Morgunblaðið - 24.06.1975, Page 24

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. JUNI 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
Möller áttaði sig sljótt, en brást reiður
við orð L. kaupmanns og kvað það fjarri
góðum siðum að læðast inn í hús manna
sem þjófur og koma flatt upp á menn.
Ekki grunaði mig það,sagði kaupmaður
L., að þú mundir taka svo illa gamanyrð-
um mínum; en fyrir því, að þú hefur
snúizt þannig undir þetta mál þá skaltu
vita, að ekki þykir mér það sóma sér vel
fyrir þig, sem ert maður kvongaður, að
draga á tálar einfalda og saklausa stúlku,
sem er óvitandi um hagi þína; en að öðru
leyti virðist mér réttast að láta þetta mál
niður falla. En yður, jómfrú Sigríður
sýnist mér sæmra að ganga út héðan og
tala við Indrða fornvin yðar, sem hér er
kominn og stendur hér fyrir utan, en að
taka ástarhjali kvongaðra manna.
Sigríður stóð upp þegjandi og gekk út í
skyndi, en kaupmenn urðu þar eftir og
knýttu um þetta. Þegar Sigríður kom út
fyrir anddyrið á stofunni, kemur Indriði
þar hlaupandi í flasið á henni, og verður
þeim báðum í fyrstu svo bilt við, er þau
þekktu hvort annað, að hvorugt gat um
stund komið upp nokkru orði; en þegar
Sigríður loks mátti mæla nokkuð, segir
hún:
Hvernig stendur á, að ég sé þig hérna,
Indriði minn? Guði sé lof, að ég fékk
núna að sjá þig; ég held hann hafi sent
þig til að hjálpa mér, hann hefur ætíð
veitt mér lið, þegar mér hefur legið mest
á; en segðu mér, hvaðan ertu kominn?
Ég hef verið hérna fyrir sunnan í
vetur, síðan ég fékk frá þér bréfið í
haust.
Hvaða bréf? Ég hef aldrei sent þér
neitt bréf; og hvernig átti ég að þora það
að skrifa þér til? En ekki ber ég á móti
því, að einu sinni var það, að mig langaði
til þess, að þú hefðir viljað tala við mig;
en þá hafa líkast til þeir, sem þér voru
næst skyldir, ekki hvatt þig til þess.
Þú segist aldréi hafa skrifað mér til?
sagði Indriði. Segðu mér þá, Sigríður
mín, hvernig stendur á þessu bréfi? —
Hann rétti þá að henni bréfið.
Það veit ég ekki, svaraði Sigríður, en
þú mátt trúa mér til þess, Indriði, að ég
Stúfur litli
svörtu og allir voru í sorg og sút, en
Rauður riddari sagði, að sér fyndist þeir
ekki þurfa að vera neitt stúrnir, því hann
hefði bjargað konungsdóttur frá tveim
tröllum, og þá myndi ekki vera mikill
vandi að ráða við það þriðja. Svo leiddi
hann hana niður í hvamminn, en þegar
fór að kíða að því, að tröllið kæmi,
klifraði hann aftur upp í tréð. Konungs-
dóttir grét og bað hann að vera hjá sér,
en það þýddi ekkert. — „Það er betra að
einn deyi en tveir“, sagði hann sem áður.
Þetta kvöld bað Stúfur litli líka um að
fá að fara út, og nú lofaði eldabuskan
honum það gjarna, því hún hélt að hann
skryppi kannske heim til sín og sækti
handa henni nokkrar gullgjarðir. En
hann varð samt að lofa því, að vera
kominn aftur, þegar þurfti að snúa steik-
inni.
Mw
MORöJtv-
KAFP/NO
Ef ég á að geta pantað
eitthvað að borða hér | Dæmafátt öryggi —
verðurðu að láta mig þessa tek ég á stundinni.
hafa gleraugun mín aft-
ur.
í sannleika sagt held ég
að það leysi ekki vand-
'™:iann kringum þrengslin í
skólum borgarinnar, þótt
þú segir þig úr skóla og
hættir hér námi.
Maigret og guli hundurinn
Eftir Georges Simenon
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir
18
hafði gleymt að slökkva bál, sem
hann hafði kveikt til að orna sér
við í bátnum...
— En þér urðuð einskis vísari?
— Nei.. En svo kom starfs-
bróður mfnum til hugar gamli
varðstaðurinn við Cahelou... Við
erum alveg að verða komnir
þangað... Sjáið þér köntuðu bygg-
inguna þarna yzt á klettinum?
Hún er frá sama tíma og
kastalarnir hérna f grenndinni...
Þessa leið... Gætið yðar að hrasa
ekki... Fyrir löngu hélt hér til
varðmaður sem átti að láta vita af
ferðum skipa sem færu h.já. Það
er vftt héðan að sjá... En ég held
að það séu liðin ein fimmtfu ár
sfðan húsið hefur verið notað...
