Morgunblaðið - 15.03.1975, Qupperneq 28

I
28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. MARZ 1975
Piltur og stúlka kæ
Ég veit þó ekki, sagöi Sigríður, hvort henni þykir
það svo mikið óráð; hann er vel efnaður.
En þó, elskan mín! Hvað hefur konan gagn af því,
þegar hún fær ekki að ráða svo miklu sem að gefa
hundi bein? Eða ætli hann verði ekki likur honum
Bárði í því eins og öðru? Og hverju réði hún Guðrún
heitin veslingurinn þar á Búrfelli? Hún varð að fara
stelandi að því, ef hún vildi víkja einhverjum svöng-
um bita, en af óætu hafði hún ekki svo mikið undir
sinni hendi sem vefja má um mannsfingur eða
stungið verður upp í nös á ketti. Ekki get ég trúað
því, að hún Ingveldur mín sé svo blind að láta barnið
sitt í þær hendur; og aldrei hefði það við gengizt, ef
hann faðir þinn, hann Bjarni minn heitinn blessað
Ijósið, hefði lifað.
Það held ég nú og, sagði Sigríður.
En þaó sést nú hérna á mörgu — þó ég eigi ekki að
HÖGNI HREKKVÍSI
segja annað en það, sem gott er, um hana Ingveldi
mína, sauðinn — siðan hann dó, öðlingurinn.
Þetta sagði Gróa hálfkjökrandi og brá um leið
svuntuhorninu upp aó augunuim á sér. Sigríður, er
alltaf saknaði föður síns og var jafnan hlýlegt til
allra, sem töluðu vel um hann, komst þá viö og
strauk með hendinni um vangann á Gróu og sagði:
Við skulum ekki minnast á hann, góða mín!
En Gróa hélt áfram kjökrandi og sagði:
Ég get ekki gjört að því, að mér vöknar ætíð um
augu, þegar ég minnist á hann blessað ljúfmennið;
en það skal ekki verða, þó ég sé í pilsi, að barnið hans
Bjarna míns fari í þær hendur; ég verð að taka henni
móður þinni tak, svo hún stofni ekki sér eða sínum í
þá vitleysu.
Og ekki held ég það sé vert, Gróa mín, að þú
minnist neitt á það við hana; en annað lítilræði gætir
þú gjört fyrir mig, ef þú vilt mér vel, sagði Sigríður
Sagan af kóngsdóttur
og svarta bola
glæsilega stúlka væri, þegar hún kom í ljós.
Konungssonur komst kannske á kreik, kom hlaup-
andi og vildi halda í hestinn fyrir hana, meðan hún
steig af baki. En hún þurfti ekki hjálp, heldur stökk
af baki, því hesturinn var svo vel taminn, að hann
stóð kyrr, þegar hún sagði honum það. Svo fór allt
fólkið í kirkju, og konungssonur var enn hrifnari af
Katrínu nú, en í fyrra skiftið, og fáir heyrðu hvað
prestur sagói, því Katrín vakti enga smávegis eftir-
tekt. Þegar messan var búin, og fólk tók að fara
burtu, vildi konungssonur endilega hjálpa hinni
ókunnu mey á bak. Ekki vildi hún það, en þá spurði
hann hana hvaðan hún væri.
„Ég er frá Handklæóalandi‘‘, sagði Katrín kon-
ungsdóttir, og um leið missti hún keyrið sitt, og
þegar konungssonur beygði sig til þess að taka það
upp, sagði hún:
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
FERDIINIAIMD
Ég sagði þér að láta bangsana
ekki sjá myndavélina!