Morgunblaðið - 26.04.1981, Blaðsíða 1

Sunnudagur
26. apríl
Bls. 33—64
„Næst fer lömunin upp
í höfuð og þá dey ég“
Sumar í Tyrol
Nú býr hann í litlu samfélagi, líkt sjávarþorpi, þar sem
allir þekkja hvern annan og tala um hvern annan. Þegar
gestir koma fara þeir engan veginn varhluta af eftirtekt,
því hér cr lítið annað að gera en fylgjast með nýjum
andlitum. Dagarnir líða hver af öðrum, tilbreytingalausir
og langir. Að fara út fyrir þorpið er viðburður, gullnar
stundir sem allir hlakka til.
Það var nokkuð annað hérna áður fyrr, hugsaði
Ilaraldur og hugur hans flaug frjáls, óþvingaður og
hraðfleygt yfir þau 23 lönd sem hann hafði heimsótt, áður
en örlögin sýndu sinn svip og
Byrðarnar eru
líkamir þeirra
Haraldur sat í hjólastólnum
sínum frammi á gangi og hlúði
að blómunum sem hann hafði
byrjað að safna í horni forstof-
unnar fyrir 8 árum. Þorpið hans
Haralds heitir Hátún 12 og það
er ólíkt öðrum þorpum, því hér
bera allir heimamenn byrðar,
hvert sem þeir fara, stöðugt.
Byrðarnar eru líkamir þeirra.
Þeir heppnustu geta gengið við
hækjur, aðrir ferðast um þorpið
í hjólastólum, enn aðrir komast
hvergi. Byrðarnar hafa hlekkjað
þá við rúmin.
Hér er enginn þorpslækur,
ekki einu sinni sjávar- eða sveit-
arilmurinn sem fyllir önnur
þorp. Nei, í hvítkölkuðu, sótt-
hreinsuðu þorpi Haralds eru það
aðeins blómin sem vísa líf. I
horni forstofunnar eru sýnis-
horn af Edensgarði. Það er
undarlegt að sjá hann þarna
innanum gljáfægð gólfin og háa
hvíta veggina. Eins og vin í
miðri eyðimörk. Haraldur elskar
blómin og eins og til að sýna
gagnkvæmar tilfinningar
spretta þau kraftleg og lífleg
upp nakta veggina.
breyttu allri tilveru hans.
Ilann lærdi
blómaskreytinj;ar
En hann veit líka að blómin
eru eins og börn. Maður verður
að sýna festu. Haraldur beygði
sig að burknanum sem var
orðinn latur í vexti og sagði
ákveðinni röddu: „Ef þú ferð
ekki að haga þér eins og al-
mennilegur burkni þá fleygi ég
þér“. Þá tók burkninn við sér og
óx jafnvel þéttari og hærri en
nábúar hans.
Einu sinni var Haraldur
ákveðinn í að opna blómabúð.
Það var framtíðardraumur hans.
Jú, hann átti líka fleiri drauma,
en þessi var hérumbil orðinn að
raunveruleika. 24 ára var hann
búinn að læra blómaskreytingar
í Rósinni. Eftir það fór hann í
Flóru og vann þar í 10 ár. Hann
var búinn að vinna sér nafn.
Haraidur var kominn vel á veg
með að uppfylla þennan draum,
en þá umsnérist lífið.
Ok ætlaði að
dansa í
gegnum lífið
Þangað til lá framtíðin rósum
prýdd á bjartri breiðgötu. Hann
Akróbatik í Tjarnarkaffi
ætlaði einnig að dansa í gegnum
lífið. Og það var þegar orðinn
veruleiki.
Haraldur renndi hjólastólnum
áfram og bauð mér inní herberg-
ið sitt nr. 501. Það var að
sjálfsögðu prýtt blómum, en þar
voru einnig ísaumaðir púðar,
handavinna Haralds, og margir
fallegir munir. Þetta var líkt og
að vera kominn heim til ömmu.
Skrítið, hugsaði ég, að það skuli
vera ólíkt karlmanni að geta
búið svo fagurlega um sig. En
Haraldur var heldur ekki nein
dæmigerð gróf karlmannstýpa.
Gæti það verið að einhversstað-
ar hafi umhyggju og kvenleika
verið ruglað saman? Nei, hann
var alls ekki kvenlegur, bara
fínlegur. Svolítið brothættur. Ég
bað hann að sýna mér myndir af
sér ungum. Hann benti mér á tvö
albúm uppi á hillu. Ekki gat
hann teygt sig í þau sjálfur,
Iíkaminn, byrðin sá til þess.
Á myndunum sá ég einnig
fíngerðan mann, en umhverfið
var allt annað. Hér stóð hann á
framtíðarveginum. Ungur,
glæstur og alltaf í dansstelling-
um.
Sýndi ballett í
Þjóðleikhúsinu
„í hvaða hlutverki ertu
þarna?" spurði ég.
„Þessi mynd er tekin þegar ég
dansaði í Romeo og Julia, sem
sýnt var í Þjóðleikhúsinu. Ég
byrjaði að dansa þar sem at-
vinnumaður á 19. ári. Og þessi
hérna er tekin úr Kátu ekkjunni
og þessi er frá Kysstu mig Kata.
Þar lék ég bæði og dansaði. Já,
og þessi hérna er frá Sumar í
Tyrol.“
„Varstu alinn upp við dans?“
„Nei, ég var nú ekki beinlínis
hvattur til að læra neitt sérstakt
og þá síst af öllu ballett. Pabbi
sem var sjómaður og foringi
Djöflagengisins, hafði ekki mik-
ið álit á þessu sprikli mínu.
Karlmaður i ballett! Ég var
álitinn eitthvað skrítinn. En
þetta var atltaf í mér. Ég var
sídansandi sem barn. Þegar ég
var í Gaggó átti ég tvær vinkon-
ur sem dönsuðu ballett í Þjóð-
SJÁ NÆSTU SÍÐU
Texti:
Lilja K.
Möller
Viðtal við Harald Einarsson