Morgunblaðið - 18.08.1976, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 18. ÁGÚST 1976
LÉTT GANGA Á MONT BLANC
3. grein
Frásögn sex-menninganna úr
Hjálparsveit skáta í Reykjavík
Sighvatur að leggja I ’ann á Mont Blanc.
SEINNI hluta dags 7. júlí
komum við til Chamonix, sem
er bær við rætur Mont Blanc,
hæsta fjalls Evrópu, 4807 m.
Byrjað var að leita uppi far-
fuglaheimili á staðnum og feng-
um við þar inni. Kvöldverð
þennan dag borðuðum við á
heldur óvenjulegum stað, það
er á áhorfendapífllum fyrir
framan svokallaða „bæjara-
kletta" en það eru sérstaklega
góðir æfingarklettar fyrir klifr-
ara í útjaðri bæjarins. Við höfð-
um varla lokið kvöldverðinum
er við heyrðum dynk mikinn og
súum hvar maður kom fljúg-
andi niður úr miðjum klettin-
um og lenti næstum á Arngrími
sem hafði tölt þarna upp eftir.
Strax var hlaupið til hins slas-
aða og gerðum við að sárum
hans eins og unnt var, en aðrir
áhorfendur þarna höfðu kallað
á sjúkrabil strax.
Eitt var það sem stakk okkur
verulega en það var fádæma
tillitsleysi hinna sem þarna
voru að klifra, þeir bara héldu
áfram eins og ekkert hefði í
skorist.
Leiðir skilja
Ekki var nú matarlystin upp
á marga fiska eftir þetta og
tókum við því saman dótið og
héldum á brott. Við höfðum
ákveðið að skipta hópnum í
tvennt daginn eftir, þ.e. Helgi
og Pétur ætluðu upp fyrir bæ-
inn að klifra þar í klettum en
hinir ætluðu að ganga á Mont
Blanc, en þess má geta að Sig-
hvatur, Helgi og Pétur höfðu
áður gengið þar upp. Fyrir há-
degi 8. júlí voru menn í róleg-
heitum að gera allt klárt fyrir
ferðina svo um hádegi voru
Helgi og Pétur keyrðir á
brautarstöðina, en þaðan gekk
kláfurinn sem þeir ætluðu með.
Frá brautarstöðinni héldum
við hinir til smábæjar i útjaðri
Chamonix en þaðan gengur
kláfurinn sem við ætluðum
með. Þangað komum við rétt
undir hádegi og var þá síðasti
kláfurinn fyrir hádegi rétt ný-
farinn svo við urðum að bíða i
2'/i tíma eftir næsta. Kláfurinn
gekk upp i 1800 m hæð en það-
an gekk svo lest upp í 2400 m
hæð. Þar stigum við út um þrjú-
leytið og skyldi nú gengið upp i
skála sem er í 3800 m hæð, en
hann heitir Refuge du Couter.
Leiöin létt
Fyrri hluti leiðarinnar er
mjög léttur, en það eru göngu-
stígar, sem venjulegir ferða-
menn ganga gjarnan. Fyrstu
800 m gekk gangan mjög vel
þar sem veður var ágætt og
leiðin létt. Þegar seinni hluti
leiðarinnar hófst byrjaði að
snjóa svo okkur seinkaði lítil-
ega bæði vegna snjókomunnar
svo og var leiðin heldur ógreið-
færari, en eigi að síður mjög
létt.
í skálann komum við svo eftir
tæplega þjá tíma, um klukkan
sex. I fyrstu var falast eftir
gistingu og gekk það mjög vel,
þó að um smávandamál væri að
ræða vegna þeirrar þver-
móðsku skálavarðanna að tala
ekkert nema frönsku. En síðar
kom á daginn að þeir töluðu
bæði ágætis ensku og þýsku, en
það voru þau tungumál sem við
notuðum aðallega. Nú sem fyrr
ætluðum við ekki að brenna
okkur á þeim matarvenjum
sem þarna eru tiðkaðar þ.e.
menn fá aðeins te og fransk-
brauð, og voru allir bakpokar
meira og minna fullir af mat.
Það kom líka í ljós að fólk i
kringum okkur var gapandi af
undrun er við tókum til matar-
ins, aðallega var það hissa er
við drógum upp grillaða kjúkl-
inga.
Erfitt að festa
blund
Strax eftir matinn fóru menn
að huga að svefnplássum þeim,
er okkur hafði verið úthlutað.
