Morgunblaðið - 10.02.1980, Síða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. FEBRÚAR 1980
BRIDGE
COSPER
Umsjón: Páll Bergsson ~
Áhoríendur komu ekki auga á
möKuleika varnarinnar þegar
spilið í dag birtist á sýningar-
tjaldi. Þó horft væri á öll spilin
var ekki annað að sjá cn suður
fengi nægilega marga slagi en
austur var ekki á sama máli.
Norður gaf, allir utan hættu.
Norður
S. ÁG6
H. Á95
T. G2
L. G9643
Vestur
S. .K1052
H. 102
T. D1075
L. D1085
Austur
S. 973
H. KG763
T. Á843
L. 7
Tugurinn end-
Enn berast bréf um áratuginn
og finnst okkur nú brátt að ljúka
megi þeirri umræðu, fátt nýtt
hefur komið fram að undanförnu
er ekki hefur fram komið áður.
„Heiðraði Velvakandi.
Ég sé að mörg bréf hafa birzt í
dálkum yðar viðkomandi síðustu
áramótum og einnig í ræðum
manna í fjölmiðlum, hvort þá hafi
lokið áttunda áratug aldarinnar
eða hvort honum ljúki við næstu
áramót; eru skiptar skoðanir
manna um þetta.
Ekki man ég umræður manna
um síðustu aldamót, en næstu árin
á eftir var oft svo ég muni talað
um þau og til þeirra vitnað í tali,
og alltaf á þann veg, að þau voru
talin við miðnætti 31. des. 1900 og
1. jan. 1901.
Bróðir minn er fæddur 14. jan.
1901. Var oft um það rætt, í
bernsku okkar, að hann fylgdi
öldinni svo að segja þó '/2 mánuð-
ur væri liðinn af henni þegar hann
fæddist. Nákomin frænka mín var
fædd 14. jan. 1900, var sagt að hún
væri fædd aldamótaárið, svo að
hún lifði aldamótin.
Ef níundi áratugurinn hefur
byrjað um síðustu áramót, sem
margir telja að rétt sé, fer ekki á
milli mála, að þeir telja tug byrja
á 0-i og enda á níu. Slíkt þykir mér
furðulegt. Eitt af því fyrsta sem
mér var kennt, var að telja upp að
tíu þannig: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9,10.
Mér var kennt að núll eitt sér væri
ekki neitt, en gildi þess og útkoma
tölu færi eftir því hvaða tölustaf-
ur eða tölustafir væru framan við
það, einnig hve mörg núll væru í
sama orði og hve margir aðrir
tölustafir og hvernig settir.
Fyrstu níu ár aldarinnar var núll í
sæti fyrsta tugar aldarinnar, þ.e.
enginn tugurinn fyrr en í byrjun
tíunda ársins, þ.e. 1. jan. 1910 sem
lauk 31. des. það ár, þá var
tugurinn allur.
Ég eignaðist ungur reiknings-
bók; þar var í samlagningu aldrei
talið frá 0 og endað á 99 ef telja
átti eða Ieggja saman 100, en það
er alveg hliðstætt því að telja nú
áttunda áratuginn enda á 79 og
níunda tuginn byrja 1. janúar
1980.
Lokaár áttunda áratugar er nú
hafið en ekki endað. Ég skrifa
þetta bréf þrítugasta og fyrsta
janúar en ekki 31 jan. 31. jan.
stendur yfir til næsta miðnættis,
það sem skeður í dag, 31. jan., er
allt talið til þess dags; það sem
skeður á árinu 1980 skeður á því
ári og er í stórum dráttum talið til
þess árs í heild.
Ég vona að fólk sjái við athug-
un, að ekki er rétt að telja tug,
hvort sem um áratug eða annan
tug, að teljahann enda við töluna
9.
Haukur Sigurðsson."
Suður
S. D84
H. D84
T. KD96
L. ÁK2
Suður opnaði á einu grandi, sem
norður hækkaði beint í þrjú og
vestur spilaði út hjartatíu.
Vissulega var suður óheppinn.
Gegn öllum öðrum útspilum hefði
hann unnið spilið umhugsunarlít-
ið. Hann bað um lágt frá blindum
og austur var heldur betur með á
nótunum þegar hann lét einnig
lágt. Suður fékk slaginn og sá, að
mikilvægt var að reka út innkomu
austurs strax. En var innkoman í
tígli eða laufi?
Suður ákvað að spila lágum tígli
á gosann og aftur lét austur lágt
án alls hiks. Eðlilega áleit suður
þá tígulásinn vera á hendi vesturs
og sneri sér að laufunum. Tók á ás
og kóng og næsta slag fékk vestur
á drottninguna. Hann spilaði aft-
ur hjarta og ásinn var píndur út.
