Morgunblaðið - 25.03.1977, Blaðsíða 22

22 MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. MARZ 1977
I minningu:
Georgs Guðrmmdssonar
Jónína M. Gunnars-
dóttir—Minningarorð
Við eigum ákaflega erfitt með
að ákvarða aldur þeirra Afriku-
manna, sem við hittum hér í
Eþíópíu. Mælikvarðinn að heiman
kemur að litlu gagni, fólk eldist
hér með öðrum hætti. Mörg konan
sem við höldum vera á efri árum,
reynist miðaldra, en margur karl-
inn er miklu eldri en við höldum.
Reyndar vita fæstir raunveruleg-
an aldur sinn. Það skiptir heldur
ekki meginmáli. Timinn er harla
afstætt hugtak, og það er nær að
njóta samvistanna við blessað
fólkið en grufla út í aldur þess.
Menn segja líka hér í álfu:
Hugsunin ákvarðar raunveru-
legan aldur einstaklingsins. Þessi
sannleikur var þó okkur ekki nvr.
Kynnin af Georg Guðmunds-
syni höfðu kennt okkur þessa
lexíu fyrir löngu. Við vissum auð-
vitað að hann var aldraður maður,
jafnvel orðinn langafi, en Georg
var alltaf jafngamall viðmælanda
sínum í hugsun.
En hann átti lika ríkan sjóð af
margvíslegri lífsreynslu sem
hann miðlaði viðmælendum
sínum af ómótstæðilegri glettni
eða djúpri samúð. Sjálfsvorkunn-
semi heyrðist aldrei af hans
munni, en þeim mun meir gerði
hann góðlátlegt grín af sjálfum
sér.
Við kynntumst Georg fyrst
fyrir um 15 árum. Hann kom þá
oft að Holti í Önundarfirði, sem
var hans heimabyggð, til Sigur-
veigar dóttur sinnar og séra
Lárusar. Við vorum þá í Súðavík
og lögðum gjarnan á Breiðadals-
heiði, þegar færð leyfði til vina-
móta. Það spillti ekki gleðinni, ef
Georg var þar staddur. Hann varð
viðstöðulaust afi Svövu dóttur
okkar eins og barnanna í Holti og
varð svo tengdur okkur það kom
af sjálfu, að þegar við fluttumst
austur í Hreppa að hann skaust til
okkar í helgarheimsóknir. Georg
kom ævinlega færandi hendi,
ekki aðeins með höfðinglegar og
einstaklega smekklega valdar
gjafir, heldur flutti hann með sér
gleðibrag og bjartsýni svo allt
virtist auðveldara í hans návist.
Georg var greindur maður og
vellesinn. Hann hafði það gjarnan
á takteinum sem hreif huga hans
og það var margt af ýmsu tagi.
Hann hafði næma réttlætiskennd,
sem var kveikjan til ákveðinna
pólitískra skoðana Georgs. Næm-
leiki hans fyrir því fagra og fin-
gerða var ekki beinlínis það sem
maður ímyndar sér að einkenni
gamla togarajaxla. En slíkur var
Georg. Hann lét ekki binda sig i
formúlur samfélagsins. Hann var
fagurkeri og erfiðismaður, heims-
borgari og alþýðumaður, sósíalisti
og bjargálnamaður, en fyrst og
fremst var hann einfaldlega
Georg, sem leit á allt sem lifði og
hrærðist með samúð og skilningi
og lýsti upp umhverfi sitt allt með
þessari dæmalausu kímnigáfu
sem mölbraut alla þessa veggi
sem kynslóðir, stéttir og stöður
byggja svo gjarnan í kringum sig.
Aðrir kunna betur að rekja lifs-
sögu Georgs. Við vitum reyndar
af frásögnum hans að hann var
löngum sjómaður oft i siglingum.
Siðustu árin var hann netagerðar-
maður. Hann varð snemma ekkju-
maður og minntist ævinlega konu
sinnar einstaklega fallega. Hann
naut mjög barna sinna, tengda- og
barnabarna og var þar áreiðan-
lega gagnkvæm hlýja.
Georg var trúlega sáttur við
lifið og hefur vafalaust gengið
glaður inn í fögnuð Herra síns nú
að leiðarlokum.
Við erum þakklát að hann varð
á vegi okkar, þakklát fyrir þá
innsýn sem hann veitti okkur í
ýmis svið lífsins.
Við hefðum sannarlega kosið að
fá hann í heimsókn hingað til
Blálands, hvar hann hefði kastað
ljósi kímnigáfu sinnar og lífs-
reynslu á ýmis tilvik hér, sem
hafa verið okkur til angurs og
ama, þannig að þau hefðu orðið
okkur skiljanleg og þess vegna
þolanleg.
Ævinlega mun Georg standa
okkur skýrt fyrir hugskotssjónum
með gletttnisblik í auga og bros á
vör þar var alltaf grunnt á
grallaranum. En þar sjáum við
fyrst og fremst mann sem engin
svik voru í.
