Morgunblaðið - 15.04.1976, Qupperneq 10

54
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. APRlL 1976
w
Meö Jömfrú
Ragnheiöi og
Sigurgeir til
Hong Kong...
Borg andstæðna og iðandi mannlífs
Eftir Árna Johnsen
Myndir: Sigurgeir
Jónasson
Sýrland kúrði sig fyrir neðan
okkur, um það bil 10 km neðar. Ef
maður gefur sér tíma til að horfa
ofan i hverapoll, tæran með
skörpum formum í gráum leirn-
um þá sýnist allt lifvana fyrst, en
síðan skynjar maður smátt og
smátt þá hreyfingu sem er í um-
hverfi hitans. Sýrland var ekki
ásjálegt að ofan og það minnti
mann á þennan umrædda hvera-
poll. Bylgjur af 'auðu landi
læddust undir én svo allt í einu
kom maður auga á einhverja mis-
fellu i landslaginu, einhvern mis-
skilning eða sjónskekkju, og viti
menn, þar var mannabyggð.
Einnig þar var allt grátt, sandur,
sandur og aftur sandur.
Við félagarnir Sigurgeir Jónas-
son bjargmaður og ljósmyndari
frá Vestmannaeyjum virtum
löndin fyrir okkur þar sem þau
liðu hjá og við röbbuðum um það
að ef til vill væri það ekki óeðli-
legt þótt þessar sandmerkur-
þjóðir væru eins uppstökkar og
leiftursæknar og raun ber vitni.
Þótt sleggjudómur sé og lítið
skynsamlegt, fannst manni úr
þessari fjarlægð að þarna byggju
aðeins skordýr, snákar og önnur
dýr sem þola auðnina. Það var
erfitt að ímynda sér að í þessum
glóandi sandbylgjum væri að
finna bros mannlegrar veru. Svo
lækkuðum við flugið og lentum í
Sýrlandi til að taka eidsneyti.
Sorglegt að sjá þar svo til ein-
göngu vopnað fólk, hart á svip og
maður sá ekki inn úr auga þess
fremur en auga eðlunnar. Undar-
legt með fólk þessa heimshlut-a,
hve erfitt er að skynja tjáningu
þess í augunum, allt annað en
norrænna manna sem margir geta
sagt mestan hluta af máli sínu
með augnsvipnum. En auðvitað
gætir gleði og sorgar jafn skýrt og
nótt sker sig frá degi. Svona velt-
um við okkur upp úr vangaveltum
og komumst skjótt að því að við
værum orðnir allt of háfleygir og
dómharðir um hluti sem við viss-
um í rauninni ekkert um. Með
tilliti til þess að ekkert er eins og
allt hefur sinn stíl, veifuðum við
til þjóðanna sem lúrðu undir
okkur og báðum afsökunar á af-
skiptaseminni.
Við vorum á leið til Hong Kong.
Ferðin hófst reyndar við nokkuð
sérkennilegar aðstæður. Við vor-
um sem oftar saman á ferli í
heimabyggð okkar, Eyjum, á
þeim tíma sem hraunkvikan iðaði
yfir kærri byggð Austureyjunnar.
Við höfðum ætlað okkur að ganga
kringum þennan óboðna gest, en i
jaðri hraunsins á móts við Yzta-
Klett lentum við í sjálfheldu.
Gufan frá hrauninu var svo mikil
að ekki sá nema metra frá sér og i
slíku skyggni var vonlaust aí
ferðast um kvikuna og í sjóinn
var ekki hægt að fara vegna hita.
Það var því hyggilegast að bíða og
við komum okkur fyrir uppi á
tveggja metra háum steini sem
flaut í hraunkvikunni. Þar hófst
síðan Uteyjaspjall, bjargfugl,
hamrar, friður og ævintýri í bland
og í miðju þessu spjalli bar Hong
Kong á góma og við ákváðum að
skjótast þangað við tækifæri.
Karachi var fyrsti áfangastaður
okkar á leiðinni og þar gistum við.
Þessi borg hefur verið talin ein sú
skítugasta I allri Asíu og er þó
hægt að gefa mörgum stöðum þar