Morgunblaðið - 30.10.1976, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. OKTÓBER 1976
Auðunn
vestfirzki
þakkaði konungi orð sín og boð og var
þar um hrið. En Áki fór brott ófeginn og
týndi miklu góðu fyrir það, er hann
ágirntist það, er honum heyrði ekki til.
Auðunn var litla stund með Sveini
konungi, áður en hann sagði, að sig fýsti
á brott. Konungur svarar honum heldur
seint: „Hvað viltu þá, ef þú vilt eigi með
oss vera?“ Hann svarar: „Suður vil ég
ganga til Róms.“ „Ef þú vildir eigi svo
gott ráð taka,“ sagði konungur, „þá
mundi mér fyrir þykja, er þú fýsist á
brott héðan, en nú skal þetta með engu
móti tálma.“ Og nú gaf konungur honum
silfur mikið og skipaði til um ferðir hans,
kom honum í föruneyti með öðrum Róm-
ferlum og bað hann vitja sín, þá er hann
kæmi aftur.
Nú fór hann til ferðar sinnar, uns hann
kemur suður í Rómaborg. Og er hann
hefur þar dvalið sem hann lystir, fer
hann aftur. Tekur hann þá sótt mikla, og
gerir hann þá ákaflega magran. Gengur
upp allt féð, er konungur hafði gefið
honum til ferðarinnar, en félagar hans
skildust við hann. Hann reis um síðir upp
úr sóttinni. Tekur hann síðan upp staf-
karlsstig og biður sér matar. Auðunn var
þá kollóttur og klæðlaus.
Hann kemur aftur til Danmerkur að
páskum þangað, sem konungur er þá
staddur. Eigi þorði hann að láta sjá sig í
fjölmenni. Var hann í kirkjuskoti nokkru
laugardaginn fyrir páska og ætlaði helst
að finna konung, er hann gengi til nón-
tíða. Og nú er hann sá konunginn og
hirðina fagurlega búna, þorði hann eigi
að láta sjá sig. En er komungur var
gengínn til borða, þá fór Auðunn og
mataðist úti undir hallarveggnum, sem
siður er pílagríma, meðan þeir hafa eigi
kastað staf og skreppu. Og nú um aftan-
inn, er konungur gekk til kveldsöngs,
ætlaði Auðunn að hitta hann. Og svo
mikið sem honum þótti fyrir um daginn,
þá þorði hann nú miklu síður að láta
konung sjá sig, er þeir voru drukknir
hirðmennirnir. Hljóp hann þá þvert í
braut af veginum að fela sig. Konungur
þóttist sjá svip manns og hugði, að hann
M0RÖÖN-í%K_
KAFP/NU w h*
GRANI göslari
Ég hef aldrei heyrt talað um óskasteina úr plasti.
Húsfreyjan: Þetta er sannar-
lega lftið verð fyrir herbergið,
þótt ekki sé annað tekið til
greina en útsýnið.
Tiivonandi leigjandi: Ef þér
viljið láta mig fá það fyrir
helmingi minna, þá skal ég
skuldbinda mig til þess að Kta
aldrei út um gluggann.
Jón var allur hruflaður f
framan og með glóðarauga.
Vinur hans: Hvaða ósköp eru
að sjá þig, maður? A ég ekki að
hjálpa þér að komast heim?
Jón: Nei, þakka þér fyrir. ég
er að koma að heiman.
Hann: Láttu mig hafa hring-
inn, úr þvf að þú hefur slitið
trúlofun okkar.
Hún: Nei, það dettur mér
ekki f hug. Ég hef ekkert út á
hringinn að setja.
Hann: Ef þér segið mér
símanúmer yðar, þá skal ég
hringja til yðar á morgun.
Hún: Það stendur f sfma-
skránni.
Hann: En hvað heitið þér þá?
Hún: Það stendur Ifka f síma-
skránni.
Fangelsi
óttans
Framhalduaga aftir
Roaamary Gatanby
Jóhanna Kriatjónadóttir
þýddi
58
— Ég held varla þeir flýti sér
að þvf að drepa þau?
Þau vonuðu öll innilega að svo
hrapallega hefði ekki farið.
Bflstjórinn leit spyrjandi á þau.
— Hvað gerum við nú?
— Við verðum að reyna að
sannfæra mexikönsku lögregluna
um að þetta sé ekkert grín, sagði
Martin. — En hvernig við eigum
að fara að þvf er mér aftur á móti
hulin ráðgáta.
Þau óku niður hæðina fyrir vfk-
ina og út á þjóðveginn.
— Eru þau farin? spurði Art
Whelock, þegar I.ucille kom f Ijós
við sundlaugina. Þau höfðu heyrt
að vélarhljóðið dó smám saman
út.
