Morgunblaðið - 25.05.1975, Qupperneq 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. MAI 1975
• I DAG er það Einar Kárason,
nemandi f Menntaskólanum við
Tjörnina, sem skrifar grein
númer fimm „Ur bókvitsöskun-
um“, sen Einar hefur einnig
verið ritstjóri skólablaðsins í
vetur. Hefur það blað vcrið
einna hressilegast þeirra skóla-
blaða sem Slagsíðan hefur séð
þetta skólaár, sem nú er að
mestu búið að koma fyrir
kattarnef. Grein Einars er i
flestu gjörólík fyrri greinum
um menntaskólalff, enda veitir
Slagsíðan höfundum að mestu
frjálsar hendur um efni og að-
ferð. Við fylgjumst með Sigur-
jóni vini okkar í rangölum
„höfuðbólsins að Tjörn„“...
I
UM VEÐRIÐ
I sumum sögum er veður.
Stundum skin sólin í heiði og
allt er hreint og tært, varla
bærist hár á höfði. Þá hlaupa
lömbin glöð og ánægð um móa
og tún og fólkið í stutterma
skyrtum prísar himnafeðurna
fyrir blíðuna. Stundum er allt
grátt og hráslagalegt, mennirn-
ir hafa sett upp hetturnar og
kreppa kalda fingur meðan
regnið steypist úr loftinu,
rennur í lækjum eftir rennu-
steinunum og sullast loks niðr-
um ræsin og hverfur. I þessari
stuttu sögu er ekkert veður.
Veðrið er nefnilega ekki í
Sigurjóni heldur í kringum
hann. Svo er varla hægt að tala
um bókvitsaska, ekki vantar
bækurnar en minna er um vitið
og askarnir leka og eru því ekki
askar rétteinsog flækja af visn-
uðum stráum sem húkir á grein
að haustiær ekki hreiður.

fe »

UM FÁNAFUNDINN
— „Hérna í þessu gamla porti
var haldinn fánafundur fyrir
mörgum áratugum.“
Hópur af bjálfalegum ung-
lingum húkir í hnapp að hausti
á svörtu malbiki milli ryð-
brunninna bárujárnsveggja.
Enginn mælir orð af vörum.
Veitum athygli einum úr hópn-
um, sem náði millibekkjarprófi
vorið áður. Hann er ekkert sér-
stakur, bara einsog hver annar.
Safnt er ekki úr vegi að leggja
nafn hans á minnið, hann heitir
Sigurjón og hann er okkar mað-
ur. Um sumarið vann hann
fyrst hjá bænum og síðan á
lager. Veitum líka athygli
öðrum manni. Hann er sérstak-
ur og sker sig úr. Hann stendur
upp á tröppum og virðulegri en
hinir. Gefum honum orðið.
— „Hérna í þessu gamla porti
var haldinn fánafundur fyrir
mörgum áratugum. Það var
skömmu eftir aldamótin. Þá
söfnuðust hér saman vormenn
Islands á góðviðrisdegi og
hylltu fána þjóðarinnar. Þá var
fólkið að þjappa sér saman til
að verja unna sigra og búa sig
undir átökin framundan. Þetta
fólk ætlaði að virkja fallvötnin
og byggja falleg hús. Fólkið
ætlaði að veiða mikið af falleg-
um fiski á fallegum togurum
við landið. Þetta fólk ætlaði að
vera frjálst og njóta fegurðar
landsins og una við góðar bók-
menntir."
Fólkinu útí portinu finnst
þetta athyglisvert. Þetta var á
þeim árum þegar skólinn nýr
og glæstur, stoll bæjarbúa, stolt
landsmanna. Var það ekki á
þeim árum þegar innlendir og
erlendir fyrirmenn héldu veisl-
ur í glæstum sölum hússins?
— „Ég ætla ekki að hafa
þessi orð mín miklu lengri, ég
vona að komandi vetur megi
verða ykkur að einhver ju gagni
og jafnvel ykkur til ánægju.
Segi ég skólann settan.“
Þetta er fallegt af honum,
hugsar fólkið, viðkunnanlegur
maður.
III
NC er hún
SNORRABÚÐ
STEKKUR...
Sigurjón er kominn í Ijós-
græna skólastofu. Þar sitja
aðrir nitján með borð fyrir
framan sig og horfa á dökk-
græna töflu og grænan
kennara.
—- „Of hratt iskremsát getur
valdið höfuðverk," segir kenn-
arinn og blimskakkar augunum
fyir hópinn. Kliður fer um stof-
una. Þetta eru ískyggilegar
fréttir. Kennarinn heldur
áfram:
— „Svo sakar ekki að
minnast á trínítrótúlúen sem er
stórhættulegt sprengiefni."
Hann er orðinn harmþrunginn
til augnanna.
■ — „Fáið ykkur svo blað og
penna og skrifið niður eftir
mér sítrónusýruhringinn. Það
er nauðsynlegt hverjum manni
sem hyggur á frama í þjóðfél-
aginu að kunna á honum góð
skil.“
Sigurjón er orðinn órólegur.
Orkurík tengsl er safnast höfðu
í vefi líkamans um sumarið
voru enn í talsverðum mæli í
fótleggjunum. Hann byrjar að
iða löppunum taktfast upp og
niður undir borðinu. Afleið-
ingarnar láta ekki á sér standa.
Öll stofan leikur á reiðiskjálfi,
borð og stólar skoppa um gólfið.
A hæðinni fyrir neðan rignir
brotum af neonljósaperum á
fólkið sem stritast við að nema
fræðin. Áður en örlagaþrungn-
ir atburðir hafa gerst hefur
bjallan gripið í taumana og
fólkið rokið á dyr og lagt af stað
á vit nýrrar kennslustundar.
IV
I REYKHOLTI
I útlendri bíómynd sem
kunningi höfundar sá í Dan-
mörku var atriði sem gerðist í
herbergi með köldum stein-
veggjum, hörðu fleti, nokkrum
borðum og örfáum kollum.
Þetta átti að vera sá góði staður
er kallaður hefur verið ,,i
neðra“, aðsetur myrkrahöfð-
ingjans. I gömlum skræðum er
samá aðsetri lýst svo að þar sé
andrúmsloft heitt og fúlt, mett-
að hávaða og reyk.
Reykholt er hvíldarherbergi
nemenda. Það er í kjallara
hússins. Þar geta nemendur
slappað af í rólegheitum og
spjallað við kunningjana eða
jafnvel notið góðrar tónlistar.
Sigurjón er staddur niðri í
Reykholti. Þar er ógrynni fólks
sem stendur klesst saman og
nýtur hvíldarinnar frá eril-
sömum kennslustundum. Frá
vitum manna stíga höfgir
mekkir dökkra reykja. Tveir
stórir kassar standa uppí fyrr-
verandi gluggakistu og gefa frá
•sér síbylju magnaðra hljóð-
bylgna sem kastast milli veggja
og renna loks i óslitnum farvegi
útum rauf á einum veggnum
sem kölluð er dyr, þarsem þær
kvíslast og dreifast um afkima
byggingarinnar og deyja. Sigur-
jón hefur verið svo heppinn að
,,ná horni“, og stendur nú á tali
við tvo kunningja sína úr
bekknum. Annar kunninginn
opnar þverrifuna og gefur frá
sér hljóð.
— HA!! öskra Sigurjón og
hinn kunninginn á móti.
eftir Einar Kárason
nri
bókvits-
öskunum
-"l' '• - »-•
'