Morgunblaðið - 27.04.1979, Síða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 1979
Reimar Sigurðsson
— Minningarorð
Þuríður Helgadótt-
ir—Minningarorð
Vinur minn, Reimar Sigurðsson
er dáinn.
Hann lézt af hjartaslagi á heim-
ili sínu að Hátúni 12 á páskadag,
aðeins 43 ára að aldri.
Þar hvarf frá okkur góður vinur
og félagi, og missir hans verður
okkur aldrei bættur, en minningin
um góðan dreng gleymist ekki.
Ég man fyrst eftir Reimari frá
sumarbúðum Skógarmanna í
Vatnaskógi þar sem hann stóð
bísperrtur í markinu á fyrsta
grasvelli fótboltaunnenda, sem ég
hafði séð, því sajlfur var ég alinn
upp við það að fara með pabba til
að horfa á fólk róta upp sandi á
Melavellinum. Þarna stóð Reimar,
studdist við staf og varði hvert
snilldarskotið á fætur öðru. Um
kvöldið sá ég hann svo í frístunda-
salnum þar sem hann hafði lagt
frá sér stafinn og studdist við borð
og malaði hvern borðtennis-
meistarann á fætur öðrum.
Reimar varð fyrir því óláni að fá
mænuveikina þegar hann var á
öðru ári og lamaðist algjörlega á
hægra fæti og að mestu leyti á
vinstra fæti. En meðfæddur dugn-
aður hans og einbeitni, svo og
áhugi fyrir hvers kyns íþróttum,
sem átti hug hans allan til hinsta
dags, drifu hann áfram þar sem
aðrir hefðu látið bugast.
Ekki var áhugi hans fyrir and-
legum íþróttum síðri. Fyrstu-verð-
launa- minnis- og merkispeningar,
stjakar og styttur fyrir sigra í
óteljandi bridge- og skákmótum
mátti finna grafið hingað og þang-
að í skúffum og skápum því slíku
var hann ekki að flíka.
Það var Reimar sem kenndi mér
að meta — eða öllu fremur að
skilja — klassíska tónlist. Sjalfur
var hann afburða píanóleikari,
sem margir söngvarar geta borið
vitni um, en hann var fyrr á árum
eftirsóttur sem undirleikari ein-
söngvara á hljómleikum. Sígild
músík var hans yndi og hann átti
stórt og fjölbreytt úrval af hljóm-
plötum, sem hann þreyttist aldrei
á að leika fyrir mig og aðra vini
sína, sem voru svo tíðir gestir á
heimili hans. Og sem meira var —
við þreyttumst aldrei á að hlusta.
Reimar hafði djúpa, hljómmikla
rödd og átti gott með að tjá mál
sitt þannig að aðrir hlustuðu og
þótti gaman að hlusta. Hann átti
til að leika fyrir mig sama tón-
verkið spilað af 4—5 þekktum
sniilingum og benti svo á viss
tilbrigði, sem gerði einn framar
öðrum. „Sjáðu, góði, Ian Moravec
Við mennirnir erum allir á sömu
leið. Við þreytum gönguna frá
vöggu til grafarinnar. Samferða-
mennirnir hverfa með dauðans
striða straumi yfir ódáins landið.
Handan þeirra landamæra, sem
aðskilja lifendur og dauða.
Hann Guðmundur Benjamín,
eða Benni, eins og hann var alltaf
kallaður af ættingjum og vinum,
var fæddur á Látrum í Aðalvík 27.
október 1926. Foreldrar hans voru
hjónin Elísabet Jasína Guð-
leifsdóttir og Árni Arnfinnsson.
Systkini hans voru 13. Er hann
þriðji bróðirinn, sem ferst af
slysförum. Bræður hans, þeir
Halldór og Guðleifur, drukknuðu
báðir, fyrir allmörgum árum, báð-
ir ungir að árum.
Benni kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Ragnheiði Bjarna-
dóttur, 4. desember 1954. Eignuð-
ust þau eina dóttur. Þrem ungum
börnum konu sinnar gekk hann í
föðurstað. Þeim reyndist hann
leikur þetta vel og Horowitz jafvel
betur en þetta stef í verkinu getur
enginn tjáð betur en Emil Gilels!"
Og ég hallaði aftur augunum,
dæsti, hlustaði og svei mér þá ef
þetta var ekki rétt!
Tónlistarsmekkur minn hafði í
fjölda ára legið undir skemmdum
vegna stöðugra bombarderinga í
mynd óskalaga unga fólksins og
annarra sjúklinga. Með tilsögn
Reimars (og stúlku sem týndist)
tók tónlistarsmekkur minn algjör-
um stakkaskiptum. Þetta hrútleið-
inlega sinfóníugaul, sem maður
var ósjálfrátt vanur að skrúfa
fyrir í monoútsendingum Ríkisút-
varpsins, tók á sig nýja mynd og
skipaði sér niður í kantötur og
etýður, nocturnur og notalegheit,
sem hægt var að hlusta á, lygna
aftur augunum og njóta.