— Já, þau eru farin.
— Hcldurðu að hann hafi trúað
þér?
— Mér sýndist það.
Fangarnir fjórir stóðu hinum
megin við sundlaugina og Reg og
Art andspænis þeim og miðuðu
byssunum á þau. A borði að baki
Arts lá byssa Erins svo og l)ans.
Það var vonlaust að þau gætu náð
þeim.
— Jæja, Jamie og hvað hefur
verið gert við Dan? Art hafði þeg-
ar reynt að spyrja Jack og Erin en
ekki fengið neitt svar.
Jamie brosti kaldranalega.
— Honum var kastað yfir múr-
inn, hreytti hann út úr sér.
Art herti takið um riffílinn.
Það var eins og honum skildist að
væri Dan úr leik væru þau einum
færri. — Farðu og athugaðu það,
sagði hann við Lucille. Nú þurftu
þeir á öllu sfnu að halda.
Meðan þeir fylgdust með
Lucille heyrðu þeir dyrabjölluna
hringja hátt og lengi.
— Helvftís, helvfti!
Art leit á Reg. — Hvað er nú á
seyði? Eru allir orðnir vitlausir?
— Eli sér um það.
I.ucille sneri sér við og sagði:
— Ég sé engan.
Svo heyrðu þau þrusk.
— Hvað var þetta? spurði Reg
hvasst.
Það birti yfir andliti Lucille.
— Ætli þetta sé ekki Dan.
— Auðvítað. Hann hefur verið
læstur inni. Illeyptu honum út
snarlega.
Art kinkaði kolli f áttina að
geymslunni. — Hérna, Lucille,
láttu hann fá byssuna sfna, hon-
um veitir sennilega ekki af henni.
Eli kom nú f Ijós.
— Það er kominn gestur, sagði
hann við Art Whelock.
— Herra Dwight Percy.
Art leit ekki af Erin Bruce.
— Sagðirðu að Percy væri kom-
inn?
— Já, hann segist vera forleggj-
ari herra Everest.
Art hvarflaði augum sem
snöggvast frá Erin og til Jacks:
— Er þetta enn eitt af klækja-
brögðum yðar?
Jack svaraði engu.
— Það getur ekki verið Percy.
Ilann er alltof veikur til að fara f
ferðalög. Farðu og athugaðu
þetta.
—i Og hvað ætlar þú að gera á
meðan ég er f burtu? hvæsti Reg
og sýndi augljósa vantrú á hæfni
Whelocks sem skyttu.
— Eli getur tekið þinn sess.
Svona Lucille. Eftir hverju ertu
að bfða. Hérna, Eli, taktu þessa
byssu og beindu henni að gestum
okkar. Skjóttu ef eitthvert þeirra
reynir að hafa kúnstir f frammí.
An þess að Ifta um öxl gekk Reg
af stað.
Þegar Dan hafði verið frelsaður
voru þeim öll sund lokuð.
Lucille tók f snerilinn á geymsl-
unni. — I.æst.
— Það hlýtur að vera lykill
einhvers staðar. sagði Art
gremjulega.
— Reg er með lykil. En kannski
einhver ykkar...
Hún leit rannsakandi á þau
fjögur eins og hún byggist við að
l.vkillinn kæmi fljúgandi til
hennar.
Hún var ógætin. Helene hreyfði
sig svo snögglega að það var ekki
tfmi til að draga sig f hlé. Aður en
Lucille gat áttað sig á hættunnL,
var henni ýtt út f laugina. Byssan
flaug úr hendi hennar og sökk til
botns.
Vatnssúlan sem reis þegar hún
skall f vatninu hafði enn ekki
hnigið þegar Erin stökk út f og
synti f áttina að Art Whelock.
Eftir var Eli. Jack tók undir sig
stökk þangað sem litli maðurinn
stóð og beindi byssu sinni að
þeim, en virtist nú skelfdur og
ráðþrota vegna þessa skyndi-
áhlaups.
Honum var rekið roknahögg og
sfðan vissi hann ekki meira um
stund.
Erin hafði farið f áttina til
Whelocks. Hvar voru hin? EIi
skreiddist á fætur og reyndi að
átta sig. Jamie hélt Linn að baki
sér og Helene hafði komið sér
fyrir bak við súlu. I augnablikinu
virtust þau örugg.
Þá kvað allt f einu við skot.
Jack Seavering hafði hnigið nið-
ur. Og án þess að skeyta um hætt-
ina sleit I.inn sig lausa frá Jamie
og hljóp til hans.
— Linn! hrópaði hann og sá
hræðsluna á andliti Jacks þegar
honum var Ijóst hvað hún gerði.
Jamie stökk fram úr fylgsni
sfnu og stillti sér milli þeirra og
riffils Arts Wheloek.