Morgunblaðið - 21.12.1979, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. DESEMBER 1979
23
er ég vippaði honum inn fyrir
borðstokkinn.
„Sko,“ sagði ég.
„Nei. Hver andskotinn," sagði
Guðbergur.
„Andskotans," sagði Jökull.
„Fiskarnir þekkja færið mitt,“
sagði ég.
„Ég er með einn,“ sagði Jökull,
varð alvarlegur og byrjaði að hífa
inn af ákefð.
„Ég fæ ekkert,“ sagði Guðberg-
ur.
Jökull dró stærðeflis þorsk inn í
bátinn, gamlan og grænleitan.
„Vá, ekkert smá flykki."
Jökull flýtti sér að losa öngulinn
úr kjafti fisksins og fleygði færinu
út.
„Ég er með einn. Nei. Ég missti
hann,“ sagði Guðbergur.
Skyndilega var kippt snöggt í
hjá mér. Ég byrjaði að hífa
varlega inn og fann að togað var á
móti.
„Ertu með lúðu,“ sagði Jökull.
„Já, ég held það.“
„Ég fæ bara ufsa,“ sagði Guð-
bergur og losaði tvo af færinu.
„Svona getur þetta nú verið,
strákar mínir.“
Brátt sást glitta í hvítt niðri í
djúpinu. í ljós kom að ég hafði
húkkað þorsk í sporðinn. Eg blót-
aði, strákarnir hlógu.
Sólin lækkaði á lofti og ský-
hnoðrar urðu rauðir. Skýjabólstr-
ar voru yfir Esjunni og aldan
brotnaði hér og þar. Fyrir velting
var varla stætt í bátnum. Mót-
vindurinn hélt ritum á sveimi yfir
bátnum. Efst í Gróttu-vitanum
glitti í rautt og grænt gler. Mér
var kalt á höndunum og gat varla
haldið um girnið. Hvít trilla með
hárri yfirbyggingu sigldi hjá, á
leið inn, hét Svandís og valt mikið.
Skipstjórinn var með höfuðið út
um glugga. Við veifuðum, hann
veifaði á móti.
„A ég að sýna honum þorskinn,"
sagði Jökull.
„Já. gerðu það,“ sagði ég.
Jökull lyfti stóra þorskinum,
karlinn kinkaði kolli. Á tíu
mínútna fresti þurfi að ausa,
vatnið var blóðlitað. Kalt vatnið
skar mig inn í merg og bein. Mátti
heyra glamra í tönnum Jóns.
„Ég verð að fá einn þorsk,“ sagði
Guðbergur.
Alda brotnaði rétt hjá á eftir
flaut froða á sjónum.
Ég hugsaði:
— Ef ólagið hefði komið á
bátinn, sjór hefði flætt inn og ég
hefði ekki haft undan að ausa með
þessum litla terpentínubrúsa. Við
næstu öldu hefði báturinn sokkið
og það er bara eitt björgunarvesti.
Mér hefði verið kennt um allt
saman. —
Ég fann svita spretta fram á
enninu.
Brátt var sjórinn orðinn rauður
út við sjóndeildarhringinn. Jón
skalf með hendur í klofi og
andardrátturinn var ekkabland-
inn. Ufsar flutu í bátnum. Guð-
bergur nuddaði handarbökin og
Jökull var fölur. Kuldahroll sótti
að mér.
„Ég er með hann. Ha, ha,“ sagði
Guðbergur og vippaði þorski inn-
fyrir.
„Það er mokveiði hér,“ sagði
Jökull.
„Strákar, við verðum að fara í
land.“
„Helvíti hart að fara í land í
mokfiskeríi."
„Við erum ekki nógu vel útbún-
ir. Sólin er að setjast og við eigum
eftir að stíma í land,“ sagði ég og
byrjaði að vefja færið upp á
spýtustubb.
„Ég ætla að veiða einn i viðbót,"
sagði Jökull.
„Nei. Við verðum að fara strax í
land. Nonni er á bol innan undir
jakkanum."
Á landleiðinni var Iens og brun-
aði báturinn á undan öldunum,
stundum varð ég smeykur og sló
af. Jökull og Guðbergur gerðu að
aflanum, skoðuðu hvað var innan í
fiskmögunum; hálfmelt seiði og
sandsíli. Fuglager elti bátinn,
grábrúnir og rytjulegir ungmávar.
Ég var smeykur um að Jón myndi
ekki hafa það af og keyrði upp
undir land er við komum inn í
Skerjafjörðinn til að komast í
logn. Ég reyndi að berja mér til
hita eins og ég hafði svo oft séð
föður minn gera er við höfðum
farið á sjó.
„Nonni, viltu ekki berja þér til
hita?“
„Nei, nei. Þetta er allt í lagi,“
sagði hann skjálfraddaður.
