Morgunblaðið - 23.11.1979, Side 22

54
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 23. NÓVEMBER 1979
viep
MORÖ-JM-
1
KArr/Nö

Hann bað mig aðeins að hreyfa
mig ekki, drengurinn!
Hvilikt veður til laxveiða!
Sólarupprás heitir þetta verk,
— Hélt það héti sólarlag!
Enn um
mannýg strá
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í úrspilsþraut hafa austur og
vestur alltaf sagt pass en austur
gaf og allir á hættu.
Norður
S. D109
H. Á76
T. Á32
L. ÁK62
Suður
S. ÁKG854
H. KD43
T. 7
L. 53
Suður er sagnhafi í sjö spöðum.
Útspil laufdrottning. Úrspilsáætl-
un?
Gera má spilið einfalt og búast
við, að hjörtun skiptist 3—3.
Einnig nægir, að trompin skiptist
2—2 og í þriðja lagi er hugsanlegt
að trompa fjórða hjartað séu
fjögur hjörtu og þrjú tromp á
sömu hendi.
En fjórði möguleikinn er bestur.
Þá spilar þú svokallaðan „öfugan
blindan". Þá eru tapslagir blinds
trompaðir heima og trompslögun-
um þannig fjölgað um leið og búið
er til afkast.
Þetta ætti að ganga vel séu ekki
öll trompin fjögur á sömu hendi
og laufin skiptist ekki ver en 5—2.
Fyrstu tvo slagina tökum við með
ás og kóng í laufi, trompum þriðja
laufið með áttu og þegar lágu
trompi er spilað á blindan fylgja
báðir, sem þýðir, að spilið vinnst
örugglega.
COSPER
PIB _
COPI NNACIN
COSPER
Enn hleypir R.Þ. fram á
ritvöllinn í Velvakanda í gær (20.
þ.m.) og hefur nú uppi tilburði til
að vega að undirrituðum fyrir þá
ósvífni að andmæla rætinni grein
hans um Búkovskí fyrra sunnu-
dag. Enn sem fyrr eru þó tilburðir
R.Þ. klámhögg ein.
Röksemdafærsla R.Þ. í hinni
upphaflegu klausu hans um
Búkovskí var í hnotskurn: „í
lýsingu Búkovskís er greint frá
votri dúklengju, sem skreppur
saman þegar hún þornar. Ég (RÞ)
hef hins vegar séð tjalddúk, sem
slaknar þegar hann þornar." Ál-
yktun: Búkovskí hlýtur að vera
lygari eða annað verra.
í þessu felst sú trú RÞ, að allir
votir dúkar hljóti að slakna þegar
þeir þorna eins og tjalddúkurinn,
sem hann telur sig þekkja. Það
nægir þess vegna, til að hrekja
þessa niðurstöðu RÞ, að benda á
fáein dæmi um aigeng og auð-
fundin efni og dúka, sem hegða sér
á þann hátt sem Búkivskí lýsir, og
það gerði undirritaður einmitt í
svargrein til RÞ þ. 13. s.l. Fáir
munu efast um það í alvöru, að
forráðamenn Gulag kunni að velja
þá dúka, sem falla að þeirra
markmiðum. Tilraunir RÞ til að
hafa endaskipti á þessum stað-
reyndum og byggja vörn sína á því
að undirritaður hafi haldið því
fram að öll efni hljóti nauðsynlega
að skreppa saman við þurrk, eru
gersamlega út í bláinn. Annað
tveggja er RÞ ekki þess umkominn
að hugsa rökrétt eða þá að hann
beitir vísvitandi rangfærslum til
að klóra yfir fyrri gífuryrði og er
hvorugur kosturinn góður.
Um skrif sín í Velvakanda gæti
RÞ gert að sínum eftirmæli Steins
Steinars eftir misheppnaðan
tónsnilling:
Oss vantaði ekki viljann
þótt verkið reyndist lakt.
Vér lékum Tarantella,
Nocturne, La Campanella.
Svo gall við hæðnishlátur:
Hvað hefði Friedmann sagt?
SF
Vestur
S. 7
H. G982
T. K10965
L. DG4
Austur
S. 632
H. 105
T. DG84
L.10987
Fjórða laufið í borði trompum
við með ás, spilum tígli á ásinn,
trompum tígul með kóngnum og
spilum trompfimmi á tíu blinds.
Og framhaldið verður í sama dúr.
Við trompuðum þriðja tígulinn
með gosanum, sem var orðinn
síðasta trompið heima. Og hjarta-
ásinn verður innkoman á blindan
til að taka á trompdrottninguna
og láta í hana hjartaslaginn
heima. Unnið spil.
!_Lausnargjald í Persíu
Eftir Evelyn Anthony
Jóhanna Kristjónsdóttir
sneri á íslenzku

