Morgunblaðið - 14.08.1977, Qupperneq 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 14. AGUST 1977
KAfhnú u
(ö (jr^_
GRANI göslari
hana fyrir mig fram yfir
helgina, en þá er mann-
inum mínum hoðið í
sextugsafmæli?
Þetta kalla ég óheiðarlega samkeppni!
Endurskoóa þarf
g j aldey risreglur
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
ÖLL HÖFUM vid lent í því, að
andstæðingur spilar spili, sem
ástæða er til að halda að sé, eða
við vitum, að er einspil. Þá ætlar
hann að trompa næst þegar félagi
hans kemst að og spilar litnum til
baka. Oft er ekki til mötleikur
gegn þessu og þá hafa þeir bara
fundið vörnina sem dugði. En
stundum er hægt að beita skæra-
bragðinu svonefnda, sem byggist
á því að klippa á samgönguleiðir
andstæðinganna.
Gjafari vestur, allir á hættu.
Norður
S. 94
H. D1087
T. KD
L. AG1086
Vestur
S. KD103
H. 3
T. 9543
L. 9754
Austur
S. ÁG862
H. Á42
T. G872
L. 2
p! e „
COPINMCM 7*/£3
C05PER.
Allt er það eins. Þegar ég loksins sé autt bílastæði
erum við orðin bezínlaus og komumst ekki í stæðið!
„Ég held að það sé fyrir
löngu kominn tími til að við fáum
hinar merku gjaldeyrisreglur
okkar endurskoðaðar. Eins og
sést af blöðum er um fátt meira
ritað en reglur sem í gildi eru
varðandi gjaldeyri til ferðalaga
t.d., ekki sízt ef það er haft i huga
að oft spretta upp einhvers konar
svikamál, sem tengd eru þessum
gjaldeyrisreglum og þá teka
margir penna i hönd og fjalla um
hve ófullnægjandi þessar reglur
eru.
Vissulega má ýmislegt að þeim
finna, menn eru hvað heitastir út
i þær reglur er snerta hinn al-
menna ferðamann, þ.e. að hann
skuli aðeins fá ákveðinn skammt
af þessum erlendu aurum, þegar
hann hyggur á ferðalög til út-
landa og síðan aðeins hálfan eða
kannski % af þessum skammti ef
hann ætlar að veita sér þann mun-
að að fra úr alndi í annað sinn á
sama árinu. Það væri án efa fróð-
legt að fá einhvern til að reikna
það út hversu mikið af gjaldeyri
færi í ferðalög erlendis, ef gert er
ráð fyrir að þeir, sem fara til
útlanda tvisvar á ári, fengju full-
an skammt í annað sinn. Ætli
þetta séu einhverjar ógurlegar
upphæðir, sem myndu stefna
gjaldeyrisforða okkar í meiru
hættu en nú er? Ég held varla, en
ég held hins vegar að ef reglur
um ferðamannagjaldeyri yrðu
rýmkaðar myndu mun fleiri skila
sinum afgangsgjaldeyri, þegar
heim kemur, því ég er viss um að
mjög margir, sem til útlanda fara,
eiga afgang þegar heim kemur,
sem hvergi má vitnast um, því það
mun vera ólöglegt að eiga gjald-
eyri heima.
Það að sifellt er verið að tala
um einhver skipa- og jafnvel flug-
vélakaup og ég get ekki betur séð
en að þær upphæðir séu margfalt
hærri en þessi nánös, sem ferða-
maðurinn fær jafnvel þó að lagt
sé saman það sem mjög margir
ferðamenn fá. Er ekki gjaldeyri
líka eytt í alls kyns skipaviðgerðir
og viðhald flugvéla erlendis sem
betur væri gert hérna heima og
spara með því ómældan gjald-
eyri?
Fleira mætti sjálfsagt finna að
þessum reglum og gera það á
vísindalegri hátt en hér er gert,
en bezt er að fara að hætta þess-
um skrifum. En ég vil itreka þá
ósk mina að sérfræðingar á þessu
sviði, ferðaskrifstofumenn og aðr-
ir haldi áfram að ræða þessi mál
og koma með tillögur um breytta
skipan gjaldeyrismála, ef mögu-
legt er. Af öllum þessum umræð-
um um gjaldeyrinn hefur manni
a.m.k. skilizt að einhverju þyrfti
að breyta, en ekki vita allir eins
Suður
S. 75
H. KG965
T. Á106
L. KD3
Suður varð sagnhafi í fjórum
hjörtum eftir að norður hafði
opnað á einu laufi, austur sagt
spaða og vestur stutt hann.
Vestur spilaði út spaðakóng,
sem austur tók með ásnum og
skipti í lauftvist.
Af þessu var sterk einspils-lykt.
Greinilegt var hvað austur ætlaði
sér. Átti auðvitað hjartaásinn og
ætiaði að koma vestri inn á spaða
og fá síðan sjálfur að trompa lauf.
Og tveir gjafaslagir á hvorn hálit-
anna var einum og mikið.
En suður sá, að hugsanlegur
mótieikur gegn þessu var að beita
skærabragðinu. Til þess þurfti
austur að eiga tígulgosa.
