Morgunblaðið - 16.10.1976, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. OKTÓBER 1976
23
Sigurður Ingibergur
Magnússon Vest-
maimaeyjum - Mmning
Frá minningarathöfn í
Menntaskólanum á Isafirði.
Við erum hér saman komin til
að minnast látins vinar og skóla-
félaga, Sigga Magg. Hann hét
fullu nafni Sigurður Ingibergur
Magnússon og var fæddur í Vest-
mannaeyjum 15. september 1956.
Hann var sonur hjónanna Lilju
Sigurðardóttur og Magnúsar
Jónssonar. Siggi átti þrjú eldri
systkini, Guðnýju Steinsdóttur,
Sigríði og Arngrím.
Hann ólst upp I Eyjum, en
dvaldist í sveit á sumrin á Selja-
völlum undir Eyjafjöllum, eða
þar til hann stálpaðist og fór að
vinna, og vann þá hin ýmsu störf
yfir sumartfmann, þar á meðal við
hreinsun bæjarins eftir gosið.
Vorið 1972, lauk Siggi lands-
prófi við Gagnfræðaskólann I
Vestmannaeyjum, og strax haust-
ið eftir settist hann á skólabekk í
Menntaskólanum við Hamrahlíð.
Eftir vetrardvöl í Reykjavík
ákvað hann að koma hingað
vestur og halda menntaskólanámi
sínu áfram hér á tsafirði.
Siggi var staðráðinn í því að
halda áfram námi í M.í. veturinn
’74—75, en varð þá fyrir því
haustið 1974 að lenda í alvarlegu
umferðarslysi. Lá hann með-
vitundarlaus í 3 vikur og^ var
ekki hugað lff. Nokkru eftir að
Siggi komst til meðvitundar hafði
hann samband við Jón Baldvin og
bað hann að útvega sér bækur og
önnur gögn fyrir 3. bekk, því
hann vildi ólmur byrja f skólan-
um eftir áramót. Það kom svo í
ljós að læknar álitu að heilsa hans
leyfði það ekki. Þetta. sýnir vel
hve áhugi hans fyrir náminu og
starfsvilji var mikill.
Til þess að nýta þennan vetur,
settist hann á skólabekk eftir ára-
mót, i þetta sinn til þess að læra
rafvirkjun. Tók hann þá á einu
misseri tvo bekki iðnskóla.
í fyrra haust tók hann sfðan
aftur til við nám sitt hér í mennta-
skólanum. Þennan vetur var mik-
ið vinnuálag á honum enda lauk
hann þá einnig bóklegu námi í
rafvirkjun. Stundaði hann nám
sitt af mikilli samviskusemi og
var árangur hans góður eftir því.
Laun erfiðis síns uppskar hann
rikulega síðastliðið sumar, en þá
fór hann til Þýskalands f boði
þýska rikisins, fyrir góðan náms-
árangur f þýsku.
I haust kom hann svo hress og
kátur og sá nú hilla undir lok
sinnar menntaskólagöngu.
15. september s.l. hélt Siggi upp
á tvítugsafmæli sitt, óraði þá
engan fyrir því að eftir 10 daga
yrði hann allur.
Þegar við hugsum til baka, og
minnumst hans, þá er okkur efst í
huga hversu hreinskilinn hann
var, og góður drengur. Hann var
einlægur og traustur vinur vina
sinna. Siggi var afar glaðlyndur
og okkur félögum hans er mjög
minnisstætt hversu skemmtilegur
hann var í hópi og átti auðvelt
með að koma með hnyttin tilsvör
á réttum augnablikum.
Öhætt er að fullyrða að Siggi
átti stærstan þáttinn f því að
halda uppi góðum félagsanda í
3-R í fyrravetur. Eigum við því
honum mikið að þakka. Meðan
Siggi dvaldist hér bjó hann á
heimavistinni. Hann þótti góður f
umgengni rólegur og fór litið
fyrir honum. Hann var lítið gef-
inn fyrir margmenni en kaus
fremur að ræða við félaga sfna f
ró og næði.
