Morgunblaðið - 03.07.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUG ARDAGUR 3. JULÍ 1976
Skipbrotið
komió, og er þaö gott fyrir seinni tímana.
2. október. Ég vaknaði upp eins og nýr
maður, snæddi morgunverð og gaf hund-
inum með mér, sem legið hafði á verði
fyrir framan virki mitt; ekki gleymdi ég
heldur köttunum. Ásetti ég mér að halda
áfram sömu vinnunni og daginn áður.
Til þess að afla mér enn þá meira af
borðum og öðrum efniviði, hugði ég mér
hentast að synda út til strandaða skipsins
og timbra mér þar nýjan fleka.
Þetta gekk mér allt að óskum. Ég varð
fljótt búinn með þennan nýja fleka og
flutti ýmisleg föng á honum til eyjarinn-
ar: nokkra sekki fulla af nöglum og
skrúfum ýmissa stæröa, nokkrar tylftir
af bolöxum og skaröxum, einn hverfi-
stein, nokkra járnkarla, tíu herbyssur,
fullt púðurhorn, eina fuglabyssu, stóran
pung af fuglahöglum, tvo kúta fulla af
herbyssnakúlum, eitt hengirúm með
rúmfötum, mikið af fatnaði og eitt stórt
segl.
Það var komið undir sólarlag, þegar ég
var búinn að skipa öllu þessu upp af
flekanum.
Ég bjó mér til tjald og notaði til þess
stóra seglið. Því næst hlóð ég upp kistum
og borðviði umhverfis tjaldið, til þess að
vera óhultur fyrir árásum villidýra, en
inn í tjaldið bar ég alla þá hluti, sem
skemmst gátu af regni.
3. október. í dag synti ég í þriðja sinn
út til skipsins. Að þessu sinni var það
sérlegum erfiðleikum bundið að smíða
nýjan fleka, því að ég hafði flutt í land
allan hávaðann af verkfærum þeim er til
voru á skipinu. Samt fann ég aö lokum í
káetunni, það sem ég þurfti með.
í þeirri ferð, sem ég nú fór, flutti ég á
flekanum allt, sem ég fann á skipinu af
köðlum, linum og seglgarni; sömuleiðis
allt, sem eftir var af seglum.
4. —23. október. Um þennan tíma hafa
verið regndagar og góðviðrisdagar á víxl.
Góðviðrisdagana hef ég notað kostgæfi-
lega til flutningsferða, og hefur mér
heppnast að bjarga mörgum þörfum hlut
á land, þar á meðal einni brauðtunnu,
þremur ámum af rommi, einu hveiti-
mjölskvatili og stórum kassa, fullum af
ágætasta sykri.
í hvert skipti, sem ég kom út í skipið,
fann ég eitthvað, sem mætti verða mér að
notum.
Þannig fann ég í tíundu ferðinni í
skúffum nokkrum sex rakhnífa, sex borð-
hnífa, gaffla og skeiðar, tvenn smáskæri,
nálar, smáar og stórar, og fínan tvinna.
í einni skúffunni fann ég böggul, sem
var í þyngra langi. Mér kom undir eins til
hugar, að peningar væru í honum, og svo
reyndist líka, því að óðara en ég hafði
leyst frá honum, þá ultu út gull- og
silfurpeningar.
Þá þreif ég báðum höndum um böggul-
inn, hlæjandi kaldahlátri, gekk út að
borðstokknum og sagði: „Svei ykkur,
peningar, hvaða gagn hef ég af ykkur
hérna? Það er best, að sjórinn taki við
ykkur.“
Ég var kominn á flugstig með að fram-
kvæma það, sem mér bjó i huga, en þá sá
ég mig um hönd. Það var einhver innri
rödd, sem hvíslaði að mér, að svo gæti þó
farið, að ég ætti afturkvæmt í mannlegt
félag, og mundi ég þá sjá eftir að hafa
fleygt peningunum. Ég réð því af að
geyma þá vandlega.
24. október. Nú var ekki orðin sjón aö
sjá skipió. Ég var búinn aö taka allt, er
nokkurt verð var í.
Ég hefði feginn viljað flytja nokkrar
vttt>
MORÖdKf
WAFPINU
Þú getur tæplega látið þér til
hugar koma hvaða brögðum ég
verð að beita, til þess að við
getum hitzt hérna.