rekið hann skríðandi á fjórum
fótum upp hliðina. Madeleine
hafði farið út úr bilnum rétt
fyrir slysið — þar hafði engin
tflviljun ráðið. Hún hafði kraf-
ist þess að þau færu Conriche-
leiðina. Hún hafði komið þessu i
kring ásamt Resnais. Þau höfðu
saman reynt að fyrirkoma hon-
um.
Eileen. Hann varð að halda
aftur af sér svo að hann öskraði
ekki á iögreglumanninn og
stykki út úr rúminu. Hann
hafði verið látinn sofa á kvala-
stillandi og róandi lyfjum allan
daginn og hann var fullur af
ægilegri angist.
— Þér munið ekki heimilis-
fangið Monsieur?
— Nei, sagði Peters. — Ég
man bara þegar bíllinn minn
þeyttist yfir brúnina. En þetta
er að koma. Eftir að ég hef
fengið að sofa i nótt hlýt ég að
geta sagt yður eitthvað fleira.
— Þér voruð sannariega
heppinn, sagði maðurinn og
stakk minnisbókinni í brjóst-
vasann. — Þessi bíll yðar var
brunninn til ösku. Engum
hugkvæmdist að leita að yður.
Ég sendi hjúkrunarkonu inn til
yðar.
Hann fór út og Peters beið.
Hann brosti við hjúkrunarkon-
unni þegar hún kom inn.
— Líður yður skúr? Gott. Ég
er með töflur hérna og þér
takið þær og getið þá vonandi
sofið vel.
Peters tók töflurnar og þótt-
ist gleypa þær.
— Þökk fyrir, sagði hann. —
Nú sofna ég. — Hvað er klukk-
an?
— Rúmlega átta, sagði hún.
Hún fór út og slökkti ljósið.
Klukkan var átta. Tiu kiukk-
ustundir. Þau höfðu getað drep-
ið hana — eða pyndað hana.
Hugur hans hvarflaði til Resn-
ais og hann þeytti ábreiðunni af
sér. Hann var allur vafinn en
sársaukinn í brotnu rffbeinun-
um var engan veginn óbæri-
legur. Verra var með höfuðið.
Hann var einnig með það reif-
að. Hann klöngraðist að skápn-
um við rúmið og sá að fötin
hans héngu þar. Fötin voru
ötuð blóði, en skórnir hans og
buxurnar voru þarna. Hann
gekk að glugganum og sá að
hann var á fyrstu hæð. Hann
ýtti til hliðar tjaldinu til varnar
moskitóflugunum og paufaðist
með ærnum erfiðismunum
niður.
Klukkan tiu kom einn af
starfsmönnum slysastofunnar
af vaktinni og fann ekki hílinn
sinn. Lögreglan var ekki tiltak-
anlega skilningsrik né samúð-
arfull þegar hann viðurkenndi
að hann hefði skilið lyklana
eftir i bilnum.
Peters ók ofurhægt. Stundum
fannst honum hann vera að
falla i yfirlið og ljósin frá
bilunum á móti rugluðu hann
stöðugt í riminu. Hvað eftir
annað lá við að hann væri
kominn á rangan vegarhelming
og æstir bílstjórar flautuðu í
sifellu. ökuferðin frá miðborg
Nizza tók hann klukkustund
vegna þess hann villtist og var
langa hrið að finna veginn
aftur. Þegar hann var kominn á
strandveginn sveigði hann út af
og hvíldi sig um stund. Enginn
myndi búast við neinu. Þau
hlutu að halda að hann væri
dauður. Hann myndi að hann
hafði lykla að hliðinu og fram-
dyrunum og hann leitaði æðis-
lega í vösum sinum en lyklar
hans og skilriki og annað sem
hafði verið í vösunum hafði
verið tekið. Hann yrði sem sagt
að brjótast inn í húsið. Hann
setti bilinn í gir og ók af stað á
nýjan leik. Hann mátti ekki
fara of nálægt húsinu, þvi hætt
var við að lögreglan færi að
svipast um eftir stolnum bíl.
Hann lagði bilnum töluvert
fyrir neðan húsið og byrjaði að
staulast i áttina þangað. Hann
hafði heldur ekkert úr, svo að
hann vissi ekki hvað timanum
leiö. Þegar hann nálgaðist sá
hann að allt var í myrkri.
Hliðið var læst. Honum var
lagið að stinga upp lása en
hann hafði ekkert til þess. Eina