Siggi Magg hafði mikinn áhuga
á þeim fþróttum sem hann
stundaði, en það voru aðallega
handbolti og fótbolti. Hann lagði
hart að sér við æfingar, mætti vel,
og honum fylgdi léttur og
skemmtilegur mórall. En þau tvö
atriði sem mestu máli skipta til að
lið ná árangri eru einmitt góður
liðsandi og góð ástundun. Hann
náði góðum árangri f báðum
þessum greinum og spilaði með
liði IBI í handbolta í fyrravetur
og einnig með skólaliðinu. Eins
spilaði hann með skólaliðinu í fót-
bolta. Hann var virkur þátt-
takandi í íþróttum Eyjamanna og
þjálfaði t.d. stúlkur í handbolta á
sfnum tíma.
Hæfileikar manna eru misjafn-
ir og á hinum ýmsu sviðum; vinur
okkar var mjög góður teiknari og
þegar vanda þurfti til við
teikningar og myndskreytingar
var leitað til hans. Og teiknaði
hann undir nafninu „Siggi
Magg“. Teikningar hans voru
þekktar víðar en úr skólablaði
okkar „Emmi Jóns“, hann
teiknaði bæði f bæjarblöðin hér á
Isafirði og í Eyjum. Eitt síðasta
verk hans var að teikna
þjóðhátíðarmerkið í Eyjum 1976.
Átti hann tvímælalaust mikla
framtfð fyrir sér sem teiknari.
Við þökkum Sigga fyrir
ánægjulegar samverustundir og
vottum foreldrum hans, systkin-
um og venslafólki okkar dýpstu
samúð.
Skólasystkin
Á bringjum sunnan í Stórhöfða
vaxa villt blóm. Hvergi er eins
vftt til veggja. I hreinni náttúr-
unni eru þau ævintýri, sem ríma
við umhverfi sitt. Á góðviðrisdög-
um vagga þau létt f golunni og
teygja krónur sínar út í heiminn,
brosa við himni, hafi og jörð. En
stundum er stormasamt á Stór-
höfða og allt í einu, undan hnefa
stormsins, geta þessi undarlegu
og heillandi atvik verið horfin á
braut, horfin á vit þess almættis
sem enginn skilur, horfin úr aug-
sýn mannlifs.
A miðjum- degi, f önn dagsins,
berast váleg tíðindi. Bát hefur
hvolft f Brimurðinni við Stór-
höfða. Nafn er nefnt. Vinur á
braut. Doði sorgar leggst að huga
og hönd.
Vopn og vörn þess sem lifir er
að horfa upp, reyna að ná hand-
taki á skilningnum, en á slíkum
stundum er hann svo háll sem
þangbúin fláin, kögur úteyjanna,
fótfestan er engin.
Ösjálfrátt er maður horfinn úr
önn hversdagsins, horfinn á vit
minninga um þann vin sem hvarf
yfir þröskuld þess sem öllu ræð-
ur. 1 einu vetfangi er líf á braut,
ungur maður með svo marga
mannkosti og fullt fangið af von-
um og þrá. Ævintýri mannlífsins.
Greið er leið með góðum minning-
um.
Eins og úteyjar í jarðlffinu eru
góðar stundir og Siggi var einn af
þeim sem bar slíkar stundir með
sér og lúrði ekki á. Hvar sem
maður staldrar við og hann kem-
ur inn f myndina, er ljúfur dreng-
ur á ferð. Með bros f auga og
bjartan svip tók hann þátt f leikn-
um með kappi þess sem þorir.
Hann er einn af þeim sem stækk-
uðu umhverfa sitt, gerðu það
betra og traustara. Hann átti sér-
kennilegan, ljóðrænan tón í fasi
sínu og fangbrögðum við hug-
myndir hversdagSins, en bak-
grunnurinn var ægisterkur vilji
til lifsins, vilji sem fleytti honum
yfir þá ógurlegu boða sem urðu á
vegi hans er hann slasaðist svo
fyrir tveimur árum að líf hans
hékk á bláþræði. Þar var erfið
barátta vasks drengs og vanda-
manna, en aftur brosti lífið við og
Siggi hélt um stjórnvöl þess sem
hann stefndi að með námi sfnu.
En eins og stormurinn feykir
jafnvel fegurstu jurt úr rótfestu
sinni, þá á maðurinn litla von f
brimhnefanum og getur einfald-
lega öllu máli skipt hvorum
megin hann lendir í öldurisinu.
