Morgunblaðið - 19.11.1974, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. NÓVEMBER 1974
19
Phil
Read
Verkefnin
eru ótœmandi
Kappakstur á mótorhjól-
um er vinsæl fþróttagrein
vfða erlendis. 1 mörg ár hafa
ltalir nær einokað heims-
meistaratitla f þeirri grein,
það er að segja f efsta flokki
(Formula I), en tvö undan-
farin ár hefir Englending-
urinn Phil Read orðið
hcimsmeistari.
1 vegabréfi Reads er
augum hans lýst sem brún-
um, en þau minna þó meira
á skugga heldur en að þau
hafi ákveðinn lit. Þau virka
á einhvern hátt sem fjar-
ræn. Enda ekki undarlegt,
að fas manns, sem stundar
einhverja hættulegustu
fþrótt, sem um getur, sé
fremur kuldalegt. Þó er
þennan kuida einkum að
finna á yfirborðinu, þegar
undir er skyggnzt, er Phil
Read þægilegur og hrein-
skilinn maður með ákveðnar
skoðanir.
Ferill hans sem kapp-
akstursmanns á mótorhjól-
um hófst fyrir tfu árum.
Sfðan hefur hann unnið til
heimsmeistaratitils alls sjö
sinnum, þar af tvö undan-
farin ár f „Formula f“. t
„Formula 1“ er keppt á hjól-
um þar sem rúmtak vélar er
500 cc eða meira.
Phil Read hrifsaði heims-
meistaratitilinn úr höndum
Italans Giacomo Agostini,
sem til þess tfma hafði verið
eins konar dýrlingur þar f
landi, eða eins og Read
segir, „næstur páfanum
hvað virðingu snertir, og var
að komast fram yfir páfann,
þegar ég kom til sögunnar".
t upphafi ferils sfns
keppti hann á hjólum
japanska fyrirtækisins
Yamaha. Þá keppti hann í
lægri flokkunum, 125 og 250
cc, og krækti sér f fimm
heimsmeistaratitla. Eftir
það söðlaði hann um, og
gerði samning við ftalska
fyrirtækið Augusta, og á
þeirri gerð hjóla vann hann
1973 og '74 í „Formula I".
Read væntir þess, að þessi
frami geri honum kleift að
komast til Bandarfkjanna og
keppa á enn stærri hjólum,
750 cc, og verða fyrstur
Evrópumanna til að skapa
sér nafn þar f þessari grein
fþrótta.
Arlega verða mikil slys I
kappakstri á mótorhjólum,
ekki sfzt eftir að farið var að
keppa á venjulegunt vegum.
Phil Read er ekki hrifinn af
þessari nýbreytni, segir, að
ef mönnum verði á minnstu
mistök, sé enginn vegur að
bjarga sér, þar sem urn-
hverfis séu eingöngu tré og
steinveggir, og hraðinn sé
unt tvö hundruð til tvö
hundruð og fimmtíu kfló-
metrar. A s.l. ári létust sex
Framhald á bls. 23
Erla
Sverrisdóttir
Rætt við Arnór Pétursson,
formann íþróttafélags fatlaðra
ERLA Sverrisdóttir. Þegar
fþróttaunnendur heyra
þetta nafn, dettur þeim
strax f hug handknattleiks-
konan kunna úr Armanni.
Vfst er það eðlilegt, að
stúlkan sú hefur lagt gjörva
hönd á fleiri greinar fþrótta.
Erla hefir leikið knatt-
spyrnu með kvennaliði Ar-
manns, orðið þar Islands-
meistari. Hún hefir keppt f
körfuknattleik með K.R. og
tekið þátt f frjálsfþrótta-
mótum og spretthlaupum á
vegum Armanns. Auk þessa
er hún ein kunnasta hand-
knattleikskona landsins, á
sjö landsleiki að baki, og
hefir spilað með mfl. Ar-
manns f fimm ár. Samt er
hún ekki nema átján ára,
geri aðrir betur.
