Morgunblaðið - 22.09.1976, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 22. SEPTEMBER 1976
Bömin í
Bjöllubæ
eftir INGIBJÖRGU JÓNSDÓTTUR
— Þá skulið þið gera það, svaraði
köngurlóin. — Sama er mér, þó að þið
gangið um gólfið eins mikið og ykkur
langar til. Ég hefi átt hérna heima í
meira en mánuð og það hefur enginn séð
mig allan þann tíma. Þú hefðir alls ekki
fengið að sjá mig núna, ef ég hefði ekki
heyrt í þér hrópin og langað til að ýta
Púnta til þín. Hann lenti nefnilega undir
kommóðunni minni.
— Það var fallega gert, sagði Lilla og
þrýsti elsku Púnta sínum að sér. — Ó,
Púnti. hvíslaði hún. — Þú hefur svei mér
lent í ævintýrum. Þér er hent ofan af
borði og þú rennur undir kommóðu
köngurlóarinnar! Hvernig ferðu að því
að þola þetta allt án þess að gráta? En,
þetta er nú kannski ekki svo vond
köngurló Það var fallega gert af henni að
skila þér aftur, þegar hún hefði getað átt
þig sjálf.
— Það væri svolítið slæmt, ef þú segðir
þvottakonunni, hvar ég á heima, sagði
köngurlóin. — Ég er næstum búin að
gleyma því, hvernig á að forðast sópa og
blautar tuskur, skal ég segja þér. Annars
er ryksugan versti óvinur minn.
— Það er engin ryksuga hérna, sagði
Lilla.
— Hvað ertu að segja! sagði köngurló-
in og veifaði löngu, kræklóttu og loðnu
löppunum sínum og horfði á Lillu með
stóru, glitrandi augunum. — Hvað ertu
að segja! Köngurlóin gekk nokkur skref í
áttina til Lillu, sem hörfaði skelfd aftur á
bak.
Köngurlóin var í sannleika sagt ógeðs-
legt skrímsli í augum þessarar litlu
bjöllustelpu.
— Þú þarft ekkert að vera hrædd,
sagði köngurlóin, þegar hún sá, að Lilla
hörfaði undan. — Ég ætla ekki að éta þig,
en varstu nú að segja satt, þegar þú
sagðir, að hér væri engin ryksuga, sem
sogar litlar köngulær inn í sig með öllu
rykinu og skítnum, sem er svo indælt og
gott að búa í?
Okkur datt í
hug aö baða
Trygg,
mamma?
MíP
MORÖdN
KAFFINU
GRANI göslari
GRANI GÖSLARI!----GRANI!
Ég ætla að kaupa þarna eitt
hótel. — Gjöra svo vel að senda
mér reikninginn og afsalið I
fyrramálið!
Er það hér sem beðið var um
smið til að lagfæra flöskuskip?
Guðfræðingur nokkur var að
halda fyrirlestraflokk við
háskóla. Eitt kvöld sagði hann:
— Næsti fyrirlestur minn
verður á morgun og þá mun ég
tala um lygara. Fyrir þann tlma
vildi ég ráðleggja áheyrendum
mlnum að lesa 17. kapltula I
Markúsarguðspjalli.
Daginn eftir byrjaði hann á
þessa leið:
Nú ætla ég að tala um lygara,
en áður en ég byrja vildi ég
gjarna sjá, hversu margír hafa
lesið 17. kapltula I Markúsar-
guðspjalli.
Hundrað manns réttu upp
hendurnar.
— Jæja sagði guðfræðingurinn,
þið eruð einmitt mennirnir,
sem ég vildi tala við, það er
nefnilega enginn 17. kapltuli I
Markúsi.
Geðvondur gamall veiðimaður
vaknaði af værum t blundi
klukkan 3 um nótt við ofsalegar
hringingar á dyrabjöllunni.
Seint og slðar meir staulaðist
hann til dyra og sá þar standa
drukkinn mann, sem spurði:
Ertu þú herra Smith?
— Já, upp á hvað er það?
— Ert þú ekki náunginn, sem
auglýsti eftir aðstoðarmanni
við Ijónaveiðar I Afrfku?
— Jú, hvað um það?
— Ja, ég ætlaði bara að láta þig
vita, að það kemur ekki til mála
að ég fari með þér.
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanne Kriatjónadóttir
þýddi
27
lögregiunnar. Ekki snefill af
sonnun fyrir einu né neinu.
Það fór hrollur um hana eins og
henni væri kalt. Hún fitlaði löng-
um fingrum við kjólinn sinn.
— Þetta er vægast sagt ótrú-
legt, sagði hún. — Ef þetta er sem
sagl satt — að þau eru eiginlega
fangar — og kannski f miklu
verri aðstöðu en venjulegir fang-
ar.
— Þetta má sjálfsagt kenna
honum að talsverðu leyti. Ég hef
á tilfinningunni að það sé eitt af
þvl sem hann var að reyna að
segja mér....