Þar var góður maður, Guð
blessi minningu hans.
Rannveig og
Bernharður Guðmundsson.
F. 10.12. 1895.
D. 18.3. 1977.
Drottinn er minn hirðir, mig
mun ekkert bresta á grænum
grundum lætur hann mig hvilast
leiðir mig að vötnum þar sem ég
má næðis njóta.
Ut frá þessum orðum Daviðs-
sálms nr. 23 lagð síra Árilius
Níelsson þá er amma mín var
kistulögð síðast liðinn mánudag,
og sjaldan hafa orð verið sögð sem
betur eiga við nú er gömul og
þreytt kona leggur leið sína til
fundar við skapara sinn eftir erf-
iða sjúkdómslegu.
Amma mín, Jónína M. Gunnars-
dóttir eða Jónína amma eins og
hún hét í minni okkar barnabarna
hennar og fleiri barna, fæddist
hinn 10.12 1895 að Syðri-
Leikskálaá i Suður-
Þingeyjarsýslu. Amma missti
móður sína um 10 ára gömul og
fór hún þá í fóstur að Ljótsstöðum
i Laxárdal. Um æviatriði hennar
framan af veit ég ekki, en allir
vita hver kjör fátækt alþýðufólk
bjó við á þeim tímum.
Árið 1922 giftist hún afa minum
Sigurði Vigfússyni og átti með
honum 4 börn, þau eru:
Gunnar B. Sigurðsson,
framkvst. Norðurbrún 16, Vigfús
B. Sigurðsson, bifreiðast, Gnoðar-
vogi 40, Viggó M. Sigurðsson,
framkvst. Brávallag. 40, og Ás-
laug Sólveig Sigurðardóttir, en
hún er búsett í Bandaríkjunum.
Ekki báru þau afi minn og
amma gæfu til að búa saman og
slitu þau samvistum. Upp frá því
helgast lif ömmu þeim eina til-
gangi að koma upp sinum börnum
og án efa hafa mörg kvöldin og
næturnar farið í að staga í buxur
og stoppa sokka þá er hún kom
heim eftir vinnu dagsins.
En amma átti eftir að sjá árang-
ur erfiðis sins er börnin voru
komin til manns og hin stóri hóp-
ur barnabarna kom i heiminn og
aldrei leið ömmu betur en er hún
hafði sem flest af barnabörnum
sínum hjá sér og óþreytandi var
hún að gera þeim til hæfis og
benda þeim á réttar leiðir þessa
lifs og eru þessar línur ritaðar
sem örli-till þakklætisvottur fyrir
alla þá fórnfýsi sem hún sýndi
mér og öðrum barnabörnum og
barnabarnabörnum sínum bæði
hér heima og úti i Bandaríkjun-
um.
Hvíli hún í friði.
Sonarsonur.
Móðir okkar
KRISTÍN JÓSEFSDÓTTIR
frá Súgandafirði
andaðist i Fjórðungssjúkrahúsinu ísafirði. miðvikudaginn 23. marz
Guðný Guðnadóttir Ingólfur Guðnason
Samúel Guðnason Guðni E. Guðnason
Eiginkona min
HALLDÓRA JÓNSDÓTTIR,
Máitahllð 14,
andaðist í Landspítalanum 23 marz.
Fyrir hönd aðstandenda
Ingvar Magnússon.
Útför föður okkar
GUÐMUNDAR V. ELÍASSONAR,
vélstjóra,
fer fram frá Dómkirkjunní I Hafnarfirði laugardagmn 26 marz kl 1 1
f.h.
Börn hins látna.
Jóhanna Stefánsdóttir
frá Raufarhöfn Mrnning
Fædd 19. des 1891.
Dáin 14. mars 1977.
Loks ert þú liðinn,
land er nú tekið,
höfninni náð bak við hvelsins flóð.
— Höggvið er rjóður,
hnfgin er til jarðar
sú eik, sem lengst og styrkast stóð.
Einar Benediktsson.
Jóhanna Stefánsdóttir andaðist
í Borgarspítalanum 14. þ.m. og
var hún jarðsett föstud. 18. þ.m.
Hún fæddist í Skinnalóni á Mel-
rakkasléttu 19. des. 1891, eitt af
ellefu börnum hjónanna
Kristínar Jónsdóttur og Stefáns
Jónssonar, sem þar bjuggu. Hún
er sú síðasta, sem fellur i valinn
úr þeim stóra og mannvænlega
systkinahópi. Ég minnist með
þakklæti allra hinna systkinanna
frá Skinnalóni, sem áður hafa
gengið á vit feðra sinna. Þau voru
af styrkum ættstofni, alþýðufólk,
sem gætt var miklu þolgæði,
sterkbyggð, hlý og glaðvær í við-
móti.
Jóhanna dvaldist í foreldra-
húsum, þar til hún giftist önundi
Magnússyni frá Borgum í Þistil-
firði 6. apríl 1926. Hann var þá
ekkjumaður og átti fimm börn á
unglingsaldri.
