Morgunblaðið - 14.10.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. OKTÓBER 1977

RAFÍ7NÖ
U j
O-ÍI ’/t
GRANI göslari
Kunniní'i minn bart mÍR art
solja hana!
Viö höfum örugíílefía fíleymt
einhverju, viö höfum aldrei
fyrr sloppið við að borKa fyrir
y f irvifít!
Ek bað hahn að hreinsa til í hílskúrnum!
Hundur ræðst á barn
eða barn á hund
Þankar þeir, sem fara hér á
eftir, eru frá Guðrúnu nokkurri,
sem er í dreifbýlinu, og ræðir hún
um uppeldi dýra og barna og
tekur nokkur dæmi um hversu
vandmeðfarið slíkt uppeldi er:
„Krakkagrey, sem fara á mis
við snertingu við önnur dýr en
manninn, verða annað hvort
ofsahrædd er þau fyrst sjá loðna
ferfætlinga eða þau langar til að
faðma þá og knúsa og vaða því i
þá er þau hafa tækifæri til.
Sveitabörnum dettur ekki i hug
að atast i annarra manna dýrum
frekar en við setjumst inn i stofu
hjá ókunnugum manni og
kveikjum á sjónvarpinu hans.
hann var frjáls i sveitinni. Hann
hafði komið auga á það ágæta dýr
sem heitir mu-mu í myndabókum
þéttbýlisbarna og séð út um
bilglugga. (Það heitir belja i
sveitum og kýr í orða- og
málfræðibókum.) Hann hljóp
beint til mu-mu til að maðma
hana. Þegar hann lokst komst alla
leið var hún nokkru stærri en
hann hefði gert sér grein fyrir og
var allt i einu staddur undir
henni. Hann lét sér þá nægja að
faðma annan framfótinn. Þar sem
kýr eru róleg og þægileg dýr að
eðlisfari lét kusa sér ekki bregða,
en þefaði forvitnislega af
árásaraðilanum og hélt svo áfram
að kroppa.
0 Sko mu-mu •
Ég sá einu sinni smástrák úr
Reykjavík hlaupa út á tún er
0 Sko voffa
En gamanið kárnar þegar
börn af hundabannsvæðum
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Smáspilin segja ofl sína sögu. I
spili dagsins gat sagnhafi sagt
hálfa sögu tneð því einu að láta
óþarflega hátt spil í fyrsta slag og
gert þannig vörninni erfiðara fvr-
ir. En í reynd skipti þetta þó ekki
máli.
Gjafari suður, allir á hættu.
Norður
S. 752
H. Á3
T. H
I, . AK 1)9843
Vestur Austur
S. Á93 S. KG64
H. K85 H. DG976
T. AG104 T. K6
L 752 Su,)ur L. G6
S. D108
H.1042
T. D97532
L. 10
Eftir að vestur opnaði á einurn
tígli stökk norður í þrjú lauf. Síð-
an varð austur sagnhafi í fjórum
hjörtum og suður spilaði eðlilega
út lauftíu. Norðurtók á drottning-
una en austur lét sexið. Norður
spilaði áfram laufunum og austur
Irompaði það þriðja meíígosa. Til
að geta spilað hjartanu að drottn-
ingunni og um leið undirbúið
kastþröng gegn suðri spilaöi aust-
ur tigulsexi og blindur fékk slag-
inn á gosann. Lágt hjarta á drottn-
inguna og sídan svínaði austur
hjartaáttu. Norður reyndi enn að
búa til trompslag hjá félaga sín-
um með því aö halda áfram með
laufið en allt kom f.vrir ekki.
Austur og suður trompuðu en
kóngurinn sá um þann slaginn.
Og um síðir lenti suður í vandræð-
um með afköst þegar austur fór
heim á tígulkóng og tók siðasta
trompslaginn. Tiu slagir.
Ekkert var hægt að gera gegn
þessari glæsilegu spilaaðferð
austurs. En þó gerðu báðir aðilar
villur í upphafi. Þegar austur lét
laufsexid gat norður í raun og
veru taiið fjóra varnarslagi. Hann
vissi, að austur átti laufgosann
eftir og sá því tvo slagi þar,
hjartaásinn og sjálfur gat hann
trompað tigul. Allt sem gera
þurfti var því að spila tigli og taka
á hjartaás við fyrsta tækifærí.
Láta suður síðan trompa lauf og
hann spilar auðvitað tígli til baka.
En austur gat gert vörninni
erfiðara fyrir meö því að láta lauf-
gosann i fyrsta slag. Þá gat suður
átt sexið og meiri óvissa í vörn-
inni er alltaf sagnhafa í hag.
RETTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
68
tveir lágu endilangir í grasinu
með saltbaukana undir
höföinu. Loftið var milt og gott.
Langt í fjarska barði einhver
töfrabumburnar á einhverri
fórnarhátfð. t hinni afrfsku
iiótt mátti heyra Ijöllin endur-
varpa bumbuslættinum.
Honum var svarað frá búgarði í
grenndinni. Hópur gamma
gáfu frá sér óþægilegt garg i
sfðasta sinn, áður en hann
settist í trjáþvrpingu. Svo
lagðist óheillakyrrð yfir
daiinn. Ekkert rauf hana nema
eitt g eitt trumbumerki á
stangli. Sjakali skokkaði alla
leið upp að hestunum, en hvarf
eins og elding, þegar hann sá
mennina tvo í grasinu.
Erik varð gagntekinn ógeð-
felldri hugsun. — Fredrik, eru
ekki tii slöngur, sem eru á
ferðinni á nóttunni? Hann
hvfslaði orðin, eins og hann
væri hræddur um, að hann
ónáðaði einhvern.
— Jú, auövitað eru slfkar
slöngur til, svaraði Örn kæru-
leysislega og óþægiiega hátt. —
Næturnaðran gildvaxið
kvikindi. Og eitrað. Svo er það
umuzingandiu. Hún skríður
inn í kofana og leggst hjá
negrunum á svefnmottuna til
þess að ylja sér ögn, meðan hún
lúrir. Og þær eru fleiri.
— A morgun fer ég til
Durhan, hugsaði Erik. Hér tef
ég ekki deginum lengur.
En svo náði svefninn yfir-
höndinni, og augun lokuðust.
— He.vrðu, varðandi það, sem
við vorum að ræða um fyrir
stundarkorni ... byrjaði Örn.
— Þiign maður, tautaði Erik.
— Eg er farinn mað sofa.
Andartaki sfðar hraut hann,
og hakan lá niðri á bringu.
Örn iá lengi vakandi og
horfði upp í stjörnuhimfninn.
Tugarnar voru enn stríðþandar
en honum fannst allt f einu, að
hugsun og vilji mýktust. Hinn
venjulegi svipur orku og ein-
beitni féll af honum eins og
grfma. Þreytusvipur og
heiskjudrættir færðust yfir
andlit hans.
Á landainærunum
Anna og Ahmed voru sofandi
f lágum, breiðum rekkjum f
svéTnherbergi Mullah. Morgun-
sólin fór að gægjast í gegnum
gluggatjöldin og bregða á leik í
litríku teppi á veggnum mitt á
milli giugganna. Indverskur
raja á fíl sat í hnipri og horfði
með óhagganlegri ró niöur á
grimmt tfgrisdýr með spjót í
hryggnum, umlukt aragrúa af
veiöimönnum. sem voru búnir
hinum furðulegustu vopnum.
Smám saman náðu sólargeisl-
arnír neðar og vörpuðu Ijóma á
boróplötu úr tekki, en fjórar
útskornar fílstennur héldu
henni uppi. í rökkrinu úti i
horni hékk yfirgefiö, einfalt
málverk af Svisslendingi f
þjóðhúningi, en hann hafði
stillt sér upp við læk í Alpa-
fjöllunt. A góifinu fvrir neðan
var dýrt, persneskt teppi í
djúprauðum og bláum litum.
Það var eins og teppið hæddist
að ódýru og lélegu málverkinu.
Önnu var að dreyma. Ska‘r
sólin speglaðist í hvítum hlíð-
um Matterhorns. Það marraði
mjúklega f snjónum undir skfð-
unum, þegar hún rann upp og
niður hverja hæðina af ann-
arri. Hærra uppi í hrekkunni
kom löng röð æskumanna á
skíðum. Allir horfðu á hana, og
þeir veifuðu vingjarnlega til
hennar. Hún þekkti Ollie og
önnur bekkjarsystkini. En
margir runnu áfram. án þess að
hafa skíði, og voru í stuttbux-
um og tennispeysu og héldu á
tennisspöðunum. Henni var
lyft léttilega upp brattar brekk-
urnar, og djúp sæla gagntók
hana. En ailt í einu syrti í lofti.
Hún fann, að þaö var langt á
milli hennar og alls unga fólks-
ins, sem var á skíðtim. Skuggi
kom í ljós á ská á hak við hana,
grönn vera með magrar, brúnar
hendur. í stað andlits var veran
nteð auðan. sléttan, gráan flöt.
Það fór hrollur um hana, og