Komið var rökkur og spegluðust
götuljósin í Sörlaskjólinu í sjávar-
fletinum.
Ég drap á vélinni, lyfti skaftinu
upp úr, báturinn rann upp í
vörina. Við stukkum í land og
drógum bátinn á þurrt. Ég var
stirður í fótunum. Við settum
þorskana í sinnhvern plastpokann,
ég veiddi fimm, Jökull þrjá og
Guðbergur tvo. Við gáfum Jóni
fisk til að fara með heim. Faðir
minn kom niður í fjöru á inniskón-
um.
„Var nokkuð að hafa?“
Jökull sýndi honum stærsta
þorskinn.
„Jæja, þó það. En er ykkur ekki
orðið kalt?“
„Jú,“ sagði Jökull. „Við hefðum
veitt miklu meira ef við hefðum
ekki þurft að fara í land. Eigum
við ekki að fara aftur á morgun,
Geiri.“
„Ég veit það ekki. Það er orðið
svo kalt í veðri. Fer eftir veðri."
„Eigum við þá að fara snemma
og hafa nesti með?“
„Þá dugar ekkert minna en
síðar nærbuxur, tvennar peysur og
gúmmívettlingar"
„Ég ætla að vera í úlpu og með
vettlinga," sagði Jón.
Báturinn var dreginn upp á
létta kerru og farið með hann inn
í nærliggjandi húsagarð, með
hvítri spelagirðingu og birkitrjám.
I stofuglugganum var sjónvarps-
bjarmi frá sjónvarpi sem enginn
var að horfa á.
„Við þökkum kærlega fyrir okk-
ur,“ sögðu strákarnir og fóru,
sumir ætluðu í heitt bað.
Ég bar utanborðsmótorinn inn í
bílskúr en kom með rauða fötu til
baka og græna gúmmívettlinga
sem ýldufýla var innan úr. Ég
setti vettlingana í fötuna og
skorðaði fötuna undir eina þóft-
una í bátnum.
„Það borgar sig að hafa þetta
með næst; svo það gleymist örugg-
lega ekki er best að setja það strax
um borð,“ sagði ég í hálfum
hljóðum.
Faðir minn bankaði fingrum á
borðstokkinn og flautaði gamalt
dægurlag, sposkur á svip.

suMmroxuJKiR
I SK ÍIJ K)! 'J SKIRK. /17
SI MMKR COS'CEKI I.X SK-ÍlMJTf CHCKC/I
Ný

f.
Manuela Wiesler, flauta'llute
Helga Ingólfsdóttir. semball'harpsichord
hljómplata
Nú er komin i verslanir ný íslensk
hljómplata með þeim Manuelu
Wiesler og Helgu Ingólfsdóttir.
A þessari plötu sem var hljóðrituð i Skálholtskirkju i nóvember
eru verk eftir Bach, Pál P. Pálsson og Leif Þórarinsson.
Þær Manuela og Helga hafa leikið saman um árabil og hvarvetna hlotið frábæra gagnrýni.
Berlingske Tidende 1978, jeb. „Frábært dúó. . . og þaö var sama hvaö þær léku allt var unaöur í
eyra." Morgunblaöiö 1977, Jón Ásgeirsson. Manuela Wiesler og Helga ingólfsdóttir eru frábærir
flytjendur og mættu hljómplötuútgefendur huga þar að. Politiken 1978, Flemming Weis.
„... Fullkomin samleikur viö gagnkvæma aölögun". Morgunblaöiö 1979, Jón Ásgeirsson.og
eru þessir tónleikar meö því eftirtektarveröasta sem gerst hefur í íslensku tónlistarlífi".
Dreifing
V
FALKINN
Sími 84670.
Svikrúd
á sótarströnd
Ástar- og ævintýrasaga
eftir Linden Grierson
Snjólaug Bragadóttir þýddi.
Ung stúlka fær þaö óvenjulega verkefni
aö smygla mikilvægum skjölum inn í lítiö
eyríki í Karíbahafinu og fá þau í hendur
uppreisnarforingja, sem hefst þar viö upp í
fjöllum. Hér blandast saman ástir og
ótrúleg ævintýr.
ÖRN&ÖRIYCUR VESTURGÖTU 42, SÍMI 25722
Breidhotts
búar
Skáldsaga eftir Guöjón Albertsson
Sagan gerist í Breiöholtsbyggö í
Reykjavík. Hún lýsir í skáldskaparformi
lífsháttum, sambúöarvandamálum og neyslu
venjum Breiöhyltinga, en er auövitaö lýsing
á íslandi samtímans í smækkaöri mynd.
ÖRN&ÖRLVGUR VESTURGÖTU 42, SÍMI25722