Morgunblaðið - 11.10.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. OKTÓBER 1975
Presturinn og
hringjarinn
Einu sinni var prestur, sem var svo
stoltur, að hann hrópaði á hvern sem
fyrir var, þegar hann kom akandi, og
einhver mætti honum: „Víkið úr vegi,
víkið úr vegi, hér kemur sjálfur prestur-
inn!“
Einu sinni þegar hann var á ferð í
vagninum sínum og lét svona, mætti
hann sjálfum konunginum. „Víkið úr
vegi, víkið úr vegi!“ kallaði hann, meðan
hann enn var langt í burtu. En konungur
var nú ekki alveg á að vikja, hann hélt
sínu striki, og í þetta skipti var það
presturinn, sem varð að vfkja, en um leið
og konungur fór fram hjá honum, sagði
hann við prestinn: „Á morgun kemur þú
til mín í höllina, og getirðu ekki leyst úr
þremur spurningum, sem ég ætla að
leggja fyrir þig, skaltu missa bæði kjól og
kall fyrir dramb þitt“.
Þetta var eitthvað annað, en prestur
hafði vanist. Hann gat kallað og sagt fólki
að víkja úr vegi fyrir sér, en var ekki eins
kræfur að svara spurningum. Svo fór
hann til hringjara síns, sem satt að segja
var ekki álitinn vitrari en klerkur. Við
hann sagði prestur, að hann þyrði ekki að
fara til konungsins, „því fábjáni getur
spurt meira en tíu vitringar kunna svör
við“, sagði hann og svo fékk hann hringj-
arann til þess að fara í sinn stað.
Jú, hringjarinn fór og kom í höllina í
hempunni prestsins og með kragann
hans. Þar tók konungur á móti honum
með kórónu og veldissprota og var svo
skrautbúinn, að engu tali tók.
„Jæja, ertu kominn þarna“, sagði kon-
ungur.
„Jú, víst er ég það“, sagði hringjarinn.
„Segðu mér þá fyrst, hve langt er frá
austri til vesturs".
„Það er dagleið“, sagði hringjarinn.
„Hvernig þá það?“—
„Jú sólin kemur upp í austri og sígur i
vestri, og þetta gerir hún á einum degi“.
„Rétt er það“, sagði konungur, en
segðu mér nú annað: Hve mikils virði
heldurðu að ég sé, eins og ég er hérna?“
„Æ, Kristur var virtur á 30 silfurpen-
inga, svo ég get varla virt þig hærra en á
29“, sagði hringjarinn.
„Nú, nú, úr því þú ert svona vitur á
öllum sviðum, þá segðu mér hvað það er,
sem ég er að hugsa um núna“.
„Æ, ætli þú sért ekki að hugsa sem svo,
að þú sért að tala við prestinn, en þar
skjátlast þér, því þetta er hringjarinn",
sagði hann.
„Jæja farðu þá heim til þín og vertu
prestur og láttu prestinn, sem nú er,
verða hringjara", sagði konungur og
þannig varð það.
Sagan af töfra-
bandinu bláa
fyrst dauðskelkuð, en þreifaði samt eftir
bandinu, og ekki hafði hún fyrr leist
hnútana, en piltur svifti af sér bjarnar-
höfðinu. Þá þekkti hún hann og varð svo
glöð, að hún réði sér ekki. Hún vildi segja
það á stundinni, að hann hefði frelsað sig
úr öllum vanda. En það vildi hann ekki.
„Ég skal bjarga þér einu sinni enn úr
miklum vanda“, sagði hann.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
i * i i i'
Þetta var þó brotsjór f lagi skip-
stjóri. *
Mér þykir leitt að þurfa að
segja það við þig gamli vinur:
Meðmæli þfn með sjálfum þér
getum við ekki tekið alvarlega.
Stfna hafði aldrei ferðazt
með skipi og var mjög tauga-
óstyrk, þegar hún kom um
borð f Smyril og ætlaði f
sfna fyrstu sjóferð. Þá kom
hún auga á lækni, sem hún
kannaðist við, meðal far-
þeganna. Hún sneri sér til
hans og spurði:
— Hvað á ég að gera, ef ég
verð sjóveik?
— Þú þarft ekkert að
hugsa um það, svaraði
læknirinn, það kemur af
sjálfu sér.
X
— Á hverri nóttu dreymir
mig sama hræðilega draum-
inn. Mér finnst ég detta f
sjóinn og brýzt um á hæl og
hnakka þar til ég vakna f
svitabaði. Hvað á ég að gera?
X
— Hvað þurfum við fyrst
og fremst að gera til þess að
fá fyrirgefningu syndanna?
I ______________________________
spurði sunnudagaskóla-
kennarinn Villa Iitla.
— Fyrst og fremst þurfum
við að syndga, svaraði Villi.
X
Hann: — Það væri gaman
að vita, hvað þú segðir, ef ég
kyssti þig.
Hún: — Ef þú værir mjög
forvitinn værirðu búinn að
fá að vita það.
X
Ferðamaður f Moskvu
benti á stóra byggingu og
spurði leiðsögumann sinn,
hvaða hús þetta væri.
— Þetta er upplýsinga-
miðstöð stjórnarinnar, var
svarið.
— Það er skiljanlegt að sú
bygging hljóti að vera stór,
ef hún á að rúma aliar
fréttirnar, sem haldið er
leyndum fyrir almenningi,
tautaði ferðalangurinn.
Moröíkirkjugaröinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
5
— Svona nú Barbara, sagði
hann vinalega. — Segðu mér nú
dálftið rólega frá þvf hvað hefur
gerzt. Hvenær segistu hafa séð
Arne sfðast?
Hún sneri sér ósjálfrátt að
honum.
— Þetta er allt svo einkenni-
legt að maður verður alveg
ruglaður af þvf að hugsa um það.
Við lokuðum búðinni klukkan
þrjú. Eg var að hjálpa honum af
þvf að ösin var svo mikil og svo
fórum við upp og höfðum fata-
skipti þvf að við áttum að vera
komin f kirkjuna klukkan hálf-
fjögur.
Söngæfingin gékk prýðilega en
við vorum öll að flýta okkur að
komast heim aftur, svo að hún
stóð ekki nema í klukkutfma.
— Fyrirgefðu! Það var
maðurinn minn sem hafðí lært af
Christer Wijk að það var vissara
að tryggja sér vitneskju um
undarlegustu smáatriði.
— Ætlið þér að segja mér frú
Sandeil að þið haffð söngæfingu f
kirkjunni sfðdegis á aðfanga-
degi?
Hún Ieit á hann og brá fyrir
kaldhæðnisglampa f grænum aug-
um hennar.
— Ja, hljómar það ekki geggj-
unariega. En það vili svo til að f
Vastlinge er að rfsa upp á meðal
okkar verðandi tenórstjarna, sem
við vonum að eigi eftir að gera
garðinn frægan og bera hróður
sveitarinnar um vfða veröld. Og
stjarna þessi er við söngnám f
Stokkhólmi og kom ekki heim
fyrr en f gær og gat því ekki æft
með kórnum fyrr en á þessum
eínkennilega tfma.
— Ég elska hann beinlfnis,
sagði Lotta. — Þegar hann syngur
Heims um ból, fæ ég gæsahúð um
alian lfkamann. Ég vona bara að
hann syngi Heims um ból á
morgun. Gerir hann það ekki
pabbi?
En faðir Lottu hafði um annað
og meira að hugsa en svara
þessari spurningu.
Hann leit rannsakandi á
Barböru.
— Fóruð þið beint heim eftir
æfinguna, eða hvað gerðuð þið?
— Ég fór beint heim og upp til
okkar. Þvf að ég átti mörgu ólokið
f eidhúsinu. Arne sagðist ætla að
skreppa á skrifstofuna smástund
og ég gerði þvf skóna að hann
ætlaði að gera upp kassann og
ganga frá þvf öllu. En við höfðum
komið okkur saman um að
kveikja á trénu kiukkan sex og
drekka kaffi. En það sfðasta sem
ég sá af honum var þegar hann
stóð fyrir utan kirkjuna og var að
taia við Susann Motander.
Hún þagnaði og ég fékk sterk-
iega á tilfinnínguna að hún væri f
vafa um hvað hún ætti að segja
næst.
Hjördis Holm hallaði sér
óþolinmóð fram f sæti sfnu.
— Og hvað svo? sagði hún sinni
lágu röddu. — Þegar hann kom
ekki að drekka kaffið fórstu þá
niður og leitaðir að honum á
skrifstofunni?
Barbara kinkaði kolli svo ákaft
að hárið flaksaðist tii.
•— Já, það gerði ég. En ... og
Arne var horfinn.
Þegar hér var komið sögu fékk
ég eina af mfnum frábæru
hugmyndum.
— Gæti ekki einhver hafa
komið og beðið hann um bíl? Eft-
ír þvf sem ég hef heyrt er hann
ekki aðeins kaupmaður hann er
Ifka með leigubflaakstur.
— Rétt til getið hjá Puck, sagði
Tord fastmæltur. — Það er eina
trúiega skýringin. Að vfsu er ekkf
oft sem fólk «iotar bfla hér f sveit
en það gæti einmitt hafa hitzt
þannfg á að einhver veitti sér
þann munað ð jóium. Það er
óheppilegt ef hann hefur tafist,
en ... það er engin ástæða til að
óttast að neití hafi komíð fyrir.
Barbara hristi dapurlega
höfuðið.
— Þetta hvarflaði Ifka að mér f
byrjun. Og þess vegna varð ég
ekki óróleg strax. Ef ég á að vera
hreinskilin held ég að fyrst og
fremst hafi ég orðið foksiil út f
hann. Mér fannst svo ergilegt að
jólin hjá okkur þyrftu að fara út
um þúfur vegna þessa bifreiða-
aksturs sem ég hef aldrei verið
sátt við og auk þess fannst mér að
minnsta kosti sjálfsagt og eðlilegt
að Arne hefði hringt og sagt mér
að hann þyrfti nauðsynlega að
fara.
— En, sagði Tord. Hann
hringdi kannski á meðan þú. Eg
meina... ég meina þú hefur
kannski brugðið þér frá og þá...
Augu Barböru skutu gneistum.
— Ég brá mér ekkert frá.
Hvert hefði ég átt að fara.
Mér til óblandinnar furðu sá ég
að Tord setti dreyrrauðan.
— Nei, muldraði hann. — Ég
var bara að reyna að finna ein-
hvcrja skýringu.
Lotta greip Neferite sem var að
hverfa á bak við jðlatréið og sagði
um leið og hún leit um öxl kæru-
leysislega.
— En Frideborg frænka sagði
að þegar hún hefði litið inn til
þfn tii að afhenda jólahyasintuna
þá hefðu allar dyr verið opnar og
ekki hræða heima.
Barbara stirnaði upp.