Morgunblaðið - 22.05.1977, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. MAÍ 1977
MORöJIv-n^í
rafr/Nu ■, '

Já, — en hvað heldurðu að ég
verði að borga úti f bæ fyrir
álfka stórt herbergi?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Sennilega hafa aldrei verið jafn
góð verðlaun i boði fyrir sigur í
sveitakeppni og Lancia bifreiða-
fyrirtækið bauð þeim, sem sigr-
uðu sveit atvinnumanna, sem það
hafði í þjónustu sinni. Fjórar
Lancia bifreiðir voru í boði, en
aðeins sterkar sveitir fengu að
reyna sig gegn atvinnumönnun-
um, sem allir skipuðu ítalska
landsliðið. Þetta var mikil auglýs-
ingaherferð og sagt var, að þeir
notuðu sviningar sem minnst.
Heldur notuðu þeir fínni vinn-
ingsleiðir — skvísa’og þvinganir.
Og sjálfsagt hefur einn þeirra,
suður i spilinu hér að neðan, séð
möguleika til þessa þegar hann
bjargaði fjögurra bíla tapi með
þvi að vinna sitt spil. Austur var
gjafari, norður og suður á hættu.
Norður
Hvað sagði pípulagningarmeistarinn þegar þú
komst með þínar ráðleggingar?
Tannréttingar
og kartöflur
„Heiðraði Velvakandi.
Mætti ég leggja orð i belg varð-
andi endurgreiðslu fyrir tannrétt-
ingar hjá sjúkrasamlögum?
Ég furðaði mig á grein frá
„könu í Garðabæ“ sl. föstudag,
þar sem hún segir að sjúkrasam-
lagið endurgreiði kostnað við
tannréttingar. Því miður verð ég
að taka undir það sem Asta
Bjarnadóttir skrifar Velvakanda
10. maí. Þegar við þurftum á tann-
réttingasérfræðingi að halda fyrir
njóta endurgreiðslu, og mega þeir
sannarlega vera þakklátir fyrir,
þvi þetta er dýrt spaug.
Og úr því ég er farin að skrifa
þér, Velvakandi góður, má ég til
með að minnast á grein þar sem
rætt var um að flytja inn kartöfl-
ur frá Kanaríeyjum.
Ég held ekki að nauðsynlegt sé
að ieita svo langt til fanga. Við
getum áreiðanlega fengið betri
kartöflur en þær, sem hér eru til
eitt barna okkar fyrir nokkrum
árum, kom í ljós að tveir slikir
sérfræðingar voru í Reykjavik.
Hjá öðrum þeirra var ekki einu
sinni hægt að panta tima, en hjá
hinum fengum við áheyrn eftir
tæpt ár.
Þegar við gerðum tilraun til að
fá kostnaðinn endurgreiddan, en
þá var sonur okkar ennþá i barna-
skóla, var okkur tilkynnt að
sjúkrasamlagið endurgreiddi
ekki slíkan kostnað. Það er vissu-
lega óskiljanlegt ef Akureyringar
sölu, hvar sem er I Evrópu. Þar
eru alls staðar góðar kartöflur á
boðstólum, og það er satt að segja
óskiljanlegt hvernig innflutnings-
aðilum hér tekst æ ofan i æ að
finna jafnlélega vöru og raun ber
vitni og við hérna erum „trakter-
uð“ á. (Þó er skylt að taka fram,
að oft höfum við fengið verri kart-
öflur en þær sem eru á boðstólum
um þessar mundir). Yfirleitt litur
maður með kvíða til þess tíma er
islensku kartöflurnar seljast upp
á ári hverju. — Nei, það er
S. G 10972
II. 10985
T. 9
L. KG4
Vestur
S. 4
H. K43
T. KDG1087
L. 832
Austur
S. 853
H. IX*743
T. 43
L. D9765
Suður
S. ÁKD6
II. Á62
T. Á652
L. Á10
ítalirnir spila flókið sagnkerfi
og sagnir þeirra urðu margar.
Suður opnaði á tveim gröndum og
varð um síðir sagnhafi i sex spöð-
um. Vestur, sem doblað hafði
þriggja tíglasögn suðurs, spilaði
út tigulkóng. Tekið með ás og
tígull trompaður. Síðan hjartaátta
en austur og suður létu lágt og
vestur fékk á kóng. Hann spilaði
aftur tígli, sem trompaður var
hátt í blindum.
Suður hafði nú undirbúið kast-
þröngina gegn austri. Heim á
tromp, siðasti tíguliinn trompað-
ur og austur á ekki afköst taki
suður þá trompslagina. En þetta
var að spila gegn líkunum og of
mikið var í húfi.
