Morgunblaðið - 27.07.1975, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. JÚLÍ 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
Ég veit það, sagði Sigríður; þú getur
ætíð fengið málsverð hjá okkur Indriða
mínum, þegar þér liggur á, en hann
annast núna svo sem vikuforða
fyrir ykkur; hann Indriði minn
afhendir það; en svo er hérna
skildingur, Gróa mín — það var spesía
— sem ég skulda þér síðan þú
barst fyrir mig bréfið forðum. Taktu við
honum, og svo erum við sáttar.
Gróa tók við peningnum og kyssti Sig-
ríði um leið. — Æ, ég skammast mfn að
taka á móti þessu öllu saman. — Hún
strauk síðan dúki um augun — engir
vita, hvort hann var drifhvítur eða flekk-
óttur — kvaddi sfðan Sigríði sína, og hét
því að hitta hana og segja henni margt
fornt og nýtt, er enginn skyldi hafa eftir
sér, en ólygnir menn hefðu sagt henni.
Nú var brúðkaupi þeirra Indriða og
Sigríðar lokið.
Um veturinn eftir voru þau Indriði og
Sigríður að Hóli í góðum fagnaði, og
tókust þeirra ástir góðar. Einu sinni, er á
leið veturinn, kemur Indriði að máli við
konu sína:
f—COSPER----------
Þjónn, það er fluga f súpunni! — Engar
áhyggjur, við björgum þvf í sameiningu á
stundinni! Verði yður að góðu!
Það er ætlun mfn, segir hann að bezt
muni vera fyrir okkur að fara að reyna
búskapinn. Víst er um það, að hér erum
við í góðra foreldra húsum; en réttast á-
lít ég þó fyrir hvern ungan mann sem
hefur nokkur efni að ráðast í eitthvað
það, sem megi verða honum til gagns og
sæmdar og fósturjörð hans til nota; og
hver er þá vegurinn fegri og skemmti-
legri en að reisa bú? Því vænt er að
kunna vel að búa, vel að fara með
herrans gjöf“, og það eigum við að nema,
og getum við þá treyst því, að jörð gefur
arð eftir atburðum.
Ég fellst á það, sem þú segir elskan
mín! sagði Sigríður og klappaði með
hendinni á vangann á manni sínum; en
hvar ætlar þú okkur að fara að búa!
Margur mundi mæla það að við þyrft-
um ekki að vera jarðnæðislaus, þar sem
við eigum fjórar jarðir og allar vænar,
sagði Indriði.
Ekki eru þær lausar sem stendur, og þó
svo væri mundi ég ekki hvetja þig til að
taka nokkra af þeim, og lengi hefur mig
langað til að vera hérna í sveitinni en nú
er hér ekkert jarðnæði laust.
Þá förum við að Fagrahvammi, sagði
Indriði og brosti við.
Pétur prangari
malaranum vel á, hann ræddi við konu
sína og svo fékk ríki Pétur barnið. Móðir-
in grét og bar sig illa, en Pétur huggaói
hana með því, að drengnum hennar
skyldi líða vel, en þau urðu að lofa að
spyrja ekki eftir honum, því hann ætlaði
að senda hann langt í burt til annarra
landa til þess að læra framandi tungur.
Þegar Pétur prangari var kominn heim
með drenginn, lét hann smíða litla kistu,
sem var svo fallega gerð, að hún að hún
var reglulegt meistarastykki. Því næst
var hún þéttuð með biki, drengurinn
settur í hana og henni læst, og svo var
hún sett út í ána og barst af stað með
straumnum. — Nú er ég laus við hann,
hugsaði Pétur prangari. En þegar kistan
hafði farið langt niður eftir ánni, kom
hún aó annarri myllu og fór í kvörnina
svo hún staðnæmdist. Malarinn fór þá að
gá að því hvað hefði stöðvað kvörnina og
fann þá kistuna og tók hana með sér
heim.
VtEV
MORötiK/
KAfpinu
<r
Víxilinn? — Reyna alv-
eg nýjar leiðir í fjárfest-
ingu — sko veggfóðra
baðið nieð seðlum er
bein fjárfesting.
Við erum búin að fara 30
km leið sfðan bensfnið
þraut að geyminum.
Þetta er nýi meindýra-
eyðirinn. — Vinnu-
klæddur.
PAð'eR^kÖmÍNN H£ÍMr£RBA T/'Ml
. .f ----------X B06B ER KOMÍNN Á HVOLF/f’
----------------
\ '“-"V _P, ,«
J5TGtfúND
Kvikmyndahandrit aö moröi
Eftir Lillian
ODonnell
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
6
siigóu fá mun fyllri upplýsinRar,
ef hann hitti prófessorinn f eigin
persónu. Árangurslaust reyndi
David aó hafa hemil á innri óró
sinni.
— Er einhver hér sem þekkir
nafn á menntaskóla eóa háskóla I
grennd vió Stony Brook á Long
Island? sagói hann.
— Já, rlkisháskóli borgarinnar
var fluttur þangaó fyrir um það
bil þremur árum, upplýsti einn
fingrafarasérfræóingurinn.
Þá gat prófessorinn varla verió
meira en hálfan annan klukku-
tfma á leiðinni þaóan, sérstaklega
á þessum tfma sólarhrings, þegar
bflaumferð var f afgeru lágmarki.
