Morgunblaðið - 15.04.1976, Qupperneq 17

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. APRlL 1976
61
1
Selsius. Að vonum kváði Anna
við. Þá gall við í þeim fulla. „Er
það ekki þarna sem gaukarnir í
Geirfinnsmálinu eru geymdir?“
Hann hefur líklega ætlað að tala
við Sævar Ziecielski upp í Síðu-
múlafangelsinu.
NVR dagur byrjar með
HEITRI SUPU
Klukkan hálf fjögur var komið
með „fastagest". Sá hafði einfald-
lega lagzt fyrir dauðadrukkinn á
planinu hjá Glæsibæ, rétt eins og
hann væri staddur á Mallorka en
ekki í norðangaddi uppi á íslandi.
Lögreglumenn voru að sjálfsögðu
kallaðir til og tóku þeir manninn
og fluttu í Hverfisstein, því
ekkert heimili átti hann. Var
hann feginn að koma inn í hlýj-
una, bað um að fá að reykja eina
sígarettu, fór siðan inn í klefann
og steinsofnaði. Annar „góðkunn-
ingi“ kom klukkan fjögur. Hann
hafði setzt upp hjá fólki, sem ekki
var alltof ánægt með nærveru
mannsins og kallaði til lögreglu.
Hann var eins og allir aðrir gestir
Hverfissteins þetta kvöld, nokkuð
við skál. Eins og venja er voru
allir persónulegir munir teknir og
geymdir og sömuleiðis allt, sem
gæti valdið manninum skaða, ef
hann kysi að reyna slíkt. Siðan
var hann leiddur til klefa síns,
breitt yfir hann hreint teppi og
brátt var hann sofnaður. Næsta
morgun byrjaði hann nýjan dag
með heitri súpu hjá Önnu og
Lofti.
— SS
Loftur fangavörður og lögreglumenn leiða nýjan „gest“ inn i klefann.
Ljósm. Mbl. RAX.

upp sjálfir. Þegar svo Hjalteyrar-
verksmiðjan kom þá losnuðum
við við þessa keyrslu, þvi þá voru
komnir löndunarkranar og færi-
bönd. Landaði ég yfirleitt þar og
Kveldúlfsmenn þar voru alveg
framúrskarandi menn f alla staði.
— Þetta voru uppgripatekjur
ef vel gekk. Arið sem ég var hæst-
ur, 1942, þá hafði ég sem skip-
stjóri 70.000 kr. yfir sumarið. Þá
keypti ég mér 3ja herbergja íbúð
um haustið sem var um 85 fm.
Borgaði ég fyrir hana 65.000 kr.
Þá átti ég eftir 5 þúsund af
sumarhýrunni. Maður getur séð
dálitið af þessu hvað peningarnir
hafa oltið skart.
— Þetta sama haust giftist ég
konunni minni, Ingibjörgu
Björnsdóttur, og eigum við 4
börn. Dóttur sem heitir Ólöf og
þrjá syni Sigurð, Björn og Helga.
Þeir eru nú allir á sjó.
Bókstaflega velti skipinu
við
— Síðasta ár stríðsins var ég á
Fjölni. Það var á írska kanalnum
að stórt flutningaskip keyrði á
síðuna á honum og bókstaflega
velti honum við eins og krakkar
velta litlu leikfangi í baðkari. Ég
stóð í brúnni þegar þetta gerðist
og gat ég gengið eftir síðunni
stjórnborðsmegin og i sjóinn. En
það sem bjargaði okkar var að
flekinn virkaði alveg eins og hann
átti að gera.
— Ég var vel syntur og hefði
öðru vísi aldrei náð flekanum.
Minnir mig að ég hafi verið siðast-
ur á flekann af þeim sem komust
af.