Siggi var einn af Eyjapeyjunum
sem sjá eyjarnar sínar, Heimaey
og úteyjarnar, f gegnum allt sem
þeir gera, hvort sem þeir fara
langt eða stutt, því þær eru þeirra
rím. Það var þvf líkf honum að
bregða sér heim tfl Eyja í 4ra
daga réttarfríi í skóla hans á Isa-
firði, menntaskólanum, og bjóða
með vini sfnum til að kynna
honum ævintýri Eyjanna.
Enginn ræður för. I Brímurð-
inni, þar sem brimið er fegurst en
jafnframt lævfsast við Eyjar,
brast lif þessa unga ljúflings. Þar
hallaði hann sér svefninum langa
að sæbörðu brjósti Eyjanna sinna,
hvítfyssandi brimlöðrið varð
sæng hans á hinztu stundu.
Eyjarnar misstu einn af sfnum
góðu og listfengu sonum, söknuð-
ur ættingja og vina, en haldfestan
í minningunum um góðar stundir
með ljúfasta dreng stilla sorg og
trega, þótt í djúpi búi hryggð sem
enginn fær sefað á meðan brjóst
bærist.
Ungur maður, auðnu búinn,
með glettni i auga og orði, horfinn
á vit feðra sinna svo langt fyrir
aldur fram. En hver getur ætlazt
til þess að spyrja almættið — og
fá svar?
Arni Johnsen
Laugardaginn 25. september s.l.
efndu nemendur Menntaskólans
á Isafirði til hópferðar norður f
Jökulfirði. Ferðin var fyrst og
fremst ætluð aðkomumönnum úr
nemendahópi til þess að þeir
mættu skynja betur það sérstæða
umhverfi sem býr lífi þeirra hér
umgjörð lengri eða skemmri tima.
Sigurður var okkur ekki sam-
ferða í þetta skiptið. Hann stóðst
ekki mátið þegar framundan var
4ra daga réttarleyfi, að halda
heim til Eyja. Svo traustum bönd-
um var hann bundinn sinni
heimabyggð. Hann átti ekki aftur-
kvæmt úr þeirri för. Þegar við
stigum af skipsfjöl að kvöldi dags
barst okkur sú fregn að báti Sig-
urðar hefði hvolft við Eyjar fyrr
um daginn og hann drukknað.
Sigurður var rétt tvítugur að
aldri. Hann settist f annan bekk
Menntaskólans á Isafirði haustið
1973. Fyrir upphaf þriðja náms-
árs varð hann fyrir svo alvarlegu
slysi, að honum var vart hugað líf.
Þá sýndi hann hvað f honum bjó.
Hann safnaði kröftum á ný og
lagði harðar að sér við námið. Á
s.l. vetri lauk hann hvoru tveggja
3ja bekkjarprófi og rafvirkjanámi
iðnskóla. Það var engan bilbug á
honum að finna. Eftir var aðeins
lokaáfanginn til stúdentsprófs f
vor.
Lífsreynsla Sigurðar var slfk að
þrátt fyrir ungan aldur hafði
hann þegar náð óvenjulegum
þroska. Hann var viðkvæmur og
ör í lund; einlægur og opinskár í
samskiptum sínum við aðra
menn; atorkusamur og einbeittur
að sinna sínum hugðarefnum.
Hann var vel íþróttum búinn,
enda valinn til kappleika fyrir
hönd skóla síns. Listhneigður var
hann — myndskreytti m.a. skóla-
blöð Menntaskólans og bæjarblöð
hér og heima i Eyjum. Hann
verður okkur öllum hugstæður,
þeim sem hann þekktu.
Um leið og við kveðjum þennan
unga vin okkar og félaga hinztu
kveðju, flytjum við foreldrum
hans, Lilju Sigurðardóttur og
Magnúsi Jónssyni, og eldri systk-
inum, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Jón Baldvin Hannibalsson.
Það var laugardaginn 25.
september, að okkur barst sú
harmfregn, að vinur okkar Sig-
urður Ingibergur Magnússon, eða
Siggi Magg eins og hann var jafn-
an kallaður, hefði drukknað við
Eyjar fyrr um daginn.
Sigurður var yngsta barn þeirra
Magnúsar Jónssonar vélstjóra og
Lilju Sigurðardóttur konu hans,
fæddur 15. september 1956.
