið, Ijóst
hár hennar blakti fyrir golunni.
Keller hallaði sér aftur í sæt-
inu. Hann hafði komið meó leigu
bílinn, eins og honum hafði verið
uppálagt. Hann hafði ekki vitað,
hvern hann átti að hitta. Hann
hafði sízt af öllu búizf við, að það
væri kvenmaður. Hún leitekki á
hann, þegar hún sté inn f bílinn.
Dyrunum var skellt og ökumaður-
inn leit um öxl til þeirra og sagði
spyrjandi:
— Til flugvallarins núna?
Keller varð fyrir svörum. Hann
hafði fengið fyrirmælin frá Fuad.
Ná f tengiliðinn, fara til flugvall-
arins, biðja um bréf á afgreiðslu-
borði American Express, sem var
merkt Nahum. 1 því væri vega-
bréf og peningar.
— Já, og flýttu þér.
Hann tók upp sígarettupakka
og sneri sér að stúlkunni.
— Má bjóða þér að reykja?
— Já, þökk fyrir. Hún beygði
sig ögn nær honum, meðan hann
kveikti f fyrir hana og hann sá, að
vangasvipurinn var ekki síður
fallegur.
VELVAKAIMDI
Velvakandi svarar I sima 10-100
kl. 10.30 — 1 1 30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Bindindissöm
bréf streyma að
Bindindismál eru greini-
lega hugleikin mönnum um þess-
ar mundir og eftirfarandi línur
sendir „Gamli“ til Velvakanda:
„Það er sagt, að það sé meira og
minna um það, að unglingar neyti
áfengis. Margt eldra fólk segir
það nú vera fyrir sig, þvf að eldra
fólkið smakki vfn, en það sé verra
með unglingana. Mikið er, að fólk-
ið skuli sjá það, en hverjum er um
að kenna. Ekki kenna ungling-
arnir fullorðna fólkinu að drekka
áfengi, ætli það sé ekki bara
öfugt, ætli það sé ekki eldra fólk-
ið sem á sökina. Nú hafa staðið
yfir fjárréttir um allt land og birt-
ast myndir úr réttunum og ekki
prýðir það þær, að þar séu menn,
sem eru að drekka áfengi. Oft
hefur verið farið illa með
drukkna menn bæði f réttum og
annars staðar og börn þeirra horft
á grátandi. Góða fólk, athugið
þetta. Berið virðingu fyrir börn-
um ykkar.
Gamli.“
Og Árni Helgason skrifar:
„I Velvakanda fyrir nokkru
skrifar einhver Sveinn Magnús-
son eina af þessum „menningar-
legu“ saknaðargreinum um það,
hvað fáir barir séu hér á landi.
Skilst manni, að þarna sé fólginn
vandi áfengismálanna á Islandi
og mest til bóta að hafa bari sem
vfðast, helzt við hvern vinnustað.
Vinnan gengur liklega svo miklu
betur, ef menn geta fengið sér
einn „léttan". Svona er þetta nú
einfalt. Og auðvitað eiga allar við-
varanir ofstækismann, sem mér
skilst að séu þeir, sem reyna að
vara fjöldann við áfenginu, að
vera út f hött, því að öllu má
kippa í lag með þvf að kenna fólki
að drekka. Já, það er hamrað á
nauðsyn fræðslunnar. En þess er
ekki gætt, að lffið, sem er bezti
skólinn, segir okkur skilmerki-
lega, hvað er á seyði. Blasa ekki
alls staðar við eyðilögð heimili,
eyðilögð framtfð, lffshamingja f
rústum? Vissulega. En þetta er
bara af þvf að við höfum ekki
nógu marga bari. Akurnesingar
hafa sögu að segja. Þar var opnað-
ur bar. Það varð til þess, að lög-
reglan hafði ekki við og varð að fá
auka menn til starfa. Sfðan var
barnum lokað og þá varð allt
annar svipur á bænum. Þegar
þannig var komið, sá meirihluti
bæjarstjórnar, að við svo búið
mátti ekki standa; lögreglan yrði
senn atvinnulaus og hvað tæki þá
við? Og til þess að koma f veg
fyrir slikt ástand, opnaði bæjar-
stjórnin barinn aftur. „Grisir
gjalda, gömul svín valda,"
stendur þar. Það þarf að auka
almennan skilning, segir Sveinn
þessi. En hann bendir ekki á,
hvaða skilning á að auka og
hvernig. Hann virðist halda, að
fólk sjái ekki það, sem daglega
gerist f kringum okkur. Áfengi er
ffkni- og vanaefni og erfitt mun
að kenna neyzlu slfkra efna.
Dæmin sanna, að jafnvel bezta
fólk getur orðið ofdrykkjumenn.
