Morgunblaðið - 18.08.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 18. ÁGUST 1976
Ævintýrið um
móða Manga
eftir BEAU BLACKHAM
ketilinn á Manga og hann sárkenndi til.
— Farðu burtu! hrópaði Móði Mangi
reiðilega.
— Nei, svaraði apinn stuttlega, og þar
sem honum þótti gaman að hljóðinu, sem
heyrðist, þegar kolamolinn hitti Manga,
tók hann handfylli sína af kolum og
byrjaði að kasta þeim i aumingja járn-
brautarlestina. Það blátt áfram rigndi
kolum.
9. KAFLI
Þegar hringleikahúsfólkið heyrði
gauraganginn, horfði það út um glugg-
ana á vögnum sínum og byrjaði að hrópa
á apann. Stjórnandi hringleikahússins
var með fallega pípuhattinn sinn á höfð-
inu, þegar hann hallaði sér út um glugg-
ann, en vindhviða þeytti honum út í
buskann. Hatturinn sveif í loftinu og
nálgaðist aftasta vagn lestarinnar. í hon-
um var strútur, og skipti það engum
togum, að hatturinn lenti beint á hausn-
um á honum, sem stóð út um gluggann,
og huldi hann með öllu, svo að fugltetrið
gat ekki séð nokkurn skapaöan hlut.
— Nú er mér nóg boðið! skrækti strút-
urinn. Strax komið kvöld. Ekki var þessi
dagurinn langur. Góða nótt, vinir mínir!
og hann steinsofnaði méð hausinn ennþá
út um gluggann og pípuhatt eins og
heljarmikinn hjálm lengst niður á háls.
Strúturinn hélt sem sagt, að vegna þess
að hann gat ekkert séð hlyti að vera
kominn háttatími.
Fíllinn Júmbó, sem hafði verið að láta
sig dreyma um hey og annað sælgæti,
vildi nú sjá, hvað eiginlega væri um að
vera. Fyrst stakk hann út rananum og
svo hausnum, en ennþá gat hann ekkert
séð. Svo hann reyndi að reka hausinn
ennþá lengra út um gluggann. Þetta
þýddi hins vegar það, að allur þungi hans
var nú kominn yfir í aðra hlið vagnsins,
vagninn byrjaði því að halla, ógurlegt
brothljóð heyrðist og annað framhjólið á
honum brotnaði mélinu smærra.
Móði Mangi, sem var blásandi á leið-
inni upp allháa hæð, snarstoppaði allt i
COSPER
Fa* ég svo
ekki vatn
og brauð
hingað í
rúmið til
mín,
snemma í
fyrramál-
ið?
VtH>
MORÖdU
KAfpinu
ítalskur tannlæknir að borða
spaghetti.
spítalanum um þetta?
Kjallarinn er stór og þurr —
sem miklu máli hlýtur að
skipta.
Það er hið óvænta sem eigin-
lega vantar I myndirnar.
Sá eigingjarni er ekki sá, sem
hugsar of mikið um sjálfan sig,
heldur sá, sem hugsar of Iftið
um aðra.
Gesturinn í fangelsinu: Er
það rétt, sem ég heyri, að það sé
að kenna of miklum áhuga yðar
fyrir áfengi, sem þér eruð
hingað kominn?
Fanginn: Nei, það er nú öðru
nær, maður minn. Þetta yrði
áreiðanlega sfðasti staðurinn,
sem ég leitaði til, ef mig
langaði f bragð.
Sú nýgifta: 0, elskan mfn, nú
hefur þú skilið eftir opna hurð-
ina og trekkurinn hefur lokað
kokkabókinni minni, og nú veit
ég ekkert, hvaða mat ég var að
búa til.
— Af hverju heitir heita
vatnið heita vatnið?
— Nú, eitthvað verður það að
heita, vatnið.
Lögfræðingurinn: Þegar ég
var strákur, ætlaði ég mér að
verða ræningi, þegar ég
stækkaði.
Skjólstæðingurinn: Þú ert
heppinn. Það eru sannarlega
ekki allir menn, sem fá að sjá
æskudrauma sfna rætast.
Rétt fyrir messu kom ungt
par til prestsins og spurði,
hvort hann vildi gefa þau
saman f heilagt hjónaband.
Presturinn svaraði þvf til, að
þvf miður hefði hann ekki tfma
til þess, fyrr en eftir messu. Að
lokinni messugerð tilkynnti
hann eftirfarandi af stólnum:
„Vilji þau, sem ætla að láta
gifta sig, gjöra svo vel að gefa
sig fram.“
Þrettán konur og einn karl-
maður risu þegar úr sætum sfn-
um.
t Haskadraurr Framhaldssaya eftir Mariu Lang
1 lUOfWJvjl VJ U 1 1 _ 1 1 Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
54
tryggt hvort annað og af mikilli
göfugmennsku reynt að vernda
hvort annað í því tillifi og sérslak-
lega þó í öðru, sem er langtum
mikilva-gara. ..
— Hvað eruð þér að meina?
— Eg á við sfrykninmorðið á
eiginmanni yðar.
— En hvfslaði hún þrumu lost-
in — hann er búinn að. . . játa.
— Já, hann gerði það. Vegna
þess að hann hélt að þér — sem
va'ruð sú eina sem hafið fengið að
vita leyndarmálið um fvrra eitr-
unarmálið — hefðuð gert þessa
fáránlegu lilraun til að gera mál-
ið að veruleika.
