Morgunblaðið - 15.03.1975, Síða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. MARZ 1975
Kveðja:
Guðmundur Magnús-
son endurskoðandi
Fæddur 2. september 1921.
Dáinn 27. febrúar 1975.
Stutt er síóan fundum okkar
Guómundar Magnússonar bar
fyrst saman, en vinátta okkar var
einlæg ogsamstarfiðmikiðog mér
dýrmætur skóli. Nú er skarð fyrir
skildi, því hér er genginn drengur
góður. Lífsstíll hans einkenndist
af hógværð, trúmennsku og hár-
fínni næmni fyrir fegurð og list-
um. Hann var félagi góður og
örlátasti gestgjafi, sem ég hefi
kynnzt, hvort sem var á hans vist-
lega og listræna heimili eða á
erlendri grund.
Guðmundur Magnússon ólst
upp í mikilli fátækt hjá atorku-
samri mótur, sem hann minntist
oft á alvarlegum stundum með
mikilli aðdáun. Þessi fátæki
drengur brauzt áfranj stundaði al-
geng störf í sjávarplássi og sakir
góðrar greindar og mikillar
starfsorku lauk hann ágætu prófi
frá Vezlunarskóla íslands og
hlaut meðal verðlaunagripa við
skólaslit bókfærslubikarinn.
Hann hóf síðan almenn skrif-
stofustörf og endurskoðunarstörf
og stofnaði eigin endurskoðunar-
skrifstofu 1956, er hann rak með
miklum sóma til dauðadags og var
hún nú síðast til húsa í Morgun-
blaðshúsinu i Reykjavík. Skrif-
stofan fór ekki varhluta af smekk-
vísi og snyrtimennsku Guðmund-
ar og þar hóf hann störf árla
morguns, venjulega klukkan sex,
og hafði skilað drjúgu dagsverki,
ér samlandar hans stigu fram úr
rekkjum sínum. Hann var fram-
úrskarandi vel menntaður i sínu
starfi og naut einstaks trausts hjá
viðskiptamönnum sínum og
starfsbræðrum og engan mann
hefi ég séð fljótvirkari og vand-
virkari við bókhald og skattskil og
meóferð á skattamálum né skila
vinnu sinni á jafn snyrtilegan
hátt. Hann mátti ekki vamm sitt
vita og verk hans bera nú þess
gleggst merki.
Heimili Guómundar að Hvassa-
leiti 141 bar þess merki, að hús-
ráðandi hafði næmt skyn fyrir
bókmenntum og fögrum listum.
Það var einstaklega snyrtilegt og
smekklegt, búið fögrum og þjóð-
legum listaverkum, miklu og
vönduðu bóka- og hljómpiötu-
safni og hinn fjölmenni hópur
vina, er þar var títt kominn
saman gefur góóa hugmynd um
hin örláta og hógværa gestgjafa i
vináttu og veigum.
Guðmundur Magnússon var víð-
förull maður, í sumarleyfum sín-
um ferðaðist hann mikið. Í
ferðum sínum naut hann glæstrar
menningar og viðaði að sér
óhemju fróðleik um lönd og lýði,
sem hann síðan naut að miðla
öðrum af á sinn falslausa og hóg-
væra hátt. Síðla sumars 1971 naut
ég þess að fara eina slíka sumar-
leyfisferð með honum og nú, er ég
lít yfir farinn veg, orna ég mér við
minningar um viðburði þessarar
ferðar. 1 þessari ferð leyndi vinur
minn mig því, að hann væri að
halda upp á fimmtugs afmæli sitt
og 2. september 1971 vorum við
staddir í Lundúnum, en kvöldið
áður hafði hann sagt við mig
aldrei þéssu vant, á morgun ætla
ég að ráða ferðinni. Við lögðum af
stað frá hótelinu klukkan sjö ár-
degis og ferðinni var heitið til St.
Pausldómkirkjunnar. Að lokinni
eftirminnilegri morgunstund þar
fórum við í Old Bailey sakamála-
réttinn og þaðan í Royal Courte
of Justice og að loknum máls-
verði á málverkasýningu. Um
kvöldið var síðan farið í óperuna
og var þar ópera Richard Wagner
Lohengrin, og hófst sýning
klukkan 7 og lauk langt gengin
12. Var nú lítíð eftir af þreki
mínu en vinur minn hinn bratt-
asti. A leiðinni heim á hótel var
mér öllum lokið, er Guðmundur
bauð mér til ríkulegs málsverðar
á sérlega glæsilegum veitinga-
stað. Er þrjár mínútur af eilífð-
inni höfóu liðið frá því að Big Ben
hafði slegiðtólf sagði Guðmundur
Magnússon mér meó hlýlegu
brosi og af sinni græskulausu
glettni, að við hefóum verið að
halda hátiðlega hans hálfu öld!