Hann spilaði því laufi, svinaði
tíunni og vann því spilið á ósköp
eðlilegan hátt.
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
Framhaldssaga eftir Bernt
Vestre.
Jóhanna Kristjónsdóttir
20
þessi ár, hvæsti Peter. — Þú ert
að spila einhvern byltingar-
sinna en enginn myndi verða
hræddari en þú ef eitthvað yrði
nú úr byltingunni. Þá held ég
þú myndír aldeilis taka til fót-
anna. En fyrst myndirðu revna
að forða hlutabréfunum
þfnum.
Kessel herpti saman var-
irnar.
— Já, hélstu að ég vissi ekki
um eignirnar þfnar, hélt Peter
áfram. — Ég veit að eins og
hver annar smáborgari ávaxt-
arðu peningana þfna f verð-
bréfum og hlutabréfum. Þú ert
viðbjóðslegur. Sjálfsagt áttu
hlutabréf f fyrírtækjum sem
troða á þróunarlöndunum.
— Ert þú að snuðra f
skjölum hjá mér? hrópaði
Kessel.
— Þú átt hlutabréf f þeim
hinum sömu fyrirtækjum og þú
ert að svffirða f greinunum
þinum. Þú nefnir þau kannski
ekki alltaf með nafni, en þú
belgir þig alltaf yfir auð-
valdinu, einstaklingsframtak-
inu og atvinnurekendunum. Þú
hefur alltaf verið nirfili til orðs
og æðis.
— Ert þú að snuðra f plögg-
unum mínum? endurtók
Kessel.
— Hefurðu ekki annað að
segja en það? Það skiptir vfst
ekki höfuðmáli hvernig ég veit
um það. Það sem ræður úrslit-
um er hvernig þú hefur hugsað
þér að verja sjálfan þig.
— Kithöfundur vinnur sér
ekki inn nein ósköp af pening-
um Peter. Hann verður að
tryggjalíig ef hann fær eitthvað
urlitið umfram daglegar þarfir.
Hann gæti orðið veikur og
óvinnufær. Hvort sem ég á smá-
innstæðu í banka eða hluta-
bréfum, skiptir ekki neinu
máli. Þú hefur sjálfur notið
þess að ég hef fjármálavit.
— Já, hljómar þetta ekki
fagurlega, sagði Peter. En hann
var rólegri en áður
— Ætiarðu að segja fleira?
— . r. nei, það þýðir ekkert.
Þú snýrð þig út úr þvf á einn
eða annan máta. Þú ert háll
sem áll. Hvað varð annars að
friðarhugsjóninni þinni? Þvf
að þú ert kominn á kaf f stjórn-
málastörf, sé ég. Þú hefur
náttúrulega verið að skrafa um
nýja flokkinn við Gornelius
Pande. En þú skalt nú gæta þín
obbolftið á honum. Hann ætti
það kannski til að snúa á þig.
Hvað hefurðu frétt margt af
honum?
— Ég veit ekki hvaða róg þú
ert að fara með, sagði Kessel
kuldalega.
Peter roðnaði.
— Kannski ég sé að fteipra.
En þetta er enginn rógur og
ætli þú vitir það ekki.
— Ég á von á gesti innan
tfðar, Peter. Geturðu ekki far-
ið?
— Ég fer þegar mér þóknast.
— Ég býst svo sem við þvf.
Þú veizt ég hef ekki afl til að
kasta þér á dyr. Innst inni veit
ég þig langar til að ég reyni
það. Þá gefst þér tækifæri til að
beita kröftunum. Það er of-
beldishneigð f þér, drengur. Þú
bfður bara eftir ögrun því að i
eðli þfnu ertu huglaus. Og þessi
eiginieiki er ekki frá mér.
Peter fann allt í einu ólýsan-
lega þreytu gagntaka sig. Þá
var sem sagt allt við það sama
aftur. H:nn furðaði sig á þvf að
hann skyldi koma hingað þar
sem það gerðist alltaf eitt og
hið sama. Hann ætti að vita
það.
— Það er ekki ofbeldi f mér,
sagði hann lágt. — Ég gæti
aldrei lagt hendur á þig, né
nokkra manneskju. En ég er
örvæntingarfullur. Ert þú það
aldrei?
Faðirinn svaraði ekki.
— Ertu aldrei á báðum átt-
um. Finnurðu aldrei titringinn
inni f þér?
Énn virti faðir hans hann
ekki svars.
— Nei, nei. Þó ekki væri,
sagði Peter.
Andlit föðurins var ögn blfð-
ara. P)n þó vottaði einnig fyrir
fyrirlítningu f svip hans.