Siggi var bekkjarfélagi okkar í
Barnaskóla Vestmannaeyja, en
eiginlegur vinskapur með okkur
hófst ekki fyrr en í gagnfræða-
skóla. Sérstaklega er okkur
minnisstæður landsprófsbekkur-
inn, en þar var Siggi með meira
áberandi mönnum, alltaf glaður
og hress, og lét gjarnan brandar-
ana fjúka.
Haústið eftir landspróf hófum
við ásamt Sigga nám í Mennta-
skólanum við Hamrahlíð. Þennan
vetur kom í ljós, að ópersónulegt
borgarlífið átti illa við hann. Slík-
ir persónuleikar, sem Siggi var,
þrífast alltaf betur í smærri hóp-
um og samfélögum, þar sem sam-
skipti eru mannlegri og nánari. I
rökréttu framhaldi af þessu
ákvað Siggi að halda áfram námi
sínu við Menntaskólann á Isa-
firði. Hefur þetta líklega verið
heilladrjúg ákvörðun, því ágæt-
lega undi hann hag sínum á Isa-
firði.
Af skiljanlegum ástæðum fjar-
lægðist Siggi okkur nokkuð við
þetta, en á ferðum sínum um
Reykjavík kíkti hann gjarnan inn
hjá öðrum hvorum okkar.
Siggi hafði kímnigáfu í betra
lagi og sá oftast á broslegri hlið
tilverunnar. Þessi eiginleiki hans,
auk ágætra teiknihæfileika, varð
til þess að hann var fljótlega feng-
inn til að gera skopmyndir ýmiss
konar. Meðal annars teiknaði
hann nokkuð fyrir vikulegt
fréttablað í Vestmannaeyjum.
Einnig mun hann hafa teiknað
fyrir skólablað á Isafirði, og fyrir
íþróttafélagið Þór teiknaði hann
þjóðhátíðarmerki siðast liðið
sumar.
Sem íþróttamaður var Siggi vel
liðtækur. Stundaði hann knatt-
spyrnu, en einkum þó handknatt-
leik, auk þess sem hann annaðist
þjálfun í þeirri grein fyrir
íþróttafélagið Þór í Vestmanna-
eyjum. 1 iþróttunum birtist ákaf-
lega vel einn dýrmætasti eigin-
leiki hans, þar sem voru mikið
keppnisskap og ósérhlífni.
En keppnisskapið og ósérhlífn-
in voru ekki aðeins eiginleikar
sem komu fram í leikjum, eins og
títt er, heldur einnig í daglega
lífinu og einkum ef eitthvað
bjátaði á. Sem dæmi má segja frá
þvi, að Siggi slasaðist mjög illa í
umferðarslysi seinni hluta
sumars 1974. Var honum vart
hugað líf í viku á eftir og meðvit-
undarlaus var hann í nær 3 vikur.
Á einhvern undarlegan hátt, og
líklega fyrst og fremst fyrir hans
eigin viljastyrk, náði Siggi nær
fullri heilsu á örskömmum tíma.
Hann varð að vísu af skólavist
þennan veturinn, en lét það
ekkert aftra sér, og lauk bæði
prófum þriðja bekkjar í mennta-
skólanum og bóklegu rafvirkja-
námi síðasta vetur.
Síðastliðið sumar dvaldi Siggi
um mánaðartima í V-Þýskalandi i
boði Þjóðverja. Boð þetta var
verðlaun til hans fyrir góðan
árangur í þýskunámi. Okkur er
minnisstætt er við heimsóttum
Sigga nú i haust. Þá hafði hann
komið úr ferð þessari fyrr um
daginn og var kátur að vanda.
Siggi sló upp myndasýningu frá
ferðalaginu og Lilja mamma hans
færði okkur is með ávöxtum. Sist
hefði okkur þá dottið í hug, að
innan nokkurra vikna ættum við
eftir að sjá á bak góðum vini.
Að lokum viljum við votta
systkinum og sér í lagi foreldrum
Sigurðar samúð okkar, en minn-
ingin um efnilegan dreng mun
lifa.
Bogi og Jónas.
Þeir, sem til þekkja, vita hver
ástríða úteyjalíf getur orðið.
