Morgunblaðið - 16.11.1980, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. NÓVEMBER 1980
71
Hefur stutt
heyrnarskerta og
málhamlaða
á langri ævi
+ Við opnun Heyrnar- og talmeina.stöðvarinnar nýju mátti sjá
meðal opinberra gesta aldna dömu. Friede P. Briem, sem nýlega
varð áttræð. En Friede þekkja margir ReykvikinKar. Hún er ein af
þeim, sem hefur sett svip á bæinn, rak m.a. i áratugi
fjölritunarstofu í Tjarnargötu og á Bergstaðastræti.
Það var vel við eigandi að henni væri boðið í opnun heyrnar-
og talmeinastöðvar, svo mjög sem hún hefur látið málefni
heyrnarskertra til sín taka um æfina sem formaður og félagi í Zonta
félagsskapnum. En frá því að Margrét Rasmus, skólastjóri
Heyrnleysingjaskólans var fyrsti formaður samtakanna hér á
landi, hafa þau veitt heyrnarskertum þann stuðning sem þau máttu.
M.a. styrkt lækna og kennara tii sérnáms í meðferð heyrnarsjúkdóma og
taltækni, efndu til skemmtunar árlega fyrir heyrnarskerta meðan
þeir áttu lítinn kost á slíku, gáfu heyrnartæki í leikhús og margt
fleira. Friede P. Briem og samstarfskonur hennar áttu frumkvæði og
beittu sér mjög fyrir því að fyrsta heyrnardeildin kæmist upp hér á landi,
en í samráði við Erling Þorsteinsson lækni og heilbrigðisyfirvöld í
Reykjavík varð að ráði að hún yrði að veruleika í þá nýrri
Heilsuverndarstöð. Söfnuðu Zontakonur þá fé í „Margrétarsjóð/
sinn, sem gaf tæki í deildina. Einnig stuðluðu þær með Friede í broddi
fylkingar að því að komið yrði upp sérstökum heyrnarbekk í skóla í
Reykjavík, Hlíðarskóla, og gáfu tæki til þess. En nú þegar
ríkisvaldið hefur tekið mál heyrnarskertra í sínar hendur og þörfin
fyrir utanaðkomandi stuðning minni, hafa Zontakonur safnað fyrir og
gefið tæki í nýju talmeinastöðina, dýrt tæki og sérsmíðað,
svonefnt stroposkop, sem gerir læknum fært að sjá raddböndin
starfa og skoða hvar og hvort mein liggur þar. Og þótt Friede sé ekki
lengur starfandi í félagsskapnum og aðrar teknar við — Sigríður
Bjarnadóttir er nú formaður — þá var vel við hæfi að einmitt
hún væri viðstödd, þegar þessum stóra áfanga var náð í málefnum
heyrnarskertra og málhaítra, svo mjög sem hún hafði beitt sér í þágu þess
málefnis um æfina. Myndin er tekin er stöðin bauð Zontakonum að
skoða stöðina.
félk í
frétfum
Með flóttafólki
í Indónesíu
+ Magnús Ilallgrimsson, verk-
fræðingur, var að koma heim til
íslands eftir dvöl með Indónes-
um í hjálparstarfi Alþjóða
Rauða krossins. Ilafði farið
kringum hnöttinn, ásamt Hlíf
konu sinni, sem kom til móts við
hann í Singapore að starfi loknu
og saman héldu þau áfram yfir
Ameríku til íslands. En til
Singapore höfðu þau komið um
Evrópu og yfir Asiu.
Magnús var í flóttamannabúð-
um á Galangeyju, sem er ein af
mörgum eyjum í Riau-eyjaklas-
anum, sem aftur tilheyrir Indó-
nesíu. Ókunnugir eiga erfitt með
að átta sig á hvílíkur urmull af
eyjum tilheyrir Indónesíu, en
höfuðborgin á Galangeyju er
álíka fjölmenn og Reykjavík.
Riau-eyjar liggja mitt á milli
Malakkaskaga og Súmötru og ná
inn í Kínahaf og því lentu
bátarnir með víetnamska flótta-
fólkið, sem fór í suðurátt einmitt
á þessum eyjum. Og þeir voru það
austarlega, að flóttafólkið lenti
ekki mikið á leiðinni í höndum
ræningja, eins og þeir sem voru á
leið yfir Síamsflóa til Thailands
og Malasíu. Hafa sjálfsagt sumir
einmitt reynt að fara austarlega
þess vegna, að því er Magnús
telur. Þegar flóttamanna-
straumurinn var mestur, voru
: :;.,C 'Í
*
■

Wbite Laber
aowirs sctwoi whisicv
11 OCTOBCR
Af Naustinu til Sigló
+ Viðar Ottesen. einn þeirra sem
sett hafa svip á bæinn eða að
minnsta kosti veitingastaðina.
er nú að yfirgefa Reykjavík þar
sem hann er fæddur, uppalinn
og hefur starfað hingað til.