1 staó þess aó vera argur yfir þvf
aó þurfa að bfóa prfsaói hann sig
sælan yfir þvf aó prófessorinn
skyldi hafa hringt og að svo vel
skyldi hafa hitzt á aó hann var
sjálfur á staónum. Ella hefói þaó
getaó tekið nokkra daga aó hafa
upp á unnusta iátnu stúlkunnar.
Link settist við gluggann, sem
sneri úl að Lexington Avenue og
bjó sig undir aó bfóa. Moriarity
var horfinn á braut og sérfræó-
ingarnir voru aó leggja sfóustu
hönd á verk sfn. Þar sem hann
hafói hugsaó sér aó veróa eftir
var ekki nauósynlegt aó setja
vöró í íbúóina. Link kveikti sér f
sfgaretlu og horfói hugsandi
nióur á dimma, auóa götuna.
Hann eirði ekki lengur á stóinum
og tók aó ganga fram og aftur um
gólfió.
Þaó var ekki meira sem hann
gat aóhafst aó sinni. Fyrsta
áfanga var lokið og nú tóku við
alls konar greiningarstörf á
tæknideildinni og önnur vinna
sem var unnin undir handleiðslu
sérfróóra. Hann myndi aó vfsu fá
vissan stuóning af þeim upp-
lýsingum sem fram kæmu, en
fyrst og fremst yrði hann aó
þreifa sig áfram sjálfur . . . Það
hvfldi enn þungt andrúmsloft
yfir fbúóinni, . . . lykt blönduó
blóói og reykjarstybba. Link
fannst hann þurfa aó fá sér ferskt
loft og hann gat fullt eins beðió
nióri eins og hér. Þegar hann kom
út á götuna mundi hann allt f
einu eftir Kaffistofu Teds. Ung-
frú Foster hafói sagt að hún væri
á horninu á 58. stræti og Lexing-
ton Avenue. Kannski ætti hann aó
Ifta inn; vel gat verió aó þar væri
opió enn. Já, hvað var á móti þvf?
Prófessorinn yrói aldrei kominn
fyrr en f fyrsta lagi eftir klukku-
tfma.
Þaó var ekki aóeins opið á
Kaffistofu Teds, þai var saman-
komió mikió fjölmennt. Link
minntist þess aó Elvira Foster
hafói talaó f fyrirlitningartón um
kaffístofuna, en hann sá f fljótu
hragói ekkí annaó en þetta væri
þokkalegur staður. Fjör og gleði
ríkti inni, sennilega stafaði þaó af
þvf hve margt af ungu fóiki af
báðum kynjum var þar. Hann
minntist þess aJ Hunter College
var rétt f grenndinni og rann upp
fyrir honum að kaffistofan væri
náttúriega athvarf námsfólks
þaðan.
— Afsakið, en gæti ég fengið aó
tala við eigandann?
Link hafði snúið sér aö mann-
inum, sem sat vió peningakass-
ann. Hann var dökkbrýnn og
þrekvaxinn mcð breióar axlir og
áberandi svarta skeggrót. Hann
var klæddur f hvfta nýstraujaóa
skyrtu með snyrtiiegt hálsbindi
en David gat ekki varizt þeirri
hugsun aó hringur f eyra og
skra-póttur hálsklútur heföu hæft
útliti hans betur.
— Eigandinn, þaó er nú ég,
sagói hann og hló við. — Ég er
allt í senn, eigandi, gjaidkeri,
þjónn, kokkur og ég veit ekki
hvaó. Ég heiti Ted Papas. Hvað
get ég gert fyrir yður?
David brosti á móti, enn einu
sinni haföi heppnin verið með
honum.
— Mig langaði til að spyrja
yóur um stúlku sem hefur unnið
hjá yður?
— Hverja þeirra? Þær eru nú
aó minnsta kosti þrjár . . . eóa
voru þaö réttara sagt, því að stúlk-
an sem var á kvöldvakfinni er
hætt.
— Var þaó Mary Hudgin?
— Já, einmitt. Datt i hug að þér
væruð aö leita að henni! sagði
Papas og deplaöi til hans
augunum. — En hver eruð þér
annars? Blaðasnápur?
— Nei.
— En frá einhvers konar frétta-
stofu? Þér þurfið ekki aö vera
meö látalæti við mig. Fg veit allt
um málið og get fuilvissaó yður
um það að ég hef aldrei kynnzt
konu sem var jafn indæl á alla
lund og hún. Ég er tilbúinn að
fórna mér fyrir hana. Nefnió bara
hvað ég á að gera! Og eftir fáeina
daga verður þetta á hvers manns
vitorði? Komið með hérna inn-
fyrir og ég skal bjóða upp á kaffi-
sopa.
Papas sneri sér á hringstólnum
og sér til furðu sá Link hann
grfpa hækjur, sem stóóu undir
afgreiósluborðinu. Hann gekk
hægt á eftir krypplingnum inn
ganginn.
— Þvf mióur get ég ekki boóið
upp á neitt sterkara, sagði Papas,
þegar þeir höfðu fengið sér sæti.
— Kaffi er alveg fyrirtak,
svaraði Link.
— Gott, sagði Papas og benti til