Áheyrendur Uhristers fjórir að
tölu stóðu eins og saltstólpar. Al-
varan í orðum hans og það sem í
þeim fólst virtist koma þeim svo á
óvart að um viðbrögð gat naumast
verið að ræða.
— Nei, íiregor Isander er ekki
tvöfaldur morðingi. Og enda þótt
það sé rétt að hann skipulagði og
undirhyggi fyrra morðið — og
verði vitanlega dreginn til
ábyrgðar fyrir sinn þátt f þvi máli
— VAR ÞAD EKKI HANN SEM
DRAP .10N HALLMANN.
Petrus kom í dyraga-tlina og
lokaði dyrunum á vinnuherbergi
Andreasar og fram í forstofuna.
— Við höfum gengið út frá þvf,
hélt Christer áfram — að rangt
fórnarlamh hafi fengið í sig para-
thinoeitrið. Við löldum að fyrir
hreina tilviljun hefðu málin a-xl-
ast svo til. Og út frá þeim forsend-
um höfum við dregið ályklanir,
sem reynast nú ekki standast þeg-
ar grannt er að gáð. En nú er Ijóst
að þar var einnig á ferðinni
MORf) — óvart. Og það má
kannski segja að MORHINU
HAFI VERIO STOLIÐ:
— Einhver stal sem sagt áform-
un Gregors Isanders og notaði það
til að framkva-ma — ja kannski
ekki undirhúa áform, en að
minnsta kosti til að uppfylla
drauma sfna og langanir. Einhver
sem hafði gælt við þá hugsun í
langan tfma að allt væri mun Ijúf-
ara og þekkilegra, ef veikt hjarta
Jóns gæfi sig fyrir fullt og allt...
manneskja sem sjálfri var ekki
lagið að skipuleggja ka-nskulegt
eiturmorð, en varð af tilviljun
vitni að þvf, þegar Gregor Isander
var að spreuta eitrinu í salat
Andreasar Hallmann. Kannski
hefur viðkomandi staðið inni f
búrinu og séð þetfa þaðan. Og
viðkomandi var ekki seinn á sér
að færa sér þetta í nyt. Þegar
Isander hafði la'ðzt út úr eldhús-
inu skipti viðkomandi aðili, snar-
lega um innihaldið í skálunum.
Það var rösklega gert — og enn
kænskulegar hegðar viðkomandi
sér nokkru sfðar þegar sami aðili
viðurkennir hikstalaust að hann
hafi skipt um innihaldið og kem-
ur með tiltölulega trúverðuga
skýringu á því.
Með þeirri afdráttariausu yfir-
lýsingu leiddi viðkomandi athygli
okkar burt frá Jóni Hallmann og
heindi henni þess f stað að
Andreasi. Og það hafði viðkom-
andi fulla ástæðu til að gera þar
sem sá sem hafði veigamesta
ástæðu til að drepa Jón Hallmann
var auðvitað... konan hans.
Andlit Uecilíu var orðið jafn-
hvftt og náttsloppurinn hennar.
En hún kerrti hnakkann og sagði
reiðilega.
— Þetta stenst ekki, lögreglu-
foringi. Jón og ég vorum ákaflega
hamingjusöm og mér hefur
aldrei liðið eins dásamlega og hér
á Hall. Hvers vegna hefði ég af
frjálsum vilja átt að fara að eyði-
leggja slíkt lúxuslff?
— Það gleður mig að þér sláið
strax því föstu frá upphafi sem
við vitum. Þvf að óneitanlega var
það lúxuslffið hér á Hall sem lað-
aði yður. Til að cignast hlutdeild f
því höfðuð þér gifst Jóni og þér
vissuð fullvel að undir venjuleg-
um kringumstæðum mundi ekki
hvarfla að Andreasi að hrekja
eiginkonu sonar sfns á hraut,
jafnvel eftir að hann va-ri dáinn.
En að hjónahand Jóns og yðar
hafi verið hamingjusamt — þvf
fáið þér mig ekki til að trúa. Þér
eruð stálhraust og full af Iffs-
nautnaþörf — hann var sjúkur
maður sem varð að njóta stöðugr-
ar umönnunar og varð alltaf að
hlífa sér. Hann var gáfaður og vel
lesinn — siðfágaður maður f hví-
vetna — þér eruð ekkert af þessu.
Enda urðu samskipti ykkar smám
saman þannig að ykkur tókst ekki
einu sinni að ieyna óvild ykkar og
óána-gju f viðurvist ókunnugrar
manneskju eins og Malinar.
— O, Malin enn, hvæsti Cecilía
reiðilega.
En svo varð hún skyndilega hik-
andi og vandræðaleg á svip þegar
Kári kom Christer til liðs með því
aðgefa eftirfarandi yfirlýsingu:
— Jón talaði aldrei berum orð-
um um einkalff sitt og það sem
honum var viðkvæmast. En einn
eftirmiðdag þegar Cecilfa hékk
við sjónvarpið og við Jón vorum
einir fór ég að kvarta undan því
hvað það væri andstyggilegt fyrir
mig að geta ekki gifst stúlkunni
mínni, sem ég væri svo afskap-
lega hrifinn af... og þá missti
hann þessi orð út úr sér: „Og eftir
hverju heldurðu að sé svo að
sækjasl. Rifrildi og skilnings-
skortur... eilff þrá og eilffðar