Hann tók þvi lauftvistinn með
kóngnum, spilaði tigulsexu á
drottninguna en tók tígulkónginn
með ásnum. Siðan spilaði suður
tígultiu og lét spaða frá blindum
þegar vestur lét lágt. Austur
mátti nú fá á tígulgosann því sam-
gönguleiðin milli handa varnar-
spilaranna var rofin eftir að spað-
inn var farinn úr blindum. Og
vörnin fékk aðeins þrjá slagi þar
sem austur fékk ekki að trompa
lauf.
RETTU MER HOND ÞINA
16
ætlar að reyna að leggja fram
tvö þúsund pund. Nú höfum við
hugsað okkur að hafa svolitla
athöfn f ráðhússalnum. En það
verður erfitt að fást við það,
sem lýtur að tónlistinni. Nú
vildi ég... já, það var einhver,
sem minntist á, að herra
Mullah ættí óvenjugóðan og
stóran grammófón, og þér eigið
víst ágætt safn af Beethoven-
hljómplötum. Satt að segja vor-
um við að hugsa um að kanna,
hvort við gætum fengið að
heyra þær við athöfnina.
— Þér viljið með öðrum orð-
um fá lánaðan hjá mér
grammófón og plötur?
Hillhury sló með fingurgóm-
unum á stóiarmana og strelttist
við að vera vingjarnlegur.
— Jahá, einmitt. En að sjálf-
sögðu ætluðum við að biðja
herra Mullah að vera svo vin-
samlegan að koma til þess að
sjá um grammófóninn og ef til
vill að segja nokkur orð til
skýringar á tónlistinnl. Já, það
var einmitt þetta, sem vakti
fyrir mér. Við þorum ekki að
taka þetta að okkur sjálfir.
Mullah sat hreyfingarlaus.
Hann hallaði höfðinu aftur á
bak og lygndi aftur augunum.
— En er það ekki I rauninni
brot á lögunum, að ég láti sjá
mig f ráðhússalnum?
— O, jú það er nú rétL En
okkur ætti að vera óhætt að
breyta út af reglunni svona
einu sinni. Það er ef til vill
heldur óvenjulegt, en hér cr
um það að ræða að hjálpa fólki,
sem er f nauðum statt, svo við
megum ekki vera of ... við
verðum að reyna allar leiðir,
ha, ha ...
Mullah svaraði snöggt og með
samanbitnar varir: — Með öðr-
um orðum: Núna er ég svo sem
nógu góður, af þvf að þið þurfíð
að aura saman til hjálparstarfs-
ins. Þið neyðizt til að vinna með
óæðri kynþáttum vegna hins
góða málefnis.
Borgarst jórinn bölvaði f
Itljóði. Ég mátti vita, að svona
mundi fara, hugsaði hann. Hér
sit ég og verð að hlusta á frýju-
orð burðarkarls. Állt er þetta
þvermóðskunni I Edith að
kenna! Ég hefði aldrei átt að
láta hafa mig út f þetta.
Það var með naumindum, að
honum tókst að stilla sig. Sfðan
sagði hann hátt og myndug-
lega: — Ég á aðeins við, að öll
önnur sjónarmið verða að
vfkja, þegar um er að ræða svo
mikilsvert málefni. Við verðum
að hjáipa ættíngjum verka-
mannanna, sem fórust f námu-
slysinu.
Ahmed sat kyrr um stund. —
Gott og vel, sagði hann að lok-
um. — Ég skal koma. Hvenær
viljið þið, að ég koml? XXX
Athöfnin átti að fara að hefj-
ast. Ahmed lyfti grammófónin-
um upp úr kassanum aftan á
hflnum og fór með hann inn f
fordyri ráðhússins. Ibrahim
bróðir hans hjálpaði honum.
Þeir báru grammófóninn inn.
Annar Indverji, frændi
Ahmeds, hélt á hljómplöt-
unum. Borgarst jórinn mætti
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
þeim I dyrunum. Hann var vin-
gjarnlegur, en það var greini-
lega uppgerð. Þeir gengu allir
fjórir fram að pallinum og tóku
að koma grammófóninum fyrir.
Salurinn var þegar fullsetinn
prúðbúnum, hvftum horgurum.
Þegar allt var tilbúið. leit
Ahmed f kringum sig og gáði að
stólum. Hann sneri sér að
borgarstjóranum og spurði:
— Eru til þrfr stólar handa
okkur?
— Þrír stólar? Er nauðsyn-
legt, að hinir tveir vinír herra
Mullah verði hér kyrrir?
— Neir, nauðsynlegt er það
ekki, en mig langaði til þess, að
þeír fengju að hlusta á hljóm-
leikana.
Borgarstjórinn rétti úr sér.
Hann vildi ekki þola fleiri
móðganir. Ilann hafði sannar-
lega liðið nóg fyrir þetta
heimskulega uppátæki.
— Nei, Mullah minn góður,
sagði hann með virðuleika, —
það nægir fullkomlega, að þér
verðíð hér áfram. Hinir hafa
þegar fórnað sér nóg fyrir þetta