Síbreytilegt hafið og fágæt
nálægð við sköpunina hrífur svo
að orðj fá ekki lýst. Að ævintýri
loknu sltur eftir unaðskennd sem
maður freistar að vekja aftur og
aftur.
Vinur okkar, sem við kveðjum,
var opinn fyrir umhverfi sinu og
hrifnæmur. Hann ólst upp eins og
aðrir Eyjastrákar í nánum tengsl-
um við haf og bjarg. Ekki var
Siggi gamall þegar hann slóst i
okkar hóp, fermingarskórnir
varla búnir að tapa gljáa, en það
ieyndi sér ekki að hann naut
þeirra stunda, ævintýri veiðilífs-
ins áttu strax hug hans. Sælu-
stundirnar urðu þvi margar, en
engann vissi þá hverjar þjáningar
biðu þessa drengs.
Sumarið 1974 varð Siggi fyrir
alvarlegu slysi á mótorhjóli, stór-
slasaðist á höfði og fæti. I 20 daga
hékk líf hans á bláþræði. Hann
var rænulaus allan þann tíma,
vandséð hvort lifsstyrkur entist
og ótrúlegt að hann næði nokkurn
tíma fullum bata. Þetta voru
erfiðar stundir fyrir fjölskyldu
hans. En meðvitundin kom aftur.
Fyrir meðfædda líkamshreysti og
einstakan viljastyrk náði hann
brátt bata.
Natni foreldra hans og alúðin
sem þau lögðu við að hjálpa
honum gegnum þessar raunir var
rómuð og enginn vafi á að tengsl
þeirra þriggja urðu óvenju náin
og sterk. Árangurinn leyndi sér
heldur ekki. Á ótrúlega skömm-
um tíma hurfu sýnilegar menjar
áfallsins og athafnagleðin fylgdi
strax i kjölfar batans.
Það var ánægjulegt að hafa
Sigga aftur með Arngrími bróður
sínum til eggja í fyrra vor. I hópi
var hann einstaklega þægilegur,
kíminn og uppáfinningasamur.
Hann sannaði líka hug sinn, þeg-
ar hann bað um að fá að fara
fyrstu ofanferðina. Þótt ýmsar
glósur fylgdu honum yfir brún og
aðrar skyldar sendar eftir honum
altt niður á tvítugt, vissi hann að
undir bjó ákveðin örvun og viður-
kenning á þeim kjarki sem hann
sýndi.
Siggi missti eitt ár úr námi en
byrjaði aftur af þekktri elju þeg-
ar heilsa hans leyfði.
I haust sat hann 4. bekk
Menntaskólans á Isafirði en not-
aði „réttarfriið” til að bjóða
félaga sinum Sigbirni Pálssyni
með sér heim að sýna honum
„eldeyjarnar”. Þetta varð siðasta
sjóferð hans, bát þeirra hvolfdi.
Bilið milli lífs og dauða er oft
ómælanlega stutt og furðu blint
val þeirra sem kallaðir eru. Við
sem eftir lifum undrumst þetta
lífstafl og leiðum getum að því
hvar við sjáum félaga okkar
aftur.
Við vottum foreldrum hans og
systkinum, sem hann mat mikils,
innilega samúð.
Helliseyingar.
— Minning
Sigurgeir
Framhald af bls. 19
að hann hafi átt nokkurn mót-
stöðumann, en veit að allir sem til
þekktu eru sammála um að hann
hafi verið drengur góður.
Að endingu minnist ég margra
ánægjustunda á heimili hans og
þar á hin ágæta kona hans sinn
hlut að máli, sveitungarnir vilja
sameiginlega senda þakklæti sitt.
Hér hafa með fátæklegum
orðum verið dregin fram nokkur
minningaratriði um Sigurgeir
heitinn, sem öll ber að þakka og
ekki gleymast þó leiðir hafi skilið.
En flestar og hugljúfustu
minningarnar um hann eiga þó að
sjálfsögðu kona hans og börn.
Megi þær minningar um horfinn
ástvin verða til að sefa sárasta
söknuðinn.
Benedikt Guðmundsson.
Staðarbakka
EF ÞAÐER FRÉTT-
NÆMTÞÁERÞAÐÍ
MORGUNBLAÐINU
Al (ILYSINGA-
SÍMINN RR:
22480