Morgunblaðið - 15.12.1978, Side 25

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 1978
25
af litlum efnum að reisa sér og
börnum sínum eigið heimili. Var
það að Vífilsgötu 3 í Norðurmýri,
sem þá var að byrja að byggjast.
— En sorgin gleymir engum.
Nú, er þau hjón virtust vera að
hljóta verðskulduð laun ráðdeildar
sinnar og atorku, — kom reiðar-
slagið. Það var 11. dag janúarmán-
aðar, 1944, sem sú sorgarfregn
barst út um landið, að togarinn
Max Pemberton hefði farizt með
allri áhöfn undir Svörtuloftum á
Snæfellsnesi á leið til Reykjavíkur
með fullfermi úr veiðiferð. Hvarf
þar í djúpið margur góður dreng-
ur, þeirra á meðal Gísli Eiríksson,
sem þá hafði árum saman verið
bátsmaður á ;,Maxinum“ með Pétri
Maack skipstjóra og óvenjulega
samhentri skipshöfn hans. Varð
nú húsfreyjan að taka að fullu að
sér það hlutverk, sem hún hafði
svo oft gegnt áður, er húsbóndinn
var á sjónum, — að vera bæði
bóndinn og húsfreyjan. Frá þess-
um sorgaratburði eru nú senn liðin
35 ár, og allan þann tíma lifði
Guðríður kyrrlátu lífi í virðulegum
ekkjudómi að heimili sínu, en
sístarfandi fram undir hið síðasta
að hvers konar handavinnu sinni.
Börnin, sem fyrst höfðu vaxið upp
í skjóli foreldra sinna, veittu nú
einstæðri móður sinni alla þá
hjálp og stuðning, sem þau megn-
uðu. Lengst naut hún þó einstakr-
ar umönnunar Sigríðar, yngri
dóttur sinnar, sem reyndist henni
þeim mun betur sem meira þurfti
við.
Og enn kom að því, að sorgin
berði að dyrum. Fyrir tveimur
árum bárust henni þau hörmulegu
tíðindi, sem komu henni þó ekki á
óvart, að Ólafur Jóhann, næst-
yngsti sonur hennar, sem búsettur
var í Toronto í Kanada, hefði
andazt þar í borg eftir langvinna
baráttu við banvænan sjúkdóm frá
eiginkonu og tveimur ungum
sonum, aðeins rúmlega hálffimmt-
ugur að aldri. Var aðdáanlegt, með
hve mikilli stillingu og hugarró
hin háaldraða móðir bar sorg sína
JÓN VIGFÚSSON
— MINNINGARORÐ
Hinn 6. desember síðastliðinn
andaðist Jón Vigfússon, verka-
maður, Reynimel 52, í
Landspítalanum eftir löng veik-
indi. Jón var nær áttræður þegar
hann andaðist, en hann fæddist í
Grófargerði í Vallnahreppi, Suð-
ur-Múlasýslu 12. ágúst 1899.
Foreldrar hans voru hjónin Vigfús
Jónsson og María Þorgrímsdóttir.
Jón Vigfússon vann öll almenn
störf á uppvaxtarárum sínum fyrir
austan, en um fimmtán ára skeið
ók hann vörubifreiðum þar, í
Vestmannaeyjum og síðast fyrir
Korpúlfsstaðabúið, en í þrjú ár
annaðist hann flutninga og dreif-
ingu mjólkur frá búinu, og var auk
þess í aðdráttum fyrir það og Thor
Jensen.
A þeim árum var ekki eins
greiðfært til Korpúlfsstaða og nú
til dags, og þar sem þurfti að koma
mjólkinni til neytenda dag hvern,
dugði ekki að spyrja um veður eða
færð. Jón var oftast einn á ferð
með mjólkina á þessum árum, og
væri ófærð á veginum var ekki um
annað að gera en moka sig áfram.
Þótt leiðin frá Reykjavík til
Korpúlfsstaða sé ekki löng gátu
snjóþyngsli tafið fyrir ferðum. Má
geta þess að einu sinni mun Jón
hafa verið eina sextán tíma að
komast aðeins aðra leiðina, en
ferðin í það sinn tók hátt á annan
sólarhring og var þó alltaf haldið
áfram í byl og snjókófi. Jóni líkaði
vel við vinnuveitanda sinn, Thor
Jensen, og bar honum vel söguna.
Það var árið 1929 sem Jón kom
til Reykjavíkur og hér bjó hann
síðan. Réðst hann til borgarinnar
eftir að hann hætti akstri og vann
þar í tuttugu ár m.a. við gatna-
gerð, en síðast vann hann við
vöruafgreiðslu Hafskip og urðu
það fjórtán ár samfleytt. Á þessari
upptalningu sést að Jóni varð
yfirleitt ekki misdægurt um dag-
ana. Samt hafði hann átt í
veikindum á fyrri árum fyrir
austan, en náði sér eftir þau og
kenndi sér einskis meins fyrr en
síðustu tvö árin eða svo að
aldurdómur sótti hann heim. En
Jón var grannbyggður maður og
léttur á fæti alla tíð, svo kunnugir
áttuðu sig varla á því hver aldur
hans var orðinn þegar kallið kom.
Eftirlifandi kona Jóns er Sigur-
laug Guðmundsdóttir Bjarnasonar
Skúlasonar á Syðsta-Vatni í
Skagafirði og Halldóru Vilhjálms-
dóttur. Jón og hún stofnuðu
heimili árið 1932, en á því ári
fæddist fyrri dóttir þeirra, María,
síðar flugfreyja. Hún fórst í
flugslysi við Osló 14. apríl 1963.