Ilann er búinn að kaupa Hótel
Höfn á Siglufirði og tekur þar
við um áramótin. Viðar hefur
starfað í Naustinu i 23 ár, í
veitingasalnum fyrst og síðan á
barnum í 16 ár. Og nú meðan
hiiið er brúað. hefur hann verið í
Þjóðleikhúskjallaranum. En
hvers vegna er hann þá að
skipta um. þetta hljóta að vera
mikil umskipti fyrir hann og
fjölskylduna?
— Mig langaði bara til að
takast á við önnur verkefni,
svaraði Viðar þeirri spurningu.
Þetta er full alvara, því ég kaupi
hótelið á Siglufirði, sem Steinar
Jóhannesson hefur rekið í 12 ár.
Kona mín, Jóna Guðjónsdóttir, er
ásátt á þessa breytingu og börnin
eru uppkomin, svo ekki þarf að
hafa áhyggjur 'af þeim. Mig
langar einfaldlega til að spreyta
mig og þarna er tækifærið.
Hvað hyggst hann fyrir? Ætlar
hann að breyta miklu í þessu
gamla hóteli? — Ég fer bara
rólega af stað, svaraði Viðar.
Þarf að kynnast aðstæðum fyrir
norðan og finna hvað fólkið þar
vill. En eftir að hafa aðlagast
staðháttum, vonast ég til að geta
komið með einhverjar nýjungar
og hjálpað til við menningarauka
á staðnum á einhverju sviði.
Aí Lslendingum í Washington
HÉRLENDIS var staddur í
siðustu viku Erling Ellertsson.
formaður íslendingafélagsins i
Washington. Erlingur leit við
hjá okkur á Mbl. og við spurð-
um hann frétta af Tslendingum
i Washington. Ilann sagði með-
limi ístendingafélagsins vera
300 talsins, en nokkrir þeirra
væru ameriskir. Félagið cr II
ára gamalt og er starfsemin
blómieg. Arlega eru haldin
þorrablót, jólatrésskemmtanir,
þar sem islenzku jólasveinarnir
og grýla koma í heimsókn. Þá
er haldinn bazar, þar sem á
boðstóiunum eru islenzkar
prjónavörur o. fl„ allt unnið af
Isiendingum húsettum í Wash-
ington. Ymislegt fleira er á
verkefnaskrá félagsins, s.s.
barnaskemmtanir. kvikmynda-
sýningar, ferðalög og fréttabréf
eru send félagsmönnum fimm
sinnum á ári.
Erlingur hefur verið búsettur
í Washington ásamt fjölskyldu
+ Erlingur Ellertsson
lendingafélagsins.
form.
sinni í 24 ár og sagðist hann
kunna mjög vel við sig. Hann
sagði þó að þau heföu kosið að
halda íslenzkum ríkisborgara-
rétti sínum og kæmi hann heim
a.m.k. einu sinni á ári til að
heimsækja kunningja og vini.
Þá sagði Erlingur, að mikill
áhugi væri hjá íslendingum og
ísiandsvinum í Washington að
rækta sambandið við heima-
landið. Það hefði t.a.m. vakið
mikla ánægju og hvatningu að
fá í heimsókn á síðasta sumri þá.
Sigfús Halldórsson og Guðmund
Guðjónsson ásamt föruneyti, og
hefðu þeir mikinn áhuga á að fá
fleiri íslenzka listamenn til sín.
Væru þeir tilbúnir að greiða
götu þeirra eftir fremsta megni.
Þá bað Erlingur fyrir þakkir til
áðurnefndra aðila svo og allra
þeirra sem lagt hefðu þeim lið.
Hann sagði íslenzka sendiráðið í
Washington og Flugleiðir hafa
veitt þeim ómetanlega aðstoð,
sem bæri einnig að þakka.
þarna á indónesku eyjunum 30—
40 þús. manns í bráðabirgða-
búðum. En verið var að koma upp
framtíðarbúðum þegar hann kom
þangað og sameina fólkið í búð-
um fyrir 20 þús. manns. í því
verki var Magnús. Fólkinu hafði
fækkað, ekki eftir nema 2700
manns af upphaflega flóttafólk-
inu, en Indónesar ætluðu að
aðstoða Thailand og fleiri með
því að létta af þeim flóttafólki,
sem var að koma til viðbótar. Svo
þarna voru 8000—12000 flótta-
menn.
Magnús sá um hlut Alþjóða
Rauða krossins í starfinu, en í
hans liði voru 5 ráðunautar við
indóneska Rauða krossinn Hann
hafði herbergi í höfuðborg eyj-
anna, Panjung Pinang, en í
flóttamannabúðunum.bjó hann í
sjúkrahúsinu og hafði mat þar.
Heilbrigðisþjónustan var í góðu
lagi, segir hann, því auk indó-
nesku læknanna var mikið af
læknum í flóttamannahópnum.
Hann kveðst mjög ánægður með
að hafa farið þetta. Meðan hann
var þar skilaði verkinu vel áfram.
Þá var líka að fækka í búðunum
og allt að komast í betra horf, svo
að sjá mátti árangur. Hvort hann
fari aftur? Það er ekkert á
dagskrá, sagði Magnús, en ekkert
óhugsandi síöar.