Sjáandi sjá þeir ekki, var einu
sinni sagt. Sumum virðist hentast
að álpast áfram, blinduðum af ást-
inni á „pelanum" sfnum eða við-
horfum, sem þeir halda, að séu f
tfzku, en eru löngu úrelt.
Árni Helgason."
% Fyrirspurn um
„Djarfar“ myndir
Ungur og áhugasamur
maður um líkamsþokka kvenna
hafði samband við Velvakanda og
vildi koma þeirri fyrirspurn á
framfæri, hvernig á þvf stæði, að
ekki væru seld hér „djörf“, lit-
skrúðug blöð með fjörlegum
myndum af fáklæddum konum
Hann kvaðst vilja benda á, að
kvikmyndir með tilþrifamiklum
ástarsenum væru sýndar hér
átölulaust og inn á þær smygluðu
sér gjarnan unglingar, enda þótt
myndirnar ættu að heita bann-
aðar.
Nú er Velvakandi svo fáfróður
að hann veit ekki, hvaða lög gilda
um innflutning og sölu á slíkum
ritum. En svo virðist sem þeir
sem verulegan áhuga hafa, geti
orðið sér úti um nauðsynlegt efni
til viðhalds þessu áhugamáli sfnu.
Hins vegar vekur Velvakand
athygli á því, að honum finnst
eftirfarandi vfsa vera enn í fullu
gildi og spáir því, að ýmsir kink
kolli til samþykkis „boðskap*
hennar:
Fegurð hrffur hugann meir
ef hjúpuð er
svo andann gruni enn þá fleira
en augað sér . . .
— 70ára
Framhald af bls. 15
þurfti til að fanga f hugtak eina
„ósegjanlega" tilfinningu. Hvorki
daglegt mál né skáldskapur eru
þó kennslubækur f sálarfræði,
teldur hinar raunverulegu for
sendur hennar. Án orða dvelur
sálin f myrkri. En sálarfræðin
gerir kleift að öðlast þá fjarlægð,
sem þarf til þess að greina, flokka
og skýra hina ótal þætti sálarinn-
ar.
Þegar saman fer hjá einum
manni sjálfþroskað vit á fjöl-
breytni sálarlffsins, næmur
skilningur á blæbrigðum tung-
unnar og öguð fræðileg hugsun,
má mikils vænta. Áfmælisbarn
þessadags, dr. Sfmon Jóh. Ágústs-
son prófessor, hefur ekki aðeins
þessa kosti til að bera; hann hefur
og nýtt þá af eljusemi og dugnaði.
Hin fjölmörgu ritverk hans og
ritgerðir bera ekki aðeins vitni
um frábært vald á máli, víðsýni
og fjölbreytni í verkefnavali,
heldur og það, sem enn meir er
um vert: mannvit og mannskiln-
ing. í skrifum sínum sameinar
hann þetta tvennt: nákvæma
fræðilega hugsun og nærgætna
almenna skynsemi. Með þvf móti
tekst honum að örva lesendur
sína til sjálfstæðra íhugana, til'að
skoða hug sinn og breytni af eigin
rammleik og skilja betur viðbrögð
og hugsanir annarra. Þroskaleiðir
nefnist ein fyrsta bók dr.
Sfmonar; segja má, að öll rit hans,
ekki aðeins hin víðlesna Sálar-
fræði hans, heldur einnig Leikir
og leikföng, Rökfræði, List og
fegurð, Álitamál, Um ættleið-
ingu, Börn og bækur, séu leiðir
fyrir lesendur til sjálfstæðs
þroska, — leiðir, sem framtíðin
mun kanna og fara ekki síður en
samtíminn.
Fyrir hönd þeirra mörgu, nem-
enda sem annarra lesenda, er rit
dr. Símonar hafa hjálpað til fyllri
skilnings á sjálfum sér og öðrum,
leyfi ég mér að flytja honum
dýpstu þakkir og hugheilar
árnaðaróskir. Sjálfum er mér
ljúft að þakka dr. Sfmoni einstaka
góðvild og gott samstarf, og óska
ég honum og fjölskyldu hans
heilla og hamingju.
Afmælisbarnið verður að heim-
an í dag.
Páll Skúlason.
MS MS MS —
SV\I SIN
MS SW MY Adols /ÍÁ£\ AUGl V^/TEIK NDAM ræti 6 simi MS ÝSIIMGA- SIISTOFA ÓTA 25810
BLTRVCCinC
bœtír nánast altt!
"Hann var svona st..M
ALTRYGGINGIN b«tir eklci stór-
laxinn sem hann missti, en
vasann sem datt í gólfió
f*r hann battann.'
Velfió ALTRYGGINCU
fjirir heimilió og
fföíshyíduna!
Abyrgdp
Tryggingaríélag fyrir hindiiHlismenn
Skúlagölu 63 - Reykjavík Sfml 2hl22