María átti eina dóttur, Sigurlaugu
Halldórsdóttur Snorrasonar, og
hefur hún alist upp hjá móðurfor-
eldrum sínum. Önnur dóttir þeirra
hjóna er Esther, gift Raymond
Miller og er hún búsett í Ameríku.
Synir þeirra eru tveir, Jón og
Rangkene.
Jón og Sigurlaug bjuggu fyrst í
leiguhúsnæði á ýmsum stöðum hér
í borginni, en á árinu 1943 fluttu
þau að Hringbraut 47, en hafa búið
s.l. níu ár að Reynimel 52.
Þetta er í stuttu máli ævihlaup
Jóns Vigfússonar. Það mun hafa
verið á árunum eftir stríðið, sem
ég kynntist Jóni. Ég er frændi
húsmóðurinnar og mátti glöggt
finna að hið góða heimili þeirra að
Hringbraut 47 stóð mér opið. Þá
og alla jafna síðan var mér og
öðrum gestum tekið með stórveizl-
um. Jón var glaður og reifur og
hafði áhuga á þjóðmálum, og lét
skoðanir sínar skorinort í ljós.
Ekki hafði hann of mikið álit á
framsóknarmennsku minni, og
hvenær sem við hittumst ámálgaði
hann hvort ég ætlaði ekki að líta
inn bráðum, hann þyrfti að
skamma mig. Þegar ég svo kom
voru skammirnar koníak og vind-
ill, fyrir utan hina standandi
veizlu frænku mirínar.
Mér er minnisstæður hinn fjör-
mikli heimilisbragur hjá þeim
hjónum. Dæturnar voru að vaxa úr
grasi og báru af um útlit og
framkomu, húsmóðirin var vinhlý
og stórlát og um þetta héldu svo
hendur Jóns, sem var mjög heima-
kær maður, og lét sér sérstaklega
annt um allt sem heimilinu
viðkom og heimilisfólkinu, ötull í
starfi, greinargóur um menn og
málefni og átti víða vinfengi að
fagna. Og meðan hann mátti
nokkuð mæla var heimilið fyrst og
fremst á vörum hans og reiður
þess.
Nú er Jón Vigfússon genginn
veg okkar allra. Hann skilur eftir
heilar minningar um ástúðlegan
mann hið næsta sér og hressan á
ytra borði. Ástvinir eiga um sárt
að binda og við öll hin sem mátum
hann mikils. Kona mín og ég
vottum fjölskyldu hans samúð
okkar.
Indriði G. Þorsteinsson.
eftir þennan kæra son, sem hafði
verið eftirlæti hennar.
Þessi er í sem allra styzty máli
ævisaga tengdamóður minnar,
Guðríðar Guðmundsdóttur, — því
að hér er flest ósagt af öllu hinu
fjölmarga, sem í hugann kemur á
hinztu skilnaðarstundu. En hver
mannssál er heil veröld, sem seint
verður könnuð, og er því mál að
linni. Auk þess var hún kona dul
að eðlisfari og lítt gefin fyrir að
flíka tilfinningum sínum. Hún var
seintekin nokkuð og ekki allra, en
þar sem hún tók því, var engin
hálfvelgja. Sínum nánustu unni
hún af heitu hjarta, síðustu árin
þó mest barnabörnum sínum þeim
er hún hefði mest skipti við, og
þeim voru síðustu bros hennar
helguð. Þar skein hreint hjarta
bjartast úr hálfslokknum augum.
Megi nú sá drottinn kærleikans,
sem hún trúði svo staðfastlega á,
láta henni raun lofi betri.
Jón S. Guðmundsson.
ATIIYGLI skal vakin á því. að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast hlaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein. sem birtast á í
miðvikudagsblaði. að berast í
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi eða bundnu máli. Þær
þurfa að vera vélritaðar og
með góðu línubili.
Dea Trier Morch
„Ég efast um að til sé bók sem á jafn sannfærandi hátt veitir okkur
innsýn í líf sængurkvenna: bióina, kvíðann, gleðina, vonbrigöin.“
J. H. / Morgunblaöið.
„Mér fannst Vetrarbörn skemmtileg, fróðleg og spennandi bók.“
S.J. / Tíminn.
„Vetrarbörn, eftir Deu Trier Morch, er yndisleg bók.“
S.J. / Dagblaðið.
„... myndir Deu Trier Morch. Þær eru fjarska áhrifamiklar og magn-
aðar og auka gildi bókarinnar mjög.“
D.K. / Þjóðviljinn.
^Pfrn^P
iH! n ■timui 1
imm
Bræðraborgarstíg 16 Sími 12923-19156
Mary Stewart
Tvífarinn
.. >
Mary Stewart kann þá list að segja spennandi og áhrifamiklar ást-
arsögur. Bækur hennar í skjóli nætur og Örlagaríkt sumar eru gott
vitni um það. Og ekki er þessi síðri: Ung stúlka tekur aó sér hlutverk
annarrar konu sem hefur horfið sporlaust, en hlutverkið reynist
flóknara og hættulegra en hún hafði gert sér grein fyrir. Innan
skamms taka ótrúlegir atburðir að gerast sem óhjákvæmilega
munu hafa afdrifarík áhrif á líf hennar — ef hún fær aö halda lífi.
Eins og fyrri bækur Mary Stewart mun þessi án efa víða kosta and-
vökunótt.