Morgunblaðið - 19.03.1977, Qupperneq 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. MARZ 1977
Prestskosningar fara fram í tveimur sðknum i Hafnarfiröi á morgun: HafnarfjarAarsðkn og Viðistaðasókn.
Tveir sækja um þá fyrrnefndu, þau sr. Auður Eir Vilhjáimsdðttir og sr. Gunnþór Ingason.
Um Viðistaðasókn sækir sr. Sigurður H. Guðmundsson. Blaðið bað umsækjendur að svara þeirri spurningu
í örstuttu máli, sem varpað er fram í fyrirsögn — nefnilega:
Hvert erbrýnasta viðfangs-
efni kirkjunnar í dag ?
BRÝNASTA verkefni kirkj-
unnar er að taka þátt í lífi og
starfi okkar allra. Ná til ungra
og aldinna, sjúkra, einmana og
önnum kafinna. Við höfum ein-
hvern veginn gleymt því, að
kirkjan er félag. Kirkjan er lif-
andi félag manna og kvenna,
unglinga og barna, sem hafa
skírst, fermst og sumir gifst í
þessum söfnuði, — ekki bara áf
venju heldur til að helga Guði
æsku sina, heimili sitt, fjöl-
skyldu sína, líf sitt allt.
Þess vegna þurfum við að
hittast, allir sem vilja, og ráða
ráðum okkar. Ég veit það af
samtölum mínum við ýmsa
Hafnfírðinga, að það eru marg-
ir, sem hefðu áhuga á þvi að
ræða málin, leggja fram tillög-
ur, hlusta á aðra, velja úr hug-
myndum — og vinna að þeim.
Hvaða tillögur hefði ég fram
að færa í slíku rabbi? Vitanlega
tillögu um líflegan og skemmti-
legan sunnudagaskóla, sem
jafnframt yrði góður undirbún-
ingur undir ferminguna. Aðra
tillögu um æskulýðsfélag, sem
tæki við eftir fermingu og allt
upp að tvitugu. Æskulýðsfélag,
þar sem þeir elstu stjórnuðu
sjálfir með prestinn og fleiri
fullorðna sem öruggan bakhjall
og ráðgjafa. Starfið á nótum
æskunnar á að vera bæði ferskt
og iifandi. Það á að vera sam-
hliða íþróttastarfinu, skáta-
starfinu og öðrum skyldum
þáttum í lífi bæjarins — þátt-
um, sem eru okkur öllum nauð-
syn hver á sinn hátt.
Ég mæli með bibliulestrum
fyrir fullorðna, af þvi sjálf hef
ég fengið að taka þátt í mörgum
hópum, þar sem fólk hittist í
góðu næði til að kynnast Biblí-
Auður Eir Vilhjálmsdóttir
unni saman, tala um efnið og fá
sér kaffisopa. Það eru góðar
stundir, sem gefa mikið vegar-
nesti. Á vegum kirkjunnar eiga
að vera samtalsfundir um
margvísleg efni, fræðsla fyrir
unga foreldra, auk nauðsyn-
legra heimsókna til aldinna,
einmana og veikra.
í slíku rabbi mætti þátt-
takendur gjarnan ræða um
heppileg messuform samhliða
því messuformi, sem nú tíðkast.
Messuform mega vera fleiri.
Stundum getur guðþjónustan
verið með meiri tónlist, lífleg-
um söngvum og sálmum, með
upplestri eða stuttum ræðum
safnaðarfólksins, — eða þá með
hátíðlegri tónlist og upplestri
úr Ritningunni. Það er ekki síð-
ur brýnt að ræða möguleika á
kirkjustundum á öðrum tíma
en tíðkast, — hafa kvöldmess-
ur, síðdegismessur, jafnvel mið-
næturmessur — allt eftir því
sem við sjálf viljum og teljum
heppilegt.
