Morgunblaðið - 19.11.1978, Blaðsíða 16

48
MORGUNBLAÐIÐ. SUNNUDAGUR 19. NÓVEMBER 1978
SVIPUR
hálf-fáránlegt og gerir sér mat úr
því.
Honum verður flest að gríni.
Einkum þó trúmál. Hann var alinn
upp í strangri kaþólsku, eins og
Irar flestir, en er löngu búinn að
kasta barnatrúnni og „orðinn
guðleysingi, guði sé lof“, að því er
hann segir. „Það vill mér til, að það
er kappnóg um brjálæði, trúmál,
lög og reglur í heiminum. Annars
hefði ég ekki haft um neitt að taia
og orðið að gerast látbragðsleik-
ari.“ Látbragðsleikari, blaðamaður
eða lögmaður. Hann reyndi sig
raunar í blaðamennskunni, en gekk
ekki. Faðir hans var framkvæmda-
stjóri The Irish Times. Afi hans
var velmetinn lögmaður, og föður-
bróðir hans sömuleiðis. Frændi
hans þessi var þekktur að góð-
mennsku, svo og að sérvizku, en
ekki sízt að því að hundurinn hans
sat jafnan úti fyrir dyrum dóm-
salarins, er frændinn flutti mál, og
sötraði Guinness úr krús sem sett
var fyrir hann. En hvað um það:
Dave Allen er kominn af traustum
miðstéttarættum og ólst upp við
öryggi og ágæt efni. Það er fremur
óvanalegt um atvinnugrínkalla.
„Eg ætlaði mér aldrei að verða
brandarakall að atvinnu," segir
Honum
verður
flest að
gríni
hann. „Ég leiddist bara út í þetta
og einn góðan veðurdag var ég
orðinn vanur og sjálfsagt aö halda
áfram. Ég byrjaði 18 ára. Ég hefði
getað lagt hvað sem var fyrir mig,
það rak mig engin nauður út í
þetta..
Hann fór alfarinn frá Dublin
tæpt tvítugur. Nú hefur hann tvo
um fertugt. Hann kemur sárasjald-
an til Dublin nú orðið; það er helzt
til að horfa á rugbyleik. Hann
lagði leið sína fyrst til
London þegar hann fór
að heiman. Reyndi sig
í blaðamennsku, eins
og áður sagði, en
varðfljótlega að
„skipta um
VER
RAN & GRIPDEIL
SPADOMAR
Enn er heimsendir í nánd —
og í þetta sinn verður hann
í Ástralíu ef marka má
spádóma.
Það er eins og vant er, að sumir
eru fyrirhyggjusamari en aðrir.
Þeir fyrrnefndu, sem eru reyndar
ekki nerna 100 í allri Ástralíu, hafa
tekið sig upp, yfirgefið heimili sín
og setzt að á mörkum úti. Þar
hyggjast þeir mæta örlögum sín-
um, eða réttara sagt ætla þeir að
vera þar meðan umheimurinn
mætir sínum örlögum. Þetta fólk
er á ýmsum aldri, karlar konur og
börn, og komið úr ýmsum starfs-
stéttum. Það hefur búið um sig úti
í eyðimörk yzt í Nýja-Wales, svo
sem 800 kílómetrum norðan við
Sydney, og kallar þar Heimsenda.
Þetta er orðið dálítið þorp, lágreist
að vísu, kassafjalakofar og yfir-
byggðir vagnar mestan part. En
neðanjarðar eru tvö rammger
byrgi og þar komið fyrir ársbirgð-
um matar og annarra nauðsynja.
Þar á að bíða heimsslitanna.
Það er leiðtogi hópsins, John
nokkur Strong, fyrrum bygginga-
verktaki, sem fékk vitrunina um
heimsendinn. Upphaflega sýndist
honurn 31. október líklegastur
dagur, en nú er 31. október liðinn
og almennur heimsendir ókominn,
svo það verður víst að breyta
dagsetningunni. í þetta sinn ætlar
Strong sér rúman tíma: nú spáir
hann heimsendi einhvern tíma
fyrir októberbyrjun á næsta ári.
Strong reisir spádóm sinn á
dularfullum vísbendingum í Biblí-
unni svo og flókinni stærðfræði-
formúlu. En heimsendinn sér hann
þannig í anda, að Sovétmenn muni
leggja Ástralíu og önnur frjáls ríki
í eyði í kjarnorkustríði, en síðan
senda innrásarsveitir á vettvang
og setjast að. Fólkið á Heimsenda
valdi sér bústað með tilliti til þess
að komast fyrst af úr kjarnorku-
árásinni en leynast síðan innrás-
arsveitunum. Er þá fljótséð að
ekki mega margir vita af staðnum,
enda hafa Heimsendabúar gætt
hans vel. Það er fátt um hann
vitað nema hann er fjarri öðrum
byggðum. Hópurinn er búinn að
hafast þarna við í rúmt hálft ár.
Lengi vel vissi enginn utanaðkom-
andi um staðinn, og ekki fyrr en
kona nokkur í Melbourne tók sig
upp og fór að leita vina sinna