Þau settu saman bú á Raufar-
höfn og bjuggu þar ætíð síóan.
Ári síðar 6. apríl 1927 eignuðust
þau son, Björn, nú tryggingaryfir-
lækni í Reykjavík. Óhætt er að
segja, að i hjónabandi Jóhönnu og
Önundar hafi ríkt gagnkvæm
virðing og vinátta. Jóhanna missti
mann sinn 2. sept. 1945. Eftir lát
Önundar héldu þau heimili á
Raufarhöfn, Jóhanna og Björn,
sonur hennar. í æsku átti Björn
sér lífsdraum. Með mikilli vinnu
og með góðri aðstoð móður hans
varð sá lífsdraumur að veruleika.
Síðar bjó Jóhanna i skjóli sonar
sins og hans góðu eiginkonu, Sig-
riðar Sigurjónsdóttur, að Brekku-
gerði 9, hér í borg. Það var mikil
ánægja að sjá hversu fallegt sam-
band var á milli þeirra Jóhönnu
og Sigríðar. Hjá þeim rikti gagn-
kvæmt trúnaðartraust, sem aldrei
bar skugga á. Ég dáist að, hvernig
Sigríði og Birni tókst að lofa
Jóhönnu ætíð að vera hún sjálf.
Hún hafði sín skyldustörf á
+ Útför SIGURLAUGAR BENEDIKTSDÓTTUR GarSi. Mosfellssveit fer fram frá Lágafellskirkju laugardaginn 26 mars kl 14. Magnús SigurBsson og aðstandendur. + Þökkum innilega auðsýnda samúð við fráfall eiginmanns mlns, föður og stjúpföður SIGURÐAR KRISTJÁNSSONAR frá Siglufirði. Þórarna Erlendsdóttir, Þráinn Sigurðsson, Halldóra Thorlacius. Sigurjóna Sigurðardóttir, Steinunn Thorlacius. Vilhjálmur Sigurðsson, Edda Thorlacius.

t Hjartanlega þökkum við öllum þeim, er sýndu okkur samúð og + Útför móður okkar, stjúpmóður og tengdamóður
vinarhug við andlát og jarðarför eiginmanns mlns, föður okkar. ÞÓRUNNAR GUNNARSDÓTTUR
tengdaföður. fósturföður og afa. frá Eyrarbakka, Njálsgötu 43
GUÐMUNDAR KRISTJÁNSSONAR, fer fram frá Bústaðakirkju laugardaginn 26. marz kl. 1 0 30
SyðraHól Jarðsett verður á Eyrarbakka kl. 1 3.30 sama dag.
Vestur-Eyjafjöllum, Guðrlður Jónsdóttir Halldór Jónsson
Katrln Auðunsdóttir, Ellas Jónsson Guðrún Einarsdóttir
Auðbjörg Guðmundsdóttir, Helga Eirlksdóttir
Guðrún Guðmundsdóttir, Jónas Pétursson, Gunnar Jónsson Sigrún Hjartardóttir
Hrefna Magnúsdóttir, Jón Ágústsson. Guðrún Jónsdóttir Einar Saemundsson
og barnabörn. Jón Jónsson Hólmfrfður Einarsdóttir.
heimilinu. Þau störf innti hún af
hendi af samviskusemi fram á síð-
asta dag. Barnabörnin sá hún
dafna og þroskast. Gleðistundir
þeirra með ömmu voru ófáar.
Hún naut þeirra allra, jafnt þess
elsta sem þess yngsta. Ég veit að
sökum þessa verður söknuður
þeirra mikill. En verum þess
minnug, að hún hafði lokið langri
vegferð og hún var ekki vön að
kveina né vila. Því ber að þakka,
að hún skyldi kvödd burt úr þess-
um heimi svo hljóðlátt, og henni
varð að ósk sinni að fá að hverfa
af sjónarsviðinu, áður en hún yrði
öðrum byrði.
í bernsku- og æskuminningum
mínum norðan frá Raufarhöfn
voru það mínir sólskinsdagar,
þegar ég fékk að vera stund og
stund hjá Jóu móðursystur minni.
Þegar ég var lítil stelpa, gaf hún
mér hlutdeild i lífi sínu. Síðar
eftir að ég eignaðist mina eigin
fjölskyldu hélst þessi notalega
hlutdeild áfram. Alla tíð átti ég
vináttu hennar, góóvild og ástúð.
Fyrir allt þetta hlýtur hún nú, að
leiðarlokum, mína innilegustu
þökk.
Jóhanna var sérlega barngóð,
þess vegna hændust krakkar að
henni. Þar réð hið glaða sinni og
eðlislæga rólyndi og síðast en
ekki sist þolinmæðin. Hún gerði
ekki veður út af smámunum,
reyndi að breiða yfir það sem
afvega kunni að fara. Einu sinni
kom ég i Brekkugerði. Það hafði
verið fjör og ærsl í yngsta barna-
barninu og því hafði orðið eitt-
hvað á. Einhver andvarpaði: „Ó,
Framhald á bls. 21