Nú þegar þau höfðu sameigin-
legt baráttumál var engin ástæða
til að hún dyidi hann neins. En
hann varð að fá að vita það allt I
kvöld. A morgun stóð til að leggja
af stað til Hardy.
Hún sýndi honum nokkur bréf
tíl viðbótar, elztu bréfin, en á
þeim var ekkert að græða. Eitt
var samúðarhréf, skrifað skömmu
fyrir slysið. Helene hafði þá ný-
verið heyrt um dauða Pete
Emries.
— Skrifaði Everest einnig eins
og fram kemur I bréfunum að
Helene hefur viljað. Það hlýtur
sem sagt að hafa verið um svipað
leyti..
— Nei, greip hún stuttaralega
fram 1 fyrir honum. — Hann
sendi blóm.
Þegar þau höfðu lokið við að
fara yfir öil bréfin bauð hann
henni út að borða.
Hann vissi um prýðilegan mat-
sölustað I Þriðju götu. Það var
grill-staður sem minnti I aðra
röndína á enska bjórkrá. Hann
var næstum búinn að gleyma
hvernig hafði verið að fara út
með kvenmanni. Hann snart hana
ósjálfrátt þegar þau gengu inn
dyrnar. Ja, fjárakornið, ég er svo
sem enginn öldungur, hugsaði
hann með sér. Hvers vegna er ég
eiginlega alltaf einn.
Þegar þau voru setzt við horn-
borð og höfðu hreiðrað það um
sig sagði hann:
— Ég er nú viss um, að ég þarf
ekki að hafa orð á þvf við yður að
þér talið ekki við hvern sem er
um þetta mál.
— Engan nema yður, sagði
hún. — Auðvitað ekki. Ég veit svo
sem ekki við hvern ég ætti að taia
um það. Ég hitti ekki margt fólk.
Hann hafði gert sér I hugarlund
að hún væri miðpunktur f stórum
hópi aðdáunarfullra vina. — er
það af fúsum vilja eða þekkið þér
fáa hér f New York, sagði hann
Hvort tveggja ræður nokkru
um, sagði hún. — Eftir dauða
mannsins mfns missti ég sam-
handið við þá fáu vini,-sem við
áttum. Við áttum ekkert sameig-
inlegt. Og þeir vinir, sem ég eign-
aðist f myndlistarskólanum áður
en ég gifti mig, eru úti um allar
jarðir. Það er eins og fólk bara
gufi upp. — Ég þekki það. Eg
breytti um dvalarstað með mjög
áþekkum árangri. Ég bjó f
Boston. Þegar við skildum, konan
mfn og ég, fyrir þó nokkrum ár-
um, flutti ég hingað. Efna fólkið
sem ég þekki eru starfsfélagar
mfnir á blaðinu. Eg umgengst þá
á daginn og þar með punktur.
— Eigið þér börn?
— Nei, sem betur fer, ætti ég
sjálfsagt að segja. Hvernig datt
yður f hug að fara að mynd-
skreyta barnabækur?
— Vinur minn einn sá teikn-
ingar hjá mér og sýndi forleggj-
ara þær. Ég hef skreytt þó nokkr-
ar bækur. Ég hugsaði með mér að
slfk vinn héldi mér ungri...
Jack fannst raddblær hennar
ögn beizklegur.
Hann hió.
— Mér finnst nú ekki tfmabært
að þér farið að hafa áhyggjur af
aldrinum.
— Ég er tuttugu og fimm ára.
Hún yppti öxlum.
— Sum ár finnast mér lengri
en önnur.
— Var það Everest sem kom
yður inn f bókabransann?
— Nei.
A meðan þau luku snæðingí
ræddu þau um Hardy og ástand
mála þar. Hún sagði honum frá
öllu þvf sem hún mundi hvað
snerti starfsliðið á 'heimilinu.
Venjuleg störf ráðskonunnar.
Lýsti hesthúsunum. Flugvélinni.
Einkaflugvellinum. Starfsvenj-
um Everest. Iðju Helenar. Walter
Carrington — og konu hans. Og
hún dró upp mynd af þvf hversu
rfkur hlutur Walters hafði verið f
daglegu Iffi á búgarðinum. Hún
minntist á Art Wheelock, endur-
skoðandann. Hún kvaðst þó ekki
hafa hitt hann.
Hann fylgdi henni heim. Stóð
við hlfð henni, þegar hún lauk
upp dyrunum og kveikti ljósið.
Hún bauð honum ekki með inn
fyrir.
— Ég vona að yður gangi vel,
sagði hún. — hvar ætlið þér að
búa á meðan þér dveljið þar?
Hann sagði henni frá þvf.
— Viljið þér hringja til mfn og
segja mér hvað gerist. Annars
hringi ég til yðar.
— Ég skal hringja.
Hann vissi að hann myndi grfpa
hvert tækifæri sem honum byðist
til að varðveita tengsl sfn við
Linn Emries.