Eg hefi oft hugsað til þess síðan,
hvernig þessi fágaði fagurkeri
t
Faðír minn,
ÓSVALDUR KNUDSEN,
málarameistari,
Hellusundi 6A,
Reykjavík,
andaðist fimmtudaginn 13. þ m.
Vilhjálmur Ó. Knudsen.
valdi smekklega okkar áhugamál
þennan dag.
Þegar ég var að ljúka flutningi
prófmála fyrir Hæstarétti Islands
sat sviphreinn og hógvær maður í
áheyrendastúkunni og hlustaði á
hinn þurra málflutning af mikilli
innlifun en varkárni. Að mál-
flutningi loknum gekk ég til Guð-
mundar vinar míns og spurði
hann, hvernig hann nennti að
hlusta á þessi ósköp? Kaldhæðnis-
legt bros lék um varir Guðmund-
ar, er hann sagði: „Helíiurðu að
maður verði ekki að fylgjast meó
svona strákpolla fyrir svona
virðulegum rétti.“
í löngum veikindum mínum var
þessi fágæti vinur mín stoð og
stytta, þvi vinfastur var hann. Er
ég var að undirbúa mína síðustu
ferð á sjúkrahús í London mælt-
um við Guðmundur okkur mót.
Þar var fagnað góðum árangri,
lagt á ráðin um framtiðina, gefin
góð fyrirheit og skipulögð okkar
framtíðarsamvinna, sem ég
byggði allt mitt traust á.
Fimmtudaginn 27. febrúar s.l.
undirgekkst ég minn siðasta upp-
skurð og þann dag varð Guð-
Fædd 6. nóv. 1972
Dáin 9. marz 1975.
Aðeins nokkur kveðjuorð til
litlu frænku minnar, Bennu, sem
við kveðjum í dag. Hún hét fullu
nafni Benedikta Breiðfjörð og var
fjóróa barn þeirra hjóna, Hrafn-
hildar Ellertsdóttur og Alex-
anders Ólafssonar, sem bæði eru
ættuð úr Dalasýslu.
Er Benna litla fæddist, i nóvem-
ber 1972, var henni vart hugað lif,
og sífellt þau tæp 3 ár, er hún
liíði, var hún læknavísindunum
hulin ráðgáta. En hún naut frá-
bærrar umhyggju og ástúðar, þar
sem hún dvaldi lengst af á Barna-
deild Landspítalans. Kærleikur-
inn glæðir og umvefur allt líf.
Kærleiksrikrar umhyggju naut
Benna litla í ríkum mæli hjá for-
eldrum og systkinum, að
ógleymdri Höllu frænku, er
dvelur á heimilinu, en milli
hennar og Bennu ríkti ástúðlegt
samband.
Benna var sérstaklega skynugt
barn, og fallegri barnsaugu hef ég
ekki séð. Ég mun aidrei gleyma
þeirri stund, er Benna sá
nokkurra mánaða gamla dóttur
mína, Elenu, er svaf i rúmi
frænku. Hin fallega saklausa
barnsgleði ljómaði í augum
hennar, er hún benti og sagði
„barnið, barnið“. Þó þetta virðist
ekki vera merkilegur atburður þá
varð hann mér einkennilega
áhrifarikur og minnisstæður.
Hann skildi eitthvaó fallegt eftir í
sál minni. Helst gæti ég líkt þessu
við litla veikburóa, fallega blómið
sem i fyrsta sinn reynir að opna
krónuna og breiða blöðin mót
vermandi sól. Ég mun ávallt varð-
veita þessa minningu, og með
klökkum huga þökkum við Elena
henni ógleymanlegar stundir.
Foreldrum og öðrum ástvinum
votta ég sámúð mína. Söknuður
þeirra er mikill, en fullvissa um
Útfaraskreytlngar
blómouol
Gróðurhúsið v/Sigtún sími 36770
mundur Magnússon endurskoð-
andi bráðkvaddur að heimili sínu
i Reykjavík. Mér var hlíft við and-
látsfregninni. Laugardaginn 8.
marz s.l. var ég á leið heim til
Islands albata og með betri sjón
og meira starfsþrek en ég hefi
nokkru sinni haft, ákveðinn i að
stíga út úr flugvélinni, fagna sigri
á heimili Guðmundar og njóta
ráða hans og gestrisni. Þann dag
var gerð útför hans að viðstöddu
miklu fjölmenni. Hann fékk lika
bókfærslubikarinn svonefnda
árið sem ég fæddist.