Reimar starfaði sem bókari í
Utvegsbanka Islands í fjöldamörg
ár en lét þar af störfum til að
stofna sína eigin bókhaldsskrif-
stofu að Kárastíg 7 hér í Reykja-
vík, en þar bjó hann ásamt for-
eldrum sínum, Sigurði Björnssyni
og Málfriði Halldórsdóttur. Hann
var elztur fjögurra systkina. Syst-
ur hans tvær, Ina Dóra og Randý,
eru giftar og búsettar í Reykjavík
og bróðir hans, Rafn, er kvæntur
og starfar á vegum Loftleiða í
Luxembourg.
Leiðir okkar Reimars lágu ekki
saman fyrr en árið 1974 þegar
sameiginlegur vinur okkar kynnti
okkur. Ég mundi eftir honum frá
Vatnaskógi og hann eftir mér sem
prakkara úr Norðurmýrinni og
syni bóksalans, sem hann verzlaði
alltaf við í gamla daga. Við höfð-
um fjölmörg sameiginleg áhuga-
mál og gátum rökrætt og rifizt um
allt milli himins og jarðar. Ég með
mína óðamælgi og hann með sína
rökvísi stóðum við nokkurn veginn
jafnt.
Á þessum tæpum fimm árum
sem við Reimar þekktumst, mátti
hann reyna margs kyns mótlæti.
Föður sinn, sem hann dáði, missti
hann skömmu eftir að við kynnt-
umst og tæpum þremur árum
seinna lézt móðir hans eftir lang-
varandi og erfið veikindi. Nokkru
áður en hún dó hafði Reimar orðið
fyrir því slysi er hann var á leið út
í bíl sinn, að spelkur þær, sem
hann hafði um fótinn, og gerðu
honum fært að ganga nokkurn
veginn eðlilega, gáfu sig, og hann
datt og lærbeinsbrotnaði svo illa
að hann varð að liggja í marga
mánuði á sjúkrahúsi. Brotið greri
öllum hinn besti faðir, en öll
elskuðu börnin hann og báru til
hans mikið traust.
Benni var mjög hlédrægur mað-
ur og dulur, og sérstaklega trygg-
lyndur og öllum sem honum
kynntust þótti vænt um hann.
Barnabörnin elskuðu hann og nutu
þess að vera í návist hans. Sumum
spurningum þeirra er nú erfitt að
svara.
Ég bið góðan Guð að styrkja og
styðja Rögnu í hennar miklu sorg,
en eins og hún sjálf orðaði það við
mig: „Maður verður að reyna að
vera dugleg, því hvað sem slysinu
olli, er það hönd Drottins sem
ræður. Enginn fer fyrr en Guð vill
og hans tími hefur verið kominn."
En Ragna á margar bjartar
endurminningar um góðan, trygg-
an lífsförunaut og með Guðs hjálp
læknar tíminn öll sár, eins og
skáldið segir:
Ef á mínum æfidegi
ástvinum ég sviptur er
illa, átti hann nú helmingi erfið-
ara með að hreyfa sig en ella.
Tæpu ári eftir lát móður sinnar
flutti hann frá Kárastíg að Hátúni
12, þar sem öll aðstaða var hent-
ugri fyrir hann. Þar gat hann
notið endurhæfingar, fengið nudd
og stundað borðtennis að nýju og
þar voru góðir félagar allt í kring.
Hann fór að gera áætlanir um
framtíðina, spekúlera í utanferð-
um, ráðgast um hvort hentugra
væri að kaupa sér Benz eða station
Cadillac, kaupa sér skrifborð og
skápa, skyrtur og skó. Það var að
vora í lífi hans þegar hann svo
skyndilega sofnaði og dó.
Þrátt fyrir margskonar mótlæti
lét Reimar aldrei bugast. Hann
var aldrei bitur út í hlutskipti sitt
hvað sem á dundi. Hann átti til að
bera létta lund og þrotlausan
kjark, sem laðaði fólk að honum.
Það lýsir bezt hvernig lund hans
var, að ekki held ég að hafi
hvarflað að nokkrum okkar vina
hans og vinkvenna að vorkenna
honum fötlunina. Þess í stað litum
við upp til hans — og jafnvel
stundum ekki laust við öfund. Það
vorum við sem leituðum til hans í
raunum okkar og vandræðum og
hann var alltaf reiðubúinn til að
rétta hjalparhönd og uppörva okk-
ur.
Ég vil votta systkinum hans
innilega samúð mína. Þau hafa á
örfáum árum mátt sjá á eftir bæði
föður sínum og móður og núna
síðast stóra bróður sínum.
Það er mín huggun að vita að við
Reimar eigum eftir að hittast á
næsta tilverustigi — hvernig sem
það er og hvenær sem það verður
— og þá gengur hann til móts við
mig, leiðandi tvær englapíur og
heilsar að venju: „Blessaður, kapp-
inn!“
Guð blessi þann góða dreng.
Birgir Bragason.
Guðson mælir: Grát þú eigi,
geymdir eru þeir hjá mér.
Aftur gefa þér skal þá
þar sem hel ei granda má.