Maigret ýtti upp hurðarskrifii
og kom inn f herbergi með ójöfnu
leirgólfi. Gegnum smáar skot-
raufir var útsýni út á opið haf. Á
veggnum hinum megin var aðeins
einn glerlaus gluggi.
A veggina höfðu verið ristir
stafir með hnff. A gólfinu lá skft-
ugt pappfrsdrasl og sorp af öllu
tagi.
— Já, svona er þá umhorfs...
Það var maður sem bjó hér aleinn
f næstum þvf fimmtán ár... Hann
var dálftið sér... Eins konar villi-
maður... Hann svaf þarna f horn-
inu og kærði sig hvorki um kulda,
rakc né storm. Hann var mjög
furðulegur. Þegar Parísarfólkið
kom hingað á sumrin, skrappp
það stundum hingað og stakk að
honum fáeinum frönkum...
Maður sem seldi póstkort fékk þá
hugmynd að taka myndir af
honum og selja myndirnar við
innganginn. En svo dó hann f
strfðinu ogengum hefur nokkurn
tfma dottið f hug að hreinsa hér
til eftir hann... Og svo datt mér f
hug f gær að þyrfti nú cinhver að
fela sig væri þetta kannski ein-
mitt rétti staðurinn til þess ..
Maigret gekk upp mjó þrep sem
voru hoggin inn I múrinn og stóð
þvfnæst í varðherbergi cða
réttara sagt eins konar turni, sem
opinn var til allra hlfða, svo að
gott útsýní var yfir - allt
nágrennið.
— Hér var útsýnisstaðurinn...
áður en vitinn var byggður, var
kveikt bál fyrir utan... Nú, en sem
sagt snemma f morgun fórum við
félagi minn sem sagt hingað... Við
læddumst að húsinu... Og niðri —
einmitt þar sem skrftni kallinn
sem ég sagði yður frá hafði bælið
sitt — sáum við mann og sáum að
hann var steinsofandi... geysilega
hár maður... Við heyrðum þungan
andardráttinn og hroturnar löngu
áður en við vorum komnir að
honum. Og okkur tókst að setja
hann f járn án þess hann
vaknaði...
Nú voru þeir aftur komnir
niður f herbergið, þar sem drag-
súgurinn var svo mikili að það fór
kuldahrollur um Maigret.
— Reyndi hann að veita mót-
spyrnu?
— Nei, alls ekki... Félagi minn
bað hann um skilríki... en hann
anzaði ekki.. Þér hafið sennilega
ekki séð hann almennilega..
Hann er sterkari en við báðir til
samans... Þess vegna þorði ég
heldur ekki að slcppa takinu um
byssuskaftið eina stund... Því-
Ifkar lúkur! Þér eruð nú handstór
maður, en reynið bara að Imynda
yður hendur, sem eru helmingi
stærri en þær og svo allar
tattóveraður...
— Sáuð þér hvað tattóver-
ingarnar þýddu?
— Ég sá aðeins akkeri á vinstri
hendi og bókstafina S.S. báðum
megin. En svo voru einhverjar
teikningar... Ein af slöngu sýndist
mér. Við hreyfðum ekki við neinu
á gólfinu... Lftið á þetta!
Það ægði saman ýmsum hlut-
um, vfnflöskur, tómar niðursuðu-
dósir og nokkrar óopnaðar.
Augljóst var að hann hafði
kveikt bál á miðju gólfi og þar lá
nagað lambslæri, brauðmy Isna og
fiskbeín og ýmislegt fleira.
— Meiriháttar veizla, virðist
vera, sagði ungi lögreglumaður-
inn. — Þetta er skýringin á þess-
um kvörtunum ölium sem okkur
hafa borizt upp á sfðkastið. Við
höfum ekki lagt eyrun sérstak-
lega við þeim, því að það var allt
smálegt f sjálfu sér... Hjá
bakaranum var stolið sex
pundum af brauði... Karfa með
skelfiski hvarf úr fiskibát... for-
stjórínn fyrir Pruinier-
verksmiðjunni fullyrti að stolið
hefði verið humarkassa frá
honum að næturlagi...
Maigret reyndi að reikna út f
huganum á hve mörgum dögum
maður sem mikla matarlyst hefði
gæti hesthúsað allt það sem Ijóst
var að þarna hafði verið snætt.
— Vika, tautaði hann. — Já...
og með lambslærinu.
Svo spurði hann allt f einu:
— Og hundurinn?
— Já, hundurinn! Við höfum
ekki fundið hann... Vitið þér
hvað. Ég held að borgarstjórinn
sé alveg viti sfnu fjær út af þessu
með lækninn. Það kæmí mér ekki
á óvart að hann hringdi tíl
Parfsar, eins og hann var að tala
um...
— Var maðurinn vopnaður
þegar þið tókuð hann?
— Neí! Ég skoðaði I vasana
hans meðan félagi minn miðaði á
hann byssunni... Það var ekkert
að finna á honum nema nokkra
smáhluti, sem ekki komu málinu
við. Fáeinir frankar, kannski tfu í