Austur átti enn tígulásinn og
sagnhafi gat ekki tekið nema átta
slagi, þar sem innkomu vantaði á
hendina til að svína spaðanum og
taka þar með þann níunda
Vissulega gat suður gert betur
þegar í ljós kom, að austur átti
einspil í laufinu. Með því að spila
tígulháspilunum mátti hirða tíuna
af vestri og með góðu framhaldi
hefði vörnin ekki getað náð nægi-
lega mörgum slögum.
Maigret og vínkaupmaðurinn
Eftir Georges Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir
sneri á islensku
42
inn talaði um hann — manninn
sem hafði skotið hann — né
heldur virtist neinn grunda
hvaða ástæður gætu legið til
þess.
Svo að hann hringdi til
Maigret. Síðan skrifaði hann
bréf til hans. Og hann myndi
skrifa aftur, og væntanlcga
myndi hann undir lokin segja
of mikið — eða alténd nægilega
mikið til að hann yrði handtek-
inn.
Maigret gekk að skrifstofu
forstjórans.
— Er nokkuð nýtt í Rue
Fortuny máiinu?
— Ekkert afgerandi. En ég
er þó byrjaður að vona.
— Haldið þér að það sé
hneyksii i vændum?
Maigret hrukkaði ennið.
Hann hafði ekki rætt við yfir-
mann sinn um persónu Chabuts
og hlöðin höfðu heldur ekki iað
að því. Hvers vegna orðaði hann
þá hneyksli?
Var það vegna þess að for-
stjóri Rannsóknarlögreglunnar
þekkti Chabut? Eða hafði hann
umgengizt sams konar fólk? Þá
vissi hann væntanlega að margt
fólk hafði ærna ástæðu til að
langa til að ryðja Chabut úr
vegi.
— Eg hef enn ekkert nafn,
sagði lögregluforinginn og fór
undan í flæmingi.
— Það var rétt af yður að
segja blaðamönnunum sem all-
ra minnst.
Siðan hélt hann áfram að
fara yfir póstinn og sendi eftir
vélritunarstúlku til að lesa
henni fyrir nokkur svarbréf.
Þegar klukkan var að verða
tólf kom Lapointe inn.
— Ég vona að þér takið það
ekki illa upp. Ég fór þangað
upp á mina. Mig langaði til að
sjá hvernig þessi jarðarför
gengi fyrir sig. Það voru þarna
bara milli tiu og tuttugu manns
og Louceck var sá eini úr hópi
starfsfólksins. Fyrir utan
Gíraffann náttúrlega.
— Og engir sem þú kannaðist
við.
— Þegar ég kom út úr
kirkjunni fékk ég á tilfinning-
una að maður sem stóð handan
götunnar væri að horfa á mig.
Ég reyndi að komast yfir göt-
una, en það tók sinn tima þvi að
umferðin var mikil og hann
hvarf mér sjónum.
— Ja — sjáum til ... Lestu
þetta!
Hann rétti honum bréfið og
Lapointe gat ekki varizt brosi
nokkrum sinnum meðan hann
var að lesa það.
— Það líkist honum. ekki
satt?
— Við hljótum að veita því
eftirtekt að hann hefur séð mig
á Blace des Vosges og Quai de
Charenton og væntanlega hér
við skrifstofuna líka. Og nú
heíur hann kannski búizt við ég
yrði við útförina.
— Hann hlýtur að hafa séð
mig í fylgd með yður og þekkt
mig.
— Ég heid það væri ágætt að
við létum mann vera i grennd
við Place des Vosges i dag.
Hann á ekki að skipta sér af
mér. Það er nefnilega trúlegt
ég fari að finna frú Chabut. Það
sem maðurinn skal gera er að
fylgjast með því hvort einhver
er að snudda þar í grenndinni.
En við höfum nú þcgar reynslu
af því að hann er leikinn i því
að láta lítið fyrir sér fara.
— Viljið þér að ég fari þang-
að?
— Já, það væri ágætt, enda
veizt þú nokkurn veginn hvern-
ig hann litur út.
Hann fór heim og snæddi
hádegisverð með góðri lyst og
dottaði í stólnum sínum i kortér
cða svo. Þcgar hann var kom-
inn aftur á skrifstofuna hringdi
hann til Place des Vosges og
bað um að fá að tala við frú
Chabut. Hann þurfti að bíða
nokkuð lengi i simanum.
— Afsakið að ég trufla yður .
svo skömmu eftir útförina, en
ég verð að viðurkenna að ég er
forvitinn að sjá þessi bréf sem