Guðmundur Magnússon var
ókvæntur og barnlaus en börnum
einstaklega góður, natinn við
börn, veitull og skilningsríkur.
Um sinn eigin hag var hann
dulur. Guðmundur Magnússon
var friður maður sýnum, gjörvu-
legur og snyrtimenni hið
mesta. Af honum stóð ljómi
sannrar menningar og góðvildar.
Ég votta systkinum hans og öðr-
um vandamönnum og vinum mína
dýpstu samúð. Betri manni hefi
ég ekki kynnzt og hefi þó farið
kringum hnöttinn.
Jón Oddsson.
annað líf, án líkamlegra þrauta,
en meiri andlegs þroska, mun
verða þeim mesti styrkur.
Ragnhildur og Eiena Breiðfjörð
Þeir sem guóirnir elska deyja
ungir.
Er nokkuð yndislegra en lítið
saklaust barn. Hún var yndisleg
hún iitla Benna mín með fallegu
stóru augun sín og ljósu lokkana
og brosið bjarta, sem ekki eldri en
þetta barðist við háskalegan sjúk-
dóm. Yfir henni hvildi alltaf ró og
friður svo að maður naut hjá
henni ólýsanlegrar hvildar mitt í
erli og hraða hins daglega lífs.
Hún minnti mig á blaktandi kerta
ljós, þar sem kveikurinn var
alltof stuttur til þess að ljósið
fengi notið sin. Það er sagt að lífið
sé skóli — öllum séu ætlaðir ein-
hverjur erfiðleikar að glíma við í
lífinu. Svo mikið er víst að
veikindi þessarar litlu stúlku
voru foreldrunum mikil reynsla
ekki síst móóurinni. Það er hugg-
un harmi gegn að allt var gert til
þess, að bati gæti orðið. Ég veit að
það kostaði mikla þolinmæði,
margar vökur og mörg tár, Sem
aldrei var talað um. Nú er litla
ljósið slokknað — það er horfið á
braut til nöfnu sinnar og ömmu
til að sameinast í hinu mikla ijósi,
sem flytur yl og birtu til allra
manna.
Eg flyt foreldrum hennar og
systkinum og öðrum ástvinum
Benediktu litlu hugheilar sam-
úðarkveðjur.
Dagmar.
t
Eiginmaður minn,
ÓSKARJENSEN
rafvirkjameistari,
andaðist í Landakotsspítala föstudaginn 1 4. marz.
Vilborg Guðsteinsdóttir.
t Móðir okkar,
GUORÚN JÓNSDÓTTIR
Samtúni 22.
lést að Borgarsjúkrahúsinu aðfaranótt 14 þ m. Börnin.
t Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
JÓNAS LILLIENDAHL
Dunhaqa 1 5
andaðist að heimili sínu aðfararnótt 1 2. marz.
Jarðarförin tilkynnt síðar.
Margrét J. Lilliendahl, Gústaf Lilliendahl, Anna María Lilliendahl, og börn.
t
Faðir okkar og fósturfaðir,
GUÐMUNDUR ÞÓRARINSSON,
andaðist að Hrafnistu 1 3. þessa mánaðar
Bjöm Guðmundsson, Valgerður Guðmundsdóttir.
Þórarinn Guðmundsson, Karl Heiðar Egilsson.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hluttekningu við andlát og
jarðarför móður okkar og tengdamóður,
SIGRÍÐAR BJARNADÓTTUR,
Smáratúni 9, Keflavik,
Olga Guðmundsdóttir, Árni Guðgeirsson,
Ögmundur Guðmundsson, Emelía Guðjónsdóttir.
Kveðja:
Benedikta Breiðfjörð
A lexandersdóttir
t
Við þökkum innilega samúð og vinarhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar og sonar,
GEIRS GUÐLAUGS JÓNSSONAR,
vélstjóra.
Sérstakar þakkír færum við öllum þeim, er stunduðu hann í veikindum
hans á Landspítalanum, Reykjalundi og Hátúni 12.
Signý Þ. Óskarsdóttir, Sigríður Geirsdóttir,
María Geirsdóttir Þorkell Geirsson,
María Árnadóttir
t
Þökkum af alhug öllum þeim,
nær og fjær er auðsýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og
útför
ÞÓRUNNARJENSDÓTTUR,
frá Árnagerði.
Hreggviður Jónsson,
synir, tengdadóttir og barna-
börn.
t
Þökkum af öllu hjarta auðsýnda
samúð við andlát og jarðarför,
ástkærs eiginmanhs og föður,
HALLGRÍMS JÓNSSONAR
fisksala.
Fyrir hönd dóttur hans og ann-
arra vandamanna
Ólöf Egilsdóttir,
Hátúni 12,
Reykjavtk.