Að þvf kom að ég slð í borðið og
heimtaði þvottavél, — hend-
urnar þyldu ekki þvottavatnið.
Kg vissi það alltaf að takast
mvndi að lokum að finna nðgu
stórt númer á fætur frúarinnar.
„Gððir félagar," sagði fram-
bjóðandi einn, „ég hef harizt
við Indíána. Ég hef oft ekki
haft annan náttstað en vígvöll-
inn og ekkert þak yfir höfuðið.
Ég hefi gengið yfir frosna jörð,
þangað til hvert fótspor var
markað blóði.“
Þessi saga hljómaði vel og
virtist ætla að hafa tilætlaðan
árangur, þar til tötrum klædd-
ur maður, gekk fram og sagði:
„Sagðirðu að þú hefðir barizt
fyrir Bandarfkin?"
„Já,“ svaraði frambjóðand-
inn.
„Og gegn Indíánum?“
„Já, mörgum sinnum."
„Og að þú hafir sofið á jörð-
unni undir berum himni?"
„Vissulega."
„Og að það hafi blætt úr fót-
um þínum við að ganga á fros-
inni jörð?“
„Já,“ kallaði frambjóðandinn
ánægjulega
„Þá er ég illa svikinn, ef þú
hefur ekki gert nógu mikið fyr-
k______________________________
ir föðurlandið. Farðu heim og
hvfldu þig. Ég kvs hinn fram-
bjóðandann."
X
Mirabeau var sjaldan hrein-
skilinn, Robespierre var það
næstum alltaf. Eitt sinn, cr Ro-
bespierre hélt ræðu, sneri
Mirabeau, sem hafði hlustað á
hann af mikilli eftirtekt, sér að
sessunaut sínum og sagði:
„Þessi maður kemst langt,
hann trúir öilu því, sem hann
segir."
X
II júkrunarkonan:
—Sjúklingurinn á 27 reyndi
að kyssa mig.
Vfirhjúkrunarkonan:
— Mældu hann undir eins.
Hann er sýnilega farinn aö sjá
ofsjónir.
X
llún: —Er ást þfn á mér dáin?
Hann: —Nei, en hún er sárlas-
in.
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
17
Hún horfði beint framundan
sér á meðan hún þuldi og engu
var Ifkara en hún hefði ekki leng-
ur skvnjun á þvf hvar hún væri
stödd, rödd hennar var í senn
ógnandi og aðvarandi eins og
skyggn vera:
„Reyndu ekki að nálgast um
of drauma þfna
þeir eru sem reykur og geta
horfið á braut
þeir eru háskalegir og geta
orðið þér raunveruleiki...
reyndu ekki að nálgast um
of drauma þfna
þeir eru ósannir og ættu
að hverfa, en
þeir eru brjálæði og þeir
verða kyrrir..
Og til að undirstrika áhrifin
enn frekar endurtók hún:
„þeir eru hrjálæði og þeir
verða kyrrír".
AHir störðu á hana, og augljóst
var að þetta hafði komið f meira
lagi ónotalega við fólkið.
— Stundum, sagði Gregor
Isander — skyldi maður næstum
ætla að það værir þú sem værir
brjáluð.
Og sfðan greip hann tækifærið
og fór fram á salernið.
Éftir þetta var eins og allt
rynni meira og minna út f sand-
inn. Andreas lýsti því yfir reiði-
þrunginni röddu að hann væri
hjartanlega sammála Gregor.
Ylva brast í grát og hljóp út úr
stofunni og þó að Kári og Gecilfa
gerðu heiðarlega tilraun til að
laða fram geðslegri stemmningu
með því að Cecilfa söng Some-
times I am happy, með óþjálfaðri
rödd en ekki án þokka, og sfðan
spilaði Kári djasslög, var eins og
fólkið væri annars hugar og loks
var svo komið að aliir voru á
randi fram og aftur, unz beðið var
eftir þvf að náttverðurinn yrði
fram borinn. Malin skauzt fram f
eldhúsið til Bjargar að athuga
hvort hún gæti aðstoðaö hana.
— Jú. sagði Björg, sem var að
búa til humarstöppu — þú getur
tekið rjómann f fsskápnum og
hellt yfir ávaxtasalatíð f litlu
skálunum þarna.