„Ég var ellefu ára gömul
þegar ég gerðist félagi í Ar-
manni. A þeim árum var
áhugi minn fyrir fþróttum
nær ódrepandi, sem reyndar
er enn, og þvf þótti mér til-
valið að gerast meðlimur f
íþróttafélagi, enda tóm-
stundunum vel varið innan
fþróttahreyfingarinnar.“
Erla fór þegar eftir að hún
gekk f Armann að iðka
handknattleik og hefir sfðan
leikið mað Armanní.Núer
svo komið, að hún er orðin
ómissandi leikmaður, hvort
sem er með landsliði eða Ar-
manni. S.l. vetur var Erla
markahæst f Islandsmótinu,
jafnvel þó að hún hafi verið
tekin úr umferð, eins og það
heitir á handknattleiksmáli,
f nær hverjum leik.
Erla hefir leikið 7 lands-
leiki og 9 unglingalands-
leiki. Að vfsu ekki há tala,
en taka verður tillit til, að
verkefni fslenzkra hand-
knattleikskvenna hafa verið
afar fá á undanförnum
árum, svo fá, að verið hefir
forráðamönnum íþróttar-
innar til skammar. En nú
hefir stjórn H.S.I. tekið til
höndunum, og komið á
npkkrum landslcikjum I
vetur, og ráðið sérstakan
þjálfara handa stúlkunum,
Sigurberg Sigsteinsson, og
er það vel.
„Jú, ekki get ég neitað þvf,
að það er mjög ánægjulegt
að kröfum okkar eru léð
eyru,“ sagði Erla, „starfsemi
kvennalandsliðsins hófst
fyrir nokkrum vikum með
æfingum. Sfðan fórum við
til Færeyja fyrir u.þ.b.
hálfum mánuði og lékum
þar tvo leiki, sem við unnum
báða. Þessi ferð var afar
ánægjuleg og þjappaði
hópnum vel saman. Sfðar í
þessum mánuði eru ráð-
gerðir landsleikir við Hol-
lendinga hér heima, og vfst
er, að við munum berjast
eins -tg Ijón. Vonandi verður
Framhald á bls. 23
Lyftingar er fþróttagrein er fatlaðir stunda mikið. Myndina tók Friðþjófur er hinn nýi fþróttasalur var
opnaður og er það Finnur Karlsson, sem veitir aðstoð við iyftingarnar.
Arnór Pétursson, formaður
fþróttafélags fatlaðra reynir sig f
bogfimi.
sjúkraþjálfara, svo sjá má, að
ástandið er ekki eins og bezt
verður á kosið. Þeir Finnur Karls-
son hjá Lyftingasambandinu og
Sveinn Áki Lúðviksson frá Borð-
tennissambandinu munu verða
okkur til aðstoðar með sínar sér-
greinar, en hvað bogfimi við-
kemur, eru engir leiðbeinendur
fyrir hendi á Islandi, því sú grein
íþrótta hefur lítt verið stunduð
hér.“
Hvernig viðtökur hefir félagið
fengið meðal fatlaðra?
„Viðtökurnar hafa verið all
góðar. Þó sýnist mér aó eitt aðal
viðfangsefni okkar fyrst um sinn
verði að reka áróður fyrir því að
gera fötluðum Ijóst, hversu margt
þeim er fært, og hve mikla
ánægju fatlaðir geta haft af
íþróttum. T.d. gæti sjónvarpið,
það sterka áróðurstæki, ef til vill
orðið okkur innan handar. Eg
hefi dvalizt í Danmörku við
endurhæfingu, og þar kynntist ég
ýmsu, sem ég hefði aldrei trúað
að fötluðum væri mögulegt. Já,
möguleikarnir eru miklir og verk-
efni félagsins virðast ótæmandi.
Það er vissulega gaman að starfa
að framgangi þessa félags."
Hver Norðurlandaþjóðanna
hyggur þú að lengst sé komin
hvað við kemur íþróttum fyrir
fatlaða?
„Ég held, að það séu Finnar.
Þeir hafa verið mjög ötulir við
uppbyggingu þessa þáttar félags-
mála, og má margt af reynslu
þeirra læra.“
Nokkuð að lokum Arnór?
Ég vil enn þakka þeim aðilum,
sem hafa stutt okkur með óeigin-
gjörnu starfi og fjárframlögum,
og raunar hafa gert okkur mögu-
legt að koma félaginu á fót. Þá
ætla ég að vona, að fatlaðir beri
gæfu til að koma og kynna sér
iþróttaaðstöðu þá, sem við höfum
yfir að ráða, og vona, að sem
flestir taki þátt i starfi okkar."