Eitt af verkefnum kirkj-
unnar er að stuðla að því að
fjölskyldan í heild geti notið
samstarfs og samveru um orð
Guðs. Við gætum til dæmis átt
ómetanlega fjölskyldustundir í
sumarbúðum, líkt og i Kaldár-
seli, og notið þess að koma
saman ótrufluð af streitu at-
vinnu og heimilisstarfa.
Um leið og byrjað er að ræða
verkefni kirkjunnar og erindi
hennar til okkar, og hlutverk
hennar í bæjarfélaginu, vaknar
áhuginn. Við sjáum að kirkjan
er gömul og traust, en um leið
sí-ung í eldlegum áhuga. Hún
er athvarf okkar og hvatning —
hún er félag okkar og Drottins
okkar Jesú Krists.
Ég held að brýnasta verk-
efnið sé að hittast og ræða
málið — finna nýjar leiðir til að
boða fagnaðarerindið.
Auður Eir Vilhjálmsdóttir.
ÞAÐ MÁ hverjum manni ljóst
vera, að erfitt er að svara
spurningu Morgunblaðsins hér
að ofan í skjótri svipan eða með
fáum orðum. Eigi að síður skal
nokkurra ráða við leitað, innan
þeirra þröngu takmarka, sem
hér eru sett.
Mikilvægasta hlutverk kirkj-
unnar er að sjálfsögðu hið sama
nú og í árdaga kristni. Kirkjan
er til þess kölluð og send í
heiminn að boða trú á þann
guð, sem birtist mönnunum í
Jesú Kristi til þess að frelsa þá
til síns lífs og ríkis. Þessi
grundvallarþáttur er óhaggað-
ur öld af öld. Öðru máli gegnir
um hitt, hversu haga skuli
boðuninni á hverjum tíma. Þar
koma til álita síbreytilegar
kringumstæður, er ákvarðast af
stað og stundu.
Jesús Kristur er kærleikur-
inn holdi klæddur. Þar sem
unnið er í hans nafni, situr
miskunnsemin í fyrirrúmi. Orð
Guðs í Jesú Kristi er frelsandi
orð frá synd og dauða, mannúð
í verki, likn í nauðum, efling
alls hins bezta, sem einkennt
fær samfélag mennskra manna
um alla heimskringluna. í
smækkaðri mynd birtist þetta
orð í farsælu starfi sérhvers
kristins safnaðar i sveit og við
sjó.
Tæpast mun réttu máli hallað
til muna, þótt sagt sé, að efling
safnaðarstarfs sé því það verk-
efni kirkjunnar, sem ævinlega
hlýtur að teljast öðrum við-
fangsefnum brýnna. Þegar
þessu hlutverki lýstur niður í
samféJag í örum vexti, þétt-
býliskjarna, sem í sifellu á við
nýjum félagslegum vandamál-
um að sjá, verður köllun kirkj-
unnar einsærri en nokkru sinni
endranær: Hún fær þvi betur
boðað orð Guðs sem hún i
rikara mæli megnar að sameina
öll þau öfl, er vinna vilja að
jákvæðri þróun þeirra mála,
sem varða heill einstaklings og
bæjar- eða sveitarfélags. Þetta
markmið skal áréttað með því
að benda á þá staðreynd, að
„kirkjan" er ekki séreign fárra
embættismanna, er gegna til-
teknu hlutverki í þágu almenn-
GunnþórIngason
ings. Kirkjan er söfnuður allra
þeirra, sem höndlast hafa af
Jesú Kristi. Þeir þurfa sam-
einaðir að standa. Þannig geta
þeir mótað gildismat samfélags-
ins. Öll þau málefni þess, sem
standast gildismat trúarinnar,
eru sjálfkrafa nauðsynjamál
kirkjunnar.
Sú hefur lengi verið skoðun
mín, að hér á landi sé mikið
starf óunnið, er að því miði að
virkja hin sundurleitustu
félagasamtök og áhugamanna-
hópa í sameiginlegri þjónustu
við ofangreint markmið. Verk-
efnin eru mörg. Vandkvæði
unglinga eru ofarlega á baugi.