A vinnuborðinu við búrið fann
Malin átta stórar krystalsskálar á
fæti og dáðist mjög að þeim
meðan hún var að setja rjómann f
þær.
— Éiginlega eru þetta vfnglös,
sagði Björg til skýringar. — Við
keyptum þau f Þýzkalandi, þegar
við vorum á brúðkaupsferðalagi
okkar og það heyrir til venjum
okkar að þau skuli notuð þegar
einhver hátfð er. Eins og þú sérð
eru þær I sjö mismunandi litum
og hver í fjölskyldunni hefur
sinn ákveðna lit. Þig hef ég látið
fá — látum okkur nú sjá — þú
færð glas eíns og Kári. Og ef þú
vilt máttu gizka á hver á hvaða lit.
— Þú átt áreiðanlega bláa
glasíð, sagðí Malin svo viss f sinni
sök, að Björg gat ekki varizt brosi.
— Og þetta reykgráa er áreiðan-
legu Jóns skál.
— Já, hann hefur alltaf verið
hrifinn af gráu, frá þvf hann var
Iftill. Veslings drengurinn, það er
eins og hann þoli f raun og veru
ekki sterkari áhrif frá litum.
Malin varð ósjálfrátt hugsað til
eldrauða hársins á eiginkonu
hans, en lét vera að tjá sig.
— Hér er enn eitt, grátt, en það
er tómt.
— Já, ég tók það niður fyrir þig,
en svo hugsaðí ég með mér að gult
félli þér betur f geð. Æ, nú hjálp-
aði ég þér.... — Sem sagt gult
handa Kára, hvftt handa Ylvu og
grænt handa Cecilfu. Þá er það
fjólubláa eftir, og ég gizka á að
Isander læknir eigi það og sfðan
er þetta dásamlega glasrúbfn-
rautt svo að gneistar af þvf — það
hlýtur að vera glas Andreasar.
Hún lyfti glasinu upp f Ijósið og
veitti ekki athygli svipnum á
Björgu....
Þrátt fyrir allt varð náttverður-
inn hin ljúfasta máltfð. Andreas,
sem leiddi Cecilfu til borðs,
skrúfaði á ný frá sjarma sfnum.
Gregor Isarder hafði hert sig upp
og var f senn rólegur, ræðinn og
glaðlegur. Jón var þegjandalegur,
en Malin leið engu að sfður ágæta
vel við hlið hans og hún fann þá
góðu og vinaiegu strauma sem
voru á millum þeirra. Bros hans
sem breiddist yfir andlit honum
þegar faðir hans eða Gregor
Isander sögðu eitthvað smellið,
var lfka einlægt og óþvingað.
Kampavfn var drukkið með og
þegar komið var að eftirmatnum
og bjarminn frá kertaljósunum
endurkastaðíst f marglitum glös-
unum og f léttum kampavfnsból-
unum, fannst Malin hún vera
innilega hamingjusöm. Hún
skynjaði sem f þoku að Cecilfa
varð æ þokkafyllri og rödd
hennar enn meíra malandi og tæl-
andi og hún daðraöi feimnislaust
við Andreas. Hún tók einnig eftir
þvf að Jón og Gregor voru upp-
teknir við að ræða við Björgu um
innihaldið f ávaxtasalatinu.
Malin kinkaði glaðlega kolli til
samþykkis. Það var ailt of mikið
af engifer f salatinu. Það brann á
tungu hennar eins og eldur....
Og það var kannski ástæðan
fyrir þvf að hún vaknaðí f dimmu
og sofandí húsi nokkrum klukku-
tfmum seinna. Fyrst reyndi hún
að rif ja upp hvernig f ósköpunum
hún hefði komizt f rúmið. Andre-
as hafði sagt klukkan ellefu að nú
ætiaði hann að fara í rúmið. Og
Jón hafði tekiðundír það. En hin
höfðu við mikinn gáska og hávaða
fariö að þvo upp. Hún mundi að
eldhúsið hafði snúizt fyrir henni
og hvað hafði sfðan gerzt....?
Malin komst að þeirri auðmýkj-
andi niðurstöðu að sfðan hefði
einhver komið henni til hjálpar