— Flekinn var þannig að hann
var smiðaður eftir plássi á skip-
inu. Þeir hafa verið svona 2 sinn-
um 3 metrar að stærð og góður
metri á þykkt. Það var aðallega
sett kork í þá. Svo var ljós sem
kviknaði sjálfkrafa á þeim ef þeir
lentu í sjónum. Það var mikið
öryggi í þessum flekum og
björguðu þeir mörgum mannslif-
um. Það var náttúrulega skylda
að hafa þá og alveg sjálfsagður
hlutur.
— Svo vorum við bara hirtir
upp af skipinu sem sigldi okkur
niður. Þetta var farþegaskip og
vorum við fluttir til Londonderry.
Þar lenti maður fyrir rétti og man
ég að offiserinn sem yfirheyrði
mig var kvenmaður, bráðmyndar-
leg.
— Svo vorum við bara fataðir
upp því við vorum flestir mjög
illa klæddir, og sendir heim.
— Já, já, þannig endaði nú mitt
strið.
33 sumur á síld
— Svo varð ég skipstjóri á
Straumeynni sem var eitthvað
yfir 300 tonn. Það gekk alveg
ljómandi vel á síidinni þá. Það var
alveg ágætt. Annars hefur mér
alltaf gengið vel að fiska. A
Straumeynni var ég í a.m.k. 3 ár.
— Á veturna vorum við alltaf i
vöruflutningum bæði innanlands
og utan. Voru þetta alls kyns
flutningar. Við vorum t.d. stund-
um i flutningum fyrir Ríkisskip
þegar þeirra skip voru tekin í
slipp.
— Upp úr því að ég hætti á
Straumeynni þá kaupi ég mér lít-
inn bát. Það er um 1950. Keypti
ég hann á uppboði í Slippnum.
Hann var 16 tonn og hét Guðrún.
Lét ég nafnið haldast. Er ég á
henni í friði í eitt eða tvö ár. Var
ég mest á þorskanetum og færum.
Þá var komið til mín og ég beðinn
um að verða skipstjóri á Agli
Skallagrimssyni. Þá vantaði mann
til að fara með skipið á síldina. Þá
þótt mér nú ansi gaman að prófa
þessi skip, ansi gaman. Egill
Skallagrímsson var einn af
nýsköpunartogurunum. Þá lagði
ég bátnum mínum og tók alla
áhöfnina með mér.
— Það var anzi gaman að fara
af 16 tonn bát á um það bil 700
tonna skip sem leið svona hljóð-
laust um sjóinn enda var Egill
með gufuvél. Mér fannst líka gott
að hlaða hann og gott að vera á
honum. Hann var stöðugur og
mikið að eyða hálfri ævinni þarna
norður I íshafi í þokum og oft
leiðindaveórum.
— Svo þegar ég er búinn að
eiga Guðrúnu í 6 ár seldi ég hana
og fékk mér stærri bát sem ég
nefndi Haffara. Var hann um 40
tonn.
— Humarfiskiríið var þá að
byrja og var ég nokkuð mikið í
því. Við vorum tveir. Einar
Sigurðsson úr Vestmannaeyjum
átti annan bátinn og ég hinn og
voru það fyrstu bátarnir sem
gerðir voru út á humar frá
Reykjavik.
— Þennan bát átti ég svo í
nokkur ár og gekk bara djöfull
vel á honum. Þá seldi ég bátinn og
fór í land af heilsufarsástæðum.
öruggur. En við kjaftfylltum
hann strax í byrjuninni á 2 sólar-
hringum. Það gekk alveg
ljómandi vel.
— Næsta sumar var ég líka
með Egil Skallagrímsson en þá
gekk nú ekki alveg eins vel. Það
var svo síðasta sumarið mitt á
síldinni.
— Ég var samtals 33 sumur
fyrir norðan á síldinni. Það er of
... til þess sem verða vill
— Þá fékk ég ágætisvinnu hjá
Samábyrgð íslands sem eftirlits-
maður með bátunum við höfnina.
— Eftir að ég var búinn að
selja bátinn minn og kominn í
land fór ég svo aftur að stunda
grásleppuna af fullum krafti í
frístundum mínum.
A. H.
I