<J

Að gera klárt
fyrir heimsendi
tveggja sem höfðu slegizt í Heims-
endahópinn. Hún leitaði þar til,
hún fann. Hún sagði svo frá, að
fólk þetta kvæðist engrar sértrúar,
heldur aðeins kristið og tryði
heimsslitaspám Biblíunnar — og
spádómum Strongs leiðtoga sins.
„Mér sýndist flestir þarna með
fullu viti,“ sagði konan. „Þó var
það heldur niðurdrepandi þegar
fram í sótti, að enginn virtist hafa
áhuga á neinu nema endalyktum
siðmenningarinnar. Menn voru
yfirleitt ekki til viðræðu um
annað.“
Henni sagðist einnig svo frá, að
hver fullorðinn í hópnum hefði
lagt af mörkum janvirði 300
sterlingspunda (u.þ.b. 185 þús. kr.)
til matarkaupa og annarra nauð-
synja. Karlmennirnir höfðu tekið
að sér að reisa byrgin, sem eru tvö,
hvort um sig fimmtíu metrar á
lengd og tveir metrar niður á þau.
Konurnar höfðu hins vegar bakað
1000 ávaxtatertur meðal annars og
keypt inn hrísgrjón, kartöflur og
niðursuðumat í tonnatali, enn-
fremur 1800 rúllur af klósettpapp-
ír svo að nokkuð sé upp talið.
Þessu var síðan komið fyrir niðri í
byrgjunum, og er nú vonandi að
heimsendir komi áður en ávaxta-
terturnar fara að mygla ...
- GRÁHAM LEES
Það var í fréttum fyrir
stuttu, að Frakki nokkur,
Jacques Golisset. vaknaði
upp við það um nótt, að
einhver var á ferli í húsinu.
Golisset greip tii hyssu sinnar, er
hann geymdi við rúmstokkinn til
varnar við innbrotsþjófum, og
læddist niður stiga. Ilann kom
auga á mann við eldhúsdyrnar og
var þá ekkert að kanna málið
frekar en hleypti af. Maðurinn
reyndist vera átta ára gamall
sonur hans. Stephane. og hafði
verið að sækja sér vatn að
drekka. Ilann lézt af skotinu.
En því er þessi saga endurtekin
hér. að hún hefur verið mikið til
umræðu í Frakklandi undanfarið
og lýtur að vandamáli sem mjög
hefur færzt í vöxt þar. Sem sé því,
að innhrotum hefur stórfjölgað,
án þess lögreglan fái rönd við
reist. og almenningur er farinn
að taka til sinna ráða — sofa með
byssu við rúmstokkinn og skjóta
óboðna næturgesti án þess að
spyrja þá að nafni eða erindi. Það
er skiljanlegt í sjálfu sér, að
almennir borgarar snúist til
varnar þegar vcrðir Iaganna
megna ekki að veita þeim vernd.
En almenn sjálfsvörn getur sem
sé haft ískyggilegar afleiðingar.
Og margir telja það vafasamt nú
sem endranær, að hver og einn
taki liigin í sínar hendur.
Til eru þeir þó sem telja það
ekki ncma sjálfsagt, ef þurfa
þykir. og þeirra á meðal er
uppgjafadómari nokkur,
Francois Romcro, er stofnað
hefur samtök skoðanabræðra í
þessu efni og hvetur alla heið-
virða húseigendur, kaupmenn og
aðra sem einhverra cigna hafa að
gæta. að vopnbúast og veita
ránsmönnum varmar viðtökur.
Romero segir tekið mildilega á
innbrotsþjófum en húseigandi
sem særi eða drepi þjóf sé
dæmdur likt og hann cigi að baki
áratuga-glæpaferil. Romero kveð-
ur dauða Stephane Golisset hafa
verið einstakt slys og sé ekki
hægt að draga af því neinar
víðtækar ályktanir. Eru skoðanir
Romeros yfirleitt all-eindregnar.
Ekki alls fyrir löngu hélt hann
ræðu á horgarafundi í einu
MORÐ í Parísi Fréttamaður kominn á staðinn að spjalla við
nærstadda.
ÍFrakklandi
fara þeir vopn-
aðir í háttinn
úthverfi Parísar og komst þá svo
að orði. að „það er nú komið á
daginn. að Frakkland byggja
tvær þjóðiri heiðvirðir mcnn og
ræningjar...“
Nú eru vitanlega margir and-
vígir Romcro og skoðunum hans.
Ilefur verið bent á margar hættur
samfara því að almenningur
vopnbúist. t.d. slys á borð við það
er Golisset skaut son sinn. — og
slíkt hefur gerzt oftar upp á
Dave Allen er merkilegur
skemmtikraftur. Hann er
jafnan auglýstur
brandarakall, en segir
aldrei brandara nema fyrir til-
viljun eða óviljandi — að því er
virðist. Eins og hann segir sjálfur:
„Ég labba bara um og tala. En mér
þætti vænt um ef þið stilltuð ykkur
um það ...“.
Hann er óvanalegur að ýmsu
öðru le.vti. Hann er írskur að ætt og
uppruna, eins og flestir vita; var
heitinn David Tynan 0‘Mahoney,
en er sem sé búinn að leggja það
nafn af opinberlega. Og það verður
ekki sagt um hann, að hann svari
til þeirra hugmynda sem fólk gerir
sér yfirleitt um Ira, og sízt af öllu
íra þá sem ganga aftur í skrítlum.
Hann lítur yfirleitt alls ekki út
fyrir að vera brandarakall, þegar
hann gengur fram á sviðið. En
hann getur sagt brandara, það geta
milljónir manna vottað. Hann
skortir ekki áheyrendur.
Allen hefur verið kallaður
„skemmtikraftur hugsandi
manna“. Það er ekki svo vitlaus
lýsing. Hann er frjálslyndur í
skoðunum. Hann er ekki reiður yfir
ranglætinu í heiminum, öllu heldur
gramur; honum finnst lífið