(H. Hálfdansson).
Öllum nánustu ættingjum og
vinum votta ég einlæga samúð.
Fyrir hönd móður minnar og
fjölskyldu okkar færi ég vini
mínum kæra hinztu kveðju og
hjartans þakkir fyrir samfylgdina.
Guðbjörg Haildórsdóttir.
Fædd 30. júní 1915.
Dáin 14. apríl 1979.
Þegar Þuríður þurfti að hverfa
úr vinnu og fara á sjúkrahús
gerðum við okkur ekki ljóst, að
hún mundi ekki eiga afturkvæmt
til starfa á ný hvað þá að hún væri
það fársjúk að leiðarlok yrðu
aðeins innan örfárra vikna. Sjálf-
sagt hefur hún kennt sér meins en
hún var sérstæð að því leyti, að
hún kvartaði ekki yfir neinu, sem
hana varðaði, og sagðist hafa það
gott og allt væri í lagi. „Ég held að
maður hafi ekki ástæðu til að
kvarta," var jafnan setning á
hennar vörum. Hins vegar fann
Þuríður í ríkum mæli til með
öðrum, sem erfiðleika þurftu að
þola í einni eða annarri mynd.
Ég kann ekki að rekja lífssögu
Þuríðar en á vinnustað þekkti ég
hana. Hún var búin að vinna hjá
Pósti og síma, í eldhúsinu í Póst-
og símahúsinu við Austurvöll, um
15 ára skeið.
Þuríður var einstaklega skap-
góð, þolinmóð og umburðarlynd.
Öllum var hlýtt til hennar. Aldrei
urðu árekstrar í kringum hana.
Hún var létt í lund og skipti ekki
skapi. Við eigum ekki að vera að
ergja okkur yfir því, þótt eitthvað
sé öðruvísi en við helst viljum,
voru gjarnan hennar orð, þegar
eitthvað var að. Og væri deilt á
gjörðir manna var Þuríður til með
að segja að það væri ekki ástæða
til því þeir vildu áreiðanlega vel.
Hún mat traust og orðheldni og
þegar slíkt brást sagði hún að fólk
ætti ekki að segja það, sem það
ætlaði ekki að standa við.
Þuríður talaði ekki niðrandi um
fólk og trúði ekki illu um nokkurn
mann heldur vildi hún ávallt búast
við því góða og sagði frá því er vel
var gert. Þannig skóp hún hverjum
manni góða sögu. Hún bætti því
andrúmsloftið í umhverfi sínu.
Það var gott að hafa hana í starfi
bæði vegna verka hennar og vegna
samstarfsfólks. Það ríkti góður
andi í kringum hana.
Stofnað hefur verið í Reykjavík
félagið Fiskiðn, fagfélag fiskiðn-
aðarins. Héldu stofnfund þennan
aðilar innan fiskiðnaðarins, fisk-
tæknar, sem útskrifast hafa frá
fisktækniskólanum og fiskiðnað-
armenn, og hafa þeir ásamt starf-
andi fiskmatsmönnum rétt til
setu í félaginu.
Tilgangur félagsins er að sam-
eina alla fiskiðnaðarmenn, fisk-
tækna og starfandi matsmenn í
fiskiðnaði, að auka þekkingu og
Á lífsleið Þuríðar munu hafa
skipzt á skin og skúrir. Ég veit að
hún bar umhyggju fyrir börnum
og barnabörnum og öldruðum var
hún góð. Dugnað og hagsýni mun
hún hafa sýnt, enda verið í þeirri
aðstöðu að þurfa á stundum að
velta oft fyrir sér sömu krónunni
til þess að nýta hana sem best.
Þuríður var í hópi hinns
almenna manns. Spor hennar
verða ekki rakin sérstaklega af
þeim, sem ekki þekktu, en hún var
ávallt meðal þeirra sem gengu
götuna til góðs. Það er hverjum
manni gott að kynnast slíkum
samferðafélaga.
Hlýhugur og velvild verður
sjaldnast vegin á vog frægðar og
frama heldur felst sú alúð í hand-
tökum og viðmóti í önn hversdags-
lífsins og gleymist ekki þeim, sem
við hafa búið. Það getur ekkert
vakið nema ljúfar minningar, þeg-
ar hugurinn reikar til Þuríðar, þar
er góð kona gengin. Blessun fylgi
minningu hennar og aðstandend-
um flytjum við samúðarkveðjur.
Páll V. Daníelsson.
stuðla að útbreiðslu á þeirri tækni
°g nýjungum sem fram koma á
sviði fiskiðnaðar, innanlands og
utan, vera málsvari og málflytj-
andi félagsmanna á opinberum
vettvangi og að vinna að betri
menntun og námsskilyrðum fé-
lagsmanna. Þriggja manna stjórn
var kosin á stofnfundinum og
skipa hana Benedikt Sveinsson
fisktæknir, formaður, Höskuldur
Asgeirsson og Gunnar Geirsson
fisktæknar, meðstjórnendur.
Guðmundur Benjamín
Árnason — Minning
Stofnað félag
fiskiðnaðarins