Mbl. óskar íþróttafélagi fatl-
aðra til hamingju með þá aðstöðu,
sem það hefir öðlazt, og væntir
þess, að fólk ljái félaginu eyra og
veiti þá aðstoð, sem því er mögu-
leg.
„SEGJA má, að þann 18. október
1972 hafi verið lögð drög að stofn-
un fþróttafélags fyrir fatlaða á
Islandi. Þá sendi l.S.t. Öryrkja-
bandalagi Islands bréf, þar sem
óskað var tilnefningar f nefnd til
að undirbúa stofnun slfks félags.
Sfðan var undirbúningsnefndin
skipuð, og sátu f henni þeir
Sigurður Magnússon, Trausti
Sigurlaugsson og Guðmundur
Löve. Nefndin vann aðallega að
þvf að kynna sér starfsemi ámóta
félaga erlendis, og afla sem
gleggstra upplýsinga um starf
þeirra."
Þannig fórust Arnóri Péturs-
syni, formanni Iþróttafélags fatl-
aðra, Reykjavík, orð, þegar Mbl.
leitaði upplýsinga um þetta
yngsta íþróttafélag borgarinnar.
Það var þó ekki fyrr en 31. maí
sem félagið var formlega stofnað.
Stofnendur eru taldir 40, bæði
karlar og konur. Um lög og reglur
félagsins spunnust nokkrar um-
ræður, en voru síðan staðfestar
með fyrirvara fram að aðalstofn-
fundi, sem haldinn var 26. okt. s.l.
Þar voru mættir um 100 manns. A
fundinum bárust félaginu nokkr-
ar ómetanlegar gjafir.
Við spurðum Arnór um frekari
uppbyggingu félagsins.
„Margir hafa lagt hönd á plóg-
inn, enda nóg að gera. Það er þó
ekki hægt að hverfa frá umræðu
um uppbygginguna án þess að
geta starfa Siguróar Magnús-
sonar, sem hefur verið okkur
mjög innan handar. Einnig hefir
Lionsklúbburinn Freyr verið
okkur mjög hjálplegur, gaf félag-
inu t.d. þau fþróttatæki, sem eru í
eigu þess. An hinnar miklu að-
stoðar þessara aðila væri félagið
tæpast komið á legg.“
Á hvaða íþróttir munuð þið
leggja höfuðáherzlu á f byrjun?
„Ég vil vekja athygli á, að þær
iþróttir, sem hjá okkur verða
stundaðar, beinast ekki eingöngu
inn á þær brautir að vera keppnis-
íþróttir. Félagió man beita sér
fyrir alhliða likamsþjálfun, sem
miðar aó. endurhæfingu. Þær
greinar, sem við munum einkum
stunda, markast eðlilega af þeim
áhöldum, sem við höfum yfir að
ráða. Lionsklúbburinn Freyr
færði okkur að gjöf tvö boró-
tennisborð, áhöld til lyftinga-
æfinga og til bogfimi. Auk þess-
ara greina munu við stunda sund,
sem er mjög heppileg endurhæf-
ingaraðferð. Þegar fram líða
stundir munum við bæta fleiri
greinum á stefnuskrána, eftir því
sem efni og aðstæður leyfa."
En hvað með hæfa þjálfara?
„Já, það er eitt vandamálið.
Einn Islendingur hefir þegar
farið erlendis. Sá er Magnús
Ólafsson, iþróttakennari, og
sjúkraþjálfari á Akureyri. I fram-
haldi af þessari för mun Magnús
efna til námskeiðs hér í Reykja-
vik í desember n.k. Þetta nám-
skeið mun verða fyrir þá, sem
áhuga hafa á að kynna sér leið-
beinendastörf i iþróttum fatlaóra.
Því miður er fátt um leiðbein-
endur, ég hygg, að hér á landi
vanti milli tuttugu og þrjátíu
Borðtennis geta fatlaðir stundað, og hefur slfkri aðstöðu verið komið
upp f fþróttasal þeirra.