Víða er skarð fyrir skildi á vett-
vangi líknarmála ýmiss konar.
Hagsmunir aldraðra eru nær-
tækt viðfangsefni. Síðast en
ekki sízt ber að nefna nauðsyn
þess að efla mannbætandi sam-
skipti fólks í blóma aldurs. Öld-
in einkennist um margt af upp-
lausn og einsemd, kulda og til-
litsleysi. Úr slfku verður vart
betur bætt en með litríku
félagslífi á grunni trúar, er hef-
ur að leiðarljósi hið forn-
kveðna, að „huggun er manni
mönnum að“.
Hér verður ekki höfðað til
einstakra félagasamtaka öðrum
fremur. Mörgu hafa góðir menn
þegar fengið áorkað í hinu
unga íslenzka borgarsamfélagi.
En víða liggja þræðir á dreif.
Stórir hópar og smáir bíða
frumkvæðis þeirra, er kirkj-
unni þjóna. Æskilegt væri að
fela slíkum hópum sérstök
verkefni á vegum safnaðarins,
af þvi tagi, er að ofan greinir,
eða öðru áþekku.
Ekki verður ~við þetta mál
skilizt án þess að getið sé sál-
gæzlu þeirrar, er kirkjan um
aldir annaðist og enn fer með
eftir föngum. Fjölskyldan er
kjarni hvers samfélags. Söfnuði
kristinna manna ber að ganga
svo frá hnútum, að staðinn sé
vörður um allar þær fjölskyld-
ur, er flokkinn fylla. „Fagnið
með fagnendum og grátið með
grátendum." Enginn skyldi
þurfa að lenda á berangri sakir
skeytingarieysis eða vanhirðu
meðbræðra sinna. Áföll
einstaklinga eða fjölskyldna
skal söfnúðurinn allur bera, að
svo miklu leyti sem unnt er.
Mér verður í þessu tilliti sér-
lega hugsað til syrgjenda, er í
senn þarfnast mannlegrar
hlýju, trúarlegrar uppbygging-
ar og oft og einatt áþreifanlegr-
ar aðstoðar i tímabundnum
kröggum.
Með þessum hætti virðist mér
kirkjan markvisast rækja það
hlutverk sitt að boða orð Guðs í
Jesú Kristi, — Það orð, sem
frelsar fyrir mátt bænar og
trúar, — frelsar úr nauðum
þessa heims, — frelsar óg til
eilifs lifs sérhvert það barn,
sem borið er i þann hinn sama
heim. —
Gunnþór Ingason.
BRÝNASTA viðfangsefni
kirkjunnar í dag, er að minu
viti það sama og það hefur
alltaf verið, vitnisburður um
upprisinn Krist, sem frelsara
og Drottin. Þessi vitnisburður
er að sjálfsögðu ekki aðeins
talað orð, hann er ekki síður
samfélagsleg ábyrgð og starf.
Við skulum líka muna að
presturinn er ekki kirkjan,
kirkjan er söfnuðurinn, kirkjan
er fólkið, er söfnuðurinn mynd-
ar. Starf prestsins er annars
vegar þjónustustörf, sem hann
er menntaður og vígður til,
innan kirkjuhússins og utan,
hins vegar þátttaka f lifi
safnaðarins og verkefni, sem
þannig koma til.Mér hefur
alltaf fundizt að þau verkefni
væru brýnust, sem leysa þarf,
hvort sem það er barna og ungl-
ingastarf, erfiðleikar aldraðs
fólks eða vandamál miðaldra
fólks. Hitt er svo annað mál, að
þessi verkefni kunna að vera
mismunandi skemmtileg.
Málstaður kristninnar á
vissulega erfitt uppdráttar i
dag, en Kristur er ekki siður
nálægur nú og á þeim tímum,
sem velgengisár hafa verið
kölluð í sögu kristninnar.
Sigurður II. Guðmundsson.
Sigurður H. Guðmundsson