Þau reyndust vera í efsta hluta
skálans í efri koju og þekkti
Sighvatur það af fyrri reynslu
sinni að þetta var alversti stað-
urinn í öllum skálanum vegna
þess að þegar allir eru komnir í
koju og öllum hurðum lokað
verður hitinn og óloftið litt
bærilegt. Fyrstu þrjá tímana
lágum við andvaka allir saman,
en þá sáum við að þetta_gekk
ekki lengur og var Ágúst J.
sendur i að opna hurð sem var
út á svalir þarna. Við þetta
skánaði loftið mjög og er menn
voru sem næst klæðalausir
tókst þeim loks að festa blund.
Snemma risið
úr rekkju
Klukkan tvö voru svo allir
ræstir þvi nauðsynlegt er að
leggja snemma af stað, bæði
vegna sólbráðarinnar og svo
vegna þess að veðrið er lang-
best snemma á morgnana. Um
klukkan 3 vorum við svo alveg
tilbúnir og lögðum af stað. Þá
höfðu þegar nokkrir aðrir lagt
af stað. Við komum fljótlega
alveg á hæla fólkinu, sem lagði
af stað á undan okkurog tafði
það okkur töluvert á uppleið-
inni
tJtsýni víðsýnt
og fagurt
Eftir rúmlega klukkutima
gang komum við að neyðar-
skálanum Vallot sem er í rúm-
lega 4300 m hæð. Þaðan var svo
haldið strax áfram upp aflíð-
andi snjóbrekkurnar á jöklin-
um og komum við í fyrsta hópn-
um þennan morgun á tindinn
um klukkan sjö, eftir um 4
klukkutima gang. Þess má þó
geta að þessi leið er geysilega
létt utan þess ef menn eru loft-
veikir. En hjá okkur bar mjög
lítið á þvi þar sem við vorum
búnir að vera það mikið í fjöll-
um áður.
Það sem gerir Mont Blanc svo
fjölsótt er því einungis það að
fjallið er það hæsta í Evrópu.
Þá má einnig nefna það að til
eru fleiri leiðir á fjallið svo sem
Aguille du Midi-leiðin en þá
geta menn komist með kláf í
3800 m þannig að gengið er
aðeins um 1000 m. Af tindi
fjallsins er mjög viðsýnt og
mjög fagurt. Á tindinum var
viðstaðan mjög stutt, einungis
teknar nokkrar myndir og síð-
an haldið af stað niður með
smáviðkomu í Vallot.
Sfðbúin mynd á tindi Matterhorns.
.

m
Pétur á fullri ferð
A tindi Mont Blanc. Frá vinstri: Sighvatur, Arngrfmur, Agúst G. og
Agúst J.
Þá skildu þeir
ensku og þýzku
Þegar við komum rétt niður
fyrir skálann mættum við
tveim Bretum með hálf með-
vitundarlausan mann á milli
sín. Hafði sá sjúki fengið að
fara með Bretunum tveim á
þeirri forsendu að hann væri
vanur fjallamaður en það kom
svo á daginn að hann hafði alls
ekkert átt við fjallamennsku
fyrr. Þess ber þó að geta að þeir
höfðu ekki farið hina venjulegu
leið heldur aðra mun erfiðari.
Bretarnir báðu okkur síðan að
koma þeim boðum áfram að „sá
sjúki“ yrði sóttur í þyrlu upp í
Vallot. Þá var haldið áfram nið-
ur í skála. Nú þegar við fórum
að tala um þennan sjúka skildu
allir bæði ensku og þýzku eins
og fyrr sagði. Sjúklingurinn var
siðan sóttur í þyrlu.
Eftir mjög stutta viðdvöl i
skáianum héldum við svo af
stað niður. Sökum þess hversu
strjálar járnbrautarferðir voru
frá efstu slóðinni gengum við
alveg niður í 1800 m, þar sem
kláfurinn beið okkar, en með
honum fórum við svo alveg
niður.
Heim á leið.
Klukkan fimm var ákveðið að
við myndum hitta Helga og
Pétur við brautarstöðina. Nú
skildi leiðir okkar og Helga því
hann ætlaði að verða eftir og
klifra með frönskum vini sín-
um sem hann hafði kynnst
heima á Islandi á síðasta ári.
Við hinir ætluðum að aka fyrst
til Genf og vera þar eina nótt,
en þaðan ókum við svo beina
leið til Luxemborgar laugar-
daginn Í0. júlí. Ágústarnir,
Pétur og Arngrímur áttu þar
pantað heim 12. júlí en ákváðu
að flýta því um einn sólarhring
og komust þeir heim sem
„standby" farþegar 11. júlí. Sig-
hvatur varð hins vegar eftir en
hann ætlaði að ferðast í hálfan
mánuð sem „túristi".
Að lokum viljum við þakka
þeim sem gerðu okkur þetta
kleift með aðstoð sinni, þ.e.
Flugleiðum, Skátabúðinni,
Sveini Egilssyni, Isal og síðast
en ekki síst Morgunblaðinu.